2,572 matches
-
organizări, unei structurări plurivalente în care primește o multitudine de forme și se împarte în fragmente, componente ale fostului obiect unitar. Fiecare din acest fragment primește un statut de prezență independentă și inedită, niciun ciob nesemănând în totalitate cu alt ciob din aceeași fostă statuietă. Sufletul individului uman prăbușit în demență este supusă unui proces asemănător. Eul său este spart și fragmentat, disipat în cioburi de conștiință, în insule convulsive de psihic destrămat. Însă, spre deosebire de fracțiunile fostei statuiete, aceste frânturi se
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
fragment primește un statut de prezență independentă și inedită, niciun ciob nesemănând în totalitate cu alt ciob din aceeași fostă statuietă. Sufletul individului uman prăbușit în demență este supusă unui proces asemănător. Eul său este spart și fragmentat, disipat în cioburi de conștiință, în insule convulsive de psihic destrămat. Însă, spre deosebire de fracțiunile fostei statuiete, aceste frânturi se mențin într-o legătură reciprocă precum un șirag de perle așezate secvențial pe un fir comun. Fără acest fir nu ar mai exista un
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
a asimilat realitatea, venind din planul unei dimensiuni neomenești. În aceste momente, nicio oglindă nu îmi redă chipul, ci reflectă doar un gol, o breșă ce a rămas în urma decupării mele din siguranța de sine și proiecției în amestecul de cioburi ale fostei realități. "Din acest amalgam, zăresc o nouă corabie a lui Noe, îndepărtându-se de prăbușirea lumii precum o ultimă și inabordabilă speranță. Această imagine împlinește profeția cristică cum că la sfârșitul veacurilor omenirea își va reasuma acea atitudine
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
la „Amfiteatru”, „Luceafărul”, „Poesis”, „Ramuri”, „Contrapunct” ș.a., cu versuri, proză și traduceri din literatura polonă, uneori semnând Mariana Urbanovici. Cu o bună cunoaștere de sine, U. se autodefinește în poezia Lut ars din volumul omonim, apărut în 1984: „Sunt un ciob dintr-un vas, / imposibil de reconstituit”. Dacă s-ar avea în vedere doar titlurile majorității plachetelor sale, În prelungirea luminii, Cratere (1981), Lut ars, Heliante (1987), Febra esențială (1997), ori ale unor poeme (Lumină sonoră), s-ar putea conchide că
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290369_a_291698]
-
depărtare de peste doi kilometri de locul unde este așezat în prezent. Acolo se cunosc urmele satului, constând dintr-o suprafață de 20m x 8m, a unei locuințe ce a existat pe acest loc. De asemenea, se găsesc urme de cioburi de oale de pământ groase de 1 cm, zgură și cenușă, dovezi materiale ce dau crezare ideii că proprietarul acelei locuințe ar fi fost un stăpânitor al acestui sat. La distanțe diferite, se pot observa mici pete de teren cu
Monografia Comunei Oncești Bacău by Octavian I. Iftimie () [Corola-publishinghouse/Science/1775_a_92288]
-
est a satului actual, la circa 1,5-2 km, în mijlocul unor zone înconjurate de păduri, lucru dovedit și de obiectele descoperite de arheologi la Cioara. Aceste urme de locuire, care datează de două-trei mii de ani, constau din monede și cioburi de lut. Se zice că primii locuitori ai satului ar fi fost Gornițeanu, de unde și numele de „Gornit” dat părții de est a satului, Perju, Popa, Rebegea, Movilă ș.a. După 1864, pe vremea lui Cuza, o parte din familia Rebegea
Monografia Comunei Oncești Bacău by Octavian I. Iftimie () [Corola-publishinghouse/Science/1775_a_92288]
-
1972, profesorul Ion Bejan de la școala din satul Tarnița, împreună cu directorul școlii, Octavian Iftimie, au semnalat prezența unor vestigii arheologice pe Dealul Cocolia, în partea de nord a satului. În timp ce efectuau unele lucrări agricole, elevii școlii din localitate au găsit cioburi cucuteniene și un schelet uman îngropat la mică adâncime. Săpăturile de salvare, coordonate de Dan Monah de la Muzeul județean de istorie și artă Bacău, au dus la concluzia că pe Dealul Cocolia nu sunt urme de locuire din perioada culturii
Monografia Comunei Oncești Bacău by Octavian I. Iftimie () [Corola-publishinghouse/Science/1775_a_92288]
-
stare) a subiectului sau complementului, reală, aparentă, ipotetică sau presupusă, care ia naștere, intervine (sau numai se revelă) în timpul desfășurării acțiunii verbale: „Mă gândesc că aș fi putut veni pe lume orb, olog, să mă uit în lumină ca un ciob și să mă târăsc ca o funie prin țărână...” (T. Arghezi, VI, 104), „Știu eu tare bine că boierul m-a luat de nebun, dar nici cuminte nu sunt, după cum văd eu acum.” (I. Creangă, 175) • calitatea cu care este
[Corola-publishinghouse/Science/2319_a_3644]
-
ele nu se supun demonstrației pe care ne-am propus-o în studiul de față. Cu toate că, în labirint, în diversele opriri ale carului mnemic, pe spiralele cu care deja te-am obișnuit, cititorule, magia reflectă o latură a oglinzilor, un ciob al refracției și o dovadă că fiecare parte conține întregul, așa precum tu ai în tine universul încă de la începutul Creației. Aceasta, deasupra odiseelor și furtunilor pe care le trăim, nu este o carte de simbolistică, nici una de ritualistică, nu
by LIVIU PENDEFUNDA [Corola-publishinghouse/Science/986_a_2494]
-
aceasta (în timpul Renașterii). Și totuși, unii spun că iubesc generalul dar cum poți să cunoști acest general fără iubirea de parțile ce-l constituie ? Poate că acesta e blestemul uitării; ne dezumanizăm umanizând o atmosferă care tinde să facă din cioburile unei oglinzi o suprafață din nou plană și ne e necesară acum acea „Unitate în diversitate”. Și totuși, mai degrabă „Desparte și domină!” al romanilor explică această lege a lumii secolului actual. Desparte și uită totul, desparte și înțelege că
Inter-, pluri- şi transdisciplinaritatea, opţiune sau necesitate? by Dorina Apetrei, Mihaela Butnaru, Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Science/426_a_1250]
-
știut și noi am iubit,/ Și noi am avut și-am putut, am scris și-am citit!/ Budila-Express, garnitură cu bou-vagoane,/ Garnitură dublată, uneori, garnitură bondoacă,/ Iute și verde-murdară printre grămezile de cartofi/ Putrezind pe câmpuri, pe lângă peroanele/ Pline de cioburi și de capace de bere,/ Budila-Express, ruginind nevăzut/ Precum tinerețea, la încheieturi.” Aventura eului liric se configurează ca o expediție cinegetică de înlănțuire a realului. E drept că Strada Castelului 104 (1984) dezvoltă o anume figurație medievală, trubadurescă, galantă, iar
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288331_a_289660]
-
diferite a instinctului de conservare. Rănirile pe care și le provoacă indivizii iau forme diverse: cele mai multe sînt tăieturile pe corp și mai ales pe brațe sau gît, înghițirea unor obiecte dure (cuie, sîrme, cozi de linguri, termometre, lame de ras, cioburi de sticlă) sau a unor substanțe toxice, amputarea unor degete, fractuarea unor membre, suturarea gurii sau a pleoapelor, înfigerea unor cuie în cap sau în alte părți ale corpului (în limbă, în urechi, între coaste, în organele genitale etc.). Frecvența
by BRUNO ŞTEFAN [Corola-publishinghouse/Science/998_a_2506]
-
Goffman. Deformat, dereglat, anesteziindu-i-se trăirile și emoțiile, corpul trece printr-o desensibilizare psihică și fizică, vizibilă în ușurința cu care suportă înfigerea unor cuie în cap, în limbă, în membre sau diverse părți ale trupului, îngurgitarea unor obiecte dure sîrmă, cioburi, cuie, ace etc., în tăierea venelor, mutilarea membrelor. Cele mai multe autoagresiuni se produc în toiul verii, pe fondul pierderii bruște a vitalității mentale și corporale, din cauza absenței sistemelor de ventilare, a frigiderelor și a altor minime elemente de civilizație, interzise cu
by BRUNO ŞTEFAN [Corola-publishinghouse/Science/998_a_2506]
-
curățarea veselei, depozitarea resturilor alimentare etc. Elementele care caracterizează hrana acordată în închisori sînt: monotonia meniului, alcătuirea lui aproape exclusiv din cartofi, făinoase și grăsimi, prepararea ei fără o curățare atentă a bucatelor (în compoziția mîncărurilor intrînd adesea nisip, pămînt, cioburi, sîrme sau gîndaci), disprețul față de regimul bolnavilor și al celor de alte religii, în hrana cărora sînt puse intenționat grăsimi de porc sau cantități nepermise de sare, servirea într-un mod neatractiv (aruncată în silă în castronul scos prin vizetă
by BRUNO ŞTEFAN [Corola-publishinghouse/Science/998_a_2506]
-
Violențele iscate frecvent între deținuți produc și ele noi boli: plăgi, tăieturi, coaste rupte, tăieri ale unor membre etc. Duratele prelungite de detenție facilitează automutilările și tentativele de sinucidere, aducînd pe masa de operație oameni care au înghițit cuie, sîrme, cioburi, ace, care și-au tăiat organele sexuale, degetele sau și-au tăiat burta încercînd să-și extragă diverse organe interne. Bolile mintale, favorizate de anxietate, dar și de disfuncționalități în condițiile de viață și de ereditate, sînt tot mai numeroase
by BRUNO ŞTEFAN [Corola-publishinghouse/Science/998_a_2506]
-
zile, cîte 20 de minute, iar de întuneric nu am avut parte deloc în tot acest timp, datorită iluminării artificiale permanente. Am slăbit 6 kilograme mîncînd pîine uscată și mîncare pe care și cîinii ar refuza-o, încercînd să evit cioburile de sticlă și sîrmele strecurate în ea. Nu mai insist asupra detaliilor pentru că acestea sînt nenumărate, dar, oricum, normele de încarcerare erau mai mult decît spartane și sfidau toate caracteristicile condiției umane... Neavînd cu cine vorbi, am avut numai de
by BRUNO ŞTEFAN [Corola-publishinghouse/Science/998_a_2506]
-
sunt subiectele discursurilor pe care le ascultă orbii. Suntem în plin postmodernism. O explozie a credințelor divergente, o polifonie a teoriilor cvasifilosofice și cvasireligioase. Orbii se întorc la cvasispiritualitate. Gândirea lor a pierdut unitatea. Unitatea s-a spart prefăcând în cioburi și înțelegerea. Au întors discursul în stradă dar discursul este polifonic. Nu numai orbi ci și surzi au devenit. Soția primului orb încă mai crede că Dumnezeu nu e orb. Soția doctorului îi răspunde: „Nici măcar el. Cerul e acoperit. Numai
Responsabilitatea de a fi intelectual by Valeria Roşca () [Corola-publishinghouse/Science/91718_a_93229]
-
să-și primească propriul sens. De aceea nu-i exagerat să consideri că „Sfârșitul lumii” poate fi citită ca o carte a zilelor în care se află imersat cititorul, este cartea despre cititorul care are răbdarea să se privească în cioburile nesfârșite aproape, ale oglinzii timpului său. Cititorul trăiește întro vreme când registrele se schimbă aiuritor. De ce am fi consternați de lipsa de coerență a fragmentelor ce se succed, dacă atunci când zapăm cu frenezie canalele Tv, o facem cu relaxare?! De ce
Responsabilitatea de a fi intelectual by Valeria Roşca () [Corola-publishinghouse/Science/91718_a_93229]
-
în când, discuția se întrerupea din cauza francezului, închidea ochii câteva secunde, apoi îi redeschidea larg, în fundul unor orbite tot mai scobite, care nu vedeau sau, în orice caz, nu ne vedeau. Obrazul lui, sub firișoarele de sudoare, semăna cu un ciob de cuarț, când lăptos, când translucid. Interveneam, știind foarte bine că toate injecțiile alea erau bune doar pentru a prelungi încă o dată acele negocieri absurde. I-am spus acest lucru. Chipul lui de cuarț se însenină sub umbra unui zâmbet
[Corola-publishinghouse/Science/2348_a_3673]
-
din Caucaz. Într-o zi, într-un alt oraș, într-un alt război, am surprins din nou la tine acea reculegere tăcută. Geamurile terasei fuseseră spulberate de o explozie, iar masa pe care ne luam adesea prânzul era plină de cioburi. Tu le adunai răbdătoare, fără să zici nimic, când ghemuită, când sprijinindu-te cu mâna de spătarul unui scaun. Erai sumar îmbrăcată, atât de sufocantă era căldura golfului la reflux. Îți vedeam trupul și amestecul de fragilitate și forță, pe
[Corola-publishinghouse/Science/2348_a_3673]
-
altul... Erau nouă, înainte de a ajunge la cei care, în orașul acela distrus, ucideau și se lăsau uciși cu armele enumerate în contract. Comisioane de mii de dolari. Iar printre beneficiari, un ministru de Externe în activitate... Continuai să strângi cioburi de sticlă, ghemuită lângă fereastră. Calmă, resemnată, nesusținută de tandrețea acelei prezențe tăcute, de nebunia ei, de nedreptatea destinului care îți oferea o casă cu geamurile spulberate, intimitatea cu moartea și cu fantomele celor nouă personaje ce se instalaseră în
[Corola-publishinghouse/Science/2348_a_3673]
-
să ne ia locul. Asta era, între altele, sarcina noastră: să pregătim terenul pentru colegii care urmau să preia rețeaua, după sfârșitul războiului... Am zărit pe mâna ta stângă o tăietură ușoară, cu urme de sânge. Marginea tăioasă a unui ciob, desigur. În mod absurd, printre atâția morți, rana aceea minusculă mi-a făcut foarte rău. În noaptea aceea, ți-am vorbit despre copilul care învăța să meargă în jurul unui bloc de granit înfipt în mijlocul casei construite de tatăl lui. Cuvintele
[Corola-publishinghouse/Science/2348_a_3673]
-
o răspântie, ochii aceia decolorați care te străpungeau fără să te vadă, buzele alea fericite, care spuneau că „o să înfigă trei săbii sub fiecare fereastră de la fiecare izbă“, mâinile acelea care amestecau întruna, într-o cută a rochiei, grămăjoara de cioburi de sticlă, de pietricele, de monede uzate... Se scutură, nelăsându-se atras spre acea nebunie zâmbitoare. Și văzu gestul Annei. Îi întindea un pliculeț cenușiu. Îl luă, ghici că nu trebuia să-l deschidă înainte de vreme și, auzind zgomot, se
[Corola-publishinghouse/Science/2348_a_3673]
-
-se în pragul ușii cu Sașa care intra cu o carafă de apă. Totul se repetă, la fel ca în urmă cu mai multe luni, dar de data asta într-o ordine diferită: medicul, tăcerea, apropierea morții... La fel ca cioburile de sticlă combinate din mâna oarbă a femeii sărmane cu duhul. Cu trei zile înainte, Anna se întorcea de la reședința de județ, mergând de-a lungul râului, pe pământul care vibra, trezit de ruperea gheții, de zgomotul prăpădului. Un vârtej
[Corola-publishinghouse/Science/2348_a_3673]
-
în povestirea aceea tatăl lui Marelst, un tânăr ceasornicar din Vitebsk, care ieși într-o zi din prăvălie și trânti de pavaj o pendulă grea, băgată într-o cutie din lemn de acaju, apoi, plângând, începu să calce în picioare cioburile de sticlă. Oamenii îl crezură nebun. Într-un fel chiar înnebunise, aflând că locuința fratelui său care trăia în Moldova fusese jefuită, că jaful degenerase în omor și că cei care se dedaseră la asta înfigeau cuie în craniul nou-născuților
[Corola-publishinghouse/Science/2348_a_3673]