15,045 matches
-
puternic secvențele interpretative între ele, facilitând lectura, adică accesul la sens. Ne alegem o temă și, pe parcurs, ajungem la felurite concluzii, altele decât cele intuite inițial, la idei care ajung să ne șocheze chiar și pe noi. E ceva firesc și ține de actul cercetării, de "investigarea" în amănunt a domeniului de studiu. Recunosc faptul că, la început, n-am înțeles prea bine cum, la Ana Blandiana, o scriitoare neomodernistă, deconstrucția canonului ar funcționa. Doar avangardismul, prin avatarurile sale, mai
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
existențială ca terminus continuu al alienării. Arta construcției acestei mecanici conflictuale este sporită în piesă, de contrastul lumii reale, al existenței celei adevărate obișnuite și tangibile în însăși banalitatea sau stereotipia ei, cu care inexistența intră într-un tulburător de firesc contact, ceea ce comunică o continuă stare de inadecvare, de stranietate și rizibil, de familiaritate a lucidității cu misterul dezumanizării. Cu misterul în care Constantin Popa își învăluie un protest fără echivoc, ridicînd acuitatea pamfletului la iradiația parabolei. Iar scriitura acestui
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
curat nu mai putea intra, într-o zonă imaginară, acceptînd o convenție, convenția calului verde. Din capul locului, autorul nu face nici un fel de echivoc din asta. După altă perioadă, în care au tratat cu convenția, ar urma, în mod firesc, eliberarea, prin renunțarea la convenție deci, intrarea în viață; ceea ce ei și fac, în final, numai că viața în care au intrat este ea însăși o iluzie. Drama, aceasta, este: efortul extraordinar spre o viață care, pentru ei, nu mai
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
critic literar; spun aceasta, gîndindu-mă la interpretarea pe care ne-o propune în programul de sală, de o remarcabilă finețe și exactitate a observațiilor și care ar putea stîrni admirația oricărui comentator specializat. Acestei lecturi avizate îi corespunde, în chip firesc, o viziune scenică de o mare acuratețe. Foarte bine și-a servit propriul text Constantin Popa, în rolul lui Ilie Popescu; actorul a venit cu o înțelegere "din interior" a personajului și a transpus convingător drama acestei ipostaze moderne și
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
inițială la catastrofa finală. Criza este cea a pierderii identității și ea se agravează pe măsură ce eroul capătă conștiința acestei pierderi. Cînd această devenire conștientă atinge punctul culminant și antieroul realizează că el este, de fapt, Nimeni, catastrofa intră în ordinea firească a lucrurilor. Autoiluzionarea cunoscuse un acces paroxistic, dar asta nu face decît să-l împingă pe antierou spre moartea finală care de fapt este anticipată pas cu pas de moartea morală progresivă. Am citit și alte piese ale lui Const.
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
administrativ. Altele sînt cauzele care îi tîrăsc spre derizoriu; pierzîndu-și identitatea ca afect al unei continue dedublări și mistificări a propriei persoane cele două personaje Mina și Ilie ajung să fie nimeni, își puteau închipui că sînt oricine. În mod firesc, această falsificare contaminează și realitatea înconjurătoare imediată sau îndepărtată. Astfel e cu putință apariția "calului verde", de fapt numai o idee de cal, sau a "apei" o idee de apă în albia unui pîrîu secat. Personajele sînt dispuse să creadă
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
uniformizare. Năvălirea unor specimene de "homo canis, numit pe românește vecin" în viața unei familii, cu scopul declarat de a instaura ordinea (cuvînt dătător de coșmaruri, pentru că se referă la ordine impusă de Regulamentul de bloc, și nu la una firească, naturală) reprezintă pretextul unei lucide analize, la scară mult mai mare, a efectelor distrugătoare, mergînd pînă la anihilare, pe care le implică pierderea identității. Identitatea unui individ, a unei clase, a unui popor... Asistăm la un spectacol al alienării, trăit
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
îndreaptă spre locul unde se află masa și fotoliul, vrea să le ridice și, deodată, se oprește ca în pragul unei revelații și se duce din nou spre miniscenă; se oprește o clipă în fața cortinei și apoi o deschide; reacția firească...) Dumnezeule, mă simt vinovat..., sînt vinovat..., nu trebuia să... sînt vinovat... (în genunchi, adună foile de hîrtie, ridică fotoliul, masa și resturile de fursecuri) De ce dracu' nu le-o fi luat cînd am plecat! (copleșit, se așează pe unul dintre
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
dat, mă?! (către ceilalți) A cui viață mi-au dat ăștia? (se aude înregistrarea cu regulamentul) Mai du-te-n mă-ta cu banda ta... și cu regulamentul tău! Cui i-ați dat, mă, viața mea? (calm, cu o tonalitate firească, către Dosar nr.) Auzi, spune-mi, te rog, mi-ai trăit viața mea? Dosar nr.: Nu..., pe cuvînt că nu..., ce-ți veni?! Sursa dublă: (către Obiectiv nr.) Mi-ai trăit viața mea? Obiectiv nr.: Hai, măi, du-te..., ce
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
liderele mișcării feministe de la sfîrșitul anilor 1960. Totuși, abordarea ei „existențialistă” reușește să circumscrie problema identității lesbiene: „Dacă există multă provocare și de afectare În atitudinea lesbienelor, aceasta se Întîmplă pentru că n-au nici un mijloc de a-și trăi situația firesc. [...] Comportamentul celorlalți o aduce pe lesbiană de fiecare dată În situația de a lua cunoștință de ea Însăși.” Lesbiana se află, ca evreul odinioară, În centrul atenției În momentul În care Încearcă socializarea, pentru că, oricum ar proceda, diferența apare Întotdeauna
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
vreme cît nimeni nu-l percepe ca atare, ceea ce-i rămîne de făcut fiind să-și minimalizeze ironic/cinic anormalitatea, fie să o investească estetic pînă la saturație. În punctul acesta, Însă, figura socială a homosexualului se Întîlnește În mod firesc cu ceea ce a fost În literatura franceză a deceniilor anterioare - pînă la mijlocul anilor 1980, fără să se oprească aici - scriitorul Însuși. Scriitorul francez - cu atît mai mult cu cît este aureolat de studii superioare care-i confirmă abilitățile intelectuale - a
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
unui joc asemănător cu cel practicat de oulipieni, că nu există, altfel spus, substanță culturală În afara substanței vitale. Ceea ce Înseamnă că o convertire a ultimei În prima fără rest este imposibilă, astfel că literatura autentică este aceea circumspectă la „natural”, „firesc”, „autentic”. Ceea ce, În viața noastră cotidiană, credem noi că credem - printre care În practica lecturii - este de fapt naturalizarea unui joc a cărui dimensiune ludică a fost uitată. Mai mult, prin indeterminarea generică propusă ca joc, Încearcă să se așeze
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
încheiam o carte de acum douăzeci de ani, Memoria teatrului. În cuvântul „a veghea” există o conotație de bunăvoință și de normalitate: nimic excesiv! Desigur, nu îi este străină preocuparea securitară, dar aceasta nu are nimic exagerat, împins dincolo de limitele firești: într-un anume fel, să veghezi înseamnă să protejezi. Înseamnă, totodată, să rămâi treaz - așa cum o dorea Brecht! Dar și să priveghezi, să veghezi la căpătâiul unui mort - și atunci intensitatea afectului poate deveni meditație. E omenesc să veghezi, în
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
ce se desfășoară; „supraveghetorul”, și el cufundat în întuneric, spionează ființele, le cântărește, le judecă, dar mai ales dublează, cu propria-i privire, privirea supravegherii ce are loc pe scenă. El e solicitat să „dubleze” vegherea, care reprezintă statutul său firesc, pentru a trece de partea „supravegherii”, observând capcanele și subterfugiile ce se construiesc pe scenă. Ele pot duce la adevăr sau... la minciună, în fața ochilor săi „suprainformați”. Această carte este marcată de o experiență și poartă amprenta unei descoperiri: scena
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
imediată. Bârfitoare suprainformate, bătrânele doamne pritocesc și amplifică zvonurile pe baza informațiilor obținute datorită supravegherii de proximitate. Spre deosebire de Goldoni însă, aici, supravegherea nu unește, ci izolează. Rolurile nu se schimbă niciodată, situația rămâne blocată. Departe de a întreține relațiile sociale firești dintre membrii mediului observat, o atare practică nu face decât să contribuie la erodarea acestor relații și la crearea unui climat tensionat, crispat. Supravegherea se află la originea „zvonului” și, pornind de la el, a emiterii unor judecăți de valoare asupra
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
lor în conștiință, adică în percepția vizuală. În viziunea matură necesară expresiei artistice, toate formele sunt configurații de forțe. În practică, acest fel de a privi lumea este familiar oricărei persoane deschise către experiența artei. De fapt, este un lucru firesc pentru toți oamenii, de exemplu, pentru copii, a căror vedere nu a fost degradată prin folosirea exclusivă pentru informație și identificare. Din punct de vedere teoretic însă e lesne de abandonat tradiționala apreciere că lumea vizuală n-ar fi decât
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
un sistem centric, organizat în jurul propriului nucleu prin focalizarea forței gravitaționale. Gravitația subjugă tot ce aparține corpului sferei, inclusiv toate lucrurile vii și anorganice de la suprafața sa și din această atmosferă. Această viziune a întregii planete nu este totuși cea firească pentru noi, oamenii care locuim pe pământ. Atitudinea noastră este puțin ambiguă. Atracția la care suntem supuși poate fi percepută cu greutate ca fiind o proprietate inerentă masei propriilor noastre corpuri. Această masă trage în jos ca un vector care
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
pasiv sau să se ridice activ, dar, fiind susținute de brațe, ele se mai pot mișca în spațiu aproape imponderal. Jocul mâinilor este îmbogățit mai ales atunci când acționează împreună. Mâinile unei persoane reprezintă duetul unor gemeni care execută împreună un firesc pas de deux. Mâinile a două persoane se întâlnesc într-un dialog, îmbrățișând, combătând, cooperând. Pentru a găsi un sens din infinita bogăție a constelațiilor accesibile unei perechi de mâini, putem arunca doar o privire, urmărind gesturile codificate în mudra
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
O, dacă arunc/ o piatră spre apa întunecoasă, nici n-am cum/ s-aud cercurile sparte acolo, e o singurătate de fum". Cel de-al doilea poem aduce aceeași atmosferă cețoasă, aceeași neputință, lirismul și emoția se susțin prin ideea firească din care înțelegem că nu putem aștepta cu ușurință sfârșitul unui gest, al unei iubiri, al unui crez ce-a însemnat pentru noi sensul existenței la un moment dat! Lumina de odinioară va sta " Într-o imagine încremenită într-o
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
vârste care a comis de mult o crimă; marile repausuri au loc noaptea, frigul nu are umbră, umbra e sentimentul formei, frigul nu are sentimente. Poemele se încarcă de reflexivitate și sunt pline de imagini rare, generatoare de atmosferă, suplă, firească, asemenea muzicii lumii pe care Nina Cassian o recreează, dându-i dimensiunea minții și inimii ei. Volumul " Destinele paralele" mustește de emoție prin amintirea primei nopți de dragoste ce a fost atât de puternică, încât parcă n-ar fi existat
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
mai vine și la care de fapt poeta ne tot anunță că a renunțat: "Dar n-am fost decât un cal închis în grajd,/ Unde am sfărâmat paiele mele încete,/ Unde mi-am golit urechile/ De sunete văratice și pofte firești,/ Iernând în contemplarea oboselii/ tot mai rotunde din capul meu...". " Dar n-am fost decât an cal adormit/ cu pielea sfârâind de aripi și de spume/ acoperit de mânjii mărunți din vis." Visează o lume în care să evadeze, pentru că
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Păunescu își încarcă versurile cu imagini și emoție într-o relație intimă cu tema: "Știu, compatrioți, nu e lesne de traversat/ Momentul în care lipsesc destule pe piață,/ Nervii neamului nostru trebuie să fie liniștiți,/ într-un calm bărbătesc de firești renunțări, ctitorind nouă viață." Politica de zi cu zi a țării se întruchipează în versuri autentice: Nu putem cerși la curțile imperiale/ Nu putem fura la drumul mare sau pe ascuns/ Avem o istorie în suflete refuzând atentatul pieirii." Și
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
fi petrecut "eul" născut la presiunile altora, deoarece pe "mine" îl voi fi pierdut deja. Vârsta aduce o tot mai mare detașare față de propriile organe; acestea devin "ele" întrucât își fac din ce în ce mai simțită prezența, prin intermediul durerilor, a opoziției față de funcționarea firească, dobândind treptat personalitate. Acest aspect constituie unul din motivele fragmentării eu-lui. Alte cauze sunt: încorporarea în el a tot mai multe amintiri, nostalgia după posibilii proprii ratați, dedublarea prin intermediul copiilor. * Posibilă întrebare pentru autor: La ce ajută ideile tale? (Este
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
mă întrebați însă cum arată o "existență trează"! * Într-un fel, sinuciderea are ceva autentic: dezvăluie o vocație. * Încerc aici o treptată dezvăluire de sens. Asta arată că m-am săturat de presimțiri, de convingeri întemeiate pe posibili. * Invidiez scrisul "firesc" al unor autori care îmi dau impresia că lucrurile nu puteau fi rostite altfel. E un scris ce devine "instituție", modalitate de rostire "oficială", ce creionează puncte de reper pentru existența unei limbi. Am senzația că prin ei limba ajunge
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
fie la a-ți găsi tovarăși. * Naturalul din noi (în măsura în care el există) este ocultat de modelele culturale. Asta dacă nu vorbim de cultură ca despre un natural al omului. * Ne rostim cu bucurie gândurile de care suntem mândri, într-o firească afirmare de sine, uitând că ceilalți ne urmăresc expunerile cu atenția orientată spre identificarea unor fisuri care să le justifice lor stima de sine. În felul acesta ceea ce este mai personal în noi riscă oricând să cadă pradă exercițiilor critice
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]