1,897 matches
-
am simțit ispitită să Încep să citesc. Eram pe punctul de a trece la pagina a doua, cînd am băgat de seamă că motanul Kurtz mă privea chiorîș. Așa cum Îl văzusem făcînd pe Julián, am clătinat din cap a negare. Motanul negă la rîndul lui, și am pus paginile la locul lor. În scurt timp, Julián s-a Întors cu niște pîine abia făcută, un termos cu cafea și caș proaspăt. Am luat micul dejun pe balconaș. Julián vorbea neîncetat, Însă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
cînd umblam Împreună, m-a Întrebat dacă eu eram iubita lui signor Carax. I-am zis că nu, eram doar o prietenă În vizită. A părut decepționat. Julián Își petrecea mai toate nopțile treaz, așezat la masa de scris, cu motanul Kurtz În poală, recitind unele pagini sau, pur și simplu, privind siluetele turnurilor catedralei, În zare. Într-o noapte În care nici eu n-am reușit să adorm din cauza zgomotului ploii ce cădea pe acoperiș, am ieșit pe hol. Ne-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
odihnea, pînă și puținul pe care el Îl putea face pentru a lupta cu tuberculoza avea să se spulbere. Ar trebui să stea la munte, nu În Barcelona, respirînd nori de leșie și de cărbune. Nici el nu-i un motan cu nouă vieți, cum nici eu nu-s dădacă. Adu-l dumneata cu picioarele pe pămînt. Pe mine nu mă ascultă. În ziua aceea, la amiază, m-am hotărît să merg acasă și să vorbesc cu el. Înainte să deschid
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2276_a_3601]
-
la distanță de șase sute cincizeci de ani, mai există În lume ordine secrete care se revendică de la Miliția Templului. Cum s-ar putea explica altfel continuitatea acestei moșteniri?» Înțelegeți? Cum e posibil să nu existe marchizul de Carabas, dacă și motanul Încălțat zice că e În serviciul lui?” „Am Înțeles”, zise Belbo. „Îl resping. Dar istoria asta a dumitale cu Templierii mă interesează. Odată ce am pus mâna pe un expert, nu vreau să-l las să-mi scape. De ce toată lumea vorbește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
a Întâlnit niciodată pe autorii universitari, dar i-a citit, și i-a citit ca și cum ar fi fost egali cu el. Aceștia sunt oameni care cred că orice le spui se referă la problema lor, ca În povestea aceea cu motanul, când doi soți se certau În legătură cu divorțul lor, iar el credea că discută despre bunătățile cuvenite lui la prânz. Ai văzut și dumneata, Belbo, dumneata ai aruncat Într-o doară chestia aia cu afacerea templieră, și el imediat, OK, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
dînd mîna cu Lisa și privind-o țintă În ochi, prefăcîndu-se că nu observă și că nu e jenată de faptul că e aproape complet goală. Pe de altă parte, Michael rînjește Încîntat. — Sa-lut! zice el, cu o expresie de motan care a pus laba pe borcanul cu smîntînă. Linda se Întoarce și-și dă ochii peste cap către nimeni În special. — Ce Încîntare să vă cunosc, adaugă și-i strînge mîna, rînjind În continuare și măsurînd-o fără jenă din cap
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
ăsta. — A povestit că v-ați Întîlnit din Întîmplare zilele trecute, și că ați petrecut seara Împreună. A mai spus și că e de părere că ești incredibil de sexy. — Fugi de-aici! Serios! — Dar nu sînt sexy! RÎnjesc ca motanul de Cheshire. De ani Întregi nu mi-a mai spus nimeni că sînt sexy. Nici nu sînt, sînt mamă. O mamă demodată, care-și petrece majoritatea timpului nemachiată, Îmbrăcată În pantaloni de trening Gap și adidași, excepție făcînd momentul În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
dacă mă înțelegi. C.Ș.: Înțeleg, dar cred că este numai un aspect. A.B.: Știi că sunt nu știu dacă cel mai convins, dar, oricum, un democrat convins. Dar cred că Blandiana este la fel de bună cu sau fără acel motan faimos. Aș intra într-un teritoriu care nu-mi place, dacă aș ieși de pe teritoriul romanului. Fac politică prin ceea ce scriu. Fiecare text pe care l-am scris are, dacă vrei, și o notă politică. Știu că nimeni nu-mi
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2257_a_3582]
-
un, bărbat, având ceva în brațe. Ripley nu-l cunoștea pe acesta, dar recunoscu ce anume aducea acesta, ceva care părea să se plictisească de moarte. ― Jones! Se ridică pe pat. Bărbatul păru să se debaraseze cu multă plăcere de motanul mătăhălos pe care Ripley se grăbi să-l legene în brațe.) Vino, Jonesey, bătrâne monstru, gogoloiul meu păros! Animalul îndură răbdător aceste efuziuni jenante, atât de tipice pentru specia din care făcea parte Ripley. Își păstră întreaga demnitate moștenită de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
clasic fără cel mai mărunt semn particular. Zâmbetul său, era tot atât de prietenos ca al meditehnicienei, fiind probabil datorat unei lungi experiențe profesionale. Cu o înclinare a capului, femeia îi arătă că-l băgase în seamă, dar își continuă monologul cu motanul. Musafirul înțelese că el trebuia să facă primul pas, dacă nu voia să rămână doar un simplu comisionar. ― Frumoasă cameră, declară. (Parcă era de la țară, dar vorbea ca un orășan, se gândi Ripley. Bărbatul își apropie ușor scaunul de pat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
văzu prădătorul care îl pândea cu toți mușchii încordați. De cum pasărea îi întoarse spatele, vânătorul se lansă. Și Jones se lovi de solidoul măcăleandrului fără să prindă prada, fără să tulbure imaginea acestuia care continua să caute vioaie insecte închipuite. Motanul se depărtă de perete, scuturând capul și clătinându-se. Așezată pe o banchetă în apropierea lui, Ripley observase scena. ― Prostule. N-o să fii niciodată în stare să recunoști un solido? Dar poate că nu avea dreptate să-i vorbească așa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
încuraja. Era jenat că participa la o asemenea scenă și încerca să nu se trădeze. ― Trebuie să te prezinți la 9 și 30. Nu întârzia. Faci o impresie proastă. Ea dădu din cap și se ridică. ― Jones, Jonesey, vino. Mieunând, motanul înaintă cu nonșalanță pentru a se lăsa prins de stăpâna sa. Ea-și șterse lacrimile. ― Trebuie să mă schimb. Dar n-o să-mi ia mult timp. Își frecă nasul pe spinarea motanului, o crimă de lezmajestate pe care acesta o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
cap și se ridică. ― Jones, Jonesey, vino. Mieunând, motanul înaintă cu nonșalanță pentru a se lăsa prins de stăpâna sa. Ea-și șterse lacrimile. ― Trebuie să mă schimb. Dar n-o să-mi ia mult timp. Își frecă nasul pe spinarea motanului, o crimă de lezmajestate pe care acesta o îndură în liniște. ― Vrei să te conduc la camera dumitale? ― De ce nu? El se răsuci și se îndreptă către unul dintre culoare. Ușile se căscară în fața lor. ― Știi, ți-am făcut o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
veiozei îi dezvălui pereții goi, cearșafurile căzute lângă pat, toaleta și comoda. Pe acesta din urmă, cocoțat pe partea cea mai înaltă, impasibil, Jones îi întorcea privirea. Își luase acest obicei la puțină vreme de la întoarcere. Când venea ora somnului, motanul se ghemuia lângă stăpâna lui până în clipa în care ea ațipea, după care se refugia pe comodă. Știa că Ripley urma să aibă coșmarul zilnic și prefera să-i lase tot patul. Cu un colț al cearșafului își șterse broboanele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
sau de a-i mulțumi, dar Ripley întrerupse legătura până să apuce să spună ceva. Auzi un zgomot surd prin așternut, în preajma ei, și se răsuci pentru a-i arunca o privire drăgăstoasă lui Jones. Își trecu unghiile pe spinarea motanului care începu să toarcă și să se alinte. ― Iar tu, dragul meu, mă aștepți aici, cuminte. Animalul se uită fix la ea și clipi, ea continuând să-i mângâie blana de pe spinare. Fără îndoială, el nu înțelesese nici ce îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
se închise tambuchiul. Apoi făcu stânga împrejur pentru a-i urma pe Gorman și ceilalați. Ripley rămase singură. 6 Ea reveni la postul de operații: bunul simț era în conflict cu sentimentele. Nu-l avea nici pe Jones pentru alinare. Motanul era în siguranță, la ani-lumină de Acheron. Ecrane, cadrane și semnalizatoare umpleau cu lumini multicolore cabina în care se găsea. Avea impresia că era așezată într-un pom de Crăciun de o frumusețe glacială și angoasantă. Microfoanele externe aduceau în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
-se de ecranele care transmiteau imaginile acestora. Supraviețuitorii nu vor putea ieși decât dacă primeau imediat întăriri. Dar Gorman nu le va sări în ajutor, iar Burke era incapabil. Nu mai rămânea decât ființa umană favorită a domnului Jones. Dacă motanul ar fi fost acolo și în stare să execute o asemenea manevră, ar fi întors blindatul și l-ar fi pilotat, călcându-l tare, până în zona de asolizare și în buncărul navetei, înainte de a urca până la Sulaco să se arunce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
că pe vremuri am citit pe site câteva interviuri bombă, realizate prin wireless-ul doamnei Nina către astral (nici o aluzie la renumita firmă prin cablu!Ă. Printre intervievați se numărau Zalmoxis, Mihai Eminescu, Mircea Eliade, Nicolae Ceaușescu, prințesa Diana și motanul Costică. Între timp - fie n-a mai prins semnal ca lumea, fie spiritele n-au mai avut așa de mult chef de vorbă -, doamna Nina a început să primească doar mesaje. De exemplu, unul e de la o „inteligență astrală“ care
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2191_a_3516]
-
părăsesc Ateneul. Am o casă în Franța, unde este și familia mea. Proiectele mele sunt legate de Africa (Kenia, Camerun), de America (Brazilia, Mexic, Haiti), de Spania și bineînțeles de Franța. Primul proiect este tocmai o versiune franceză a spectacolului Motanul încălțat forever, care a fost un mare succes la Ateneul Tătărași. Dacă sunt invitat, sigur că revin și în România. Ce credeți că ați reușit în acești ani ca director al Ateneului și ce credeți că nu ați reușit? Ce
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2205_a_3530]
-
fie atât de cultă, cât mă țin brăcinarii. Să fie filosofie heideggeriană și postheideggeriană, să fie rortyană și poperriană, să fie miza Juliei Kristeva despre intertextualism. Și totul prin fapte simple! Modele există: Melville cu balena, Hrabal când scrie despre motanul Celestyn care dormea pe masa din bucătărie sau Bruno Schulz cu prăvălioarele lui de scorțișoară. Simplitatea asta mi-aș dori-o, dacă e să ratez, baremi să o fac pe mize mari. Lucrați la un nou roman. Despre ce este
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2208_a_3533]
-
comunicarea prin noile tehnologii. Cum te relaționezi la ele? Pot să-ți trimit poza (foto jos), dar nu am făcut-o eu. Am luat-o tot din Internet. Mi-a plăcut pentru că este vorba de o „gingășie periculoasă“, adică un motan cu o pușcă cu lunetă la un geam de bloc. Internetul a devenit ceva ca aerul. Cu el se face totul. Majoritatea comunicațiilor le fac prin Internet. Acestea schimbă percepția asupra lucrurilor. Gândim folosind sau adaptând aspecte virtuale atunci când ne
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2197_a_3522]
-
din obrăjori, glezna lucitoare, fină, balansându-se într-un dolce far’ niente picior peste picior, eventualul mic neg poznaș de pe năsucul în vânt, ci și de ecourile întretăiate pe care le trezeau în el trecerea molatecă și rău prevestitoare a motanului negru al gazdei, strunga imposibil de ocolit cu privirea din dantura tatălui fetei, carpeta de pe perete cu BUCATE BUNE EU GĂTESC PENTRU SOȚUL CEL IUBESC etc. întrebări chinuitoare frământau mintea sa fragedă: ce legătură există între lucruri? Sunt ele dispuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
spunea că prinseseră suta de ani fără o gripă în toată viața lor. Cu toții aveau de toate, deoarece cei care se îngrijeau să le trimită turiști, le trimiteau și hrană și îmbrăcăminte și zaruri și table, ba chiar, anual, și motani și câini, bineînțeles și ei foarte bătrâni și lenți. O dată la trei ani sosea o nouă promoție de moșnegi de 70 de ani pe care-i primeau sărbătorește moșnegii din promoția ce, la momentul acela, tocmai atinsese suta. Pe lângă micile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
faaaaci Moș Ia’...? Nu era nici măcar de formă Întrebare, ci mângâierea dinspre mine Înspe el - nu era Moș Iacob al meu? și era de parcă mi-așa fi trecut mâna pe spinarea lui Îmblănită; și era de ziceam că el e motanul meu cel prieten (că tot n-aveam). La care el răspundea: - Hă!, băi’țălu moș’lui! Și gata. Din acel moment, puteam trece la lucru. - Ce-o mai fi și asta: toată ziua, bună ziua, la moș Iacob? - mama, Învățătoarea, femeie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
Sufletul meu e un roman picaresc... BUCUREȘTI FAR WEST Bagaje pentru paradis (III) Daniel CRISTEA-ENACHE „«Prietene, prietene cu blană», îi spun adesea - în penuria asta, postrevoluționară, de prieteni bipezi - mai degrabă cu seriozitate decât glumind, cu simpatie și sincer respect, motanului cel mare.“ „Odată, culcându-mă împovărat de obligația de a da a doua zi de dimineață (nu-l mai puteam amâna) un telefon de refuz, extrem de neplăcut (și acum, la bătrânețe, a spune cuiva, oricui «nu» mă costă cumplit) motanul
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2184_a_3509]