3,724 matches
-
un gest dramatic, bărbatul Își aruncă gluga pe spate, descoperindu-și țeasta complet cheală, cu o frunte maiestuoasă. Parcă statuia de marmură a unui roman din vechime ieșise din pământ spre a păși din nou printre oameni. Nu avea nimic umil, se gândi Dante, observându-l cu atenție. Cel mult, reprezenta icoana desăvârșită a călugărului războinic, cu umerii săi largi de luptător, statura impunătoare și mai cu seamă poziția semeață a cuiva care vine mai curând să sfideze decât să ceară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
bătea deja spre ora a șaptea. Avea de făcut o bună bucată de drum dacă voia să ajungă la meșterul Alberto Înainte de terminarea lucrului. Se adânci În labirintul de străduțe dinapoia rămășitelor vechiului amfiteatru, flancate de un viespar de case umile din zidărie și de barăci din lemn, unde locuiau și Își țineau prăvălia mare parte din meșterii artizani ai Florenței. Mai spre sud, către malul râului Anno, drumul era Închis de șirul de uscătoare ale vopsitorilor și de marile mori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
e deja prea târziu pentru orice. - Moartea unui om Încheie socotelile cu breasla medicală. Dar nu și pe acelea cu justiția, Îi replică Dante, fixându-l. Celălalt Încuviință din cap. - Așa e. De fapt, justiția e infinit mai puternică decât umila mea știință. Dante se apropiase Între timp de bătrân, până când ajunsese să Îi atingă brațul drept. Sub haine, Îi dibui rezistența solidă a mușchilor, ca și când trupul i-ar fi fost mai tânăr. Marcello se retrăsese din instinct, de parcă s-ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
ex oblivione resurgeat”, comoara lui Frederic va fi smulsă uitării la Florența. - Asta cauți dumneata? Bernardo scutură din cap cu hotărâre. - Nu bogăția o doresc eu. La capătul vieții, aurul e cea mai inutilă dintre materii. Dar aș vrea ca umila mea operă să răspundă la Întrebarea la care nici măcar maestrul meu nu a izbutit să ofere un răspuns. Însă vreau să Îl cer de la Arrigo da Jesi. Am aflat că și el se află În cetatea voastră. - De ce filosoful? Întrebă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
de Îndată de Îl recunoscu. - Poate că vei binevoi să schimbăm câteva vorbe pe drum, zise Dante, ajungându-l din urmă. - Messer Durante, pentru mine e o cinste să te cunosc. Deși Îmi imaginez de unde provine interesul domniei tale pentru umila mea persoană. Poate că, În alte Împrejurări, Învățătura ar fi fost subiectul nostru, iar nu violența și moartea. Bărbatul rostise aceste cuvinte Într-o toscană corectă, abia Înăsprită de accentul francez. - Văd că Îmi cunoști bine limba. Dar la care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
mai adesea preschimbate În mărăcinișuri arse de soare. Nu era nimeni pe stradă, cu excepția câte unui câine vagabond care scormonea ici și acolo. Însă din clădiri Îi ajungeau la urechi toate sunetele Înăbușite ale unei omeniri Întemnițate Îndărătul acelor uși umile, naufragiați agățându-se de fărâmele unei epave plutitoare. În cele din urmă, ajunse la destinație. În depărtare se zărea deja umbra Întunecată a centurii de ziduri, Împodobită În Înălțime, ca de o constelație, de torțele santinelelor din gardă. La mică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
că arabul ar fi avut ceva de adăugat. Dar tânărul tăcea mâlc, vădit suspicios față de mașinărie. În spatele lui, perdeaua după care Își avea patul era trasă. Prin crăpătură, privirea poetului se opri la manuscrisul lui Mi’raj, deschis pe covorul umil. Oftă. - Orișicum, Îți mulțumesc, meștere Alberto, pentru tot ce ai făcut. Într-un ungher era o ladă, În care poetul depuse mașinăria, ajutat de mechanicus. - Ascunde lada Într-un sac, zise el. Îți rămân recunoscător și, În curând, voi face
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
cât datorează. Și, mai cu seamă, activitățile ce se desfășoară aici, cine le Îndeplinește și unde. Celălalt Își miji ochii, cu o imperceptibilă grimasă de mulțumire. Apoi se feri printr-un zâmbet ușor. - Ești prea generos În a-mi lăuda umilele Însușiri. Mai curând breslele, cu registrele lor de zonă, sunt cele care țin socoteala precisă a activităților desfășurate de membri, În diferitele lor domenii. Deși e adevărat că În biroul meu se păstrează un soi de informare generală despre toate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
Dante se apropie de baza catedrei, Încrucișându-se cu elevii care se Îndreptau spre ieșire. Arrigo Închisese codicele. Își ridică privirea, recunoscându-l de Îndată. - Messer Alighieri! Și dumneata, Bernardo... Mă bucur că v-ați găsit timp să asistați la umila mea disertație. Dar veniți, să părăsim spațiul acesta sufocant. Afară, În umbra răcoroasă a claustrului, ne vom putea continua conversația mai În largul nostru. Îi conduse afară. Porticul, susținut de niște subțiri coloane duble, Înconjura o grădină plină de viață
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
se Întorsese de mult din călătoria lui. - Dar nu ai auzit nimic niciodată? Vreo aluzie, vreo șușoteală? insistă Bernardo. - Nimic cât am fost de față. Dar, cum am spus, eram doar un novice care se Îndeletnicea cu serviciile cele mai umile. Confrații nu Îmi Împărtășeau, firește, secretele lor... admițând că ar fi existat așa ceva. Bernardo Își plecă fruntea, gânditor. Părea prea puțin convins. Își ridică din nou ochii către Arrigo, iar filosoful Îi susținu privirea cu fermitate. - Deci așa stau lucrurile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
Pentru că, atunci când vrem să stăm de vorbă cu un om, e mai bine să ne adresăm minții lui, decât să facem apel la mădulare sau măruntaie. Și, cu siguranță, dumneata ești mintea acestui Consiliu, după câte știm. - Se pare că umila mea persoană face obiectul unui studiu atent din partea servitorilor lui Bonifaciu, șuieră poetul. - Servitorii lui Bonifaciu sunt servitorii Bisericii. Păstorii poporului lui Dumnezeu. Și ca atare călăuzesc cu blândețe turma care se Încrede În ei, Întărită În certitudinea credinței, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
Nu mai e aici, priorule, răspunse hangiul. Se pare că s-a mutat la alt han, adăugă pe un ton de mândrie rănită. Dante Își ciupi buza cu degetele, după obiceiul său. - N-a lăsat spus nimic? - Nu. Poate că umilul meu adăpost nu e potrivit pentru străini sofisticați, iar eu nu sunt demn de Încrederea lor. A plecat Însoțit de alți doi necunoscuți. - Străini? - N-au deschis gura. Dar aș băga mâna-n foc că da. Dante se despărți de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
de paianjen, gata oricând să se rupă. Plasa nu însemna nimic, realitatea dură o rupea din loc în loc, făcându-i găuri mari, incolore. Pentru Linda exista chiar o lume dincolo de cea în care trăia. Și mă învăța să fiu supus, umil chiar, pentru că misterul acelei lumi era profund. Toate, toate sunt zadarnice, îmi zicea ea, având propria ei filozofie de viață, dar noaptea experiențele erotice o transformau complet într-o altă femeie. Cred că ea începuse să-mi descifreze secretele și
AGENT SECRET, CODRIN by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83872_a_85197]
-
schițând un zâmbet. Nu mi s-a părut nimic răutăcios sau amenințător în vocea ei. — Oh, vă rog să mă scuzați. Eu... Nu mi-a venit să-mi spun numele. Poate că ar fi considerat dragostea mea necinstită. Timidă, aproape umilă, am întrebat: — E acasă domnul Uehara? M-a privit compătimitor. — De obicei merge... — Departe? — Nu. Și-a acoperit gura cu mâna, amuzată. — E la Ogikubo. Dacă te duci la bufetul Shiraishi din fața stației, ei știu, în general, unde-l poți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1863_a_3188]
-
-ți vlaga prin perfuzii Și-mi ești departe și atemporală, Supusă unor cinice infuzii. Tot chinul tău îmi e tortură mie, Tu ești recompensată în durere, Iar uneori în stres sau agonie, Resentiment, dispreț profund și fiere. Martirizată, te întorci umilă, Să nu cumva să depășim bugete, Să nu cumva să ni se facă silă De impostorii falselor regrete. Te-ntinzi, cu un surâs, pe pat de lacrimi, Atât de pregătită pentru dramă Că-mi vine să pictez cu of și
Ca o femeie despletită, neliniştea... by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/478_a_1364]
-
Kinsman și cu ipochimenii de la sala de biliard - trăgea un hohot de râs surprins și spunea: „Așa, care va să zică cu asta te ocupi! Ești valet!“ Dar asta nu era decât una din multele mele funcții, unele dintre ele chiar și mai umile, cu caracter mai personal, altele necesitând inteligență și calificare - de secretar, adjunct, agent, tovarăș. Era genul de om care avea continuu nevoie de cineva care să fie lângă el; toate lucrurile pe care trebuia să le faci pentru el îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
credincioși sau altminteri, din câte văzusem eu; admițând, iată, că a vedea cu adevărat lucrurile este un dar, mai ales în timpuri de desfigurare intensă și de babilonism universal, când ni se pare mai normal să găsim macadamul de origine umilă și roca vulcanică decât cristalul - cel puțin ochilor care au cât de cât un pic de simț al grației - și când ni se pare o politică bună să ne mulțumim cu un cuarț de calitate medie. Mă întreb unde pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
de cort, a rămas acolo până când Comisarul n-a mai suportat și a mutat-o în curte, unde copiii se jucau de-a Regele-pe-deal cu ea, iar vânzătorii de vechituri au apărut cu oferte să o ia de acolo, asudând umil în jurul biroului, până când Einhorn se îndura să-I primească și să le spună că, nu, se gândea s-o doneze la Armata Salvării după ce se rezolva chestiunea asigurării. De fapt îi promisese deja lui Kreindl că I-o vinde, care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
pentru a supraviețui - înainte să părăsească acea cameră ponosită și plină de cărți și să declare că ia în primire sala de biliard. Un Adams care candidase fără succes la președinție și care se întorcea în capitală doar ca un umil congresman. Dacă nu voia să-l retragă pe Arthur de la universitate și să-l trimită la muncă - asta în condițiile în care Arthur ar fi fost de acord cu așa ceva - trebuia să treacă la fapte, pentru că nu mai avea pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
ajungea exact la bărbie. Sub cochilia fragilă a craniului care părea fisurat, încerca să raționeze. Și ce-i mai păsa lui, cum îi păsa lui Dawson, că nu arătam ca organizatorul din visele lui? Dorea să-și aducă și el umila contribuție la îndreptarea relelor, așa că îi era suficient că mă putea găsi la birou și că veneam pe străduța lui urât mirositoare să stau de vorbă cu el și să accept listele pe care mi le strecura despre ceilalți tipi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
putea să îl pocnească și am preferat să îl las pe el întâi acasă. Dar tot nu s-a potolit. Era foarte sensibil și tânjea la părerea mea bună; cu toate acestea, trecea așa ușor dintr-o stare în alta, umil un minut și în minutul următor atent să nu cumva să dorm în front, strigând sau îmbufnându-se, cu gura aia a lui mare și roșie, care se schimonosea de nefericire sau mânie. Mi-aduc îndeosebi aminte de o zi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
se înclină către respectivii poli magnetici, sau asemeni crabilor dintre alge sau cristalelor din peșteri. Câtă vreme eu, ajutat de puterea dragostei, ajunsesem într-o poziție mult mai bună și mă reprezentam ca un făuritor al realității, nu doar un umil supus, la mila ei. Și iat-o și pe mireasa mea, cu fața strălucind de emoție și fericire; voia și ea ce voiam eu. Făcuse greșeli la vremea ei, dar acum toate aceste greșeli fuseseră șterse cu buretele. Am ieșit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
venit vorba de cine urma să îl moștenească în caz de moarte că avea trei neveste cu cununie în diverse zone ale Pennsylvaniei și New Jersey. Unul voia un diagnostic, de parcă aș fi fost pshihiatru în toată legea și nu umilul ucenic la mâna a doua al cultului lui Asclepio făcut de Comisia Maritimă care eram. Ce crezi, poate am un complex de inferioritate, hm? M-a întrebat unul din ei. Într-adevăr, vedeam foarte multe hibe, dar nu spuneam nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
iertare, apă, iertare, animalelor, iertare, oamenilor, iertare, voi, suratelor... N-am să mai spun niciodată că eu singură vreau să fiu admirată... Nu să fii admirat e totul, ci să ne facem munca așa cum trebuie... oricât de grea sau de umilă ar fi ea. Am învățat lecția, primiți-mă înapoi !" Dar acum e prea târziu : locul ei nu mai e în digul de pietre, acel dig nu mai există. Locul ei e în poveste, ca să ne învețe ce trebuie lăudat și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1546_a_2844]
-
ei mort, Cihualcoatl legăna tot un cuțit de sacrificiu. Zeii se întîlnesc (rezum dintr-o legendă) la Teotihuacan, după eșecul celor patru lumi precedente, pentru a crea Soarele și Luna. Un zeu mai important, îmbrăcat în veșminte strălucitoare, și altul umil și disprețuit, îmbrăcat în scoarță de copac, se oferă să îndeplinească această misiune. Au aprins un foc și au făcut pregătiri. Teccuciztecatl, zeul scoicilor marine, aduce ofrande prețioase, aur, pene de quetzal, ace de mărgean roșu. Al doilea, Nanahuatzin, nu
Caminante by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295603_a_296932]