14,765 matches
-
în scăfîrlie, fără s-o mai lungim, spune Broscoiul, satisfăcut că-și poate impune punctul de vedere. — Gata, ați văzut cît de ușor a fost să vă hotărîți? Haideți s-o ștergem repejor din haznaua asta, îmi vine să-mi vărs mațele de atîta putoare, spune Picioruș de Ghips. Peste tot vi se vehiculează numele, domnule Președinte, se gîndește Sena, aveți profilul perfect al omului din umbră care iese la rampă exact atunci cînd este nevoie de el. Sper că nu
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2723]
-
cu picioarele pe pămînt, dar n-am făcut-o, adăugase făcîndu-i semn că pentru moment era mai bine să închidă subiectul. Chestiile astea nu se puteau discuta totuși într-un pisoar în care puțea a urină de îți venea să verși, trebuia luate pe îndelete cu totul altundeva. Urmară întîlniri nenumărate, fie în locuri publice, fie acasă la Roja, fie în camera de cămin a Delfinei. Aveau nevoie de un plan de bătaie bine pus la punct. Nu-ți mai bate
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2723]
-
restabilească respirația normală; merișoarele reprezintă un tratament și o terapie preventivă excelente pentru întregul aparat respirator; se pune merișoarele proaspete la fiert, în doar atâta apă cât să le acopere, se lasă la foc mic timp de 2-3 minute, se varsă surplusul de apă, se zdrobesc merișoarele în blender, se strecoară pielița și se păstrează pulpa în frigider; atunci când apar astmul sau alte afecțiuni respiratorii, se amestecă două linguri de pulpă într-un pahar de apă distilată caldă și se soarbe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
înaintate și să garanteze rezerve suficiente de esență și energie destinate refacerii pierderilor asociate îmbătrânirii. Prin practică tenace, unii bărbați pot învăța chiar să ajungă până la limita ejaculării și să se bucure de toate senzațiile plăcute asociate acesteia, fără a vărsa o picătură de spermă. Aceste senzații sunt asemănătoare cu „miniorgasmele” pe care le simt uneori femeile în drumul spre „big bang”-ul de la final. După cum constată The Redbook Report of Female Sexuality, „bărbații pot ajunge la orgasm fără a ejacula
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
Încotro Încercând să-și salveze hainele de Înmormântări, tot mai dese În ultimul timp, și pantofii permeabili, deși erau din piele. 12. Seara s-a discutat despre viitorul casei și al livezii, iar dimineața mama a plecat, după ce a mai vărsat o lacrimă la mormântul părinților. Nu se vinde nimic, a hotărât soțul lui Alice. Avem și noi dreptul la o săptămână de odihnă Într-un loc al nostru, nu? Mama era de aceeași părere, iar opinia mea nu părea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
i-am arătat recepționerului insigna și l-am anunțat că are un nou chiriaș. Mi-a făcut rost de o cheie de rezervă și peste câteva secunde inhalam aerul stătut, plin de mirosul țigărilor lui Russ Millard și de secărica vărsată pe jos de Harry Sears. Și am dat cu ochii de Elizabeth Short pe toți cei patru pereți: vie, zâmbitoare, imortalizată parcă într-un vis ieftin și eviscerată pe un teren viran, plin de buruieni. Am știut imediat ce am de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
dat din cap și s-a întors înspre singurul bărbat de până atunci care nu-și feri privirea când îi întâlni ochii. Lea avea văzul perfect. După una dintre poveștile ridicole care planau în jurul familiei mele, Lea își stricase ochii vărsând un râu de lacrimi la gândul că va trebui să se mărite cu unchiul meu Esau. Asta ar fi însemnat să crezi în povești, ba chiar să ajungi să vrei să cumperi o broască râioasă care i-ar face pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
știut deja, așa cum știam, de pildă, mica cicatrice în formă de lună nouă care se vedea pe degetul mare de la mâna ei dreaptă, chiar sub unghie. Iacob a căzut la pat, asta s-a întâmplat. A vomitat fiecare înghițitură. A vărsat până când nu se mai ținea pe picioare. I-a implorat pe El, pe Iștar, pe Marduk și pe mama lui cea binecuvântată, i-a rugat să-l scape de chinuri și să-l lase să moară. Nebuna de Zilpa s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
faptul că l-am servit eu. Sau poate că greșisem cu bucățelele de pâine, pe care nu le dădusem ofrandă vreunui zeu sau zeițe, ci mai degrabă încercasem să fac o vrajă. M-am întors deci spre zei și am vărsat ultimele rămășițe din cel mai bun vin în cinstea zeiței Anath, vindecătoarea. Se chinuia de trei nopți. A doua zi dimineața s-a trezit vindecat. Când povestea ajungea aici, Lea dădea din cap și chicotea: - N-a fost un început
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
să aștepte până când fata va fi pregătită, înainte de a fixa data nunții. Iacob s-a resemnat. Ce-ar fi putut să facă? Furioasă, Rahela a țipat la Ada, care i-a tras o palmă și a trimis-o să-și verse nervii în altă parte. Rahela, la rândul ei, a pocnit-o pe Bilha, a blestemat-o pe Zilpa și s-a strâmbat la Lea. Ba chiar a bătut din picior și a aruncat cu praf în Iacob, făcându-l laș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
a lungul travaliului, a tăiat cordonul și s-a roșit de plăcere când a ținut „primul ei copil” în brațe, copilul care o făcea cu adevărat moașă. Lea a pregătit un festin pentru ea în acea seară, iar Zilpa a vărsat vin și sare la picioarele ei, în cinstea noului ei statut de servitoare a femeilor în numele zeiței Anath, vindecătoarea. Cu timpul, tot mai mulți lucrători au venit să muncească și să locuiască cu Iacob și o dată cu ei au venit și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
intru la Iacob în locul tău, i-a șoptit Bilha. Lasă-mă să-ți port un copil și să ți-l aduc la picioare. Lasă-mă să fiu pântecul și sânul tău. Lasă-mă să sângerez în locul tău și să-ți vărs eu lacrimile. Să fiu eu purtătoarea ta până când o să vină și timpul tău. Lasă-mă să fiu eu speranța ta, Rahela. N-o să te dezamăgesc. Rahela n-a răspuns nimic. N-a scos o vorbă destul de multă vreme. Bilha s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
caravane, iar tata a hotărât să rămănem acolo peste noapte. Animalele au fost duse la adăpat și noi am întins tabăra, dar, înainte să ne așezăm la masă, tata și mamele mele s-au dus la malul Eufratului și au vărsat vin în cinstea marelui fluviu. Nu eram singurii care așteptam să trecem vadul. În susul și în josul apei, erau o mulțime de negustori care se opriseră și ei să mânânce și să doarmă. Frații mei se tot învârteau pe acolo și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
umilesc pe tata. Numai după ce l-am văzut plecând, am izbucnit în plâns; și pe primul care a venit să mă întrebe de ce boceam, l-am zgâriat până la sânge. Adevărul e că tata n-a bănuit niciodată câte lacrimi am vărsat în contul eforturilor de a-i demonstra resentimentele mele. De câte ori venea la școala de corecție, îi râdeam în nas. După ce pleca, mă duceam în dormitor, îmi puneam perna pe cap și plângeam în voie. O dată, am auzit din coridor, trăgând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
mine. Îți închipui că mă sperie puțin sânge amestecat cu noroi? Cu stomacul meu sensibil nu prea fac față când îmi e greață, dar nici o grijă, am luat înainte de a pleca de la azil un antivomitiv. Nu sunt idiot să-mi vărs mațele ca să mă fac de râs. N-o să mă las privit cu îngăduință să știu că trag cu ochii închiși, astupându-mi nasul cu cealaltă mână ca să nu mai simt duhoarea noroiului...” — Aici locuiește, zise Dinu, întrerupându-mi monologul. Dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
ruj. Rujul Augustei, l-am recunoscut. Numai ea folosește acel ruj vinețiu care îmi dă totdeauna un sentiment de repulsie. Cu o imensă scârbă, mi-am lipit buzele de buzele lui și i-am făcut respirație artificială. Îmi venea să vărs. G. era ca o femeie pe care o violam și pe deasupra mirosea puternic a transpirație - cum l-o fi suportând Augusta astfel? m-am întrebat - dar am continuat acest bouche à bouche cu disperare până am simțit că-și revine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
nemuririi”; și Bătrânul în persoană ar fi ținut un discurs pe aceeași temă. Totul se petrecuse într-un fel de preistorie a azilului care se îngâna cu legenda. Întreaga asistență, își amintea Domnul Andrei, singurul care supraviețuise acelor vremuri, a vărsat lacrimi pe mormântul răposatului, cu toate că nimeni nu-l iubise și nu-l regreta. Însă după acest început promițător, a urmat o listă lungă de eșecuri ale Bătrânului. Unul și-ar fi tăiat venele, pentru ca să urle apoi după ajutor. În timp ce doctorii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
dea celorlalți un spectacol; să mă lase, de pildă, gol pușcă. Soarele cobora dincolo de cătun, însângera pădurea de sălcii, iar din direcția mlaștinei vântul aducea miros puturos de noroi dospit. Nu era departe până acolo. Din locul unde ulița își vărsa praful în iarba măruntă de la marginea cătunului mai era foarte puțin. N-am mai putut să-mi beau cafeaua. M-am ridicat grăbit și am plecat. 15 Sunt ca un șarpe boa care a înghițit viață și abia acum o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
uram. Uitasem toate necazurile pe care mi le făcuse și mă pregăteam să-i cioplesc o piatră funerară cât mai frumoasă. Dar dintre toate ipocriziile, mi-a lipsit ipocrizia de a pretinde că sufăr când n-am suferit. N-am vărsat niciodată lacrimi false. Morții sunt oricum morți, bucuria noastră că trăim n-are de ce să-i jignească. Acesta a fost mereu modul meu de a refuza să mă las terorizat de moartea care ne așteaptă pe fiecare la un capăt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
mă gândesc la viața de apoi, preciza el zâmbind. Nu sunt naiv. În schimb, aș vrea să-ți vorbesc într-o zi despre conștiința cosmică. Dacă ar trebui s-o asemănăm cu ceva, viața e ca un râu care se varsă în mare. În clipa când se varsă în mare, râul se eliberează de tot noroiul pe care l-a cărat până atunci și devine străveziu. Cortina nu cade, ci se ridică. Bătrânul s-a sculat din fotoliu și a început
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
el zâmbind. Nu sunt naiv. În schimb, aș vrea să-ți vorbesc într-o zi despre conștiința cosmică. Dacă ar trebui s-o asemănăm cu ceva, viața e ca un râu care se varsă în mare. În clipa când se varsă în mare, râul se eliberează de tot noroiul pe care l-a cărat până atunci și devine străveziu. Cortina nu cade, ci se ridică. Bătrânul s-a sculat din fotoliu și a început să se învârtă prin sală șchiopătând. Apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
am un nod în gât, la urma urmei ce importanță avea că ardeam de dorința de a mă întoarce în sala cu oglinzi? și tiranii suferă uneori, și ei pot fi, o clipă, umanizați de suferință, iar eu doream să vărs această lacrimă sinceră tocmai pentru a șterge descoperirea neplăcută că și sufletul meu era mediocru. Dar nu se întâmpla nimic. Nimic decât o goală și înfricoșătoare indiferență care creștea și mă lăsa să întrezăresc, prima oară, proporțiile ratării mele, mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
pentru el. În aer plutea o putoare greu de suportat, de mâl încălzit; cum de rezistasem oare, altădată, să stau acolo cu orele? Și ce plăcere putusem să găsesc în niște vânători în care un om normal și-ar fi vărsat și inima, nu numai mațele? Cerul limpede, strălucitor, tot atât de limpede pe cât era mlaștina de murdară, miasmele rele, infecte, care ardeau în lumină, duhorile de stârv putrezit, pe care dimineața le mirosea ca o hienă scârbită, îmi arătau ce erau de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
putea ști dacă era adevărat sau nu... Localnicii din Ta Kemet ziceau că Hapi vine de foarte departe, din niște munți stâncoși și pustii, păziți de un șoim și un uliu. Într-o peșteră de sub munte șade veșnic zeul Hapi, vărsând fără întrerupere din două ulcioare apa dătătoare de viață, care se scurge la vale prin gura îngustă a peșterii, strecurîndu-se între capul și coada unui șarpe uriaș. Așa se naște mereu, niciodată supusă pieirii, marea binecuvântare a ținutului Ta Kemet
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
spume și clăbuci de abur pe treptele de bolovani, din apa unui râu fierbinte. Amândouă râurile ocoleau trunchiul muntelui puternic și se depărtau unul de altul, îmbogățindu-și apele, ca să se apropie apoi iarăși în fața Marelui Oraș, înainte de a se vărsa în mare. Dincolo de malurile acestor râuri, până la palatul sclipitor, se ridicau pe grumajii muntelui grădini cu toate florile și toți pomii pe care putea să-i adăpostească pământul Atlantidei, îngrijite zi și noapte de zeci de grădinari. La vreo sută
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]