15,017 matches
-
lui Pinsent planul său de a părăsi Cambridge pentru a lucra câțiva ani, în deplină singurătate, într un loc izolat din Norvegia. El ajunsese la concluzia că numai dacă va întrerupe pe deplin contactul cu o ambianță în care se cultiva subtilitatea sofistică, o virtuozitate intelectuală ostentativă, dacă se va desprinde de stereotipiile și distracțiile unei vieți burgheze, va putea înfăptui o operă autentică. Lui Pinsent i-a spus că nu există ceva demn de atenție între a înfăptui o operă
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
89 Iată de ce, pentru cel care aspiră la simplitate și puritate, îndeletnicirea profesională cu filozofia va reprezenta o mare primejdie.90 Sinceritatea, naturalețea, lipsa de afectare, însușiri omenești pe care le aprecia în cel mai înalt grad, sunt greu de cultivat îndeosebi într-un mediu intelectual și literar ca acela de la Cambridge. Tinerilor săi prieteni, Wittgenstein le spunea că la Cambridge nu există oxigen. Pentru ei, important este să trăiască alături de oameni normali, pe care cu greu îi pot întâlni în
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
sale cuvinte? 139 Cred că da. Convingeri statornice și de neclintit conferă o coerență excepțională vieții sale. Wittgenstein a crezut că cel care are cu adevărat o înzestrare (și puțini oameni sunt cei care o au) este dator să o cultive fără a precupeți nici o sforțare, nici un sacrificiu. Cel cu adevărat talentat nu are dreptul să trăiască așa cum trăiește un „om normal“. Deviza lui Otto Weininger „Fii geniu sau dispari.“ lăsase o pecete de neșters asupra modului său de a gândi
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
decât a lui.8 Atât timp cât discuțiile dintre Wittgenstein și Russell s-au învârtit aproape exclusiv în cercul problemelor de logică și fundamente ale matematicii, comunicarea dintre ei pare să fi fost deplină. Ei împărtășeau sentimentul că, împreună cu puținii bărbați care cultivaseră înaintea lor aceleași preocupări, au privilegiul unic de a cerceta o lume a formelor ideale, pure, eterne, pe deplin desprinsă de lumea comună a aparențelor și iluziilor. O lume despre care Russell spunea că este încântătoare pentru cei ce iubesc
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
care trăia Russell nu se potrivea în multe privințe cu aspirațiile spre desăvârșire ale unui admirator al lui Weininger. Comportarea lui Russell nu era inspirată de acea necruțătoare lipsă de îngăduință față de slăbiciunile proprii și ale celorlalți pe care o cultiva deja Wittgenstein. Îi devenea tot mai clar cât de greu este de convins Russell că indivizii care au o înzestrare aparte ar trebui să-și consacre resursele și puterile exclusiv producerii unei opere mari, respingând tentații care nu favorizează concentrarea
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
oameni, așa cum fac cei ce sunt socotiți răi filozofi, fără a fi însă unul rău. Dar poate răutatea e cea care este interesantă.“29 Conștiința că ești dator semenilor să acționezi ca un luptător, că este un lux neîngăduit să cultivi o existență pur meditativă, i-a temperat lui Russell, odată cu trecerea timpului, tot mai mult aspirația romantică spre absolut, foarte puternică în tinerețe. El insista asupra distincției dintre „lumea iluziilor“ și „lumea faptelor“. „Tot ceea ce este mistic, orice frumusețe care
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
în opiniile lui Wittgenstein despre artă. Întrebat care este cea mai reușită biografie a lui Goethe, Wittgenstein a afirmat că lucrul cel mai bun despre Goethe l-a scris austriacul Franz Grillparzer, un autor despre care auziseră foarte puțini oameni cultivați din Anglia. Muzica adevărată începea pentru Wittgenstein cu Haydn și se sfârșea cu Brahms. Lucrările lui Alban Berg le găsea scandaloase. Despre Mozart spunea că a fost ultimul compozitor care „nu a trebuit să ridice vocea“. El a fost „floarea
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
care examina toate problemele care îl interesau drept „religios“? Pot fi formulate unele supoziții în această privință. Ca și alte minți pătrunse de mentalitatea științifică modernă, Russell nu putea înțelege cum este cu putință ca atitudinea fundamentală a unei persoane cultivate față de problemele vieții omenești să fie puțin afectată de reflecții ce se sprijină pe temeiuri și argumente. Wittgenstein a fost tocmai o asemenea persoană și s-a exprimat adesea în acest sens. Reproduc aici doar câteva pasaje din însemnări puse
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
sau rea nu depinde în primul rând de împrejurări exterioare, ci de ei, de gândurile lor. Atitudinea autentic religioasă era pentru Wittgenstein cea a seriozității etice. În contrast cu discursurile pe teme morale și religioase, el credea că o asemenea seriozitate este cultivată prin artă, literatură, prin anumite scrieri religioase cum ar fi Evangheliile. Despre Tolstoi și Dostoievski spunea că sunt singurii scriitori religioși importanți ai secolelor XIX și XX. Wittgenstein era familiarizat cu bazele științelor moderne și avea respect pentru știință.52
Gânditorul singuratic : critica ºi practica filozofiei la Ludwig Wittgenstein by Mircea Flonta () [Corola-publishinghouse/Science/1367_a_2720]
-
are un rol important în optimizarea practicii educaționale prin formarea competenței de comunicare gestuală care facilitează construirea unei relații autentice, durabile, empatice și constructive dintre profesor și elevi. Prin autoevaluare și antrenament susținut, competența de comunicare gestuală se poate învăța, cultiva și dezvolta, inspirând și înălțând publicul spectator-elevii. Aprecieri și mulțumiri aducem conducătorului științific și mentorului, profesorului Laurențiu Șoitu, pentru sugestiile utile și disponibilitatea comunicării științifice, suportive, empatice în demersul elaborării tezei de doctorat, precum și profesorului Emil Stan, pentru încrederea acordată
by ALINA MĂRGĂRIŢOIU [Corola-publishinghouse/Science/949_a_2457]
-
anumit limbaj gestual cu prietenii, altul cu părinții și cu profesorii, altul cu necunoscuții. Din dorința de a-i impresiona pe ceilalți, adolescentul poate exagera în comunicarea verbală, gestuală sau vestimentară. De exemplu, el poate avea un limbaj vulgar sau cultivat în mod intenționat, poate manifesta plăcere în utilizarea gesturilor agresive sau politicoase, poate adopta un stil vestimentar imoral și neîngrijit sau elegant și asortat. Maniera de exprimare corporală și rapiditatea realizării unor gesturi se schimbă în raport cu vârsta. În acest sens
by ALINA MĂRGĂRIŢOIU [Corola-publishinghouse/Science/949_a_2457]
-
psihopedagogice necesare gestionării unor situații delicate în sala de clasă: performanța comunicativă, inteligența emoțională, managementul conflictelor, competența comunicării gestuale etc. Dacă fiecare profesor și-ar analiza și eficientiza comunicarea gestuală, s-ar preocupa de expresivitatea comunicării didactice, ar putea să cultive relații de parteneriat și să se bucure de efectele propriei charisme (capacitatea de a atrage și de a persuada elevii). Imaginea sa inconfundabilă se va păstra în timp și datorită particularităților vocabularului său gestual. Numai așa își vor aminti elevii
by ALINA MĂRGĂRIŢOIU [Corola-publishinghouse/Science/949_a_2457]
-
axiomă a istoriei, că tot ce e bine e un rezultat al cugetării generale și tot ce e rău e produsul celei individuale.” (M. Eminescu) În viziunea lui M. Eminescu, psihicul colectiv este mai etic decît cel individual, deoarece primul cultivă binele general (fixat În reguli și principii morale), pe cînd psihicul individual este preocupat În special de binele personal, fixat În tot felul de interese și scopuri egoiste. Desigur, pot fi și excepții de la regulă: ex. mase de oameni care
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
analfabet nu există nici o diferență”. Într-un mod asemănător, Thomas Carlyle afirmă: „În adevăr, oamenii sunt uniți mistic, o legătură mistică a frăției Îi face pe toți oamenii unul”. * „Ce tîrziu ne dăm seama că, În timp ce ne desăvîrșim calitățile, ne cultivăm totodată și defectele!” (J.W. Goethe) Explicația cuprinde, ca și enunțul, un paradox: se știe că orice calitate sufletească dezvoltată În exces, se transformă În contrariul ei, adică Într-un defect. Plecînd de aici, orice conștientizare a cuiva, de genul
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
prin a fi eretic.” (Th. Huxley) De fapt, tot ceea ce este nou creează la Început neîncredere - probabil pentru faptul că ne este greu să renunțăm la convingerile deja formate. * „Ce tîrziu ne dăm seama că, În timp ce ne desăvîrșim calitățile, ne cultivăm totodată și defectele.” (Teognis) Pentru că „desăvîrșirea” Începe, Întotdeauna, ca o simplă dorință și sfîrșește ca un exces: „Tot făcîndu-și cruce, și-a scos un ochi” (proverb) - cel cuprins de un zel nestăpînit În obținerea credinței celei mai Înalte devine bigot
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
prostie, ea rămîne totuși o prostie.” (Anatole France) Da, dar În prima fază a fost mai mult decît o prostie: a fost o mare speranță, o iluzie, poate chiar o poveste...(ex: credința marii majorități a poporului german În himerele cultivate de Hitler În Al Doilea Război Mondial). * „Dacă un om e prost, nu poți să-l deprostifici trimițîndu-l la universitate. Pur și simplu faci din el un prost școlit, de zece ori mai periculos.” (Desmond Bagley) Prostul are aceeași psihologie
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
Bonaparte) La fel este și cînd trebuie să spunem „adevărul”: nespunîndu-l cînd am putea, nu-l vom putea impune cînd am dori, deoarece nu vom mai fi credibili. * „Nimic prea mult.” (Terențiu) Calea de mijloc e cea mai bună, deoarece cultivă un simț al măsurii În toate: „Destul ajunge și prea mult strică”; „Nu te-ntinde pe cît n-ai, ci te-ntinde pe cît ai”; Cine vrea tot, pierde tot” (proverbe). La rîndul său, Democrit spunea: „CÎnd cineva depășește măsura
[Corola-publishinghouse/Science/2317_a_3642]
-
și va avea puterea să vadă adevărul lui Hristos și să-l împlinească. Rugăciunea va umple inima copilului de pace, mângâiere și sfințenie și-i va ține atenția îndreptată mereu spre Dumnezeu. Familia are chemarea sfântă de a păstra și cultiva valorile creștine prin această lucrare spirituală de înnoire, de refacere a ssufletuluiui, care este rugăciunea. Copilul, și omul în general, fără credință și fără rugăciune este târât în vâltoarea tuturor ispitelor. Rugăciunea este o forță spirituală care vine în ajutorul
RUGĂCIUNEA, CALE SPRE DESĂVÂRŞIRE ŞI MÂNTUIRE by Ion CÂRCIULEANU () [Corola-publishinghouse/Science/91546_a_107349]
-
Budai-Deleanu Într-un curent literar este o operație dificilă: Țiganiada a putut fi pusă, de aceea, sub semnul unor orientări artistice diferite. P. Cornea [...] vede În Budai-Deleanu un spirit renascentist, care „se ascunde În umbra marilor modele” clasice pentru a cultiva o artă realistă. D. Păcurariu analizează articulațiile clasice ale operei, fără a da Însă importanță faptului că, În Întreg sectorul eroicomic al epopeii, clasicismul nu este imitat, ci parodiat (Clasicismul românesc). N. Balotă urmărește, cu argumente convingătoare, dimensiunile baroce ale
[Corola-publishinghouse/Science/2315_a_3640]
-
prefera") stroke-uri negative (punitive, dezorganizatoare și perturbatoare). Din păcate, în multe structuri organizaționale predomină dacă nu indiferența atunci stroke-urile negative. Fie că sunt conducători sau subordonați, colegi sau colaboratori, soți, frați/ rude, părinți sau fii/fiice, mulți indivizi nu-și cultivă tendința de a-și transmite semne de recunoaștere pozitivă. Sunt mult prea ocupați cu ei înșiși, mult prea sufocați de sarcinile de serviciu, mult prea angoasați/îngrijorați de problemele zilnice pentru a-și (mai) permite să privească dincolo de orizonturile eului
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
plătească cât mai mult cu putință pentru eticheta lui de OK", precizează E. Berne (2006, p. 115). Persoana cu această poziție fundamentală de viață caută înainte de orice, să fie iubită de ceilalți; ea se supune celorlalți și depinde de ei. Cultivă și exagerează sentimentul neputinței ei, suferința și faptul de a fi victimă. Persoana se simte vinovată, inferioară, demnă de dispreț, deprimată, stupidă, respinsă, sinucigașă. Nu se iubește pe sine și se mulțumește cu puțin: salvarea vine de la ceilalți. Persoana cu
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
nu poate pătrunde", notează K. Horney (1998, pp. 64-65). Tot ceea ce doresc ei este a nu se lăsa implicați; ei prețuiesc autonomia, independența. Nu suportă conformismul la normele de comportament acceptate. Evită competiția, prestigiul, succesul. Această categorie de oameni își cultivă trebuința de singurătate. De regulă, preferă să muncească, să doarmă și să mănânce singur. Individul izolat "caută independența ca pe un scop în sine, ignorând faptul că valoarea sa depinde, la urma urmei, de ceea ce face cu independența", scrie autoarea
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
diferite): îngrijorare, amânare, mânie înăbușită, neputință, frustrare, dezamăgire, confuzie, scăderea productivității, apatie, resentiment, presiune sangvină, stres, oboseală, singurătate, agravarea bolii etc. (Cornelius, Faire, 1996). Pe scurt, în mod obișnuit și onest, ele pot fi acceptate și, cu atât mai puțin, cultivate în viața și în relațiile noastre. Întrucât suntem cei mai mulți cu nevoi, cu gesturi, cu opinii, cu opțiuni, cu valori, cu aspirații, cu profile caracteriale și ambiții diferite, cu frământări și suspiciuni diverse, suntem mereu expuși relațiilor conflictuale. Prin urmare, că
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
umane, cât și a sensurilor profunde ale efemerei noastre existențe 8. Pentru că o lume (omenească) nu poate exista fără conflicte, pentru că nici n-ar putea exista pare-se o asemenea lume, pentru că în multe situații (fără a le provoca sau cultiva) ele dau un alt impuls raporturilor noastre, intercunoașterii și autocunoașterii, modului de a înțelege universul uman, nu putem să nu ne ocupăm de un asemenea mod de a fi și de a funcționa al relațiilor interpersonale. Raporturile conflictuale exprimă un
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]
-
să le permitem altora să-și calmeze nervii fără a se simți lezați sau a ne lăsa prinși în joc. Să încercăm ascultarea activă atunci când cineva (interlocutorul nostru) este aprins/încordat; • să întărim pozitiv comportamentul pe care dorim să-l cultivăm. Este oportun să recompensăm conduita pe care o dorim de la ceilalți. • să nu ne implicăm în lupta pentru putere. Oamenii, cei mai mulți, folosesc adeseori puterea pentru a-și construi și menține stima de sine. De aceea, este recomandabil să încurajăm la
by Gabriel Albu [Corola-publishinghouse/Science/1037_a_2545]