14,029 matches
-
economie”: primul, oikonomikos sau comerțul pentru gospod]rire, era acceptat și considerat esențial pentru mersul oric]rei societ]ți, chiar mai puțin complexe; al doilea, chrematisike, înseamn] comerț în vederea obținerii profitului. Aristotel consideră c] aceast] activitate este complet lipsit] de virtute și îi denumea pe cei angajați în astfel de practici egoiste „paraziți”. Atacul lui Aristotel la adresa practicii murdare și neproductive a c]m]ț]riei și-a menținut forță pan] în secolul al XVII-lea. Numai cei aflați la marginea
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
Dar dac] etică afacerilor în forma lor condamnabil] a fost opera filosofiei și a religiei, la fel a fost și schimbarea dramatic] în atitudinea fâț] de afaceri de la începuturile epocii moderne. John Calvin și apoi puritanii englezi au înv]țâț virtuțile economiei și ale inițiativei, canonizate de Adam Smith în opera s] de c]p]tăi din 1776, „Wealth of Nations”. Bineînțeles, noua atitudine fâț] de afaceri nu a ap]rut peste noapte și a fost construit] pe tradiții cu o
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
centralizate, prin privatizarea familiilor că și consumatori, prin progresul rapid al tehnologiei, dezvoltarea industrial] și în calitate structurilor, nevoilor și dorințelor sociale. Cu sprijinul lucr]rii clasice a lui Adam Smith, chrematisike a devenit instituția central] și cea mai important] virtute a societ]ții moderne. Dar versiunea popular] degradat] a tezei lui Smith („l]comia este bun]”) nu era de natur] s] conduc] la subiectul eticii afacerilor (nu cumva aceast] expresie este o contradicție în termeni?), iar analiza moral] a afacerilor
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
eticii afacerilor (nu cumva aceast] expresie este o contradicție în termeni?), iar analiza moral] a afacerilor a p]strat înclinația perioadelor antice și medievale de a se împotrivi afacerilor. Oameni de afaceri precum Mellon și Carnegie susțineau conferințe pe tema virtuților succesului și a obligațiilor pe care le au cei bogați (noblesse oblige), dar etică afacerilor ca atare a fost dezvoltat] în special de socialiști, ca o conținu] diatrib] împotriva imoralit]ții implicate de afaceri. Viziunea mai moral] și mai onorabil
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
acționarii sau proprietarii se gândesc numai la maximalizarea profiturilor lor? Este oare adev]rât c] acționarul este incarnarea acelui inuman homo economicus lipsit de orice mândrie și responsabilitate civic]? Este oare adev]rât c] el nu are nici o preocupare pentru virtuțile companiei pe care o deține, cu excepția acelor responsabilit]ți care l-ar putea face vulnerabil în fața unor procese costisitoare? Și dac] presupunem c] unii investitori sunt preocupați numai de creșterea profitului cu un anumit procent, de ce suntem atât de siguri
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
interpret]rii individuale. În mod asem]n]tor, este un semn al progresului faptul c] unul dintre modelele contemporane este cel al „culturii organizaționale”. Că în cazul oric]rei analogii, exist] bineînțeles și un revers, dar este important s] apreciem virtuțile acestei metafore. Modelul este social și respinge individualismul atomizat. El recunoaște locul oamenilor în organizație ca fiind structura fundamental] a lumii afacerilor. Modelul îmbr]țișeaz] ideea de etic] în mod deschis și recunoaște c] valorile comune mențin o anumit] cultur
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
eficient] soluție de a distribui bunurile și serviciile în cadrul societ]ții? Acord] el îndeajuns de mult] atenție cazurilor de nevoie extrem] (unde noțiunea de schimb corect nu își are locul)? Acord] acest sistem suficient] atenție meritului, nefiind nicicum garantat c] virtutea va fi un bun suficient de c]utat pentru a fi recompensat? Care sunt rolurile legitime (și nelegitime) ale guvernului în lumea afacerilor și care este rolul reglement]rilor guvernamentale? Altfel spus, macroetica este o încercare de includere a imaginii
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
lui Machiavelli. Cred c] pledoaria lui cu privire la „necesitatea imoralei” este foarte serioas] (mai degrab] decât ironic], cum susțin alții) și c], deși are în minte inc]lcarea moralei creștine, ideea are aplicații mai ample în codurile morale și în cazul virtuților recunoscute în plan laic și în alte contexte decât creștinismul. Cand Machiavelli spune: „un om care vrea s] fie altruist oricând va ajunge s]-i ruineze pe altii care nu sunt atât de altruiști că el. De aceea, este necesar
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
cunoștințele, în funcție de nevoie” (The Prince [Principele], 1513, p. 52) el contest] într-adev]r o imagine adânc înr]d]cinat] și conving]toare a moralei. Potrivit acestei imagini, putem înțelege ce înseamn] a tr]i o viat] corect] în termeni de virtute și/sau îndatoririle unui cod moral, iar o asemenea înțelegere ne ofer] o îndrumare final], autoritar] asupra felului în care trebuie s] action]m. Rațiunea moral] s-ar putea s] nu aib] întotdeauna ceva de spus despre alegerile și deciziile
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
pentru acțiune, care este în mod „rațional” îndeajuns de puternic pentru a reclama preeminenta unui motiv moral. Alte puncte de vedere pot face același lucru tratând „ideea de a înv]ta cum s] nu fii bun” că simpl] acumulare de virtuți politice sau că îndeplinire a unor îndatoriri politice distincte. Dac] se ia ins] în serios atât experiență moral], cât și provocarea lui Machiavelli, inevitabil se va exercita o presiune asupra ideii clasice care spune c] virtuțile formeaz] o unitate. Machiavelli
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
că simpl] acumulare de virtuți politice sau că îndeplinire a unor îndatoriri politice distincte. Dac] se ia ins] în serios atât experiență moral], cât și provocarea lui Machiavelli, inevitabil se va exercita o presiune asupra ideii clasice care spune c] virtuțile formeaz] o unitate. Machiavelli pune în mod intenționat la îndoial] unitatea virtuților, la un moment dat, atunci când insist] c] nu este posibil (mai ales pentru un principe) s] respecte toate virtuțile „deoarece condiția uman] nu permite asta” (1513, p. 52
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
politice distincte. Dac] se ia ins] în serios atât experiență moral], cât și provocarea lui Machiavelli, inevitabil se va exercita o presiune asupra ideii clasice care spune c] virtuțile formeaz] o unitate. Machiavelli pune în mod intenționat la îndoial] unitatea virtuților, la un moment dat, atunci când insist] c] nu este posibil (mai ales pentru un principe) s] respecte toate virtuțile „deoarece condiția uman] nu permite asta” (1513, p. 52). De aceea, „f]când ceea ce este bine” în politic] va însemna uneori
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
exercita o presiune asupra ideii clasice care spune c] virtuțile formeaz] o unitate. Machiavelli pune în mod intenționat la îndoial] unitatea virtuților, la un moment dat, atunci când insist] c] nu este posibil (mai ales pentru un principe) s] respecte toate virtuțile „deoarece condiția uman] nu permite asta” (1513, p. 52). De aceea, „f]când ceea ce este bine” în politic] va însemna uneori, de fapt, cultivarea unui viciu uman. (Deși Machiavelli renunț] uneori la aceast] poziție sever], vorbind despre ceea ce „pare s
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
treia situație este una foarte discutat] de c]tre Machiavelli, cu toate c] este des ignorat] de c]tre criticii acestuia. Ea prezint] un interes independent considerabil pentru orice dezbatere a acțiunii cooperative. Este de fapt problema pus] de cerințele virtuții într-o lume sau într-un context dominate de r]u. Machiavelli (iar apoi, Hobbes) au considerat că fiind o absurditate s] fii virtuos într-o asemenea lume. Percepția clar] care st] în spatele acestei acuzații este c] exist] un punct
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
bun comun care const] într-un anume tip de viat] ideal] în comunitate, o rețea de relații definite parțial de anumite roluri sociale, din nou ideale, dar întruchipate imperfect în practică existent]. Idealul pentru membrii societ]ții este reprezentat de virtuțile diferite care le ofer] posibilitatea a promova și susține binele comun, dat fiind locul lor în rețeaua de relații. Confucianismul, de exemplu, face din familii și grupuri înrudite modele pentru binele comun și postuleaz] c] unit]țile sociale și politice
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
și grupuri înrudite modele pentru binele comun și postuleaz] c] unit]țile sociale și politice mai largi ar trebui s] preia unele dintre tr]s]turile acestui model cum ar fi liderii generoși care conduc cu scopul de a cultiva virtutea și armonia între supușii lor (vezi capitolul 6, „Etică clasic] chinez]”). Faptele morale centrate pe astfel de valori par s] fie foarte diferite de cele centrate pe drepturile individuale la libertate și la alte bunuri, dac] baza de atribuire a
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
girii de sine; și, în consecinț], și-ar spune adesea c] soluția care s-a potrivit propriilor interese a fost cea cerut] de metod]. De aceea oamenii ar fi bine sf]tuiți s] se instruiasc] s] aib] bunele dispoziții sau virtuțile care îi conduc, în linii mari, s] fac] ceea ce un gânditor moral critic și nep]rtinitor i-ar obligă s] fac] - la nevoie f]r] prea mult] gândire, dac] aceasta este inoportun]. Cu alte cuvinte, ar trebui s]-si cultive
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
pentru o asemenea îmbun]ț]țire. Dac] dobândirea cinstei este un exemplu de îmbun]ț]țire moral], nu se contribuie la acest scop prin înv]tarea indivizilor cum s] se eschiveze cu deplin] încredere în sine. La fel, dac] dobândirea virtuții bun]ț]ții e un exemplu de îmbun]ț]țire moral], cu sigurant] nu se contribuie la acest scop prin înv]tarea oamenilor cum s]-i trateze pe altii cu sadism și f]r] mil]. Pare de-a dreptul ridicol
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
f]r] s] ne g]sim în situația care s] ne arunce într-o asemenea poziție. În al doilea rând, totul are un preț, inclusiv a duce o viat] foarte moral] - sau așa pare. Socrate era prea preocupat s] predea virtutea pentru a fi și un țâț] și soț bun. Gandhi, care a f]cut din nesupunerea civic] împotriva britanicilor o form] de art], si pe care il admir]m nespus pentru aceasta, era departe de a fi un soț bun
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
propuse pot fi cele de virtuos, vicios, corect, greșit, permis, interzis, bine, r]u, cel mai bine, cel mai r]u, superfluu și obligatoriu. Rezultatele sunt ordonate conform caracterului bun sau r]u, acțiunile conform caracterului drept și agenții conform virtuții lor. Teorii diferite consider] esențiale categorii diferite. De exemplu, utilitarismul consider] caracterul efectelor ca fiind esențial, si de aici deriv] relat]ri ale corectitudinii acțiunilor și virtuții agenților. Deontologia, pe de alt] parte, consider] esențial] corectitudinea acțiunilor și, fie deriv
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
conform caracterului bun sau r]u, acțiunile conform caracterului drept și agenții conform virtuții lor. Teorii diferite consider] esențiale categorii diferite. De exemplu, utilitarismul consider] caracterul efectelor ca fiind esențial, si de aici deriv] relat]ri ale corectitudinii acțiunilor și virtuții agenților. Deontologia, pe de alt] parte, consider] esențial] corectitudinea acțiunilor și, fie deriv] din această relat]ri ale altor categorii pe care le consider] relevante din punct de vedere moral, fie adaug] acesteia relat]ri ale celorlalte categorii (vezi capitolul
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
distinge patru tipuri de exemple folosite în teoretizarea moral]: literar, demonstrativ, ipotetic și imaginar. Exemplele literare sunt folosite în mod obișnuit și au anumite avantaje și dezavantaje care nu pot fi cercetate aici. (De exemplu, vezi începutul capitolului 21, „Teoria virtuții”.) Exemplele demonstrative sunt cele luate din viața real]. Putem discuta masacrul My Lai, de exemplu, ca un caz în care soldații trebuie s] aleag] între a respecta ordinele sau inclinațiile morale. Distincția dintre exemplele ipotetice și cele imaginare este important
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
a șaptea Dezbateri și critici 43 Ideea unei etici feministe Jean Grimshaw Întreb]rile legate de gen nu au reprezentat obiectul de studiu al filosofiei morale a acestui secol decât într-o mic] m]sur]. Dar ideea conform c]reia virtutea este într-un fel diferențiat] pe genuri, iar standardele și criteriile moralei sunt diferite pentru b]rbați și femei este una esențial] în gândirea etic] a multor filosofi. Începuturile acestor idei despre o „etic] feminist]”, de natur] „feminist]” și forme
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
un fel diferențiat] pe genuri, iar standardele și criteriile moralei sunt diferite pentru b]rbați și femei este una esențial] în gândirea etic] a multor filosofi. Începuturile acestor idei despre o „etic] feminist]”, de natur] „feminist]” și forme feminine ale virtuții, care au constituit contextul fundamental pentru o mare parte din gândirea etic] feminist], dateaz] din secolul al XVIII-lea. În societ]țile industrializate, acest secol a fost martorul apariției interesului pentru chestiunile feminit]ții și ale conștiinței feminine, foarte strâns
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]
-
începutul unei idealiz]ri a vietii de familie și a statutului marital, care a r]mas important de-a lungul secolului al XIX-lea. O viziune sentimental] a soției și a mamei supuse, dar virtuoase și idealizate, ale c]rei virtuți feminine defineau și puneau temelia sferei „private” a vietii familiale, a început s] domine o mare parte a gândirii secolelor al XVIII-lea și al XIX-lea. Ideea potrivit c]reia virtutea este diferențiat] pe genuri este esențial], de exemplu
[Corola-publishinghouse/Science/2264_a_3589]