2,052 matches
-
din Cioran, Vulcănescu, Noica. Lor li se adăugau lucrări de filosofia științei, care aveau avantajul că puteau fi folosite bibliografic și la sesiuni oficiale de comunicări științifice. După știința mea, colegii de generație zvârliți în lumea largă încercau să se exileze în același gen de disidență față de sistem. Rezistența noastră față de „sfera oficială” consta pur și simplu în a ne învăța elevii și colegii filosofie ca exercițiu al pluralismului de opinii. Ca să putem face asta, ne creeam sentimentul că orice ușă
[Corola-publishinghouse/Administrative/1964_a_3289]
-
Alexandru Cretzianu • Pactul Ribbentrop-Molotov, Emilian Bold și Ilie Seftiuc • Principatele Române în raporturile politice internaționale, Leonid Boicu • România și Antanta, Dumitru Preda Colecția MEMORII • Gheorghe Barbul, Al treilea om al Axei. Memorial Antonescu • Helen Keller, Povestea vieții mele • Ion Sceastlivăi, Exilat în Komi • Nicu Păun, Muntele suferinței • Marcel Petrișor, La capăt de drum • Costin Merișca, Tragedia Pitești • Al. Husar, Periplu prin memorie • Ioan Hudiță, Jurnal politic (vol. 1) • Ion I. Lapedatu, Memorii și amintiri • Helmut Kohl, Am vrut unitatea Germaniei • Radu
by Sergiu Dimitriu [Corola-publishinghouse/Memoirs/1057_a_2565]
-
Librăria Esotera, str. Lucian Blaga nr. 10, tel. 0256/431340 În colecția Memorii au mai apărut: 1. Gheorghe Barbul, Al treilea om al Axei. Memorial Antonescu 2. Nistor Chioreanu, Morminte vii 3. Helen Keller, Povestea vieții mele 4. Ion Sceastlivăi, Exilat în Komi 5. Stelian Tănase, Ora oficială de iarnă 6. Nicu Păun, Muntele suferinței 7. Marcel Petrișor, La capăt de drum 8. Costin Merișca, Tragedia Pitești 9. Al. Husar, Periplu prin memorie 10. Ioan Hudiță, Jurnal politic (vol. 1) 11
by Sergiu Dimitriu [Corola-publishinghouse/Memoirs/1057_a_2565]
-
XX-lea, odată cu ivirea altor și altor tipuri de epic (psihologic, rea list, naturalist, eseistic, expresionist, decadent etc.) și odată cu închiderea evazionismului romantic, sub presiunea determinismului și a cunoașterii experimentale, literatura marină și-a pierdut din importanță și s-a exilat pe rafturi estetice inferioare. Totuși, pradă unui hedonism generalizat, omul postmodern caută și el o evadare din cotidian, în timp (trecutul ca suvenir, viitorul ca proiect SF) și în spațiu (tărâmuri exotice, imaginare). Fără să mai aibă prestigiul estetic de
PIRAŢI ȘI CORĂBII Incursiune într‑un posibil imaginar al mării by Adrian G. Romila () [Corola-publishinghouse/Memoirs/850_a_1578]
-
intervenția Romei pierduse catedra de la Institutul Catolic de la Paris, înainte ca eu să ajung la studiu acolo. Îi fusese interzis să mai publice, iar până la moartea lui nu își văzuse nici una din capodopere publicate. Murise în singurătate în anul 1955, exilat la New York. Când trecusem prin acest oraș ca visiting professor, în anul 1968, cu greu îi găsisem mormântul la nord, pe malurile fluviului Hudson. Doar după Conciliul Vatican II, în timpul căruia prietenul meu Leon-Arthur Elchinger, episcop de Strassburg, ceruse în
Ceea ce cred by Hans Küng [Corola-publishinghouse/Administrative/910_a_2418]
-
îngrozite de o așa fărădelege care ar putea jigni urechile fine ale neasemuitului așteptat. „O să-l mutăm doamnă! Bine că ne-ați atras atenția.” Și uite așa pentru a purifica locul în așteptarea musafirilor de gradul zero, mâine vor fi exilați și vor pleca în bejenie, pictorii artiști și măgarul turc, Ionel, fiecare în drumul lui. La masă când ni s-a relatat discuția, mai în glumă mai în serios am întrebat cu vocea gâtuită: „Dar de ce nu l-am lega
Uimiri ?i introspec?ii by Ada G?r?oman-Suhar () [Corola-publishinghouse/Memoirs/83170_a_84495]
-
a recăștigat puterea asupra Florenței și republica a fost dizolvată, Machiavelli a fost destituit din funcție și arestat pentru scurt timp,a fost închis în Florența, fiind învinuit de o presupusă conspirație împotriva noii puteri. După eliberarea sa, a fost exilat și detașat în San Casciano,unde și-a scris cele mai importante lucrări. În ciuda încercărilor sale de a căștiga încrederea casei de Medici, nu și-a recăștigat niciodată poziția înaltă pe care o deținuse în cadrul guvernului. Cănd republica a fost
Ieşirea în etern. Exerciţiu împotriva căderii by Iulia Tatomir () [Corola-publishinghouse/Science/1134_a_2271]
-
pe un imens ecran, C. înregistrează clipele trăirilor omenești în marele spectacol al lumii, care se sustrage controlului și pătrunderii înțelesurilor: „Am văzut omul întunecatelor dimineți/ Am văzut fiul furtunii cântând în lanțuri/ Am văzut întreaga durere cum curge deschisă/Exilați în noi chiuim în mine părăsite.” Entități însingurate, trăind între ziduri opace. Cartea este un amplu poem continuu, alcătuit din secvențe care proiectează trecerea noastră efemer-întunecată pe o zare cenușie, îndurerată. Poetul C., descoperit „dincolo de masca actorului și dincolo de destinul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286095_a_287424]
-
său, care era Dragoman al Porții ( 1753-1758 ). După numirea tatălui său pe tronul Moldovei, Încearcă să fie numit Dragoman, dar pierde postul În favoarea lui Grigore A. Ghica; atunci luptă pentru ocuparea tronului Valahiei, dar pierde din lipsă de bani, fiind exilat În insula Samos. Revine În capitala otomană, În 1760, adunând o frumoasă avere În urma comerțului de perle și luptă pentru ocuparea tronului Valahiei. Numai că tronul de la București a fost acontat de Constantin Mavrocordat iar el a trebuit să se
SIMPOZIONUL JUDEŢEAN REPERE ÎN ISTORIE by Dragoş Matei () [Corola-publishinghouse/Science/91758_a_93533]
-
independent. Numai că această atitudine bunăvoitoare i-a atras antipatia turcilor și uneltirile lui Grigore III Ghica, fiind mazilit În primăvara anului 1764. Prins și legat, Grigore este dus la Istanbul și Închis la Edicule ; eliberat În ianuarie 1765, este exilat in insula Creta ( 1765-1767). La Începutul lunii ianuarie 1767, revine la Istanbul, fiind numit domn al Moldovei ( 30 ianuarie 1767), plătind 300 de pungi de galbeni. Revenit pe tronul de la Iași, are de Înfruntat adversitatea boierimii care dorea un domn
SIMPOZIONUL JUDEŢEAN REPERE ÎN ISTORIE by Dragoş Matei () [Corola-publishinghouse/Science/91758_a_93533]
-
unei patrii abia născute, întîlnea în fiecare clipă dificultăți care îl obligau să șerpuiască și chiar să acționeze împotriva propriilor sale vederi. Astfel, cînd s-a pus problema Habsburg, s-a opus, călcîndu-și pe inimă, acordării unei dotări împăratului abdicat, exilat la Madera sumă pe care cele trei state ale noastre ca succesoare ale monarhiei, ar fi trebuit să o furnizeze în vreme ce eu pledam pentru această înzestrare, arătînd că ar fi o greșeală din partea noastră să ezităm în privința acestei alocații, dîndu-i
by DIMITRIE GHYKA [Corola-publishinghouse/Memoirs/1001_a_2509]
-
destinului Austriei, întreținea cu Dollfuss relații apropiate (se știe care i-au fost sentimentele în momentul asasinării cancelarului austriac 220...) și privea cu teamă activitățile naziste la Viena... Ambasadorul Germaniei, instalat la vila Wolkonsky de cînd înfrîngerea din 1918 îl exilase din Capitoliu, era baronul Neurath 221 care urma să ajungă ministrul Afacerilor Externe, protector al Boemiei și să fie condamnat la Nürnberg. Monarhist convins, foarte priceput în materie de diplomație, păstra o atitudine rezervată, stînd deoparte. Franța nu-l mai
by DIMITRIE GHYKA [Corola-publishinghouse/Memoirs/1001_a_2509]
-
consocer), a urî și urrenj (lat. horrere), ospăț și shtëpi „casă” (lat. hospitum, ngr. σπίτι), împărat și mbret (lat. imperator), a mâna și mënoj (lat. admaneo). Aici se înscrie, spune Pușcariu, și evoluția semantică asemănătoare: a merge și mërgoj „a exila, a îndepărta” (lat. mergo „a plonja, a se scufunda în apă”, pădure și pyll (lat. palus, -udis), a ura și urój (lat. oro „a vorbi, a spune”) etc. (p. 261 urm.). Toate grupele lexicale împreună cu minuțioasele și complicatele analize fonetice
Istoria cuvântului românesc by Mihai Lozbă () [Corola-publishinghouse/Science/1262_a_2207]
-
auza/ Nici popă tocând,/ Nici văcari hăind,/ Vacile scoțând,/ La planiște dând,/ Nici cocoși cântând” (Seaca - Olt). Absența activității umane și a cântecului apotropaic semnalează ieșirea din universul ordonat și intrarea pe fâșia limită, unde sălășluiește răul și unde sunt exilate bolile de descântătoare: „Să te duci/ Unde popă nu citește,/ Unde cioban nu chiuiește,/ Unde câine nu latră,/ Unde fată mare nu se peaptănă”, „Să te duci/ Și să fugi/ Unde cocoș nu cântă,/ Unde codrul nu-nverzește,/ Unde cioban
Președinți cu nume terminat în ”escu” ai României by Nicolae Mavrodin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91585_a_92806]
-
permite observarea ei prin intermediul imperfectului, care caracterizează inclusiv lăcașul mitic, prin continuitatea specifică a începuturilor de lume. Vânătoarea îndreaptă feciorul prin tărâmul labirintic către nucleul căutat și conține epifania ființelor infernale. Feciorul născut în afara legii omenești de către mama mutilată și exilată în decorul silvestru specific are o singură ocupație: „Și copilu când s-a făcut mare, a devenit șî cam năzdrăvan copilu. Șî i-a făcut mă-sâi o covercă așa. Șî pe urmă copilu sî duce pân’ pădure șî vâna. (...) Și
Președinți cu nume terminat în ”escu” ai României by Nicolae Mavrodin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91585_a_92806]
-
rupându-mă radical de mediul În care mă născusem și mă formasem, aceste „elemente constitutive” nu numai ale caracterului, dar și ale destinului, se vor „ameliora”, se vor nuanța, poate chiar schimba. Așa cum li se Întâmpla atâtora În jurul meu, emigranți, exilați din varii motive, care se precipitau În a se „adapta” noilor „condiții de mediu”. Condiții care, pentru cineva care poposește Într-o altă structură socială, mult superioară celei din care a plecat, a fugit, devin tiranice, opresive, tot atâtea săbii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
noastră În ochii occidentalilor și a presei lor - În timp ce Ungurii și Cehii, par exemple, sunt purtați pe brațe, aproape orice ar face! - sau, și mai ciudat, aproape grotesc, cum Întâlnim nu numai nemulțumirea, uneori de-a dreptul disprețul unor concetățeni exilați de nu prea multă vreme, două-trei decenii, care ne judecă mai abitir decât străinii!: „Românii sunt toți niște hoți, niște corupți, Îi auzi spunând, eu nu mă mai Întorc În România câte zile oi avea!!...” și altele de acest fel
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
scriitorilor români se temeau de „infiltrații”! Într-adevăr, se auzeau voci din grupul amintit mai sus care clamau: „Ce ne facem dacă Chiriță ar voi să fie și el membru?!” C. Chiriță, autorul Cireșarilor, căsătorit cu o Nemțoaică, se afla exilat În R.F.G. și ceea ce ignorau cârtitorii la adresa lui era faptul că, În ultimele decenii, fostul scriitor stalinist dăduse clare dovezi de bună colegialitate literară, fiind cel mai adesea de partea celor care cereau drepturi mai mari pentru scriitori și pentru scrisul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
regăsi unele reflexe de apărare, dar și de atac! Și literatura mea, atâta cât este, va fi unul dintre martorii vii ai unei existențe, a unei conștiințe și a unei tradiții care nu acceptă, Încă o dată, fatalitatea. Da, ne vom „exila” Încă o dată Într-o patrie reală, unică, certă, pe care nu ne putem permite nu luxul, ci disperarea!, de a o mai pierde o dată! O patrie, un concept În care vom Îngrămădi ca’ntr-o barcă de vis, așa cum au făcut
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
scopuri particulare proprii cuprind acea substanțialitate care este voința spiritului universal. Ei pot fi numiți eroi [...]. Odată scopul atins, ei cad ca tecile uscate ale unei semințe. : fie mor de timpuriu ca Alexandru, fie sunt uciși ca Cezar, fie sunt exilați ca Napoleon la Sf. Elena [...] Ei sunt oameni mari pentru că voit au înfăptuit lucruri mari, și anume lucruri juste și necesare, și nu închipuiri nesăbuite"11. Referindu-se la Providență, în care vedea tirania necesității, Napoleon însuși remarca: "Cât este
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
în nici un fel cu aerul de umilință creștină cu care se drapa în ultimii ani ai vieții, că „nu știe și nu l-a interesat!”. Afirmă însă, vorbind de moartea subită a lui Preda, că „se bucură că s-a exilat, cu două decenii înainte, căci iată ce i se putea întâmpla unui romancier de vârf!”. Or, tocmai în aceste două decenii, după plecarea sa, după părerea mea, dar și a criticilor literari de vârf, s-au întâmplat mișcări puternice, revoluționare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
pașnică” a celor două blocuri, iar Ceaușescu, abil și ambițios, nu făcea decât „să se infiltreze” în aparentele sau realele fisuri ale vechiului dogmatism post-stalinist! -, măcar într-o ameliorare, „cât de cât” a situației! Nu, lucrul pe care unii români exilați înainte de ’48 - începutul real al stalinismului - nu-l puteau înțelege era faptul că, à la long, populația unei țări întregi nu se putea refugia într-o atitudine de rezervă totală față de un sistem politic oricât de „anormal”, de dur; timpul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
ani!Ă, propunându-mi-se să rămân acolo definitiv, ca scriitor suedez, de către editorul meu, René Coeckelberghs, și apoi, în ’77, o bursă în America, la Iowa University, după atacul brutal contra Buneivestiri care m-a hotărât nu să mă exilez definitiv, ci să-mi caut norocul, mai bine zis „editorul” în altă parte. Au urmat doi ani la Frankfurt, în R.F. Germania, și, negăsindu-l pe acel editor în țara strămoșilor mei șvabi și alsacieni și sufocându-mă cumva - deși
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
acestei bijuterii folclorice, ajustată fericit de boierul poet Vasile Alecsandri, în timp ce eu, cu un exces de patos, deplângeam cultul care se crease în jurul acestei legende ispititoare și simbolice. Nu contestam metaforele și simbolul final, acea „nuntă cosmică” în care „se exilează” ciobanul nostru vrâncean, dar îmi manifestam uimirea și mai ales îngrijorarea față de excesiva, insistenta alegere a acestei balade de către gustul actual, capabil de a o ridica pe un altar al reprezentării, pur și simplu, a destinului nostru românesc. O veritabilă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
la instalarea unui snobism gălăgios, tiranic, care ne face pe noi responsabili, „consumatorii de artă”, dacă „nu înțelegem”, dacă nu ne lăsăm „fermecați” de fraze melodice din care a fost expulzată orice linie armonică, de picturi din care a fost exilată ființa, silueta umană, ax major al Renașterii, de o literatură, de o proză în care „absurdul”, bunul plac, aproape „dicteul automat” devin regula, o proză în care elementele fundamentale ale artei și în același timp instrumentele ei verificate precum arta
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]