14,029 matches
-
încearc] s] dep]șeasc] aceast] dificultate susținând c], în condițiile accept]rii anumitor „postulate”, putem înțelege și ideea unor ființe care sunt parte atât a ordinii naturale, cât și a celei morale. Dac] postul]m existența unui Dumnezeu binevoitor, atunci virtutea moral] spre care țintesc agenții liberi poate fi compatibil] și proporțional] cu fericirea dorit]. Kant vorbește despre o astfel de coordonare perfect] între virtutea moral] și fericirea că bine suprem. Realizarea binelui suprem va dura foarte mult timp: trebuie s
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
a ordinii naturale, cât și a celei morale. Dac] postul]m existența unui Dumnezeu binevoitor, atunci virtutea moral] spre care țintesc agenții liberi poate fi compatibil] și proporțional] cu fericirea dorit]. Kant vorbește despre o astfel de coordonare perfect] între virtutea moral] și fericirea că bine suprem. Realizarea binelui suprem va dura foarte mult timp: trebuie s] postul]m deci niște suflete imorale asemeni unei providențe divine. Aceast] imagine a fost satirizat] de-a lungul timpului. Heine îl consideră pe Kant
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
existența lui Dumnezeu. Nietzsche îl aseam]n] cu mai puțin] amabilitate unei vulpi care evadeaz] - și se furișeaz] dup] aceea înapoi în cușcă teismului. În scrierile sale de mai tarziu, Kant a renunțat atât la ideea coordon]rii garantate dintre virtute și fericirea-recompens] (a crezut c], astfel, virtutea adev]rât] va fi subminat]), cât și la cerință de a postula imortalitatea, înțeleas] că viat] veșnic] (vezi lucrarea Sfârșitul tuturor lucrurilor). El ofer] o varietate de versiuni istorice ale ideii c] putem
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
cu mai puțin] amabilitate unei vulpi care evadeaz] - și se furișeaz] dup] aceea înapoi în cușcă teismului. În scrierile sale de mai tarziu, Kant a renunțat atât la ideea coordon]rii garantate dintre virtute și fericirea-recompens] (a crezut c], astfel, virtutea adev]rât] va fi subminat]), cât și la cerință de a postula imortalitatea, înțeleas] că viat] veșnic] (vezi lucrarea Sfârșitul tuturor lucrurilor). El ofer] o varietate de versiuni istorice ale ideii c] putem accepta statutul ființelor umane ca parte a
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
doar un set de constrângeri, cerință esențial] este de a g]și acele acțiuni care se încadreaz] în aceste constrângeri. Problemă surselor multiple de obligație apare doar atunci când este imposibil] identificarea acestor acțiuni. Kant nu ofer] nici o soluție; acuză adus] virtuții de c]tre avocații eticii (de exemplu, Bernard Williams, Martha Nussbaum), conform c]reia Kant nu menționeaz] nimic despre regretul exprimat la inc]lcarea sau neglijarea unui angajament moral, este îndrept]țiț]. 5) Sursă inclinațiilor. Un alt curent de critici
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
diferențe importante între opera lui Rawls, deși de factur] kantian], si etică lui Kant. În ciuda folosirii etichetei de „kantiansim” pentru opera lor, alți autori sunt și mai slab legați de Kant - de exmplu, multi dintre ei nu explic] noțiunea de virtute sau chiar neag] posibilitatea unei astfel de explicații; mulți consider] c] drepturile și nu obligațiile sunt fundamentale; aproape toți formuleaz] teorii ale acțiunii bazate pe preferințe și ofer] o concepție instrumental] asupra raționalit]ții. Toate aceste aspecte sunt incompatibile cu
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
mult] atenție propriilor noastre greșeli (în sensul evit]rii acestora) decât greșelilor generale sau ale altora. Recunoașterea importanței evit]rii greșelilor nu îmbrac] forma unei obligații sau a unei libert]ți de a reduce greșelile altora. În consecinț], p]strarea virtuților proprii este cu mult mai important] decât ap]rărea virtuților și chiar a vietii celorlalți. Nu este posibil s] salvezi o viat] prin minciun], chiar dac] aceasta ar împiedica moartea (prin inducerea în eroare a criminalului care intenționeaz] s] ucid
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
decât greșelilor generale sau ale altora. Recunoașterea importanței evit]rii greșelilor nu îmbrac] forma unei obligații sau a unei libert]ți de a reduce greșelile altora. În consecinț], p]strarea virtuților proprii este cu mult mai important] decât ap]rărea virtuților și chiar a vietii celorlalți. Nu este posibil s] salvezi o viat] prin minciun], chiar dac] aceasta ar împiedica moartea (prin inducerea în eroare a criminalului care intenționeaz] s] ucid] și alți oameni nevinovați). îi. Natură și structura constrângerilor deontologice
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
viață pe care o dorește se dovedește a fi necorespunz]toare atât din punct de vedere normativ, cât și psihologic. Această pentru c] noi suntem membrii unei comunit]ți etice și nu doar liberi arbitri sau paznici ai propriilor noastre virtuți, fiind preocupați în același timp de soarta celorlalți, ca și de soarta comunit]ții în ansamblul ei. Expresia acestei preocup]ri nu este dat] de detașarea pe care o sugereaz] noțiunea primitiv] de respect sau normele deontologice, ci de interesul
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
teoria binelui este indispensabil], indiferent de poziția adoptat] în sfera gândirii etice. Dup] cum este și firesc, diferențele apar mai degrab] sub aspectul conținutului și sursei unei asemenea teorii decât al necesit]ții acesteia. Unii ar putea afirmă c] exist] virtute chiar și într-o lume profund pervertit]. Totuși, dincolo de toate aceste considerații, majoritatea teoriilor se dovedesc în cele din urm] a fi întemeiate pe concepții relativ similare asupra binelui. Cele mai multe fac apel la un principiu aristotelic extins și asimilat cu
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
lume profund pervertit]. Totuși, dincolo de toate aceste considerații, majoritatea teoriilor se dovedesc în cele din urm] a fi întemeiate pe concepții relativ similare asupra binelui. Cele mai multe fac apel la un principiu aristotelic extins și asimilat cu succes, potrivit c]ruia virtutea este analizat] în termenii unei complexit]ți; în acest sens, binele reprezint] în esenț] unitatea organic] a unui întreg complex. Acest principiu universal acceptat p]trunde în sfera esteticii. Problemă crucial] care se ridic] este dac] o asemenea concepție se
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
miezul doctrinei utilitariste, iar binele, în sens general, se înscrie în cadrul mai larg al teoriei consecințialiste. Conceptul de „utilitarism” este asociat și meseriei de arhitect sau de artizan de mobilier, fiind echivalent cu cel de „funcționalitate” și, prin urmare, opus virtuții și frumosului. Totuși, tocmai în acest aspect se reg]sește unul dintre principalele avantaje ale utilitarismului în calitate de teorie asupra binelui: în primul rând faptul c] nu presupune nici un angajament din partea individului, care are posibilitatea de a filtra totul prin propriul
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
Chicago Press, 1988) Hâre, R.M.: Moral Thinking (Oxford: Clarendon Press,) Sen, A. and Williams, B., eds.: Utilitarism and Beyond (Cambridge: Cambridge University Press, 1982) Smart, J.J.C. and Williams, B.: Utilitarism, For and Against (Cambridge: Cambridge University Press, 1973) 21 Teoria virtuții Greg Pence i. Introducere În opera să intitulat] Middlemarch, George Eliot scria despre personajul Dorothea Brooke: „Avea un spirit speculativ, care tânjea dup] o concepție nobil] asupra lumii, o lume din care s] fac] parte parohia din Tipton și care
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
modul de viat] pe care trebuie s] îl urmeze individul în vederea form]rii propriului caracter. Unii gânditori nemulțumiți de caracterul impersonal și îngust al utilitarismului și kantianismului - teoriile dominante la acea vreme - au reînsuflețit tradiția pan] atunci uitat] a „teoriei virtuții”. Doctrina etic] anterioar] a urm]riț dou] aspecte. În primul rând, a fost interesat] de conflictul dintre utilitarism și deontologie. În al doilea rând, s-a detașat adesea în totalitate de elementele teoretice. Acest lucru a fost posibil fie printr-
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
Lawrence Blum, „este surprinz]tor faptul c] utilitarismul - care susține ideea c] fiecare individ își dedic] întreaga viat] dobândirii binelui și fericirii - nu a încercat s] ofere o descriere conving]toare a unui asemenea stil de viat].” (Blum, 1988) Teoria virtuții urm]rește tocmai acest deziderat, prin descrierea unor tipologii de caracter sau a unor modele demne de urmat. Deși noțiunea de „virtute” pare oarecum învechit] (preferându-se mai degrab] termeni sinonimi precum „integritate” sau „caracter”), etică acord] o important] deosebit
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
nu a încercat s] ofere o descriere conving]toare a unui asemenea stil de viat].” (Blum, 1988) Teoria virtuții urm]rește tocmai acest deziderat, prin descrierea unor tipologii de caracter sau a unor modele demne de urmat. Deși noțiunea de „virtute” pare oarecum învechit] (preferându-se mai degrab] termeni sinonimi precum „integritate” sau „caracter”), etică acord] o important] deosebit] problemelor legate de caracterul personal. Aceste probleme se refer] la conduită unui om corect în situații reale. Adepții teoriei virtuții sunt de
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
noțiunea de „virtute” pare oarecum învechit] (preferându-se mai degrab] termeni sinonimi precum „integritate” sau „caracter”), etică acord] o important] deosebit] problemelor legate de caracterul personal. Aceste probleme se refer] la conduită unui om corect în situații reale. Adepții teoriei virtuții sunt de p]rere c] tradiția utilitarist] și cea bazat] pe drepturi ignor] însușirile esențiale ale unei vieți morale obișnuite având în centru caracterul uman (cu toate c] nu resping întru totul principiile acestor tradiții). În opinia lor, r]spunsul
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
dac] utilitarismul ofer] soluții unor chestiuni cum ar fi s]n]tatea public], teoria nu poate totuși explică „datele” care compun existența individului și nici actele de curaj, compasiunea, loialitatea sau viciul. Cazul Dorotheei ilustreaz] alte dou] aspecte ale teoriei virtuții. În primul rând, este vorba despre natura acestei valori, iar în acest sens ne putem pune dou] întreb]ri: „Exist] o tr]s]tur] esențial] pe care Dorothea s] o împart] și cu alți oameni? O virtute dominant]?”. Doctrina creștin
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
aspecte ale teoriei virtuții. În primul rând, este vorba despre natura acestei valori, iar în acest sens ne putem pune dou] întreb]ri: „Exist] o tr]s]tur] esențial] pe care Dorothea s] o împart] și cu alți oameni? O virtute dominant]?”. Doctrina creștin] a sustinut adesea ideea c] umilință reprezint] una dintre cele mai mari virtuți, în timp ce mândria constituie cel mai mare viciu. În al doilea rând, virtuțile sau tr]s]turile de caracter pot fi analizate și atunci când se
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
sens ne putem pune dou] întreb]ri: „Exist] o tr]s]tur] esențial] pe care Dorothea s] o împart] și cu alți oameni? O virtute dominant]?”. Doctrina creștin] a sustinut adesea ideea c] umilință reprezint] una dintre cele mai mari virtuți, în timp ce mândria constituie cel mai mare viciu. În al doilea rând, virtuțile sau tr]s]turile de caracter pot fi analizate și atunci când se afl] în opoziție. Caracterul Dorotheei este marcat pe de o parte de ceea ce în Evul Mediu
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
esențial] pe care Dorothea s] o împart] și cu alți oameni? O virtute dominant]?”. Doctrina creștin] a sustinut adesea ideea c] umilință reprezint] una dintre cele mai mari virtuți, în timp ce mândria constituie cel mai mare viciu. În al doilea rând, virtuțile sau tr]s]turile de caracter pot fi analizate și atunci când se afl] în opoziție. Caracterul Dorotheei este marcat pe de o parte de ceea ce în Evul Mediu se chema „fidelitate”, „statornicie” în era victorian] și „loialitate” în zilele noastre
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
tr]s]turile de caracter pot fi analizate și atunci când se afl] în opoziție. Caracterul Dorotheei este marcat pe de o parte de ceea ce în Evul Mediu se chema „fidelitate”, „statornicie” în era victorian] și „loialitate” în zilele noastre. Aceast] virtute este diametral opus] dorinței de libertate a personajului. Analizate individual, ambele tr]s]turi sunt pozitive: loialitatea o ajut] pe Dorothea s] dep]șeasc] problemele c]sniciei, în timp ce autonomia proprie o împiedic] s] fie dominat] de alții. În acest caz
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
privind viața moral]), deoarece desp]rțirea de soțul s]u ar putea avea consecințe grave, dac] nu chiar nefaste atât pentru acesta, cât și pentru copii. Soluționarea dilemei depinde, în mare parte, de felul în care sunt evaluate cele dou] virtuți și anume: fidelitatea și independentă. îi. Anscombe și MacIntyre Renașterea interesului pentru virtute în anii ’80 a fost încurajat] de operele a doi filosofi: Elizabeth Anscombe și Alasdair MacIntyre. În 1958, Anscombe afirmă c] noțiuni precum morală (datoria moral], obligația
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
consecințe grave, dac] nu chiar nefaste atât pentru acesta, cât și pentru copii. Soluționarea dilemei depinde, în mare parte, de felul în care sunt evaluate cele dou] virtuți și anume: fidelitatea și independentă. îi. Anscombe și MacIntyre Renașterea interesului pentru virtute în anii ’80 a fost încurajat] de operele a doi filosofi: Elizabeth Anscombe și Alasdair MacIntyre. În 1958, Anscombe afirmă c] noțiuni precum morală (datoria moral], obligația sau datoria în general) ar fi de neînțeles în zilele noastre. Perspectiva asupra
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
resimt], generând principii cum ar fi acela de „a acționa nu în scopul satisfacerii unei dorințe personale, ci pentru c] așa se cuvine din punct de vedere moral”. Anscombe a considerat aceste teorii ca fiind d]un]toare întrucât transformau virtutea într-un scop în sine, ignorând nevoile și dorințele individului. Alasdaire MacIntyre a dus mai departe analiza lui Anscombe, afirmând c] societatea modern] nu a moștenit o singur] tradiție etic] din trecut, ci fragmente ale mai multor teorii contradictorii: suntem
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]