14,029 matches
-
s]u, dac] scopurile personale fac parte dintr-un proiect colectiv de durat] inițiat înaintea nașterii sale și care se va derula și dup] moartea să și așa mai departe. În opinia lui MacIntyre, acest sens al vieții conferit de virtuți și care asigur] prosperitatea societ]ților civilizate ia naștere atunci cand individul aparține unei tradiții etice; aceasta face posibil] ordinea narativ] a unei vieți unice întemeiat] pe practicarea anumitor virtuți de care depinde întreaga existent] a individului. Medicină, spre exemplu, urmeaz
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
departe. În opinia lui MacIntyre, acest sens al vieții conferit de virtuți și care asigur] prosperitatea societ]ților civilizate ia naștere atunci cand individul aparține unei tradiții etice; aceasta face posibil] ordinea narativ] a unei vieți unice întemeiat] pe practicarea anumitor virtuți de care depinde întreaga existent] a individului. Medicină, spre exemplu, urmeaz] o tradiție etic] datând cel puțin din vremea lui Hipocrat și Galenus. Aceast] teorie stabilește modul în care trebuie s] procedeze un doctor atunci când i se aduce un pacient
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
și spirituale: îndemânarea în efectuarea operațiilor, perspicacitatea stabilirii diagnosticului, respectul din partea studenților. La polul opus, s] observ]m cazul unui muncitor care se vede lipsit de un loc de munc] în urmă falimentului fabricii unde a lucrat. MacIntyre afirm] c] virtutea poate prosperă numai în anumite tipuri de societ]ți și doar în condițiile practic]rii anumitor meserii. iii. Temeiul istoric al teoriei virtuții Înțelegerea teoriei moderne a virtuții este imposibil] f]r] o analiz] prealabil] a istoriei eticii. Vechii greci
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
vede lipsit de un loc de munc] în urmă falimentului fabricii unde a lucrat. MacIntyre afirm] c] virtutea poate prosperă numai în anumite tipuri de societ]ți și doar în condițiile practic]rii anumitor meserii. iii. Temeiul istoric al teoriei virtuții Înțelegerea teoriei moderne a virtuții este imposibil] f]r] o analiz] prealabil] a istoriei eticii. Vechii greci (mai ales Socrate, Platon și Aristotel) au adus contribuții în trei direcții. În primul rând, ei au acordat important] virtuților (tr]s]turilor
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
de munc] în urmă falimentului fabricii unde a lucrat. MacIntyre afirm] c] virtutea poate prosperă numai în anumite tipuri de societ]ți și doar în condițiile practic]rii anumitor meserii. iii. Temeiul istoric al teoriei virtuții Înțelegerea teoriei moderne a virtuții este imposibil] f]r] o analiz] prealabil] a istoriei eticii. Vechii greci (mai ales Socrate, Platon și Aristotel) au adus contribuții în trei direcții. În primul rând, ei au acordat important] virtuților (tr]s]turilor de caracter) în calitate de subiect al
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
istoric al teoriei virtuții Înțelegerea teoriei moderne a virtuții este imposibil] f]r] o analiz] prealabil] a istoriei eticii. Vechii greci (mai ales Socrate, Platon și Aristotel) au adus contribuții în trei direcții. În primul rând, ei au acordat important] virtuților (tr]s]turilor de caracter) în calitate de subiect al eticii. Astfel, Republica a lui Platon descrie virtuțile încurajate de democrație, oligarhie, tiranie și meritocrație. În al doilea rând, au fost analizate virtuțile de bâz], cum ar fi curajul, cump]tarea, înțelepciunea
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
a istoriei eticii. Vechii greci (mai ales Socrate, Platon și Aristotel) au adus contribuții în trei direcții. În primul rând, ei au acordat important] virtuților (tr]s]turilor de caracter) în calitate de subiect al eticii. Astfel, Republica a lui Platon descrie virtuțile încurajate de democrație, oligarhie, tiranie și meritocrație. În al doilea rând, au fost analizate virtuțile de bâz], cum ar fi curajul, cump]tarea, înțelepciunea și corectitudinea. În al treilea rând, filosofii au realizat o clasificare a tipurilor de caractere (Aristotel
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
trei direcții. În primul rând, ei au acordat important] virtuților (tr]s]turilor de caracter) în calitate de subiect al eticii. Astfel, Republica a lui Platon descrie virtuțile încurajate de democrație, oligarhie, tiranie și meritocrație. În al doilea rând, au fost analizate virtuțile de bâz], cum ar fi curajul, cump]tarea, înțelepciunea și corectitudinea. În al treilea rând, filosofii au realizat o clasificare a tipurilor de caractere (Aristotel a împ]rțit caracterul uman în cinci categorii, pornind de la noblețea sufleteasc] și ajungând la
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
tipurilor de caractere (Aristotel a împ]rțit caracterul uman în cinci categorii, pornind de la noblețea sufleteasc] și ajungând la monstruozitatea firii). În secolul al XIII-lea, Toma din Aquino a realizat o sintez] între concepția aristotelic] și teologia creștin], completând virtuțile fundamentale cu virtuți creștine, cum ar fi credință, n]dejdea și milostenia. Str]vechii etici grecești i se aduce astfel o justificare din perspectiva teologiei. Teoria propus] de c]tre Toma din Aquino se situeaz] între viziunea naturalist] a vechilor
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
Aristotel a împ]rțit caracterul uman în cinci categorii, pornind de la noblețea sufleteasc] și ajungând la monstruozitatea firii). În secolul al XIII-lea, Toma din Aquino a realizat o sintez] între concepția aristotelic] și teologia creștin], completând virtuțile fundamentale cu virtuți creștine, cum ar fi credință, n]dejdea și milostenia. Str]vechii etici grecești i se aduce astfel o justificare din perspectiva teologiei. Teoria propus] de c]tre Toma din Aquino se situeaz] între viziunea naturalist] a vechilor greci și ostilitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
cunoscute și prin simpla cale a rațiunii, el s-a v]zut adesea nevoit s] fac] apel la existența lui Dumnezeu și la natur]. Mai tarziu, Kant a evitat s] recurg] la acestea, încercând s] descopere esență caracterului moral - esență virtuții - dincolo de anumite virtuți particulare sau de existență istoric] a unei anumite societ]ți. Kant a afirmat c] oamenii virtuoși acționeaz] în perspectiva și datorit] respectului fâț] de normele etice „universal valabile” (capitolul 14, „Etică lui Kant”). În interpretarea lui Kant
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
simpla cale a rațiunii, el s-a v]zut adesea nevoit s] fac] apel la existența lui Dumnezeu și la natur]. Mai tarziu, Kant a evitat s] recurg] la acestea, încercând s] descopere esență caracterului moral - esență virtuții - dincolo de anumite virtuți particulare sau de existență istoric] a unei anumite societ]ți. Kant a afirmat c] oamenii virtuoși acționeaz] în perspectiva și datorit] respectului fâț] de normele etice „universal valabile” (capitolul 14, „Etică lui Kant”). În interpretarea lui Kant, atunci când oamenii acționeaz
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
s] explice caracterul moral prin transcenderea dorințelor banale formate în cadrul anumitor societ]ți și în anumite perioade ale istoriei. Din acest motiv teoria să a fost una deosebit de abstract], dar în același timp și foarte complicat]. Adepții teoriei moderne a virtuții consider] ideea lui Kant ca fiind greșit] și sunt de p]rere c] filosofia modern] a urmat cu indiferent] aceeași direcție. În loc s] considere perspectiva lui Kant că un început al unei noi tradiții în gândire, aceștia o trateaz] că
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
acte de altruism, renunțând la alte acțiuni benefice, care în mod normal i-ar aduce satisfacție. iv. Exclusivismul Anscombe și MacIntyre au militat pentru renunțarea în totalitate la sistemul etic bazat pe principii în favoarea unei abord]ri corespunz]toare a virtuții. Acest „exclusivism” presupune loialitatea celor care cred c] pot face s] renasc] în epoca modern] virtuțile aristotelice sau codul etic aristocratic al secolului al XVIII-lea. Acest mod de gândire ignor] adesea, printre multe alte aspecte, și faptul c] societ
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
iv. Exclusivismul Anscombe și MacIntyre au militat pentru renunțarea în totalitate la sistemul etic bazat pe principii în favoarea unei abord]ri corespunz]toare a virtuții. Acest „exclusivism” presupune loialitatea celor care cred c] pot face s] renasc] în epoca modern] virtuțile aristotelice sau codul etic aristocratic al secolului al XVIII-lea. Acest mod de gândire ignor] adesea, printre multe alte aspecte, și faptul c] societ]țile din vremea lui Aristotel precum și cele aristocratice nu erau societ]ți democratice. Într-adev]r, adepții
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
multe alte aspecte, și faptul c] societ]țile din vremea lui Aristotel precum și cele aristocratice nu erau societ]ți democratice. Într-adev]r, adepții aristocrației, printre care se num]r] Aristotel sau Hume, nu au oferit o descriere a conceptului de virtute, ci au perceput aceast] valoare că pe o idealizare a comportamentului specific vremii respective. Prin urmare, cei care doresc s] se revin] la vechea organizare a polis-ului grecesc sau la epoca iluminist] din Scoția, trebuie s] știe c] nu
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
-ului grecesc sau la epoca iluminist] din Scoția, trebuie s] știe c] nu este vorba despre o revenire efectiv] la acel tip de organizare, ci despre o revenire la vechile scrieri. Exist] totuși p]reri care afirm] c] noțiunea de virtute este compatibil] conceptului democratic și, în același timp, independent] de discuția asupra drepturilor și principiilor etice. Iar aceasta pentru c] atenția este îndreptat] spre ceea ce este nobil, bun, onorabil, potrivit, cu alte cuvinte, în armonie. Este oare posibil acest deziderat
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
în viat]. Aici apar dou] aspecte interesante. În primul rând se pune problema dac] cineva poate fi curajos f]r] a ști ce înseamn] curajul. În al doilea rând, este vorba despre leg]tură dintre curaj și cunoaștere sau alte virtuți. Primele discuții filosofice pe aceast] tem] se reg]sesc în Dialogurile lui Platon, în care Socrate se înfrunt] cu generalii atenieni Laches și Nicias cu privire la definiția curajului. Înaintea lui Socrate, curajul era, f]r] îndoial], considerat o virtute (dup] cum
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
sau alte virtuți. Primele discuții filosofice pe aceast] tem] se reg]sesc în Dialogurile lui Platon, în care Socrate se înfrunt] cu generalii atenieni Laches și Nicias cu privire la definiția curajului. Înaintea lui Socrate, curajul era, f]r] îndoial], considerat o virtute (dup] cum se poate remarcă în cazul personajelor r]zboinice evocate de Homer), ins] adev]rata natur] a curajului a devenit o dilem] în secolul al V-lea î.Hr. În contextul în care navigatorii atenieni au început s] r]spândeasc
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
curajos în adev]râtul sens al cuvântului. Dar, din nefericire, Socrate nu ar fi putut afirmă în realitate așa ceva, tocmai pentru c] toți mării filosofi ai Antichit]ții erau de p]rere c] sclavia era un fapt firesc și corect. Virtuțile aristocratice din acele timpuri depindeau în mare m]sur] de organizarea societ]ții (a polis-urilor sau orașelor grecești). Vechii greci erau conduși de un principiu greșit privind relațiile interumane, iar din aceast] cauz] teoria lor asupra caracterului nu poate
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
cât prin ceea ce respinge (etică iudeo-creștin]). Ins] nici autorul însuși nu a fost pe deplin conștient de intensitatea caracterului anticreștin al teoriei sale. El este ins] conștient c] idealul s]u de „supraom” (übermensch) nu va posedă ceea ce Hume numește „virtuți c]lug]rești”, printre care amintim umilință și castitatea; dar pe de alt] parte, Nietzsche nu pare s] considere compasiunea ca fiind o virtute care descinde din tradiții c]lug]rești precum iudaismul, creștinismul și budismul. Omul cu suflet în
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
este ins] conștient c] idealul s]u de „supraom” (übermensch) nu va posedă ceea ce Hume numește „virtuți c]lug]rești”, printre care amintim umilință și castitatea; dar pe de alt] parte, Nietzsche nu pare s] considere compasiunea ca fiind o virtute care descinde din tradiții c]lug]rești precum iudaismul, creștinismul și budismul. Omul cu suflet în]lt]tor situat la nivelul spiritual a lui Zarathustra poate veni uneori în ajutorul celor s]rmani ca semn al puterii și m]rinimiei
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
și rațiunea oamenilor simpli nu prezint] important] în plan moral și, prin urmare, pot fi exploatate. Asemenea percepții asupra caracterului nu pot oferi soluții etice. În schimb, dac] cineva dorește s] descrie curajul dintr-o perspectiv] nonsocratic], acesta reprezentând o virtute care servește oric]rui ideal sau scop, atunci problemă dispare. Dificult]țile apar atunci când virtuțile (cum ar fi curajul și înțelepciunea) sunt chemate s] rezolve toate dilemele eticii. Un alt aspect demn de menționat ar fi și cel privind importantă
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
exploatate. Asemenea percepții asupra caracterului nu pot oferi soluții etice. În schimb, dac] cineva dorește s] descrie curajul dintr-o perspectiv] nonsocratic], acesta reprezentând o virtute care servește oric]rui ideal sau scop, atunci problemă dispare. Dificult]țile apar atunci când virtuțile (cum ar fi curajul și înțelepciunea) sunt chemate s] rezolve toate dilemele eticii. Un alt aspect demn de menționat ar fi și cel privind importantă drepturilor la libertate și la o viat] privat] în societ]țile moderne. Bună funcționare a
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
uterului) nu pot fi explicate în totalitate prin analizarea viciilor autorilor. Discuțiile trebuie s] se îndrepte mai degrab] spre motivele pentru care acest gen de fapte încalc] drepturile victimelor. În concluzie, exclusivismul constituie un eșec atunci când este vorba despre teoria virtuții, desi las] acesteia un larg domeniu de influent]. vii. Esențialismul O chestiune similar] este aceea dac] toate virtuțile sunt excepționale datorit] conexiunii lor cu un țel (telos) unic și dominant al naturii umane. Aceast] problem] provine din încerc]rile de
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]