2,694 matches
-
un cuvânt nepotrivit, „științific”, deoarece și știința la vârf, În toate timpurile și mai ales „azi”, odată cu fizica cuantică, ilustrată de spirite majore precum Schrödinger și Heisenberg sau Feynman, Își asumă la rându-i, pare-mi-se, și „cunoașterea intuitivă, irațională”. Avid și „gelos” de intuițiile anticilor, ale Grecilor În primul rând, Profeția a fost, mai ales În scrierile mele din ultimii ani, o noțiune pe care am citat-o adesea, ridiculizând formele caricaturale sub care omul face azi apel la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
sus, care-l compară pe marele „revoluționar” al tipologiei romanului, Dostoievski, cu Înnoitorii fizicii moderne, conține o contradicție esențială, dacă e să-l credem pe Goethe care afirmă că „arta este În fiecare moment În punctul culminant”, opunând astfel creația „irațională”, Arta - Științei: prima, Începând cu Homer și Pindar, instalată deja În toată mecanica și amploarea procedeelor ei, exprimând ființa umană În totalitatea ei, În abisalitatea ei, iar a doua, știința trebuind să aștepte secole de trudă și „descoperiri”, urmând o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
În primul rând absența vocației, dar, dacă e să-l luăm În serios, vom răspunde că da, e adevărat, „totul” a fost spus odată cu poeții greci care erau și geometri și filozofi, În sensul că Omul, folosind acel canal al iraționalului, al „neînțelegerii”, a pătruns fulgerător și profund natura sa ca și natura amplă, largă, ce-l Înconjura și-l infiltra, devenind un „exponent” ciudat, „sinucigaș” al acesteia. Inventând zeii, ca apoi să-i ucidă, cu un patos uriaș pe care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
gândit, a Îndrăznit să gândească (cum ar zice Nietzscheă: „totul este unul” și acesta „nu are chip”. Iată, astfel, comparând, punând În opoziție, „fecundă” am zice, Știința și Artele, cele două „căi de cunoaștere și Înaintare” ale omului, raționalul și iraționalul, „Înțelegerea și neînțelegerea”, putem reface „fața umană” a creației, dialectica ei, „relieful” ei viu și care este viu tocmai și numai de aceea! Că el, cum ar zice Hegel, Își conține contrarietatea esențială, principiul viului. De aici și „lupta” care
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
nu puținele seri și nopți petrecute Împreună, cu „fratele Nichita”, În uriașe și interminabile discuții „literare”, care ascundeau, nu rareori, nu numai ambiția noastră de „a publica” În sfârșit și de a deveni scriitori „stimabili”, dar și frica noastră afundă, irațională, de vremurile staliniste și de corifeii săi brutali, care se credeau la Începuturile unei „noi lumi”. De altfel, el a fost primul din grupul nostru care a avut un volum „publicat”, galon de aur printre veșnicii și numeroșii debutanți la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
de „exteriorizare”, prin „rutina creației”, o Împart cu, o Împrumut, o „sugerez” lectorilor mei. Scriitorul adevărat, se’nțelege, cel autentic, cel care-și „exprimă” ideile obsesive, „ticurile de gândire” sau „maniile nocturne, exaltate” În „forme” accesibile și logice - În logica iraționalului, a „neînțelegerii poetice”, În forme ce „imită” viața, materia și ființa doar În scopuri „viclene”, adică În scopul de a le deposeda pe aceste zeițe omniprezente și omnipotente de... nu de credibilitate, ci de o semnificație majoră, destabilizându-le din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
Tebei, adică a vieții lucide și demne - cu Destinul... cu Soarta?! La care avem dreptul fiecare om născut dintr-o mamă vie, Soarta, care, mai ales În de curând trecutul secol XX - ce, prin bolile și reflexele sale raționale și iraționale, continuă să „respire, să ne urmărească, să ne apese”, precum heriniile antice pe sărmanul Oreste -, Soarta noastră, care a părut poate mai mult ca niciodată absurdă, brutală, neumană. Iar ca să-i găsim o pereche, una la fel de dușmană și absurd-capricioasă față de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
le poți afla niciunde, la nici o școală din lume. (Din vise, Jung, se știe, și-a ridicat Întreaga arhitectură a inconștientului colectiv și a descoperit arhetipul, forme ale unei alte Înțelegeri a istoriei umane și a reflexelor ei de fund, iraționale!Ă Visul, visele cuiva sunt Într-o asemenea măsură interesante, credem noi, prin aceea că Îi aduc oricăruia aproape - Îl obligă, aproape -, dacă are o atenție cât de cât susținută, aceleași elemente care, bine dezghiocate de zgura, de scoriile pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
veniți din tranșeele primului război - o stare răspândită În Întreaga Europă de Vest! - și care vroiau „o schimbare” socială, o altă morală publică, iritare față de profitorii războiului etc. Dar, cred eu, la un nivel mai profund, dar care atingea zonele iraționalului - chiar și pe cele ale iraționalului colectiv -, domnea o uriașă bucurie, aproape o frenezie a unui eveniment care Încă nu putea fi perceput, „Înghițit”, „asimilat”, numai cu argumente raționale sau istorice, de bun-simț: visul - Visul, Utopia de veacuri a acelor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
stare răspândită În Întreaga Europă de Vest! - și care vroiau „o schimbare” socială, o altă morală publică, iritare față de profitorii războiului etc. Dar, cred eu, la un nivel mai profund, dar care atingea zonele iraționalului - chiar și pe cele ale iraționalului colectiv -, domnea o uriașă bucurie, aproape o frenezie a unui eveniment care Încă nu putea fi perceput, „Înghițit”, „asimilat”, numai cu argumente raționale sau istorice, de bun-simț: visul - Visul, Utopia de veacuri a acelor păstori și agricultori, preoți și umili
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
României printre popoare!”. Eu cred că ambele categtorii au dreptate, atât scepticii, cât și luptătorii, utopicii, iar situarea Într-una sau alta dintre tabere ține, cred eu, mai mult de natura persoanei, de temperamentul său, ca și de motive afunde, iraționale, cele care dictează și atitudinea În fața vieții și a morții. Cioran, deși o natură atât de sensibilă Încât putea părea unora depresiv, chinuit cum se știe de insomnii de decenii, având În spate mulți ani de umilință și sărăcie senin
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
trombe de amuzament. Cioran a fost o „ființă chinuită”, În sensul cel mai Înalt - a fost adică viu până când și-a pierdut luciditatea, „Îngropat până la bărbie, până la frunte și ochi” Între noi, În existență, Împărtășind solidar cu noi drama mereu irațională a prezentului istoric și politic, ezitând de a da verdicte grăbite și, În general, nici un fel de verdicte! O națiune, În destinalitatea ei - ca și un individ, În a sa! - nu are nevoie de „concluzii”, de verdicte, ci de complicitate
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
Având repercusiuni În conștiințe, cum spuneam, ca o revoluție. Această bucurie „convulsivă” colectivă, acest „hybris colectiv” nu l-am trăit oare și noi recent, În zilele de 22, 23, 24 și 25 decembrie ’89, când - așa cum se Întâmplă În basmele „iraționale” și pline de fantasme când un pahar cu apă Își răspândeau continuu 7 conținutul peste margini, deși nu-l umple nimeni - s-a „făcut dreptate”! Și, așa cum nedreptatea, injustiția și absurdul social domniseră excesiv de mult și În forme copleșitoare, zdruncinând
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
care este eul originar și care constituie, la rândul său, substanța creației. Caracterizată prin unitate dinamică, această zonă are o logică proprie și specifică, pe care R. o denumește, după Ernst Barthel, logodynamos și care nu este nici rațională, nici irațională, ci suprarațională. Frumosul nu e nici el obiectiv, ca adevărul, nici subiectiv, ca binele, ci obiectiv-subiectiv sau, cu un cuvânt preluat de la Max Dessoir, coniectiv. „Specificul frumosului este că din sânul lumii individuale el scoate în evidență unitatea, pe care
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289410_a_290739]
-
fiul Liviei și al lui Iosif Miloș, țărani. Face școala primară în satul natal, apoi Liceul Român din Vârșeț (1942-1950). Se înscrie la Facultatea de Filosofie din Belgrad, pe care o va absolvi în 1955, cu teza de licență Estetica irațională a suprarealismului. Debutează editorial în 1953, publicând un volum de versuri în limba română, Muguri, după ce se remarcase în cenaclul liceului și în câteva cercuri studențești. După studii filologice la Paris (1955-1956), se întoarce la Belgrad, unde intră în gazetărie
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288149_a_289478]
-
fi decât necesitatea de a face voia lui Dumnezeu"94. Adevărata libertate nu constă în refuzul planului divin, ci în asumarea, fie și numai intuitivă, a acestuia, dat fiind faptul că nu putem ști încă rostul ultim al opțiunilor noastre. Iraționalul aparent al istoriei sau hazardul ei ar putea avea un sens văzut dintr-o perspectivă holistică a lucrurilor la care noi nu avem acces. Nu este vorba de principiul irațional, preluat de la Meister Eckhart, de care vorbește Berdiaev: "Realitatea istorică
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
că nu putem ști încă rostul ultim al opțiunilor noastre. Iraționalul aparent al istoriei sau hazardul ei ar putea avea un sens văzut dintr-o perspectivă holistică a lucrurilor la care noi nu avem acces. Nu este vorba de principiul irațional, preluat de la Meister Eckhart, de care vorbește Berdiaev: "Realitatea istorică presupune existența unui principiu irațional care face dinamismul posibil. Acest principiu este, ontologic vorbind, condiția sine qua non a libertății [...] Procesul istoric constă în conflictul și interacțiunea între Dumnezeu și
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
hazardul ei ar putea avea un sens văzut dintr-o perspectivă holistică a lucrurilor la care noi nu avem acces. Nu este vorba de principiul irațional, preluat de la Meister Eckhart, de care vorbește Berdiaev: "Realitatea istorică presupune existența unui principiu irațional care face dinamismul posibil. Acest principiu este, ontologic vorbind, condiția sine qua non a libertății [...] Procesul istoric constă în conflictul și interacțiunea între Dumnezeu și om, între Providență, fatalitate divină și necesitate, pe de o parte, și misterul de nepătruns
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
aplică ideea de providență într-o formă secularizată, în care filozoful stă pe tronul lui Dumnezeu și urmărește actualizarea Spiritului Absolut în istorie. În pofida iraționalității aparente a realității, există o manifestare ascunsă a providenței, adică a Spiritului Absolut, în atitudinea irațională a tuturor creaturilor, mai ales a omului: "Oamenii își duc la împlinire interesele, dar în același timp se înfăptuiește și ceva mai depărtat, ceva lăuntric ce zace în aceste interese, fără a se fi aflat în conștiința și interesele oamenilor
by OCTAVIAN FLORESCU [Corola-publishinghouse/Science/976_a_2484]
-
care o acompaniază, atacându-se chiar și la mitul lui Eminescu. Dar lumea, națiunile au nevoie de mit, de legendă. De modele absolute care, cum o spuneam, trec „bariera” generațiilor și a gustului lor schimbător, și această „nevoie” profundă, misterioasă, irațională nu are nimic de-a face și nu se opune în nici un fel cu idealul de „egalitate”, unul, de altfel, oarecum recent instalat în psihologia umană. Nu știu și nu aș putea „demonstra” cu argumente cât de cât „raționale” de ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
mai înaltă, mai „virilă”, a libertății - Creația?! Ca lectorul meu să-mi înțeleagă surescitarea și spaima, o anume spaimă din acel septembrie însorit când țineam în mână primul exemplar al seriei de romane care urmau să izvorască din sinele meu „irațional” și credincios (în felul lui!Ă, trebuie să adaug că în aceeași vară, ’65, speriat că încă o dată voi fi mințit și amânat de cerberii culturali ai regimului, nemaisuportând tensiunea așteptării - mi se spusese că manuscrisul romanului se afla într-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
cuțite” ei cădeau, adeseori învinși definitiv și dezonorați, nu mă puteam împiedeca, aproape de fiecare dată și la fiecare lectură sau relectură, de a „lua partea lor, a ambițioșilor”! Era, probabil, cum o spuneam mai sus, o instinctivă preluare a unor iraționale tendințe genetice ale ramurilor mele genealogice reunite - mici intelectuali români și mici comercianți germani, șvabi! -, tendințe, simpatii instinctive care, probabil sub „presiunea” vitalității mele deosebite, mergeau în primul rând spre acei „ambițioși”. Care, la rândul lor, îi admirau pe alți
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
nu obosește de a mă „vizita ciclic”, eu, care în multe alte situații mai problematice găsesc cu o aparentă ușurință răspunsuri și soluții! E, de altfel, una dintre întrebările cele mai vechi, mai „simple”, dar și mai „misterioase”, aș zice „iraționale”, care i se pot pune unui cetățean, unui scriitor!... Ce te atrage mereu înapoi, spre pământul natal? Nașterea, strămoșii îngropați pe acel sol natal, tinerețea petrecută „acolo” (înțeleptul și legiuitorul Solon, întrebat de un potentat persan care e de fapt
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
pe propriile-i acțiuni, poate da răspunsuri definitive la acestă chestiune!... Primo: nu știu, cu adevărat nu știu de ce „m-am întors de fiecare dată” în țară, deși atâtea fapte, evidențe și sfaturi mă convingeau că „greșesc!”; deci - din motive iraționale! Singura „dovadă” pe post de argument în sprijinul acestei poziții se află în biografia familiei, a Tatălui meu, Vasile Breban, care, preot tânăr fiind într-o comună mică și săracă de lângă Baia-Mare, Recea, a refuzat să plece împreună cu armata și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]
-
mai” credem în metaforă, în ciuda deprecierii pe care ea o suferă în literatura post-modernă de câteva decenii și o considerăm, în plenitudinea și în toate formele ei, ca instrumentul esențial nu numai al Artei, dar și ca o „cale” a Iraționalului, cea de-a doua față a umanului, și așa cum Nietzsche, în mod revoluționar pentru gândirea modernă, a adăugat esteticii clasice dimensiunea dionisiacului artei și gândirii vechii Grecii, oferindu-ne astfel, nouă, „figura plenară” nu numai a omului, a artistului antic
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2354_a_3679]