1,776 matches
-
dar și întinsele păduri din jur și fânețele. Babic îi arătase grajdurile cu cai, țarcurile câinilor de vânătoare, apoi o condusese la casa șoimilor. Două camere spațioase, uscate, bine aerisite, cu ferestrele spre sud, fără geamuri, doar cu zăbrele și obloane. Pe jos era un strat de nisip foarte fin. Un argat tocmai culegea cu o greblă excrementele depuse peste noapte. Pe stinghii paralele, îmbrăcate în catifea verde, așezați la distanțe convenabile unii de alții, stăteau șoimii prințului. O veritabilă comoară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
în vâltoarea războiului De ce oare nu ne-am aruncat atunci unul în brațele celuilalt, să ni se fi prelins pe obraji sarea și dulceața lacrimilor noastre? Am fost leneș, dar el m-a iubit. Privirea lui de plumb era numai oblonul ce acoperea o duioasă iubire pentru haimanaua de treisprezece ani, pentru nepăsătorul de optsprezece și mai târziu pentru nefericitul semiconștient de douăzeci de ani, cu toate drumurile închise. Azi încă, două decenii de când m-am împotrivit cu încăpățânare să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
datornicilor întârziați cu plata facturilor peste scadență. Cu intuiție și prudență am împiedicată în ultima clipă perfecționarea unor acorduri, care ar fi putut avea urmări catastrofale, oprind telegrafic livrarea vagoanelor cu mărfuri, unor clienți deveniți peste noapte insolvabili. Intram prin obloanele trase și sigilate de tribunale, să-mi salvez avutul încăput pe mâna unui negustor de rea credință. Ceream contra-expertiză și descopeream sume de bani manipulate, dar nejustificate. Dărâmam astfel sentințe legale, pentru ca negustorii constrânși, să-mi acopere sumele datorate. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
treia zi. - Ramses, ești cumplit! Unde-ți este sufletul? M-a întrebat piticul strâmb și cocoșat, ghemuit în mine, undeva, între ficat, stomac și inimă. Abia atunci mi-am revenit. Văzui că se înnoptase de-a binelea. Negustorii prăvăleau zgomotos obloanele, când am trimis jerba chiparoaselor cu un „adio” anonim, omului care semăna cu Massaryk. Liniștit apoi, ca oricare om cu datoria împlinită, m-am îndreptat spre casa de plăceri de la marginea orășelului provincial. În bordelul cu aparența unui institut de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
arbitrar al destinului. Făcui socoteala anilor trăiți și cifra lor mi se păru prea mică, existența mea prea scurtă și descompunerea celulelor organice o problemă de viitor îndepărtat. Înviorat de constatare, intrai într-o cafenea mică, ce abia își ridica obloanele. Scaunele erau încă pe mese. Un chelner bătrân mă întâmpină, târșâindu-și ghetele fără urmă de tocuri, dar bine lustruite. Ceaiul fierbinte ce mi-l servi pe trei sferturi răsturnat din pahar pe tăva ce tremura în mâna lui veștedă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
semănat cu mine, arză-l-ar focul, că la douăzeci de ani eram caporal. Duminica o porneam înspre maidanul bâlciului. Acolo crăpam între dinți semințe de dovleac până se făcea alb pământul. Trăgeam la semn cu pușca și când cădea oblonul de fier, „mireasa” venea de-a-nvârtitelea, clătinându-se pe vârful pantofului alb. Când mi se făcea, treceam pe ulița cu fete și iubeam de două ori la rând, plătind numai o dată. Așa le-am păcălit pe toate. Și iar mă duceam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2305_a_3630]
-
dar neimpresionați. Unii nu erau nici măcar prea curioși, aceia care se așteptaseră ca în cele din urmă o asemenea apariție să viziteze casa în miniatură de lângă ei. Fetițele mari nu plâng. Fetițele mari nu plâng. Agentul Mancuso bătu violent în obloane. Fetițele mari nu plâng. Fetițele mari nu plâng. — S’ acasă, strigă o voce de femeie printre jaluzelele clădirii de alături, care era o viziune arhitectonică a lui Jay Gould asupra caselor de locuit. Doamna Reilly-i pro’abil în bucătărie. Du
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
nu fusese în stare să înțeleagă motivul pentru care se stârnise cearta de dincolo de zid. Păcat că nu locuim eu și Ignatius acolo. Domnișoara Annie n-ar mai avea de ce se plânge. Unde-o fi bătrânu’? întrebă Santa, privind spre obloanele de la intrarea din față. — Poate nici n-are să vină. — Poate-a uitat. — Așa se-ntâmplă cu bătrânii, dragă. — Nu-i chiar așa bătrân, Irene. — Câți ani are? Cam vreo șaizeci și cinci, cred eu. — De, asta nu-nseamnă prea bătrân. Biata mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
Zău? Doamna Reilly nu se gândise până atunci la aceasta. Bătrânul deveni brusc mai atrăgător. E curat? — Sigur că-i curat, spuse supărată Santa. Crezi c-aș încerca eu să-mi încurc prietena cu-n golan? Cineva bătu încet în obloanele de la ușa de intrare. — Pun pariu că-i el, spuse Santa bucuroasă. — Spune-i c-a trebuit să plec, dragă. — Să pleci? Unde vrai să pleci, Irene? Omu’ stă la ușa din față. — El e? Spune! — Mă duc să văd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
pariu că-i el, spuse Santa bucuroasă. — Spune-i c-a trebuit să plec, dragă. — Să pleci? Unde vrai să pleci, Irene? Omu’ stă la ușa din față. — El e? Spune! — Mă duc să văd. Santa deschise ușa și împinse obloanele în afară. — Hei, domnu’ Robichaux, spuse ea către cineva pe care, fiind întuneric, doamna Reilly nu-l putea vedea. Te așteptam. Prietena mea, doamna Reilly, se întreba pe unde umbli. Vino-năuntru la căldură. — Da doamnă Battaglia, îmi pare rău
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
ieșit din minți? Pleacă imediat din calea mea. Sper că ai observat hangerul care îmi atârnă de uniformă? O altă palmă îl lovi pe Ignatius în nas, o alta îi nimeri ochiul drept. Se duse în capătul culoarului, deschise grăbit obloanele și alergă în curte. — Întoarce-te în casă, țipa doamna Reilly din pragul ușii din față. N-ai să te duci nicăieri, Ignatius. — N-ai decât să vii afară după mine în cămașa aceea zdrențuită de noapte și să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
era vopsit într-un galben vesel, flăcările de gaze din cele două felinare de alamă, reconstituite, tremurau ușor de fiecare parte a aleii care ducea spre casă, reflexele luminii lor de chihlimbar unduind în emailul negru al porții și al obloanelor. Sub ambele felinare, pe dalele cu care era pavată aleea, se vedeau ghivece vechi, de plantație în care creșteau și se înmulțeau tufe impunătoare de yucca. Ignatius se opri în fața clădirii, privind-o cu extrem dezgust. Ochii lui și albaștri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
se opri în fața clădirii, privind-o cu extrem dezgust. Ochii lui și albaștri și galbeni condamnau fațada strălucitoare. Nasul său se revolta împotriva mirosului persistent al vopselei proaspete cu email. Urechile lui se încrâncenau la auzul cântecelor, râsetelor, chicotelilor din spatele obloanelor închise care păreau date cu lac. Dregându-și enervat vocea, privi la cele trei sonerii din bronz și la cartonașele albe de deasupra fiecăreia: Billy Truehard Raoul Frayle — 3A Frida Club Betty Bumper Liz Steele — 2A Dorian Greene —1A Își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
la cele trei sonerii din bronz și la cartonașele albe de deasupra fiecăreia: Billy Truehard Raoul Frayle — 3A Frida Club Betty Bumper Liz Steele — 2A Dorian Greene —1A Își propti degetul în soneria de jos și așteptă. Frenezia de dincolo de obloane se potoli, dar foarte puțin. O ușă se deschise dincolo de alee și Dorian Greene veni spre poartă. — O, Doamne! exclamă el când văzu cine era afară pe trotuar. Unde naiba ai fost până acum? Mi-e teamă că startul începe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
veți reprezenta nici măcar Cartierul. Ușa se trânti și fetele se aflară din nou în mijlocul petrecerii, care părea să-și fi recâștigat elanul. Muzica începuse din nou și Ignatius auzea țipete și chiote mai puternice decât înainte. Ciocăni cu sabia în obloanele negre, strigând: — Veți pierde! Singurul răspuns pe care îl primi fu tropăitul unui număr mare de picioare care dansau. Un bărbat cu costum negru și pălărie tare ieși o clipă din umbra casei alăturate vrând să vadă dacă fetele au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
cărțile lui sobre de vizită și scrise cu litere de tipar pe dosul ei: „Apartament excepțional de închiriat. Adresați-vă la parter.“ Ieși apoi afară, pe trotuarul pavat cu dale și prinse anunțul cu pioneze în partea de jos a oblonului negru lăcuit. De data aceasta fetele urmau să lipsească un timp mai îndelungat. Poliția era teribil de neînduplecată când era vorba de o a doua infracțiune. Mare păcat că fetele nu fuseseră niciodată prea prietenoase cu ceilalți locuitori din Cartier
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
orice preț“ și cel din fața casei care spunea: „Pace între Oamenii de Omenie“. Aceasta era casa, precis. În interior se auzea sunând un telefon. Nu-s acasă, strigă o femeie din spatele jaluzelelor casei vecine. Telefonul lor a sunat toată dimineața. Obloanele din față ale casei alăturate se deschiseră și o femeie care părea grăbită ieși pe verandă și se sprijini cu coatele de marginea ei. — Nu știți unde se află domnul Reilly? o întrebă domnul Levy. — Tot ce știu este că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
au lăsat balamalele. Sunt prea bătrână. M-am săturat de oamenii ăștia. Domnișoara Annie privi peste umărul domnului Levy. Mi-a făcut plăcere să stăm de vorbă, domnule. La revedere. Intră în graba mare în casă și închise cu zgomot obloanele. Dispariția ei bruscă îl lăsă pe domnul Levy nelămurit, așa cum îi lăsase și biografia ciudată pe care i-o făcuse domnului Reilly. Ce cartier! Conacul lui Levy constituise întotdeauna o barieră care îl ferea să cunoască oameni ca aceștia. Apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2311_a_3636]
-
acela de 100 de ani Înregistra codurile de bare de pe meniurile gata preparate. Toate magazinele mici - atelierul de reparat Încălțăminte, laboratorul foto, curățătoria și cel care vindea clovni grotești din sticlă și figurine de porțelan - erau cufundate În Întuneric. Cu obloanele trase. Oricine avea o nevoie de ultim moment, pe viață și pe moarte, de un cățel scoțian ornamental, care cânta la cimpoi, n-avea decât să se Întoarcă a doua zi. Făcu un pas Înainte când femeia Începu să-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1999_a_3324]
-
fiecare pas al elicei îl apropie de casă, că sborul aici, în stepă, este cel mai plăcut lucru din lume. *** Ascult cum bubue tunurile artileriei grele din direcția Stalingradului. Bum, bum. Vântul s-a ridicat din nou. Bate puternic în obloane și mișcă geamurile, șuierând jalnic. Suflă în rafale, ridică nori de praf trântindu-i supărat în pereți. Mă scol și ies cu Moț în curte. Luna nu se mai vede. Stelele par infinit de sus și sunt așa de sclipitoare
Escadrila Albă : o istorie subiectivă by Daniel Focşa [Corola-publishinghouse/Memoirs/1429_a_2671]
-
și Crișan se tipărește un calendar festiv și se organizează un banchet. Poliția oprește însă pe restaurator ca să dea banchetul. Pe furiș putem angaja un mic restaurant din strada Academiei, restaurantul Kosman. Unul câte unul intrăm în restaurantul ale cărui obloane sunt trase. În capul mesei prezidează bătrânul deputat liberal Vasile Maniu. Sunt de față vreo 60 de persoane, ardeleni, studenți din Regat și noi, socialiștii. Oblonul din față se ridică și un șir de polițiști apare. Trec țanțoși polițiștii foarte
Bucureştii de altădată by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1328_a_2730]
-
restaurant din strada Academiei, restaurantul Kosman. Unul câte unul intrăm în restaurantul ale cărui obloane sunt trase. În capul mesei prezidează bătrânul deputat liberal Vasile Maniu. Sunt de față vreo 60 de persoane, ardeleni, studenți din Regat și noi, socialiștii. Oblonul din față se ridică și un șir de polițiști apare. Trec țanțoși polițiștii foarte odioși ai vremii, căpitanul Stănciulescu, comandantul jandarmilor pedeștri, comisarul Coemgiopolo, un colos, tistul gardiștilor, Meschiu și încă vreo doi. Toți trec țanțoși printre cele două rânduri
Bucureştii de altădată by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1328_a_2730]
-
care zăcea veșnic sub grămada dezordonată de ziare și reviste vechi, la picioarele patului. Își luase obiceiul să noteze În el tot ce văzuse peste noapte, stând Încă În pat, În timp ce primele raze de lumină ale zorilor răzbăteau prin crăpăturile obloanelor. Chiar dacă nu văzuse nimic sau uitase ce văzuse, aprindea totuși veioza, mijea ochii, se ridica În capul oaselor, așeza pe genunchii ridicați o revistă mai groasă, ca săi slujească drept masă de scris, apoi nota ceva În genul: „Douăzeci decembrie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1984_a_3309]
-
nemulțumire totală față de de zugravii și vopsitorii care Îi amenințau rutina vieții. Peste trei-patru ore se va auzi sunetul sirenei care vestește intrarea sâmbetei. Agitația de pe străzi se va domoli. Liniștea tandră și frumoasă, liniștea pinilor, a pietrei și a obloanelor din fier va coborî de pe dealurile care Înconjoară orașul și se va așterne peste Ierusalim. Bărbați și copii În haine de sărbătoare decente, purtând sub braț gentuțele din catifea brodată pentru filactere, se vor Îndrepta liniștiți către nenumăratele sinagogi din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1984_a_3309]
-
a unor bărbați amatori de plăceri, va bea cappuccino, va discuta relaxat despre Salman Rushdie și despre Islam, sorbind din ochi fetele bine făcute care treceau pe lângă ei. Sau va sta singur la geamul camerei sale din mica pensiune cu obloane verzi, vechi, privind zidurile vechi, cu un carnet pe genunchi, notând din când În când câte o observație inspirată și plină de miez. Poate va plesni ceva În fântâna astupată și se vor naște poeme noi. Poate vor veni ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1984_a_3309]