1,935 matches
-
Acolo, sub masă s-au privit o clipă, au chicotit, femeia i-a mângâiat obrăjorul și a depus boabele adunate în pumn într-o farfurie. În cameră mirosea încă a pește. Se simțeau sătui, relaxați, o umbră de lene le muia trăsăturile. Întrebarea Carminei zăcea îndepărtată, undeva pe marginea conștientului. Apoi Dimitrie s-a ridicat hotărât de la masă. Trebuie să plec, am întârziat deja foarte mult și am o groază de treburi. Dar ne vedem mâine, fără doar și poate. A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
să se mai poată înfrâna. Bezna nopții avea darul s-o împietrească, dormea cu veioza aprinsă, după ce-și așeza estetic buclele pe pernă, foarte târziu sângele răscolit își potolea fierberea. O sfredelea dorința în cele mai neașteptate momente, îi muia încheieturile, fără să știe cum, se pomenea că se așază pe scaun, sau pe un alt obiect aflat prin apropiere, deși nu avusese cu câteva secunde înainte intenția să șadă. Îi era carnea amorțită, parcă se lăsase cuprinsă de febră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
sperma lui, nu? De ce să nu i le arăt? „Uite ce fată ai făcut!“ Eram cam beată și presupun că de-aia am făcut-o. — Da, probabil. În clipa aceea a intrat sora mea în cameră și i s-au muiat picioarele. Eram goală pușcă, crăcănată în fața portretului comemorativ al tatălui meu. Bănuiesc că oricine ar fi reacționat la fel. — Mi se pare normal. I-am explicat de ce am făcut gestul și am îndemnat-o și pe Momo (Momo o cheamă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
Însuși avea o textură neobișnuită: era neted și moale la pipăit, precum cauciucul. — Interesant, spuse Ted. lată un nou tip de material. Noi asociem rezistența cu duritatea, dar acest metal - dacă este un metal - e În același timp rezistent și moaie. Tehnologia materialelor a avansat În mod evident față de nivelul actual. — Evident, zise Harry. — Păi e și normal. Dacă vrei să compari America de acum cincizeci de ani cu cea de astăzi, una dintre cele mai mari schimbări este marea varietate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
pământurilor sterpe -curajul și puterea (omenească)/ s-au topit ca aburul" alăturând-o, peste câteva versuri, unui citat din Coșbuc: "și-acum mă taie, dacă vrei/ și-aruncă-mă la câini." Ce-o fi ieșit? Cum scriu? Scriu cu tocul cu peniță muiat în călimară, pe o hârtie cu textură aspră, astfel încât tocul se mai împiedică și împroașcă cerneală. Tocul e fix acela cu care am scris în primii ani de școală. La fel și penițele. Până și eu sunt tot acela care
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
ei taie ceața, rup obscura zare și văd că Domnul se odihnește, lor li se vede numele, au munți în priviri, au sigiliul ceresc și glas viu, ecourile zilei aleargă prin sala de jocuri mecanice tapetată cu inimi de tablă muiate în soare, acolo ei admiră misteriosul bob de grâu și flămânzi îl mănâncă, fac zigzaguri bând bere, apoi folosind galeriile propriului trup pleacă tiptil mărturisindu-se drumului de la ecuator la poli: ei, botezații cu nume ciudate, pleacă cu toate vânturile
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
spirit critic nu par să deranjeze; preluarea și interpretarea după ureche duc la o devălmășie „post-modernă” cel puțin derutantă. Comunicarea „culturală” pe internet devine un exercițiu „la comun”, un „bun” în care participantul poate, când și cum vrea, să-și moaie tocul (mai precis, tastele!), sau doar să-și „bage picioarele”... La adăpostul anonimatului apar comentarii ale unor Adi, Gigi, Ovi, Sebi etc. („O semnăm, dar o dăm anonimă!” - Caragiale), ce exprimă, mai mult decât informare corectă și judecare la rece
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
spirit critic nu par să deranjeze; preluarea și interpretarea după ureche duc la o devălmășie „post-modernă” cel puțin derutantă. Comunicarea „culturală” pe internet devine un exercițiu „la comun”, un „bun” în care participantul poate, când și cum vrea, să-și moaie tocul (mai precis, tastele!), sau doar să-și „bage picioarele”... La adăpostul anonimatului apar comentarii ale unor Adi, Gigi, Ovi, Sebi etc. („O semnăm, dar o dăm anonimă!” - Caragiale), ce exprimă, mai mult decât informare corectă și judecare la rece
Ambrozie şi poşircă by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1140_a_2067]
-
chiar dacă ar sta scris În almanah. Pe vremea când el era un simplu gunoier, contele, consul și milionar, nu-i dădea decât sfaturi. Moartea unui asemenea prieten e mai curând o binefacere, dacă n-ai nevoie de el ca să-i moi oasele În bătăi. Afacerile nu-i mergeau nici ele prea rău: armatelor de italieni le Închisese gura cu reventul pe care-l vindea la preț de merinde, și chiar primise galoanele de Comandor. Atunci, de ce-l apucase strechea? Nimic neobișnuit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
s-ar fi despărțit dă ceată? Până În clipoiu ăla, ar spune chiar Zoppi, sau mă-sa, totu a mers ca pă roate, da nervii s-a lățitără În mârlănimea destrăbălată, când bețivu care pă vulgărește Îi zice Garfunkel ne-a muiat cu impunerea să ștergem dă pă fieștece zid numele lu Monstru și p-ormă să suim iar În vehiculu ăla cu viteză dă coproale, nu cumva vrun supărăcios să să facă foc și să ne tragă o bătaie soră cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
se alătură de ghizdele, scoase de două ori ciutura plină și o vărsă în jgheab, pentru boi. O scoase și a treia oară, își clăti de sânge și-și răcori mâna stângă; trase din brâu năframa de pânză subțire, o muie în apă și apoi se întoarse la Dumitrache Hazu. Omul sta pe spate, cu umbra de mâhnire pe față. Băieșu îi întinse spre frunte năframa udă. Hazu clătină din cap: nu-i trebuia. Și rămase cu ochii deschiși, privind la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
Lepădatu, plecat asupra lui. Picături de ploaie luceau pe ghioaga de alamă. —Măi Niță, măi băiete, nu mă omorî! gemu deodată cu groază Faliboga. Lepădatu se sculă ușor în picioare; își trecu la spate, în chimir, buzduganul; privirile i se muiară și ridică pe vătaf de jos. Nu te omor, bade Sandule... zise el pripit. Ce am eu cu dumneata?... Mai bine m-oi duce în lumea mea- ca să-mi câștig o bucățică amară de pâne -, decât să mă războiesc cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
bordeie, începu a chema cu vocea-i grozavă. În noaptea aceea de cumpănă, Niță era să treacă pragul morții. Îl așezară cu capul spart și cu picioarele stricate, în bordeiul moșnegilor. Veni prin viforniță Iana și-l obloji, cu pâne muiată în rachiu, îi aduse o lumânărică de ceară la căpătâi, și până în ziuă moșnegii vegheară. El gemea fără întrerupere, cu ochii închiși. Iar dimineața sosi ca adusă de furtuna de-afară și Marghiolița de la bordeiul din deal. Începu să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
făcându-se rugăciunile poruncite, sufletul celor duși încetează de a mai rătăci prin preajma noastră și de a neliniști pe cei vii, căutându-și tihnă la scaunul Domnului Dumnezeu, la loc de verdeață și de bucurie. Când a început a se muia viscolitura din ianuarie, Nicula Ursake era ieșit la slujba lui și nana Floarea socotea trecută primejdia. Iarna nu fusese nici prea lungă, nici prea aspră, dar ciutele și căprioarele suferiseră destul. Când paznicul de la Prelunci și-a scris raportul cătră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
de brumă. Fiara pierise încă din ajun, ghemuită acolo. I s-a părut lui Culi - ori într-adevăr s-a simțit luminat? S-a grăbit să se ducă la urs, căutându-i pușcătura; a luat de la un brădui un clomburel, muindu-l în sângele închegat, și l-a prezintat stăpânului său, gratulându-l pentru succes. „L-am vestit eu că n-are să-i meargă bine“, își zicea Nicula, întorcându-se la fiară, ca s-o cerceteze din nou. Atuncea când a furat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
să te sustragi forței hipnotice pe care această feminitate înscenată o degajează: de la delicatețea ireală a micilor pași care par să plutească peste suprafața scenei, până la fluturarea imperceptibilă, dar cât de elocventă, a genelor, subliniată de privirea timidă, și, totuși, muiată într-un strop de eventuală promisiune, ușoara înclinație a capului și încântătorul început de zâmbet care pare, ah, doar pare dar de ce sugestia este mai tulburătoare decât orice realitate? că adastă, pierdut, la colțul gurii de altfel încremenite, totul este
Darurile zeiţei Amaterasu by Roxana Ghiţă, Cătălin Ghiţă [Corola-publishinghouse/Imaginative/1390_a_2632]
-
radiografie, doctorul îmi dă un dosar. Pe coperta lui scrie mare, cu litere negre groase: Ioana, 27 de ani, traumă craniană. Intru într-o baie, vreau să mă văd. Mă apro pii de oglindă și simt cum mi se în moaie genunchii. O jumătate de cap e de om. Cea laltă e atât de deformată, încât mai întâi mă umflă râsul. Falca e umflată de parcă aș ascunde în ea un pepene galben. Ochiul e atât de umflat, că nu-l pot
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
rochiile, de parcă nimic n-ar fi fost mai important pe lume. Una foarte tânără și puțin intimidată și reținându-și gesturile, până și zvâcnirea cu care își alunga părul căzut pe obraz. Cealaltă încă tânără, cu obrajii și fruntea și gâtul muiați în stratul cenușiu-trandafiriu de pudră, să înece oboseala și hașurile foarte fine din jurul ochilor și al colțurilor buzelor, care însemnau experiență, ținută în frâu numai de gândul ei disperat, zvâcnindu-i în privirile negre, să nu privească critic. Fusese întotdeauna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
marginea mesei. Bărbatul a ciocnit cu Andrei Vlădescu, a gâlgâit băutura pe gât, și-a șters buzele cu dosul mâinii mari și-a trântit păhărelul pe masă. „Bea, domnu’, tot, până la fund“, s-a răstit la Andrei Vlădescu care își muiase doar buzele. „Nu-s băutor.“ „Nici eu nu mi-s, da o clipă d-asta trebuie sărbătorită. O clipă d-asta când femeia... Ori vrei să spui că nu-ți place să bei cu mine?“ Andrei Vlădescu l-a privit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
procedau de dădacele din copilăria lui. Nu avusese grijă de nimic pînă atunci, În afara unui șoarece de Angora, care murise În mod tragic după cîteva zile. Aplecă gamela și Încercă să toarne puțină apă În gura lui Basie, apoi Își muie degetele În lichidul tulbure și Îl lăsă pe Basie să i le sugă. Timp de trei săptămîni, Jim se devotase stewardului, aducîndu-i rația de orez fiert și cartofi dulci, și apă de la robinetul de pe coridor. Stătea ore În șir lîngă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
fără sens, prima lui faptă de adult. Ar fi putut să facă schimbări cu lucrurile lui, ca să obțină ceva de mîncare pentru domnul Maxted. CÎțiva soldați japonezi erau catolici și citeau slujba În latină. Unul dintre paznici, cu pelerina lui muiată de ploaie, poate că ar fi apreciat manualul lui, iar Jim ar fi putut aranja să-l Învețe latina. Dar domnul Maxted dormea liniștit. O respirație cenușie ieșea printre muștele de pe buzele lui și ale celorlalți prizonieri din apropiere. O
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2010_a_3335]
-
în groapă. El și-a rupt hainele, 30. s-a întors la frații săi, și a zis: "Băiatul nu mai este! Ce mă voi face eu?" 31. Ei au luat atunci haina lui Iosif; și junghiind un țap, i-au muiat haina în sînge. 32. Au trimis tatălui lor haina cea pestriță, punînd să-i spună: "Iată ce am găsit! Vezi dacă este haina fiului tău sau nu." 33. Iacov a cunoscut-o, și a zis: Este haina fiului meu! O
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85092_a_85879]
-
locuințele voastre, să mîncați azimi." 21. Moise a chemat pe toți bătrînii lui Israel, și le-a zis: "Duceți-vă de luați un miel pentru familiile voastre, și junghiați Paștele. 22. Să luați apoi un mănunchi de isop, să-l muiați în sîngele din strachină, și să ungeți pragul de sus și cei doi stîlpi ai ușii cu sîngele din strachină. Nimeni din voi să nu iasă din casă pînă dimineața. 23. Cînd va trece Domnul ca să lovească Egiptul, și va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85084_a_85871]
-
l’ âme signifie le fondre ( l’enfoncer ) dans le pêché. Regarde, Homme, la lumière du fond de ton âme et vois qu’elle est même le visage du Dieu! J’aimerais enseigner mă lumière J’enseignerais la lumière tomber sur moi là où îl commence tourner vers le monde le sourire né de l’intérieur que parfois je regarde et je caresserais avec l’approche de mă paume la blessure d’un brin d’herbe frappé ( touché ) par le vent, ou
A doua oară unu by Cristi Avram () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91792_a_92962]
-
et le mettre dans un corps par lequel l’obscurité n’a jamais passé, dans un corps que n’ont lu ni leș plus claires flaques d’eau J’aimerais éduquer mă lumière Qu’elle se dirige comme toujours vers moi Comme lorsque je me sentirais embrassé par leș arômes Mais elle descend lentement et dans un corps de chimère Și laidement se plonge en moi qu’elle Me prend pour l’ obscurité et elle m’écrase. Alors îl m’est
A doua oară unu by Cristi Avram () [Corola-publishinghouse/Journalistic/91792_a_92962]