15,310 matches
-
vieții spirituale, calea ascendentă care urcă la Dumnezeu. Căpitanul a fost o revelație care, cu voia lui Dumnezeu și cu propria jertfă, a statornicit legi și a trăit după lege în slujba neamului și a lui Hristos. Națiunea e un mister. Un suflet colectiv care coboară din înălțimile cerului și are o misiune. Dimensiunea ajutorului reciproc nu are limite, nu are terminal. Să nu cădem în păcatul de a rămâne indiferenți la intemperiile prin care trecem. Dragostea pentru neam e primită
Vesnic osânditi by Petru C. Baciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/816_a_1587]
-
nu uită că bătrânul custode, al cărui ajutor era, a murit în urma unei crize de astm, Julius ține o găleată cu apă în bibliotecă, pentru a se spăla pe mâini după ce pune în ordine cărțile îmbîcsite de praf. Pentru dezlegarea misterului acestui praf ciudat, care dă aproape tuturor lucrurilor o paloare bolnăvicioasă, s-au format nenumărate expediții. Cei mai buni specialiști în mineralogie, în meteorologie, în știința solurilor, s-au dus, vară de vară, cât au putut de departe, spre miazăzi
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
e imposibil să fie stârpiți. Acum, însă, puterea lor de a măcina și piatra cu rădăcinile îmi impune respect. Lumina amurgului îi face mai puțin sticloși, le dă ceva feciorelnic. Și, ascunși pe jumătate de un zid vechi, capătă un mister care îndeamnă subconștientul meu să se legene pe ramurile lor ca într-un balansoar. E un ceas care-ți cere să iei viața așa cum e, cu recunoștință. Un tunet sfâșie liniștea, cum ai sfâșia o draperie. E primul tunet pe
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
Destinul, cred eu, ne e, în bună măsură, decis de firea cu care ne-a înzestrat ereditatea. În cazul meu, destinul a uneltit și prin amănunte, care ar putea fi socotite "fleacuri"; întîmplări lipsite de orice însemnătate și de orice mister, fără aparentă legătură cu ce-am trăit. Dacă n-ar fi existat "unchiul George", n-aș fi nimerit la cel mai simandicos liceu din București... Dacă tatăl meu n-ar fi avut motive personale să dorească să "evadez" din Lisa
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
îmi dădea o sumă, aceea oficială. În orice caz, Thomas d'Aquino se înșela zicînd: "Mă tem de omul unei singure cărți". Mi-ar fi plăcut să moștenesc împăcarea cu sine de care a fost în stare mama. Din păcate, misterele eredității au vrut să iau de la ea doar firea de introvertit. 14. Probabil, multe din problemele mele actuale n-ar fi existat dacă eram, ca mama, un om religios. Pe ea, moartea n-a speriat-o niciodată. Era convinsă că
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
ambițiile și vanitățile nu e deloc o probă de inteligență. Ar însemna să prelungim în absurd gestul acelui papă care dădea foc, seara, unor câlți pentru a privi cum se duce viața. Important e să nu irosești "posibilul" înainte ca misterul hidos al morții să te înghită și pe tine. Ce rost are să-ți amintești în fața unui cer senin ce spune Eclesiastul, că totul e deșertăciune? Dar trebuie să consimt că liniștea cu care vorbește Marc Aureliu despre moarte mi se
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
locală, prin performanța de a cosi într-o zi cât doi bărbați, ceea ce mi-a permis să primesc plată dublă, când eram solicitat ca zilier. Acum, sunt "aproape bucureștean". M-am obișnuit cu mirosul de benzină arsă, cu cerul fără mister de deasupra orașelor. Aici mi s-a născut fiul, aici l-am văzut crescând. Treptat, am încetat de a mai fi ceea ce fusesem. Mi-am pierdut reflexele rustice, m-am "civilizat", biblioteca mi-a devenit mai dragă decât pădurea. Nu
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
numai să nu pierd "spectacolul"; mereu același; doamna blondă ieșea în balcon și se apleca peste grilajul de fier, etalîndu-și provocator sânii. Pe măsură ce se apropia ora cinci, emoția mea creștea, gata să mă sufoce. Neliniștile erotice erau ceva nou, un mister care mă amețea. Când o vedeam apărând în balcon, nu mă mai dezlipeam din spatele hârtiei de camuflaj de unde spionam. Nu i-am reținut fața, căci atenția mea era îndreptată asupra sânilor și a picioarelor. Momentul culminant îl reprezenta de fiecare
Deșertul pentru totdeauna by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295604_a_296933]
-
bazin dreptunghic din beton având plasată în mijloc o fântâna țâșnitoare și foșnăitoare care stropea nemiloasă un grup statuar din bronz. De obicei oglinda liniștită a apei din bazin nu era tulburată de nicio tresărire aruncând străluciri adânci învăluite în mistere rezolvate din viața elevilor... cunoștea fântâna atât de bine! Pan imperturbabil cânta melodii neauzite în timp ce silfidele extaziate îi mângâiau copitele, nepăsătoare la agitația din jur.... semizeul din bronz și acum face în ciudă trecătorilor, cântându-le din nai frumoaselor despuiate
Adev?rul dintre noi by Aurel-Avram St?nescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83164_a_84489]
-
chiar dacă părea aparent fără ieșire, cum adesea întâlnești în viață, însă foarte atent să nu jignească pe careva. De aceea era simpatizat de colegi, care îi admirau temperamentul, însă ca oricare tânăr de vârsta lui avea câteva secrete și îndoieli. Misterul de nedezlegat al fiecărui om poate apare când nu te aștepți, însă el nu-și făcea probleme; instinctual credea că este un conducător victorios și încă unul bun. Simțul al nu știu câtelea care ne face să ne apropiem de
Adev?rul dintre noi by Aurel-Avram St?nescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83164_a_84489]
-
aceste semne? Când cădea seara, treburile încetau, animalele rumegau în staul, iar ei, copii așteptau nerăbdători să le repovestească mereu aceleași lucruri care le păreau noi de fiecare dată. Stăteau întinși liniștiți pe lavițe și li se desfășura în fața ochilor misterele ținutului cu piscuri semețe care se pierdeau în neguri albastre; codrii străvechi și întunecați fără de sfârșit, având mușchii verzi aliniați pe copaci spre miazănoapte; recunoșteau toate potecile spre munte, cu animale fioroase, îndrăznețe și istețe, strecurându-se prin codru fără
Adev?rul dintre noi by Aurel-Avram St?nescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83164_a_84489]
-
în care am asistat la sărbătorirea sinceră și entuziastă a realizărilor lui în acea după-amiază. Mi-aș dori s-o mai pot retrăi. Mi-aș dori ca el să fi rămas obiectul adorației mele iraționale, în loc să devină încă unul din misterele ubicue și insolvabile ale maturității: o poveste fără un sfârșit propriu-zis. Voi descoperi curând toate acestea. CENTRAL Singurul cinematograf independent Duminică 17 septembrie și săptămâna aceasta Copiii sub 16 ani au acces duminica, însoțiți Duminica ușile se deschid la ora
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
oferte mai multe edituri și sunt bucuroasă să anunț că va apărea în primăvară. Ne poți spune subiectul? De fapt, încă n-am început să-l scriu, dar știu că va fi foarte palpitant, o poveste de dragoste plină de mister, sper. Desigur lucrul cel mai plăcut este că pot să scriu acasă - am amenajat acest birouaș adorabil care dă spre grădină - deci nu trebuie să plec de lângă Josephine. Ceea ce este minunat, pentru că în clipa asta cred că n-aș putea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
mine și încheierea cărții căpătaseră cel puțin contur și o oarece claritate. Trebuia să mă hotărăsc odată dacă s-o prezint ca pe o lucrare de informare sau ca pe o ficțiune și să-mi reînnoiesc eforturile de a pătrunde misterul bolii Tabithei. Luni-dimineață, am făcut trei pași decisivi: - Am făcut două copii ale manuscrisului și am trimis una editorului care îmi publicase odinioară romanele. - Am trimis cealaltă copie editurii Peacock Press, în speranța că fie voi mai primi contra ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
noastre casnice. Da, acum trăiam împreună. Sau, cel puțin, scriam împreună - pentru că acceptasem cu oarece ezitare să încercăm o colaborare, în care detectivul meu din epoca victoriană urma să fie dus înapoi în timp în epoca tudorilor pentru a dezlega misterul unei crime, la cererea lui Henric al VIII-lea însuși. (Scenariul, îmi amintesc, era inspirat în mare parte din Mașina timpului, pe care tata mi-o citise înainte de culcare.) În acest scop, obținusem încă un scaun de la doamna Nuttall și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
ascundă vârsta. Era de asemenea imposibil să nu observi de la început pătunzătorul parfum de iasomie pe care (după cum mi-a explicat mai târziu) și-l turna de obicei pe el înainte de a ieși din casă, astfel încât cel puțin unul dintre misterele care mă urmăriseră în ultimele săptămâni era în sfârșit dezlegat. — Domnule Owen... începu el. — Spuneți-mă Michael, vă rog. — Michael. Trebuie să discutăm afacerea noastră. Simt că mă înzdrăvenesc. Îmi revine forța în oasele mele firave. Aproape că pot să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
prea mult gospodăria familiei Winshaw. Nu cred că au fost nevoiți vreodată să stângă cureaua. Nu, treaba asta începe să se arate mai interesantă decât bănuiam. Poate că trebuie să ne mai gândim. — Și nu uitați că mai e un mister. Findlay așteptă să mă explic. — Nu vă amintiți? Tabithei i s-a părut că aude voci vorbind în germană în dormitorul lui Lawrence și l-a încuiat acolo, dar s-a dovedit că el fusese tot timpul în sala de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
de investigație și nu m-am putut abține să i-o spun: — Cum ne va ajuta asta să aflăm ce a pus la cale Lawrence în 1942? — Poate că nu ne va ajuta, Michael, dar poate că nu acesta este misterul în acest caz. — Ce sugerați de fapt? Findlay se ridică din fotoliu și se așeză lângă mine. — Sugerez, spuse el punându-mi o mână ca o gheară pe coapsă, că misterul ești tu, de fapt. Și am de gând să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
va ajuta, Michael, dar poate că nu acesta este misterul în acest caz. — Ce sugerați de fapt? Findlay se ridică din fotoliu și se așeză lângă mine. — Sugerez, spuse el punându-mi o mână ca o gheară pe coapsă, că misterul ești tu, de fapt. Și am de gând să investighez asta până la capăt. Kenneth spuse: — Domnișoară, știți cumva unde este dormitorul meu? Shirley clătină din cap cu părere de rău și spuse: Nu, mă tem că nu. Kenneth spuse: — A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
Tandrețe. Michael avea doar opt ani când a creat primul lui personaj de roman, un detectiv din epoca victoriană cunoscut sub exoticul nume de Jason Rudd. El a fost eroul multor aventuri, cea mai lungă și mai palpitantă fiind Castelul misterelor, din care vă prezentăm primele pagini. Din păcate nu este prima din serie - un caz anterior în care era implicat personajul numit Thomas Watson, menționat în acest fragment, s-a pierdut -, dar Michael ne-a asigurat că este o introducere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
s-a pierdut -, dar Michael ne-a asigurat că este o introducere potrivită în lumea lui Rudd și a asistentului său, Richard Maple, pe care el îl descrie drept „Holmes și Watson redivivus, cu o tentă sănătoasă de suprarealism“. CASTELUL MISTERELOR Capitolul 1 Jason Rudd, un distins detectiv din secolul al XIX-lea ședea la o masă de lemn sculptat, în fața asistentului său, Richard Maple, care-l însoțise în multe din aventurile sale. Jason era de talie mijlocie și avea părul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
vom afla răspunsul mai târziu. — Poate. Oricum, castelul Hacrio... ai auzit de el? — Nu, deloc și nici n-am ideea cum ar putea arăta. — Nici eu, recunoscu Jason. Totuși nu cred are vreun rost. — Probabil ai dreptate. Ai idee ce mistere poate să ascundă? — O, da, am. — Chiar ai? — Da. Coborî vocea. Cred că este blestemat. Am închis revista, după ce am aruncat o ultimă privire acelei stupide fotografii care mă înfățișa precoce și introspectiv în staulul domnului Nuttall și am pus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
spuse Joan, aruncându-și privirea peste ea, încruntându-se în încercarea de a nu zâmbi. — Ultimul cuvânt, spuse Graham, care deja își pierduse răsuflarea. Uite-te la ultimul cuvânt. Joan se uită la ultimul cuvânt, dar tot nu putea dezlega misterul. Își plimbă privirea de la mine la Graham, de la Graham la mine, tot mai nedumerită de reacțiile noastre atât de diferite. Nu înțeleg, rosti ea în cele din urmă, după ce citi încă o dată propoziția. Ce e de râs, că n-are
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
de eliminare să descoperi că ești vinovat de crimă, dar să nu știi încă unde și cum ai comis-o. Exista oare un asemenea precedent în realitate? M-am întrebat cum ar fi să fii de față la dezvăluirea unui mister înfricoșător și apoi să fii confruntat cu propria ta imagine de observator dezinteresat, de care erai foarte mulțumit, care devenea brusc mincinoasă: să descoperi că ai fost prins cu totul în plasa mobilelor și suspiciunilor pe care tu urma s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
mai bizar, fuseseră luate câteva fotografii dintr-unul din albumele de familie ale domnului McGanny. Femeia m-a întrebat dacă n-aș putea lămuri oarecum lucrurile. Firește că nu puteam, și singurul efect al conversației noastre a fost să adâncesc misterul și să-mi fie și mai greu să mă concentrez. După câteva minute am pus de-o parte lista cu cuvinte cheie: mă inhiba mai degrabă decât mă ajută și singura cale pentru a trece de impas, am decis eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]