15,624 matches
-
lumea era un uriaș magazin cu rafturi. Rafturi, jocurile în care te jucai cu păpuși-copii, raftul păpușilor nesparte și al jonglerilor sorții, care te înșelau cu baloane colorate, în timp ce în spatele magazinului, în corturi întunecate, machiajul era spălat și jonglerii erau triști, cerșetori la porțile orașului, dar, pe măsura trecerii anilor, fata devenită femeie, dusă de mână, se simțea ridicol prin mulțimea de rafturi, aici e voie, aici nu e voie, aici poți intra, aici nu și la zidul morții dintre ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
o faună umană pe care Spielberg a ratat-o, iar scriitorii au ocolit-o de teama exegeților, la fel de insignifianți și unii și ceilalți, parc militarizat, golit de frumusețe, de istorie, de amintiri cu flori puține, smocuri de gazon și copaci triști, bălării utile pentru câini, rozătoare și trecători, deasupra tuturor stagnând un cer bolnav, răsfrânt în ochelarii de soare ai Poliției comunitare, bănci care mor de plictiseală și singurătate, alei roase de lepră, zidurile obosite ale unor clădiri, în care veacurile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
zori, sfâșiat de dorul după bicicleta promisă de tatăl meu din prenaștere și, deși peste timp, nea Costică frizerul îl tot întreba: Nea Ioane, i-ai luat băiatului ce i-ai promis? Eu, cocoțat pe scăunelul de lemn, ascultam răspunsul trist, printre clănțăniturile foarfecelui, cu gândul la bicicleta așezată frumos în vitrina din drumul spre casă, de unde se aud și acum ușile trântite ale copilăriei, mama strigându-și băiatul înecat în Dunăre, rochia cenușie i se zbătea pe pulpele tinere, mergea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
Bună seara! le răspundeau vesele gunoaiele și cadavrele precum și becurile cu lumina palidă pentru poeții nebuni și obsedații sexual, creând prin jocul umbrelor, fantasmele dorite și de unii și de ceilalți. Bună seara! salutau cu o veselie debordantă gunoierii blocurile triste cu geamurile zvârcolite de lumina albastră a televizoarelor, bună seara, răspundeau vaporos tufele întunecate de tuia tunse perie, pline de praf, în care se-ascundeau gărgăunii tinerilor din fața laptopuri-lor, cu nimic încurajați de informații, mai prejos decât închipuirile hălăduind prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
de cea a acelorași occidentali atunci când țintesc cercurile pictate pe ușa barurilor sau când cloncănesc cuburile de gheață din paharele cu whisky. Cu siguranță nimeni nu-și mai aduce aminte de cei doi tineri ai orașului, unul înalt, lălâu și trist, nici el nu știa de ce, celălalt, slab și jovial, din care motiv habar nu avea, văzând amândoi, peste tot, toamnă, simțindu-se plictisiți în plină exuberanță a tinereții, frumusețea debordantă a fetelor respinse evident de austerele lor gusturi estetizate pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
peste noapte farmacie. Se înmulțiseră, nu se știe de ce, agențiile imobiliare. Fie vorba între noi, nu puteai să pleci din apartamentul tău decât la cimitir, iar agenții cu pricina tranzacționau tocmai acest gen de imobiliare, de la cele vesele la cele triste și invers, pentru că și morții aveau același drept ca și cei vii: dreptul la locuință, la grevă, la cuvânt, la muncă, la o viață ecologică, precum și la o viață decentă. Doamne-ferește să-și facă ăștia sindicat! spunea Primarul. Chiar dacă se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
palate imense, toate din marmură cu statui de aur, șobolancele îmbrăcate în haine de purpură, cu ochi de smarald și gheare de argint și șobolanii, cu haine de paradă pe care luceau decorațiile de clan, în centrul lor luminând muzica tristă a speciei, concentrată într-un semn runic pe care Mioara Alimentară îl descifră ca fiind un simbol exprimat printr-o gură larg deschisă, în fundul ei văzându-se o gură deschisă și o alta mai mică, adică o mulțime descrescătoare de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
a le schimba poziția, după care porneau din nou. Printre ei, se plimbau, cu mult mai multă viteză, siluete mai bine făcute decât corpurile încă plăpânde ale elevilor, ducând roabele încărcate. Era noapte, așa cum e noaptea în Ieșiron. Câteva triluri triste ale celor puține păsări care mai existau și care mai îndrăzneau să iasă din cuiburile lor se auzeau din când în când. Cerul era senin. Cel puțin, părea senin, întrucât avea acel albastru închis al nopții de demult, în care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
instig încă o dată fără să moară altcineva. Nu mai doream victime. Nici Orande nu fusese programat, dar fusese oportun și am profitat de ocazie. Doream doar să fie retrase legile stupide din învățământ. Eram bucuros în sinea mea, dar și trist. Simțeam că am comis o faptă îngrozitoare, nici pe departe comparabilă cu cea săvârșită de dirigintele meu. Am plecat spre casă după ce am discutat câteva detalii și fapte cu șefii fiecărei clasei. Am făcut multe planuri și le-am împărtășit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
imagine, nu un lunetist antrenat al Guvernului. Apoi începu să se miște ușor. Din ce în ce mai repede cădea spre podeaua blocului, iar în momentul în care o atinsese cu o ușoară bufnitură, sufletul său părăsi trupul. Îl simțeam ca o despărțire, una tristă. Dar el deja uitase de care corp fusese găzduit. Căzuse sec, fără melodramă ca în filmele vechi, fără prea mult sânge. Prima victimă a răscoalei... De fapt... a doua, dacă e să-l număram și pe Orande. A doua păpușă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1464_a_2762]
-
vânturi prin zori, Se leagănă-n mrejele albe spre nori. Visează că este regina acum, Deși duce-n zbor un adio postum. -Priviți cum mă-nalț, cât de sus am ajuns! Mai are ceva, cineva, azi de spus? Copacul stă trist, despuiat și stingher, Cu crengile goale întinse spre cer. Ar spune ceva, dar rămâne tăcut, Se vaită adânc - câtă vreme-a trecut? Iar frunză coboară, trezita din vis Și moare încet, rătăcită-n abis.
Adio Postum by Elena Marin Alexe () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83379_a_84704]
-
povești, scaunul ei gol, acum e ca pe scenă? — Așa, da, mai seamănă a spectacol. Acuma. Loredana aprinde o nouă țigară și-i comandă Tarei „culcat”, câinele se așază cuminte la picioarele ei, ridică spre actriță niște ochi inteligenți și triști. Privirea femeii cade iar pe revista aruncată cu ciudă pe pământul umed, pământul care rabdă și iartă, care ne înghite, Doamne, cronica asta!, cum a putut să scrie despre mine așa?, ce i-am făcut eu?, eu care visez din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
difuzor, nu auzii, neică... Lasă, că vine și vremea noastră, tu crezi că degeaba l-am învățat eu La arme! pe băiatul tău?, n-o să ne trădeze el, nu se dă cu comuniștii. — Marinică nene, băiatul ăsta al meu cântă trist și languros de-l ascultă toți, sunt topiți oamenii când le cântă el, mai scrie poezie, dar tot tristă, aș vrea să-l văd și eu mai vesel, mai pe terenul de sport. Ascultă păsările uneori și zice că le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
arme! pe băiatul tău?, n-o să ne trădeze el, nu se dă cu comuniștii. — Marinică nene, băiatul ăsta al meu cântă trist și languros de-l ascultă toți, sunt topiți oamenii când le cântă el, mai scrie poezie, dar tot tristă, aș vrea să-l văd și eu mai vesel, mai pe terenul de sport. Ascultă păsările uneori și zice că le înțelege, mă, Marinică, și nu e nebun deloc. Îmi tot spune că nu-i de-aici, eu nu-s
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
nasul lui intră primul, părul negru îi acoperă ochii albaștri și, ce păcat!, are ochi așa de frumoși, dar se poartă părul lung, e mai ușchit, e vară, vacanță, are o cămașă albă pe el, o cămașă foarte curată. Cam tristă, femeia se uită la băiat cu reproș, adică tu unde umblași?, uite c-au apărut alții care recită mai bine ca tine, ăla, la difuzor, ți-a luat-o înainte. — Da cine era, maică, ăla, oare?, că recită unul la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
departe, ca și cum nimic nu s-ar fi întâmplat, libertate, te halesc, a intrat libertatea în mine!, era acolo dintotdeauna, așa crezi tu?, se vede, se vede. Iubito, era tangoul lui Piazzolla - Astor Piazzolla, cu ritmurile lui lente, în patru timpi, triste și dramatice, cu bandoneonul minunat -, Liber Tango. Dar eu vedeam Bucureștii din viitor, vedeam cum e să calce pârjolul asupra țării mele, să vină zavera - căci simt, știu, presimt, văd, presimțirile astea mi se trag de la ghiuleaua de foc, aia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
puțin jenat, dar vorbele i-au ieșit, i-a propus un ménage à trois, că vroia să-i facă și Loredanei o bucurie, în virtutea obișnuinței dintre cei doi soți, că mai aduseseră la ei fetițe, întâmplările astea mai atenuau din trista lor viață postmaritală, îi mai trezeau, mai îndepărtau plictiseala cărnii. Poftim?, n-am înțeles!!!, fata se face că nu-l înțelege sau, poate, chiar nu-l înțelege, dacă ar fi înțeles ordinea propusă de el, ar fi fost năucitor, ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
Octavă, trece pragul spre ea și spre scenă, tânărul actor nu e ieșit deloc din Satyricon-ul lui Fellini, e doar venit de la Caminul Cultural din Cristești și picat în lumea orașului pe care îl visase atât, arată ca un copil trist și cuminte, îmbrăcat cu niște jeanși negri, o scurtă de piele și, pe dedesubt, tricou albastru care-i vine foarte bine, „se pupă cu ochii mei, nu?”, o atenționase bărbatul, pe la ora zece, când plecase la Teatru pentru repetiții. — Eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
a lăsat singură. La Știri, se anunță că mâine va fi soare și vreme frumoasă. Soare!, iată ceva care vine prea târziu, pentru mine vine prea târziu, ca o dragoste târzie pentru un bărbat trecut de 70 de ani, ce tristă e o dragoste târzie! Cu nimic nu seamănă așa o dragoste, e ca soarele de mâine pentru mine, simbolul a ceva ce e cu neputință de restituit, un soare care va acoperi imposibilitatea unei tinere, foarte tinere fete... Iar el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
în casă, și gătește, asta e, am o femeie de casă. — Știu, dragul mamei. Femeia se uită lung la el, a îmbătrânit băiatul meu, e bătrân și el, ce-o fi și cu mine?, se întreabă ea cochetă, ce privire tristă are... ce ai tu, băiete?, că n-ai venit numai așa, de vorbe. Veniși la Kogaion, să-ți dea înapoi tinerețea? De-aia ai venit? — Într-un fel, da, de-aia am venit, pentru tinerețea mea. Bătrâna izbucnește în râs
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
odihnească după ziua de muncă: bunica torcea, bunicul fuma din pipă, iar Mihaela se juca cu pisica. Era atâta liniște și căldură încât fetița nu ar fi vrut să mai plece niciodată de acolo. Veni și ziua plecării. Mihaela era tristă că pleacă de la bunici, dar bucuroasă că urma ziua ei. Bunicii i-au pregătit un cadou neașteptat. Într-un coșuleț frumos împletit era un iepuraș alb și pufos ca un bulgăre de zăpadă. Cu mare bucurie și cu drag primi
Încercări literare by Rodica Cojocaru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1222_a_1927]
-
nerăbdare, bunule Moș Crăciun, vreun semn de la tine. Te iubim și te așteptăm ! Cu mult drag, Ana și Marinel Așa se încheia scrisoarea celor doi copii. Mama își șterse pe furiș o lacrimă. Se uita la ei și văzându-i triști îi luă să împodobească bradul. Spre seară se auziră bocănituri în ușă. Deschide tu, Ana ! Cred că au venit colindători. Copiii s-au grăbit la ușă. Au deschis ușa și au rămas nemișcați. Lacrimi fierbinți curgeau pe obrajii rumeni. E
Încercări literare by Rodica Cojocaru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1222_a_1927]
-
creștem și ne facem mari și frumoase. Colorăm în verde peisajul, iar păsările vin și își fac cuib între noi. În schimbul găzduirii și căldurii noastre ne oferă cântecele lor minunate. Ce vesel și frumos era cu ele! Acum totul este trist și pustiu. Păsările au plecat, surorile mele, florile, s-au uscat, frunzele au căzut. Am mai rămas doar câteva. În curând vom dispărea și noi. A trecut vremea noastră. Unde vreți să plecați și voi ? Chiar aici, lângă tine, spuse
Încercări literare by Rodica Cojocaru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1222_a_1927]
-
îmbunătățiri. Pasărea se simțea tot mai bine. Zbura prin casă, mânca din aceeași farfurie cu băiatul. Era preferata casei. Veni și primăvara. Băiatul o mai ținu încă o lună. Dar, la un moment, observă că pasărea era tot 40 mai tristă. Stătea și se uita numai la geam. Copilul o întrebă: Ce ai ? De ce ești supărată ? Nu-ți place să trăiești la noi ? Ba da! Ție îți sunt recunoscătoare pentru că m-ai salvat, iar părinților tăi pentru grija pe care mi-
Încercări literare by Rodica Cojocaru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1222_a_1927]
-
aveți idee cât câștigă un asistent de fotograf ? Nimic. Zero. Ceea ce, până la urmă, nu m-ar fi deranjat atât de tare dacă cineva chiar mi-ar fi oferit un post de asistent de fotograf. Oftez adânc și-mi surprind expresia tristă În oglinda din spatele barului. Ca și cum toate celelalte n-ar fi fost destule, părul meu, pe care azi-dimineață mi-l Îndreptasem foarte atentă cu un ser special, a luat-o complet razna. Ca de obicei. Măcar nu sunt singura care nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]