4,325 matches
-
spre el. —Gândește-te că e un episod din uimitoarele aventuri ale lui Tarzan, spuse Moff. Trase de câteva ori aer În piept, strânse din dinți și păși cu grijă Înainte. Când podul se adânci la mijloc, Îi scăpă un țipăt prelung și modulat - oaaaa-uuu-ăăăă -, replică fidelă a tumbei pe care o executase stomacul lui. După ce-și recăpătă echilibrul, merse fără probleme până la capăt; de-acolo Îi strigă lui Rupert că e rândul lui. Dacă l-ar fi văzut fosta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
se uita, ele avansau Încet-Încet, zâmbind timid. Unul dintre băieți alergă până la Moff, cel mai Înalt dintre străini, și În limbajul universal al jocului de-a provocarea, Îl lovi pe Moff peste gambă și o luă la goană cu un țipăt ascuțit Înainte să apuce căpcăunul să-l pedepsească. Când un alt băiețel repetă isprava, Moff mârâi spre el prefăcându-se că se prăbușește, spre deliciul copiilor. Își mai făcură apariția Încă doi copii, o fată și un băiat care păreau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
și pe cele care aveau doar nouă-zece ani, soldații le-au ținut cu ei două zile. Le-au violat, chiar și pe bătrâne, nu conta dacă erau tinere sau bătrâne, șase bărbați pe o singură fată, toată noaptea, toată ziua. Țipetele nu au Încetat o clipă În cele două zile. Soldații le spuneau că sunt scroafe, le Înjunghiau ca pe scroafe, le spuneau că țipau și sângerau ca niște scroafe. Celor care au Încercat să se Împotrivească, le-au tăiat sânii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
Moment În care cele două divinități căzură În extaz la auzul Începutului ritualului, exact aceleași cuvinte care fuseseră pronunțate cu o sută de ani Înainte de părintele lor fondator, maestru În escrocherii, Seraphineas Andrews. O secundă mai târziu, gemenii scoaseră un țipăt de bucurie la vederea semnului, regele de treflă, cel care-i va răzbuna. Alți trei copii se aliniară aproape de centrul taberei și Începură să cânte a cappella. Melodia semăna foarte tare cu un imn bisericesc, dar mult mai trist, se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
se prefăcea că Își linge pumnul. Un câine care te linge pe față! țipă Rupert. Esmé chicoti și scutură din cap. Asta am, spuse, și o scărpină pe Cuțu-Cuțu pe burtă. Un băiat care linge o fată! Ea dădu un țipăt acoperindu-și fața, apoi Îl lovi ușor peste mână. Rupert zâmbi. —Știu, Înghețată la cornet. Ea zâmbi. Apoi trasă ușor un cerc În aer, Împărțindu-l cu degetul În bucăți inexacte. —Pizza! ghici Rupert. Mâncăruri de care ți-e poftă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
de după moarte nu sunt cu nimic diferite de ceea ce sunt cât ești Încă În viață, zic eu. Îți amintești numai ce vrei să-ți amintești. Știi numai ceea ce te lasă inima să știi. În depărtare, lângă centrul video din junglă, țipetele copiilor se amestecau cu discuții animate și vesele. —Numălunu! Numălunu! scandau ei după audiența impresionantă a emisiunii Supraviețuitorii lui Darwin. Emisiunea Începuse, anunțată de genericul și muzica specifice. Se auziră sunete de viori grave vibrând Într-un crescendo bolborositor, apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
râdă de trucul acesta evident adolescentin. Puse camera Între ei, iar Harry făcu ochii mici, alegând să nu-și pună ochelarii pe care-i avea În buzunarul cămășii. Pe ecranul minuscul apăru o imagine pentru ca apoi să fie asaltați de țipete și chiuieli, zgomotele șoselei și torsul motorului În timp ce obiectivul camerei Înregistra peisajul de pe fereastra unui vehicul În mișcare. —Hei, toată lumea, strigă o voce de femeie, uitați-vă spre mine. Belinda puse camera pe o latură și dădu sonorul aproape la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
erau la fabrica de hârtie. Tot ce spuseseră martorii era adevărat! Și ce s-a Întâmplat după? Harry de-abia putea respira. Tăiați. Și iată: o pată de verde, o bucată de cer și trupuri hurducăite Însoțite de icnete și țipete. Se aude un motor ambalat, iar cineva - pare Moff - strigă: —Țineți-vă bine! Totul se mișcă dintr-o parte În alta și se vede cum Dwight intră și iese din cadru. Roxanne strigă pe un ton sarcastic: După cum vedeți, sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
pe un ton sarcastic: După cum vedeți, sunt În acest autocar ultra de lux, pe drum spre surpriza de Crăciun care ne așteaptă În junglă... Sper să merite! se aude vocea lui Wendy țipând ca răspuns. Tăiați. Liniște, doar câte un țipăt de pasăre și trosniturile ferigilor tinere sub pași. Obiectivul e Îndreptat Înainte, filmând spatele excursioniștilor care Înaintează căznit. Un bărbat se plânge: Bennie. Și o femeie: Vera. Tăiați. Unii stau pe un buștean, alții se sprijină de el. Obiectivul se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
Marlena - trece și ea - bravo, fetițo! Apoi Esmé, Dwight, Vera, Wyatt, Wendy, Bennie... Roxanne Îi strigă lui Dwight să ia camera de la Pată Neagră, imaginea se Încețoșează, apoi e fixată pe ea cum trece podul cu o ezitare și un țipăt. Urale și râsete. Tăiați. Fețe Închise la culoare, birmanezi, probabil un trib. Două bătrâne cu turbane se află În spatele capului lui Dwight din care se vede o bucată. Își ridică privirea și fac cu mâna spre cameră. Acesta este tribul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
orb, nu privește nici Înainte În Întuneric, nici În lateral. Privește fix În sus, Înregistrând fulgii de cenușă care se ridică În fumul auriu și cuvintele scrise cu roșu. Urechea camerei ascultă imparțială, Înregistrând ca un simplu martor bolboroselile și țipetele, foșnetele și suspinele, din când În când lemnul care trosnește consumat de foc. Împachetează aceste ultime momente, punându-le la păstrare, Într-o memorie care duce Înapoi În trecut, dar Într-o zi se va derula Înainte. La asta se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
puse pe roți care-i serveau de vagoane. După atâta timp cât a trecut de atunci mi-ar fi greu s-afirm dacă mecanicul care conducea garnitura era un mecanic real sau numai o păpușă animată. Aș putea să jur numai că țipătul mașinii avea în el ceva uman, copilăresc și vesel, ceva cu desăvârșire deosebit de țipătul tuturor celorlalte mașini de drum de fier. Dar lucrul acesta nu l-am observat și nu l-am înțeles la acea primă călătorie a mea în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
mi-ar fi greu s-afirm dacă mecanicul care conducea garnitura era un mecanic real sau numai o păpușă animată. Aș putea să jur numai că țipătul mașinii avea în el ceva uman, copilăresc și vesel, ceva cu desăvârșire deosebit de țipătul tuturor celorlalte mașini de drum de fier. Dar lucrul acesta nu l-am observat și nu l-am înțeles la acea primă călătorie a mea în lume, ci mai târziu, altă dată, pe când mă-ntorceam acasă la o vacanță. Jucăria
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
cantitate de smoală (poate de altă substanță, în tot cazul o pasă neagră moale, cleioasă, mirosind a bitumiu), o împărți întregei bande pentru a fabrica din ea bulgări de aruncat în bărbile "harharilor". A urmat o goană fantastică. Aud încă țipetele în noapte. Văd încă panica în mulțime. Simt parcă și acum inima mea strângându-se de milă, de dezgust și de revoltă... Imaginea scenelor acestea m-a urmărit multă vreme. Amintirea lor intră cu mult în cazurile care m-au
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
însuși), reîntors după o lungă lipsă în locurile unde și-a petrecut copilăria, resimte într-o împrejurare analoagă o emoțiune la fel. Pe când se silea să recunoască în umbra serei unul din peisagiile altădată familiare, el auzi, undeva, nu departe, țipătul slab, neașteptat la ora aceea, al unei paseri. Un țipăt discret, plângător. Trei note numai, subțiri și scurte, purtate de vânt, aduse de el. "De ce n-o fi dormind păsărica aceasta?" se-ntrebă el uimit. Și se oprește astfel nemișcat
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
a petrecut copilăria, resimte într-o împrejurare analoagă o emoțiune la fel. Pe când se silea să recunoască în umbra serei unul din peisagiile altădată familiare, el auzi, undeva, nu departe, țipătul slab, neașteptat la ora aceea, al unei paseri. Un țipăt discret, plângător. Trei note numai, subțiri și scurte, purtate de vânt, aduse de el. "De ce n-o fi dormind păsărica aceasta?" se-ntrebă el uimit. Și se oprește astfel nemișcat câteva minute pentru a asculta. Cu modulația lor tristă, cele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
Nu a putut vorbi nimic. L-au înșfăcat și au plecat cu el. A doua zi, împreună cu o altă fată, m-am dus la depou unde era un șir enorm de vagoane de marfă, pline de oameni; se auzeau plânsete, țipete de copii: am vrut să-l mai văd odată pe fratele meu. Dar milițienii care străjuiau trenul ne-au alungat zicând că dacă ne apropiem, ne împușcă. Da ... acesta a fost primul val de deportări. Așa cum zice și Mihai Cimpoi
MEMORIILE REFUGIULUI (1940 - 1944) by Valentina Voina () [Corola-publishinghouse/Memoirs/799_a_1704]
-
Noi“, forfecând aerul dimineții ca niște raci; grădinile Pajurei, umflate de trandafiri, dovleci și floarea-soarelui; cafeniul zilnic al blocului 66; certurile din bucătărie, plutind în arome de piper și tarhon; ușa capitonată a dormitorului tatălui, prin care nu se-aud țipetele și din care nu rămâne pe retină decât o imensă pată vișinie; mașinile copiilor de politicieni, așteptând-o la colțul străzii; bilele chinezești, argintii, găsite în sertarul unei vile din „Primăverii“; petrecerile din Băneasa, cu muzica bubuind în lumina stinsă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
care a declarat pe loc că asta e-un fel de hartă, dar tare ciudată, cu Africa lipită de Rusia și Mexicul mare cât Statele Unite! Cineva a avut inspirația să întoarcă hârtia pe dos, și-atunci lumea a scăpat un țipăt de uimire. Pe spatele planșei, în colțul din dreapta, străluceau niște inițiale roșii, mari cât o furculiță, pe care învățătorul le-a citit cu voce tare: V. RO Preotul a strigat „Drăcie!“, învățătorul a zis „Știu cine-i!“, iar doctorul Leordeanu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
jungherul pe care Îl scosese din cizmă, dar căzu În gol, căci tânărul eschivase elegant atacul, parase o lovitură de sabie de sus, se răsucise și tăiase, parcă firesc, gâtul celui care Îl atacase. Deodată, din trăsură se auzise un țipăt disperat: - Nooo! Contele făcea față cu greu loviturilor iuți ale matelotului, retrăgându-se spre ușa trăsurii. Era limpede că, În puține clipe, avea să fie străpuns. Dar acest lucru nu se Întâmplase. Tânărul făcuse un salt, parase o lovitură la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
jur de 34 de ani, de statură potrivită, cu părul negru adunat la spate Într-o coadă, Într-o tunică turcoaz cu nasturi de argint. - Au fost doar câteva clipe, continuă bărbatul, eram În dreptul acestui mic canal și am auzit țipete... Când am ajuns lângă gondolă, copilul era deja liber, cei doi muriseră... Ciudat... Foarte ciudat... - Dar acesta e pictorul Bellini! spuse o doamnă mai În vârstă, Îmbrăcată Într-o rochie maronie, de catifea, cu un șirag de perle atârnându-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Forțe armate? Un atac la granițe? O Încercare de asasinat? Cât de mare e primejdia? Asupra cui? - Primejdia e mare, dar ascunsă. Sunt toate la un loc. Forțe armate, asasinat. La graniță. Nu, dincolo de graniță. ȘTEFAN! Ultimul cuvânt fusese un țipăt. Era pentru prima oară că, În sfârșit, ȘTIA. Nu mai era doar senzația, doar apăsarea, doar schimbarea culorilor. Văzuse, Într-o străfulgerare de coșmar, calul lui Ștefan Împiedicându-se și căzând pe o câmpie străină, săbii ridicându-se asupra lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
de ieniceri, astfel Încât, În anii următori, șansele unei opoziții militare să fie tot mai mici. Pe timpul nopții Însă, nimeni nu mai ieșea din casele mari, pietruite, cu curți interioare. Adeseori, În păduri se auzeau tropote de cai, zgomote de luptă, țipete de spaimă. A doua zi dimineață, totul părea la fel. Dar zvonurile circulau repede. Fuseseră lovituri ale cetelor de sârbi ascunși În munți. Cei ce răzbunau atât cât se putea răzbuna din suferința unui neam ce putea fi cucerit, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
sfâșiind cămașa. Atunci se Întâmplă un lucru care Îi luă pe toți prin surprindere. Una dintre femeile care intraseră În grupul de curioși, o femeie Încă tânără, cu părul lung și negru strâns Într-o coadă la spate, scoase un țipăt, se repezi la Oană și Îi luă În palmă medalionul cu semnul scutului și al spadei pe care Îl avea la gât. - Jovanka! strigă zdrahonul. Femeia nu reacționă, continuând să privească medalionul cu un aer neîncrezător. - Slujești acest semn? Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
săgeată. Crezi că poți? Arcașul făcu din nou semn afirmativ. Mai făcu câțiva pași Înainte și se lipi de trunchiul unui stejar. Ochi lung, așteptă cu arcul Încordat și, brusc, trase. Săgeata se Înfipse În pieptul ienicerului, lângă inimă. Izbucniră țipete. O ceată de ieniceri o luă la fugă spre locul din care venise săgeata. Oană și arcașul fugeau și ei prin ierburile pădurii. După douăzeci de pași, Jovanka porunci lansarea de săgeți pentru acoperire. Cei doi auziră vâjâitul deasupra capetelor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]