14,029 matches
-
perioadei patristice și a celei de la începutul Evului Mediu, discuțiile erudite despre moral] au fost doar de natur] teologic]. Acestea aveau ca punct central fie întreb]ri normative (ca acelea discutate în partea a patra a acestui volum) referitoare la virtuțile ce trebuie cultivate, la acțiunile ce trebuie evitate și la scopurile ce trebuie atinse, fie prezentau o structur] general] a moralei, indicând, de exemplu, relația acesteia cu procesele naturale sau cu doctrina revelat]. Cu toate acestea, nu a fost nici
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
și de Abélard - și mai tarziu adoptat], partial sau total, de Henry de Ghent (1217-1293), Duns Scot (1266-1308), William de Ockham (1290-1350), iar în Renaștere de c]tre Francisco Suárez (1548-1617) - are, cu sigurant], potențiale implicații generatoare de controverse. Dac] virtutea const] în corectitudinea intenției, iar aceasta este analizat] în termeni de consimțire a poruncilor lui Dumnezeu (conceput] conform acelei descrieri, adic] de „conduit] poruncit] de c]tre Dumnezeu”), atunci apare o problem] în cazul în care agentul nu stie ce
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
de vicii), având în vedere c], în acea circumstanț], o persoan] nu poate inc]lca, în mod conștient, o porunc] divin]. Identic, o persoan] nu poate fi virtuoas] f]r] a ști la ce își d] consimt]mântul. Iar dac] virtutea este necesar] pentru salvare, atunci ignoranții sunt amenințați, deși poate mai puțin condamnabili decât cei care cunosc legea lui Dumnezeu și intenționeaz] s] o încalce. În ceea ce privește prima implicație, Abélard a folosit-o pentru a ar]ta c] cei care (în
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
c] diferențele mai sus menționate, sesizate între ideile de vitute provenind din filosofia Antichit]ții clasice și cele recurente în gândirea creștin] ar putea fi dezvoltate astfel încât s] ofere eticii un fundament și s] prezinte o relatare a adev]ratei virtuți, care ar fi corespunz]toare unei ființe umane inteligente. Scală Sfanțului Toma, referitoare la sinteză eticii și a teologiei morale, este vast]. Acoper] atât probleme teoretice, cât și normative și este reg]sit] în multe texte. Cincisprezece volume ale operei
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
se identific] cu conduită, care fie încearc] s] promoveze, fie chiar realizeaz] înflorirea speciei umane. În acest caz, se vorbește despre o natur] uman] distinct] și esențial], asociat] cu o serie de valori care constituie excelentă într-o viat]. Așadar, virtuțile sunt acele obiceiuri de a acționa care duc la împlinirea naturii raționale a agentului. Deci, când vorbim despre „legea natural]” ne referim la acea parte din ordinea general] a lucrurilor care implic] omenirea și progresul s]u spre perfecțiune. Aceast
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
pentru porunci alternative sau adiționale, ci, măi degrab], o surs] suplimentar] a acelor prescripții în conformitate cu care este necesar s] atingem starea de bine. În primul rând, teologia creștin] adaug], teoriei morale primare a lui Aristotel o transformare supranatural] a scopului virtuții, din stadiul conceput de c]tre acesta ca fiind înfloritor (eudaimonia) la cel de binecuvântare (beatitudo), care const] în unirea etern] cu Dumnezeu. Acordând locul cuvenit dimensiunii religioase a moralei și combinând-o cu o teorie foarte raționalist], Sfanțul Toma
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
University Press, în curs de apariție). 12 Filosofia moral] modern] J.B. SCHNEEWIND Filosofia antic] occidental] referitoare la principiile vieții morale s-a axat pe problematică binelui suprem: ce tip de viat] ofer] pe termen lung cea mai mare fericire? Dac] virtutea era menit] s] guverneze relațiile cu cei din jur, binele trebuia atins în primul rând pentru sine. Creștinismul ne-a înv]țâț c] binele suprem poate fi atins numai prin mântuire, dar a complicat calea c]tre această prin accentul
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
comportamentul moral? Convingerile morale sunt rezultatul sentimentului, așa cum sugera Shaftesbury sau al rațiunii, așa cum susțineau adepții dreptului natural? În ambele dezbateri majore era inclus] problemă autonomiei ființei umane. Toate p]rțile implicate în dezbateri erau de acord cu faptul c] virtutea cere că oamenii s] lucreze în slujba binelui celorlalți. Unii suțineau c] acest lucru este indicat oamenilor prin sentimentele morale de aprobare și dezaprobare, alții c] se învăț] prin intuiție sau analiz] moral] direct]. În ambele cazuri se putea susține
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
personal este singurul factor de motivație au încercat s] demonstreze c] lucrurile stau în așa fel încât atunci când action]m în slujba celor mai drepte interese personale, îi ajut]m în același timp pe ceilalți. Unii filosofi au susținut c] virtutea este cel mai pl]cut lucru; alții au pretins c] virtutea merit] s] fie respectat] deoarece f]r] ea nu am fi ajutați în urm]rirea scopurilor personale. În fiecare dintre aceste cazuri scopul a fost acela de a ar
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
lucrurile stau în așa fel încât atunci când action]m în slujba celor mai drepte interese personale, îi ajut]m în același timp pe ceilalți. Unii filosofi au susținut c] virtutea este cel mai pl]cut lucru; alții au pretins c] virtutea merit] s] fie respectat] deoarece f]r] ea nu am fi ajutați în urm]rirea scopurilor personale. În fiecare dintre aceste cazuri scopul a fost acela de a ar]ta c] interesul personal - condamnat în mod tradițional că surs] a
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
au adus argumente împotriva acestei idei adânc înr]d]cinate, primul, în mod indirect, cel din urm], în mod frontal. Hume a respins modelele de moral] propuse de dreptul natural și a încercat s] arate c] o teorie axat] pe virtute poate explica cel mai bine convingerile noastre morale. Morală, în schimb, trebuie s] provin] din sentimente, de vreme ce tocmai ea și nu rațiunea singur] ne îndeamn] la acțiune. (Michael Smith expune mai pe larg aceast] poziție în capitolul 35, „Realismul”.) Aprobarea
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
ne îndeamn] la acțiuni cu rezultat benefic și le dezaprob]m pe cele care pot avea consecințe negative. Deși în cele mai multe cazuri oamenii isi urm]resc interesul personal, ei doresc și binele altora; acțiunea repetat] spre acest ultim scop este virtutea. Exemple de acest fel ar fi afecțiunea parental] și bun]tatea fâț] de cei aflați în nevoie, virtuți care redau preocuparea natural] pentru bun]starea altora. Întrebarea era dac] toate virtuțile pot fi explicate astfel. Dreptatea este una dintre cele
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
Deși în cele mai multe cazuri oamenii isi urm]resc interesul personal, ei doresc și binele altora; acțiunea repetat] spre acest ultim scop este virtutea. Exemple de acest fel ar fi afecțiunea parental] și bun]tatea fâț] de cei aflați în nevoie, virtuți care redau preocuparea natural] pentru bun]starea altora. Întrebarea era dac] toate virtuțile pot fi explicate astfel. Dreptatea este una dintre cele mai problematice virtuți, credea Hume. Unul dintre predecesorii s]i, Episcopul Butler (1692-1752) notă c] respectarea regulilor drept
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
binele altora; acțiunea repetat] spre acest ultim scop este virtutea. Exemple de acest fel ar fi afecțiunea parental] și bun]tatea fâț] de cei aflați în nevoie, virtuți care redau preocuparea natural] pentru bun]starea altora. Întrebarea era dac] toate virtuțile pot fi explicate astfel. Dreptatea este una dintre cele mai problematice virtuți, credea Hume. Unul dintre predecesorii s]i, Episcopul Butler (1692-1752) notă c] respectarea regulilor drept]ții nu aduce întotdeauna binele fie agentului, fie celorlați - s] lu]m, de
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
acest fel ar fi afecțiunea parental] și bun]tatea fâț] de cei aflați în nevoie, virtuți care redau preocuparea natural] pentru bun]starea altora. Întrebarea era dac] toate virtuțile pot fi explicate astfel. Dreptatea este una dintre cele mai problematice virtuți, credea Hume. Unul dintre predecesorii s]i, Episcopul Butler (1692-1752) notă c] respectarea regulilor drept]ții nu aduce întotdeauna binele fie agentului, fie celorlați - s] lu]m, de exemplu, cazul în care un p]rinte virtuos și devenit s]rac
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
agentului, fie celorlați - s] lu]m, de exemplu, cazul în care un p]rinte virtuos și devenit s]rac returneaz] banii pierduți unui milionar zgârcit. Dac] ceea ce este drept este întotdeauna determinat de ceea ce este bine, cum putem explica atunci virtutea drept]ții? Hume a sustinut c] benefic] pentru societate este practică acceptat] a regulilor cunoscute ale drept]ții, chiar dac] aceast] practic] cauzeaz] dificult]ți în unele situații. El a susținut, de asemenea, c] dorința dezinteresat] de a respecta aceste
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
aceast] practic] cauzeaz] dificult]ți în unele situații. El a susținut, de asemenea, c] dorința dezinteresat] de a respecta aceste reguli se dezvolt] în mod natural, pe baza compasiunii pentru ceilalți. Astfel, din perspectiva lui Hume, putem vedea c] și virtutea supunerii fâț] de legi poate proveni în întregime din sentimentele și dorințele noastre. Kant a elaborat o versiune mai radical] a teoriei conform c]reia morală își are sediul în rațiunea uman]. Pentru el, cel mai important aspect este c
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
afacerilor, drepturile animalelor, situația femeilor și a copiilor ocup] o parte important] a literaturii și a activit]ții academice din domeniul filosofiei morale sau al eticii. 2) S-a observat o revenire la viziunea aristotelian] asupra moralei că problem] de virtute mai degrab] decât de principii abstracte. Alasdair MacIntyre și Bernard Williams, printre alții, au încercat s] dezvolte o viziune comunitarian] asupra personalit]ții morale și a fundamentelor moralei (vezi capitolul 21, „Teoria virtuții”). 3) În cele din urm], s-a
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
viziunea aristotelian] asupra moralei că problem] de virtute mai degrab] decât de principii abstracte. Alasdair MacIntyre și Bernard Williams, printre alții, au încercat s] dezvolte o viziune comunitarian] asupra personalit]ții morale și a fundamentelor moralei (vezi capitolul 21, „Teoria virtuții”). 3) În cele din urm], s-a observat o creștere rapid] a interesului pentru probleme ridicate de nevoia de a coordona comportamentul a mai mulți indivizi pentru a acționa eficient. Dac] prea mulți oameni aleg o anumit] zon] ca loc
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
una rațional]: Tot ceea ce este contrar ordinii raționale este contrar și naturii ființelor umane; iar ceea ce este rațional este în armonie cu natura uman]. Binele ființei umane este în armonie cu rațiunea, iar r]ul este dincolo de ordinea rațional]... Așadar, virtutea uman] care înnobileaz] omul și lucr]rile sale este în armonie cu natura uman] în m]sura în care se supune ordinii raționale; iar viciul este contrar naturii umane în m]sura în care este contrar ordinii raționale. (ST, I-
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
Etică lui Kant: o abordare critic] Concepția etic] lui Kant poate fi reg]sit] în lucr]rile Întemeierea metafizicei moravurilor (1785), Critică rațiunii practice, Metafizica moravurilor (1797) (ale c]rei dou] p]rți, Elementele metafizice ale drept]ții și Doctrina virtuții sunt adesea publicate separat), precum și Religia în]untrul granițelor rațiunii că și în alte eseuri pe teme politice, istorice și religioase. Totuși, mutațiile fundamentale care dau contur operei kantiene sunt discutate în capodoperă Critică rațiunii pure (1781), iar concepția să
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
în metafizica să, etică lui Kant nu conține afirmații legate de o realitate moral] care transcende experiență și nici nu atribuie valoare moral] credințelor prezente. El respinge atât cadrul realist sau teleologic de formare a teoriilor dreptului natural și ale virtuții, cât și apelul la un consens posibil al sentimentelor sau al credințelor pe care se bazeaz] mulți dintre filosofii secolului al XVIII-lea (și chiar ai secolului XX). iii. Etică lui Kant: legea universal] și datoria Originalitatea lui Kant rezid
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
nivelul drepturilor și constituie baza datoriilor imperfecte. Implicațiile acestei teorii a datoriei sunt explicate mai în detaliu în Metafizica moravurilor, în care prima parte se ocup] de principiile drept]ții care fac obiectul obligațiilor perfecte, iar a doua de principiile virtuții care fac obiectul obligațiilor imperfecte. iv. Etică lui Kant: respectul pentru individ Kant își dezvolt] concepția pe câteva structuri paralele (pe care el le pretinde echivalente). Imperativul categoric este formulat într-o multitudine de variante izbitor de diferite. Formulă discutat
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
ții identificate pe baza universabilit]ții lor pentru ființele raționale. În mod asem]n]tor, Kant interpreteaz] eșecul moral de a nu ii trata pe ceilalti că scopuri în sine ca fiind punctul de plecare al unei alternative pentru teoria virtuții. A-i trata pe ceilalti indivizi umani - vulnerabili și cu diverse nevoi - drept scopuri în sine prespune sprijinirea reciproc] a capacit]ților de acțiune, de adoptare a maximelor și de urm]rire a obiectivelor lor particulare. Imperativul cere deci un
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
de a-și dezvolta propriul potențial va conduce la o lips] de respect pentru umanitate și capacit]țile ei de acțiune rațional] autonom]. Eșecul în a-i trata pe ceilalti sau propria persoan] ca scop în sine echivaleaz] cu eșecul virtuții sau al obligației imperfecte. Obligațiile imperfecte nu pot prescrie acțiunile la nivel universal: nu îi putem ajuta pe toți cei aflați în nevoie și nici nu ne putem dezvolta toate talentele proprii. Putem totuși evita indiferență fâț] de aspectele esențiale
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]