15,045 matches
-
prin prisma datoriei pe care am avut-o de Împlinit, fie față de propria noastră persoană, fie față de ceilalți. Datoria Îndeplinită corect mă mulțumește. Ea nici nu mă tulbură, dar nici nu mă mișcă În mod deosebit, Îmi apare ca ceva firesc, care trebuia Îndeplinit, și de care m-am achitat conform normelor prescrise. Binele mă mișcă mai puțin, chiar dacă este asociat cu bucuria. În schimb, faptul de a nu-mi fi făcut datoria, sau de a fi greșit, involuntar sau voluntar
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
am referit reprezintă modele teoretice. Între ele, precum și În interiorul lor, există numeroase nuanțe, Însă acestea rămân totuși de referință. Care este, În acest caz, cea mai bună cale de utilizare a vieții de către individ? La această Întrebare există, În mod firesc, un singur răspuns: cea care Împacă dorințele cu rațiunea. Echilibrul dintre dorințe și rațiune este Însăși condiția echilibrului psihomoral al persoanei, stabilitatea și condiția Înaintării sale către trepte mai Înalte ale vieții. Așa cum se poate vorbi despre o viață cumpătată
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
sau sufletești, medicale sau morale, acestea ascund În interiorul lor, dincolo de practicile utilizate, refuzul morții și frica de moarte. Dar prin aceasta conflictul se adâncește, transformând atitudinea față de moarte Într-o nevroză trăită În raport cu moartea. Și atunci, ne Întrebăm În mod firesc, ce trebuie să facem, și care este soluția: cea medicală, sau cea morală? Pregătirea pentru moarte ține de structura persoanei, dar mai ales de educația morală a acesteia. Dacă ne raportăm viața la un sistem de valori pozitive, și dacă
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
concepe fără nici o notă de predestinare, susține V. Băncilă. Totul decurge dintr-o Înlănțuire continuă, În sensul că realitatea de astăzi este cauza celei de mâine sau, altfel spus, predestinarea celei care-i va urma. Rezultă de aici, În mod firesc, faptul că destinul ar fi punctul final către care se Îndreaptă orice realitate ca existență a unei persoane. El este fie Împlinirea, fie eșecul unei realități, sau, mai exact, al unei vieți a persoanei umane. Din acest motiv, nu greșim
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
supusă distrugerii prin moarte. Revelația unei realități transmundane, a unei realități a spiritului, dincolo de lumea empirică dată, anulează deznădejdea persoanei mele, proiectându-mă În orizontul speranței continuității mele dincolo de momentul morții. Perspectiva unei alte realități metafizice este aleasă, În mod firesc, ca o continuitate a vieții empirice, care Îmi apare Însă ca un act de trecere Într-un alt registru. Ea răspunde aspirațiilor persoanei umane absolut. Revenind la destin, Îl putem acum separa de natura sa fatalistă care accentuează ideea de
[Corola-publishinghouse/Science/2266_a_3591]
-
antipatică, plictisitoare, a celui care se prezintă „ca la conferință”, împiedicînd lumea „să se distreze și să vorbească fiecare de ceea ce poate pricepe oricine”2). De regulă, porecla de „pedant” emană de la tineri sau de la cei deprinși să se manifeste firesc, neconvențional. Lucrurile se verifică la scara întregii culturi. Atitudinile pedante nu se potrivesc cu începuturile și, prin urmare, sînt combătute. Oameni tineri, patruzecioptiștii se ridică, inevitabil, împotriva „pedantismului” (adică a tezelor unor profesori ardeleni ce susțineau un sistem lingvistic „purist
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
1. „G. Bacovia la 65 de ani. Cu poetul despre viață și despre altele”, Un interviu luat de Eugen Jebeleanu, în Opere, p. 448. 2. Opere, 2, ESPLA, 1960, p. 302. 3. Loc. cit., p. 245. 4. Opere, p. 23. Firești și deci ușor de memorat, versurile ,,Și plouă, și ninge-/ Și ninge, și plouă” au fost folosite ca titlu al unui articol despre poet, de Horia Roman (,,Adevărul”, 51, nr. 16, 12 februarie 1937, p. 1). Iar V. Copilu Cheatră
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
au devenit titluri de rubrici. El e în „aerul timpului”, inevitabil. Recurgem la vorbele lui pentru a caracteriza nebunia lumii contemporane, violența, sărăcia, lipsa de perspectivă, mizeria, disperarea. Iar acesta nu mai e un gest de afectație literară, ci unul firesc, evocator. Oftăm cu Bacovia („Ce lume goală de vise”), ne arătăm sceptici („O, țară tristă, plină de humor”) sau ironizăm împreună cu el („Vor fi acum de toate...”). Trăim deci și „ca-n Caragiale” și ca-n Bacovia. Lumea romînească oscilează
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
între Bacovia și Brîncuși: ambii fac o muncă repetitivă - unul lustruiește materiale pînă cînd acestea capătă o strălucire și o suplețe ireale, devenind idei, altul revine asupra gîndului, îl ruminează îndelung în tăcere, pînă cînd ajunge la forma cea mai firească, memorabilă. Cei doi fac o muncă de concentrare, de esențializare, ajungînd la înțelesuri mai adînci decît cele pe care le au de obicei respectivele obiecte și cuvinte. Un puternic detergent moral, lacrima îi apropie pe poeți de oamenii religioși. Și
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
biografii de oameni celebri, evocări. Muribundul Tristan Corbière citea - am mai spus - „portretele” lui Sainte Beuve, iar ieri-alaltăieri, pensionarul François Mitterrand citea (cum a declarat într un interviu ) cărți despre istoria antică. Un cuvînt care la Lucian Blaga ar fi firesc, la Bacovia e neașteptat: mitologie. Se întîlnește în „Undeva”: „și numai singur treceam pe platoul melancolic, unde șoptea mitologia”. Și încă o dată, în titlul unui poem care mi se pare un mic gest de protest împotriva naivității celor ce credeau
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
profesori de-ai d voastră?... - Nu. Ca acest „Nu” să nu devină etern, am trimis-o la bibliotecă să le vadă, urmînd ca peste o săptămînă să-mi facă „revista” lor. Bacovia n-a beneficiat de lucruri pentru alții „omenești”, „firești”, „normale”. Pînă la 65 de ani, nu s-a dat nici un banchet în cinstea lui. De ce remarc întîi tocmai aceasta? Fiindcă în epoca interbelică banchetele erau foarte dese. Pentru a-i omagia pe politicieni, actori, regizori, avocați, funcționari, dar și
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
asemăn mai mult cu Alfred de Musset; «Preludiile» și «Nopțile» sînt reflexele unor suflete asemănatoare”. Pentru mine aceste rînduri au valoare de argument; punct de sprijin pentru o analogie. Cînd le-am citit, mi-a venit în minte, în chip firesc aș zice, Bacovia, care și el are calitatea de a emoționa cu opere „materialmente” scurte. Așa ceva nu se poate obține însă decît dacă „inspirația” are acuitate și poetul o prelucrează adecvat. Poemele lui Bacovia nu au „umpluturi”. Iau un exemplu
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
schimb, motive peiorative, ca să justifice trecerea pe ocolite, pe lîngă această lacuna biografică și poetică. "Nu trebuie să vedem în copilăria celui care avea să devină cel mai mare poet al țîrii lui ceva miraculos și oarecum prevestitor. Este copilăria firească a unui băiat crescut la țară" a scris G. Călinescu 25, "o haimana sănătoasă, din zburdălnicia căreia talentul și imaginația vor scoate mai tîrziu (s. n.) un mare poet al naturii"26, iar "poeziile de adolescență, publicate în "Familia" opina tot
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
plesnește, în stîlpi izbește toaca, Aripa unui demon sfîșie promoroaca ........................................................................ Și în convoi de iluzii ce luminau ca stele, A fost la groapă dusă speranța vieții mele "64 (s. n.) Avem aici prima dovadă de la înmormîn tarea Casandrei. Pusă în ordinea firească, moartea Casandrei, despre care poetul a scris și elegia Mortua est!, trebuia să preceadă înmormîntarea ei, arătată în Tristeță. S-au emis mai multe ipoteze asupra moti velor de inspirație pentru Mortua est!, fiind trecut în revista mai ales Young
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
simțit-o acut, în ciuda scepticismului ei religios. S-ar putea pretinde că ea însăși era atât o stoică încredințată că fericirea își are originea în echilibru, cât și o hedonistă convinsă că fericirea vine din exces: stoică printr-o consecință firească a pesimismului ei înnăscut, hedonistă deoarece toate formele de senzualitate o emoționau și o tentau. În măsura în care era creștină, era stoică, convinsă că întotdeauna condiția umană este prea crudă pentru a beneficia prea mult de pe urma sentimentului. Acești zei aflați în contradicție
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
operelor ei de ficțiune. Pe măsură ce urmărim derularea vieții ei, fiecare temă decurge una din alta, în ciuda suprapunerilor și reciprocităților: clasicismul din tinerețe care s-a accentuat pe măsură ce s-a maturizat; aviditatea ei ca seducătoare și călătoare; moartea ca o prelungire firească a pasiunii erotice; și în final extraordinara eliberare pe care a trăit-o după moartea lui Grace Grace, care fusese cel mai mare binefăcător al ei de pe pământ. Cum pot fi aceste contradicții combinate atât de pasionant? Iubitoare pasionată a
by George Rousseau [Corola-publishinghouse/Science/1102_a_2610]
-
frustrația îl înregistrează în lumea umană, relevă: „Termenul de frustrație, în lumea umană, implică, după părerea noastră, un raport social și conștient între ce ni se cuvine și ceea ce datorăm noi, între drept și obligație. Această deposedare creează o reacție firească în sensul de restabilire a dreptului respectiv cu ajutorul acțiunii de revendicare, de luptă, care nu înseamnă negreșit agresiune. Privit în felul acesta, fenomenul frustrației se ridică pe un plan specific uman și social, cu înțeles de contradicție între a dori
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
apar determinate din afară; în măsura în care voința „Eului” ajunge să stăpânească pornirile libidinale sau sexigențele hiper-morale, actele sale apar ca ceva izorât din propria sa voință. În primul caz, avem un sentiment de constrângere, de tiranie, care este urmat în chip firesc de o formă tipică de reacție din partea Eului (reacție descrisă de S. Rosenyweig în teoria sa asupra frustrării, sub denumirea de „apărarea Eului”). În al doilea caz, avem un sentiment de libertate, când actele Eului apar ca acte autonome, independente
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
-i cedeze o frumoasă captivă, pe Brisais, Achille nu numai că refuză cu indignare să fie lipsit de un „bun al său”, dar se lasă în așa măsură pradă durerii pricinuite de rănirea-i amorului propriu, încât uită complet de fireștile îndatoriri pe care le avea față de camarazii săi, față de armată, se retrage din luptă, se închide în cortul său, și asistă indiferent la înfrângerile dezastruoase pe care troienii le administrează luptătorilor achei. Vanitatea lui Achille este atât de mare, încât
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
intrat-au toate Nălucile acelor morți prin mine, Amenințând că mâine răzbunarea Pe creștetul lui Richard va cădea”. Un fenomen psihic asemănător de reducere, prin intermediul unui efort propriu de conștientizare, a unui „Eu” orgolios și hipertrofiat la măsura unor sentimente firești și normale, are loc în cazul regelui Lear. Caracterul acestui rege era — ne spune W. Shakespeare — puternic atins de morbul trufiei, înfumurării, aroganței: el considera că regalitatea este un bun doar al său, care trebuia să-l reprezinte numai pe
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
a lui Șt. Gheorghidiu rezultă tocmai din această permanentă luptă interioară pentru a cunoaște adevărul: inteligența lui caută semnificații și explicații convingătoare, care să aducă mult așteptata clarificare. Gesturile Ellei, care la început i se păreau lui Șt. Gheorghidiu naturale, firești, capătă acum, în conștiința sa tensionată, semnificația unor dovezi sigure de infidelitate: „În zilele noastre de dragoste adevărată — își amintește Șt. Gheorghidiu — nevastă-mea n-avea niciodată, goală, poze de eleganță studiată. Frumusețea ei era toată spontaneitate și mișcare. Trântea
[Corola-publishinghouse/Science/2141_a_3466]
-
lingvistic este cel care creează conflictul per se și duce la o integrare slabă, ci faptul că "segmentele culturale sunt organizate în segmente politice coezive" (Rabushka și Shepsle, 1972: 21). Clivaje întretăiate și nivelul conflictului Rolul central jucat de perceperea firească a conflictului a dus la o examinare a împrejurărilor în care se poate crea o astfel de percepție. Un factor crucial îl constituie distribuția clivajelor în rândul populației: clivajele etnice sau lingvistice vor avea un efect direct asupra nivelului de
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
fie erodate prin competiția între grupurile comunitare și prin apariția asociațiilor dependente. Totuși, chiar și în astfel de cazuri, asociațiile rămân șubrede dacă sunt preocupate doar de o anumită problemă. De aceea, așa cum am văzut, liderii asociațiilor încearcă în mod firesc să se îndepărteze de capătul cu adevărat asociativ al axei, evidențiind existența unui mod de viață în spatele scopurilor asociative ale grupului lor. Descoperirea acestei evoluții este cea care a dat naștere sugestiei că mișcările sociale, într-o mai mare măsură
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
inegală, iar numărul partidelor semnificative este mare. Se poate întâmpla așadar ca sistemul uninominal cu majoritate simplă, într-un tur să nu fie cel care "cauzează" un sistem bipartidist, ci mai degrabă doar țările în care partidele tind în mod firesc să fie egale pot tolera acest sistem electoral. În celelalte, sistemul uninominal cu majoritate simplă, într-un tur este de obicei privit ca profund nedrept. Singurele țări care l-au menținut fără să aibă un sistem de partide în care
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]
-
Wheare, 1966). Divergențele privind operaționalizarea principiilor izvorăsc în primul rând din perspectivele diferite asupra eficienței unor instituții și proceduri date. Elaborarea constituției este o formă de inginerie politică: ea încearcă să schimbe comportamentul prin alcătuirea instituțiilor și procedurilor. În mod firesc, vor exista perspective diferite privind eficiența unor anumite elemente din ingineria politică, mai ales din moment ce constituțiile sunt scrise fără o analiză sistematică (uneori imposibil de întreprins) a consecințelor anumitor prevederi. În plus, eficiența prevederilor nu depinde de obicei doar de
by JEAN BLONDEL [Corola-publishinghouse/Science/953_a_2461]