15,045 matches
-
artă, cînt și obiceiuri; pe temelia acestei cunoașteri se formează caracterul eminamente național și conștiința națională a tinerei generații, cultivîndu-se astfel năzuința spre eliberare națională. Iată de ce P. Șpan pleda pentru un plan de învățămînt care să rezulte din trebuințele firești ale poporului și școlii românești, și în care limba română să fie limba de predare, iar manualele să pună în valoare spiritualitatea poporului român (20, p. 14). Mai mult, P. Șpan susținea necesitatea legării conținutului disciplinelor școlare de mediul natural
by Ion Gh. Stanciu [Corola-publishinghouse/Science/957_a_2465]
-
nesovietică. Societatea care se constituia atunci, ca și societatea socialistă în general, presupunea existența unor oameni care pun pe prim plan interesele obștești, fiind capabili de cooperare oameni pentru care colectivul uman este modul lor de existență. De aici, concluzia firească: un astfel de om se formează prin colectiv. Ideea educației în colectiv nu-i aparține numai lui Makarenko. Ea era exprimată în epocă de numeroși oameni politici, ca și de alți practicieni și teoreticieni ai educației (N. K. Krupskaia, A
by Ion Gh. Stanciu [Corola-publishinghouse/Science/957_a_2465]
-
muncii oamenilor din regiunea respectivă (munte, deal, șes, baltă) din fiecare anotimp. La sfîrșit de trimestru, timp de două săptămîni, urma să se pună accentul pe sinteze, realizate tot pe unități de viață din care trebuiau să rezulte, "în mod firesc", generalizările. În gruparea cunoștințelor, se avea în vedere o programă minimală întocmită de autoritatea școlară centrală, comună întregii țări, și o programă regională. Se aprecia, că, într-adevăr, rostul școlii este de a da cultură, dar nu în sensul acumulării
by Ion Gh. Stanciu [Corola-publishinghouse/Science/957_a_2465]
-
după opinia sa străine de trebuințele și aspirațiile neamului românesc. În lecția de deschidere, din 1921, Ghibu preciza totuși: "noi concepem pedagogia românească drept acea știință care (...) pornește (...) de la viața și necesitățile poporului nostru, avînd ca ideal dezvoltarea cît mai firească a acestuia." (67, p. 313). O astfel de apreciere ne îndeamnă să credem că profesorul transilvănean nu era cu totul refractar aspirației spre o știință a educației. Încă din 1927, cînd a publicat Școala creatoare (Individualitate-Personalitate) s-a remarcat la
by Ion Gh. Stanciu [Corola-publishinghouse/Science/957_a_2465]
-
contemporană se confruntă și cu o anumită rigiditate a instituțiilor sociale, create în decursul timpului, tocmai pentru a facilita satisfacerea trebuințelor umane. În condițiile accelerării istoriei, tendința spre pietrificare a unor instituții sociale devine o puternică frînă a progresului. Soluția firească este aceea de a le ajuta să dobîndească o mai mare suplețe în scopul racordării lor optime la trebuințele omului și societății de astăzi. Există însă și părerea că cea mai bună cale o constituie desființarea instituțiilor și, în mod
by Ion Gh. Stanciu [Corola-publishinghouse/Science/957_a_2465]
-
rezultatele fructuoase obținute, orientarea psihosocială în abordarea fenomenului educațional. Această orientare s-a impus pe plan mondial, pe de o parte, ca un recul al tendinței individualizării și tehnicizării exagerate a educației, iar, pe de altă parte, ca un rezultat firesc al valorificării, în cadrul pedagogiei, a cuceririlor sociologiei și psihologiei sociale. Formarea personalității umane este, în aceeași măsură și concomitent, un proces individual și social. Individual, întrucît se referă la un subiect concret, de la o anumită vîrstă putîndu-se vorbi de autoformare
by Ion Gh. Stanciu [Corola-publishinghouse/Science/957_a_2465]
-
la concluzia că acele cupluri de contra-dictorii puse în evidență de fizica cuantică sunt reciproc exclusive, căci nu se poate afirma în același timp validitatea unui lucru și contrariul său : A și non-A. Perplexitatea iscată de această situație este firească: poți afirma, dacă ești întreg la minte, că noaptea e zi, că negrul e alb, că bărbatul e femeie, că viața e moarte? Totuși, în plan social, logica terțului exclus acționează ca o veritabilă logică de excluziune: binele sau răul
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
ambivalentă, o întreagă suită și un ansamblu de subiecte observatoare antagoniste, care ies din umbra inconștientului, pentru a palpita la baza unei fine subconștiințe în echilibru, interferînd în fiecare clipă cu conștiința conștiinței, stimulînd-o, modificînd-o"43. Cuvinte de poet, lucru firesc pînă la urmă pentru cel care a debutat cu un volum de poeme 44. Am ajuns la concluzia că fascinația pe care lumea artelor o exersa asupra lui Lupasco se explică prin faptul că picturile lui Benrath sau Appel ilustrează
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
necesar să fi avut simțul non-imuabilității: Lupasco explică foarte bine acest lucru. Nimic nu există într-adevăr și nimic nu este gîndit decît prin opoziție cu un contrariu care există de asemenea și pe care îl refulăm".8 În chip firesc, numele și ideile lui Lupasco figurează în piesa Victimele datoriei 9, montată la Théâtre du Quartier Latin, în regia lui Jacques Mauclair, la șase ani după publicarea lucrării Logica și contradicția. Personajele acestei "pseudo-drame" sunt: Choubert, Madeleine, Polițistul, Nicolas d
[Corola-publishinghouse/Science/1461_a_2759]
-
că democrația nu este expresia Poporului unanim, așa cum se pretinde a fi totalitarismul, ci dimpotrivă, organizarea dialogică complexă a societății întemeiată pe Suveranitatea populară. Aici se evidențiază diferența cheie. În optica democratică, pluralitatea nu este o anomalie, ci un fenomen firesc și util. În sînul unei familii, al unui grup, al unei clase, al unei societăți, se pot manifesta idei diverse și opuse, nu numai cu privire la tacticile de urmat sau la strategiile de adoptat, ci și cu privire la valorile și finalitățile pentru
Gîndind Europa by Edgar Morin [Corola-publishinghouse/Science/1421_a_2663]
-
că arta pune delicata problemă a specificității: ea nu poate fi prin urmare decât națională. De unde, exigența infuziei de idei în primele domenii și nevoia unui contact cu realitatea autohtonă în ultimul. Deschiderea spre sugestiile alterității rămâne însă o atitudine firească, sapientă și mereu actuală. Asemenea reflecții se reactivează în clipa de față, care e una a reintrării noastre în lume, după o lungă și tragică paranteză, în care s-a putut închipui, demențial, izolarea societății românești de tot ceea ce înseamnă
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
pe dos, ca și cum adevărul nu s-ar putea găsi decât în poziție polară. De fapt, în ciuda dirijismului impus și în acest domeniu, cultura a continuat să subziste, retrasă în spații modeste, adesea improprii, cu resurse modice, însă urmând legile ei firești, alimentate de irepresibila nevoie de adevăr și frumos a oricărei comunități. Cultura aceasta, servită de oameni fără ambiție de a străluci la festinul insolent al puterii, a continuat să existe și în momente de grea cumpănă, abia tolerată de sistem
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
normală, fie și un secol, înseamnă prea puțin când e vorba de crearea unei societăți civile. E un adevăr ale cărui efecte se resimt pretutindeni, adesea dramatic, în cele mai diverse straturi ale lumii românești. El a condus, în mod firesc, la atitudini lamentative, dar și la conduite reparatorii. Una dintre cele mai interesante manifestări civice, după Revoluția din Decembrie, a fost desigur constituirea Grupului pentru Dialog Social. Menirea lui expresă era să provoace limpeziri într-o societate pe care îndelungata
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
când în când, puterea dă vina pe opoziție, pe factorii "destabilizării", uitând că întâia și cea mai gravă sursă de instabilitate e puterea însăși, din moment ce n-a reușit a dobândi creditul societății și nici n-a tras din aceasta concluzia firească, aceea a demisiei. Până acum, ea s-a prevalat cu aroganță de hotărârea electoratului, prefăcându-se a nu ști cum s-a obținut acea hotărâre. A luat măsuri defensive, mai aspre chiar decât pe vremea odiosului și a sinistrei. Președintele
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
finalitatea ei "obiectivă", e și un mijloc de autocunoaștere, un mod de a fora în noi înșine. Durata e pusă sub observație integrală, studiată deci tridimensionalitatea ei inextricabilă. Retroistoria, pentru a relua noțiunea propusă de P. Chaunu, are ca pandant firesc prospectiva, legenda se întâlnește cu utopia în acea clipă de grație, de sinteză temporală, care e prezentul. Evident, un istoric nu se mai poate mulțumi în vremea noastră cu "teritoriul" ce i s-a destinat prin tradiție, cantonând definitiv în
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
Patografiile propuse în volum sunt convingătoare. Carol VI a fost schizofren, Francisc I sifilitic, Napoleon I suferea de pancreatită, Hitler era un maniac, Goering un morfinoman. S-ar putea spune că bolnavii fac adesea istoria, deturnând-o de la destinul ei firesc și că puterea e fratele geamăn al maladiei. Dar atunci nu trebuie să pună la lucru istoriografia resursele ei terapeutice? Este ceea ce sugerează Pierre Rentchnick pe seama unei ample anchete, în care medicul e mereu dublat de un istoric scrupulos și
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
în care toate vocile contează, deși nu se poate obține nicicând armonia deplină. Ea cuprinde în expresia aceluiași mare istoric, alături de muzica salonardă a secolului XVIII, alături de melodia autonomă de tip rossinian, "uriașele simfonii wagneriene ale artei moderne", cu dizarmonii firești, care participă nu mai puțin la conturarea "sufletului omenesc întreg"1. E o mare ambiție la mijloc, aceea de a defini umanitatea însăși pe seama unor fragmente accesibile, fără a sacrifica specificitățile de dragul unui ansamblu presupus unitar. În plină epocă a
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
specialitate, Maiorescu putea ajunge curând o somitate în acel domeniu. A trebuit să renunțe însă destul de repede la ispita afirmării printre cei aleși ca să fie încununați cu lauri. A fost, fără îndoială, o alegere dramatică. Tânărul filosof renunța la comodități firești într-o lume așezată, deprinsă cu rânduiala, cu recunoașterea muncii oricui, pentru a încerca să pună temelie solidă culturii din patria sa. Jertfea performanța personală, de natură a mulțumi un orgoliu de rând, pentru a se înhăma la o trudă
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
depune eforturile cu mai multe șanse de reușită. Dacă unitatea de spirit se va împlini și consolida prin acțiunea celor buni de oriunde, cealaltă unitate, de natură politică, nu va putea să întârzie prea mult, urmând a fi corolarul ei firesc. "Lăsați marginile măiestrite ce șirul istoriei le-a ridicat între noi! Istoria le va desface încetul cu încetul, precum a și început, și să nu grăbim nimica în astă privință. Deși unirea politică este țelul ultim al oricărui neam și
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
A înlocui un orgoliu prin altul, o injustiție prin alta e la fel de condamnabil. Cultura impregnată de "viziunea învingătorilor" spunea J.M. Domenach, nu trebuie să facă loc unei viziuni de "învinși". Echilibrul spiritual la care se cuvine să aspirăm în mod firesc trebuie să se întemeieze pe interacțiunea creatoare, mutuală, persistentă, eficace a tuturor culturilor, ceea ce presupune o reală permeabilitate din partea fiecăruia. În materie de cultură, principiul "care pe care" nu e admisibil, nici realist. La un examen mai atent, acolo unde
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
noile direcții în gândirea istorică, adevăr și greșeală, concepția umană, permanențele în istorie, individualism și solidarism, iată numai câteva teme puse în discuție de Iorga și ele culminează cu prefața la Istoriologia umană. Bianca Valota Cavallotti le pune în raport firesc cu alte demersuri de la finele secolului XIX și începutul secolului nostru. Formativ, marele istoric ține de acea generație de la 1890, ale cărei contururi intelectuale au fost definite între alții de H. Stuart Hughes în Consciousness and society (1958). Prin scrisul
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
au influențat pe Napoleon. Astfel înțeleasă, istoria ca disciplină nu e un simplu depozit de fapte, ci un mod de a contribui la istorie, o parte intrinsecă. Nu trebuie să vedem în ea o metaistorie, senină și distantă, ci prelungirea firească valorizantă, a actului istoric și de aceea o sursă activă de istorie. Acțiunea nu e univocă. Dacă istoria produce istoriografie, acesta din urmă se repercutează la rândul ei asupra istoriei. Registrele comunică între ele, transferul de substanță este mutual. "Istoria
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
unui nou statut juridic, capabil să-i asigure libera dezvoltare; 1918 a adus întregirea statală, pe temeiul naționalității, care începuse demult a structura lumea modernă. Pentru oricine studiază cu luare aminte istoria, perfectarea unității noastre politice apare ca o consecință firească a solidarizării mai multor generații în jurul unei idei. De la Ureche, care sesizase unirea etnică a "lăcuitorilor" din cele trei țări până la desfășurarea de mare care a proclamat solemn solidaritatea națională, e o înlănțuire intimă de idei, năzuințe, proiecte și înfăptuiri
[Corola-publishinghouse/Science/1451_a_2749]
-
peștilor și toată semnificația liniștei” (Timp străvechi și aer dulce). În al doilea rând, teatralitatea: generalizarea animismului conduce la o ambiguizare a relației privitor-privit; subiectul poetic devine, la rându-i, obiect, fiind contemplat în netrucata sa materialitate. De aici, acceptarea firească a propriului „rol” și inevitabila exhibare a spectacolului: „Obiectul acela din vitrină te privește / te privește dimineața și seara și noaptea / te vede scălâmbăindu-te-n oglindă / te vede dansând de unul singur / te vede cum înfuleci pâine fructe raci
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289952_a_291281]
-
momentul actual calea cea mai sigură de evitare a supraîncărcării, a paralelismelor, de tratare riguroasă a fenomenelor și de formare a unui sistem unitar de cunoștințe. Considerăm că interdisciplinaritatea nu este un produs al modei în activitatea școlară, ci rezultatul firesc al dezvoltării cercetării pedagogice , al tuturor ramurilor științei. Deci, „interdisciplinaritatea în învățământ este un principiu de aplicat, o modalitate de gândire și acțiune, decurgând din evoluția științei contemporane” (George Văideanu, revista de pedagogie nr. 2, 1985, p.48). 1.4
Interdisciplinaritatea - Necesitate obiectivă a învăţământului primar by Rodica Ardeleanu () [Corola-publishinghouse/Science/1234_a_1897]