1,945 matches
-
rămâne „încă“ acolo, undeva unde prezența lui nu este încă prezentă în locul unde ea se face prezentă fără să apară. E ca un chin a ceva care freamătă să se nască, se află în chinurile facerii, dar nu trece dincolo de „pântecul“ în care nașterea lui se zbate. El „vine“, dar este încă „acolo“. La Athos, la schitul românesc Prodromul, un călugăr vârstnic îmi povestea într-o seară, când se lăsase întunericul, cum a fost pe vremea când au sosit aici primii
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
pe calea filozofiei, în al doilea rând. Or, arta zisă modernă, în sensul ei cel mai actual, constituie bătaia de joc și insulta cea mai înjositoare față de demnitatea și față de seriosul inițial, pe care arta l-a purtat dintotdeauna în pântecul ei matern. Redusă, azi, la o inventivitate fără înălțime, lipsită adică de sentimentul unei descoperiri adevărate, așa-zisa artă ne indică primejdia de care spiritul este mereu pândit, aceea de a deveni toxic prin propria sa natură, prin însuși aerul
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
rezultatul unui anumit mediu social; când este însă naturală, genuină, atunci își găsește singură, fără educație și obiceiuri, atitudinea mișcării nobile, largi, fertile! Cine este elegant din naștere, este plăcut la privit. Cine nu este așa, dotat așa de dincolo de pântecul matern, poate avea și el aparența unei eleganțe învățate; dar atunci, privim un asemenea individ ca pe un exponent al unei anumite clase de eleganță, cineva care ascultă de reguli croite după un cod anume, convenit. Cel elegant din naștere
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
se va afunda în fotel, ca de atâtea ori, pradă amintirii. Un abur lasciv are să îi încețoșeze mintea, vuietul dezlănțuit în urechi, valul de sânge care va face oasele să-i devină tot mai ușoare, tot mai spongioase, iar în pântec, același piron înroșit în foc al dorinței... Acum trec pe curat ciorna scrisorii, gheboșat deasupra gheridonului. Iarăși mă văd ca și când un ochi străin și atoateștiutor m-ar privi din afară, dar cât de diferit este totul ! Umerii slabi și aduși
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
făcu loc ducesei alături de el, sorbi o Înghițitură de whisky și, privind-o cu coada ochiului, porunci să Înceapă spectacolul. Susan se uită și ea la el: ce fericit era vărul Juan, cu pectoralii plesnind sub cămașa de mătase, cu pîntecul umflat pe care Încerca să-l ascundă cu ajutorul croitorului, cu mîna vîrÎtă Între nasturii de la haină, Într-un gest insuportabil, cu mustăcioara dreaptă umbrindu-i buza de sus cum văzuse el În tinerețe În cine știe ce cabaret (n-o să uite niciodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
de acasă cu un vînzător de Înghețată de la D’Onofrio, auzi dumneata. Nilda a adus cu ea copilul pe care-l făcuse, nimeni nu știa În ce Împrejurări: pur și simplu Într-o bună zi Începuse să i se umfle pîntecul sub șorțul de bucătărie și Într-o seară a cerut voie să plece ca să nască. Peste o săptămînă era Înapoi, gata să plece la Chosica cu micul monstru pe care-l adusese pe lume. Dar preocupările ei estetice Îl priveau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
deschise din nou ochii ca să se uite cu luare-aminte la bătrînica oacheșă care stătea lîngă ea. Într-adevăr cînta, dar nu ăsta era lucrul cel mai ciudat, avea o față de copil și zîmbea nespus de Încîntată În timp ce cînta și avea pîntecul umflat de parcă ar fi fost gravidă. Văzînd că Arminda o privea de parcă atunci s-ar fi trezit din somn și s-a pomenit cu Scufița Roșie la marginea patului, Îi spuse că era o păsărică și fața i se deschise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
scenă, cățărîndu-se pe toba cea mare, nu altceva, mîngîind-o ca o maimuță care desface o banană uriașă și anunțînd cu trei lovituri joase și sonore, cîteva clipe de mister cu vrăjitorii din Haiti. Loviturile lui au avut consecințe teribile asupra pîntecului faimos al Gloriei Symphony; se zbîrci, se strînse, se micșoră Îngrozitor de mult cu fiecare lovitură: puțin la prima, Încă puțin la a doua și Încă puțin la a treia; totul se concentră În jurul buricului și, puțin mai jos, scoica strălucitoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Petrovici Ptițân. Cică acolo cel ofensat se duce la cel care l-a jignit și-i spune: „M-ai insultat și de aceea am venit ca să-mi despic pântecele sub ochii tăi“. Ei bine, spunând asta, într-adevăr își spintecă pântecele sub privirile ofensatorului și simte, probabil, o satisfacție extraordinară, ca și cum chiar s-ar răzbuna. Există firi ciudate pe lume, Afanasi Ivanovici! — Deci credeți că întâmplarea de acum e cam în genul acesta, îi răspunse zâmbind Afanasi Ivanovici. Hm! Totuși, ați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
vede sânge. — Ți-am spus că e normal să-ți curgă sânge prin crăpătura dintre picioare, șușotește exasperată spre ea. — Da?! se minunează fata. — Parcă ar fi prima dată când auzi asta, bombăne Occia. I-a vorbit de ovare, de pântec. Că toate fetele au ciclu. Că sân gerarea nu e cu nimic mai periculoasă decât atunci când se taie la deget. Asinia repetă întruna bucuroasă: — Nu-s bolnavă! Nu-s bolnavă! O smucește cu duritate. — Da’ taci odată! Se teme că
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
și fiica. — Pe Germanicus!? exclamă uimit Piso. Toată lumea știe că tânărul lucrează de mult la o tragedie, dar n-a citit nimic din ea până acum. Nu s-a întors încă din campanie, răspunde în locul ei Agrip pina. Își mângâie pântecul rotunjor. — Eu am venit un pic mai devreme cu copiii, pentru că mi se apropie sorocul. Nu știați că fiul meu cel mic scrie și el o istorie a Romei? se minunează Antonia. Tonul ei ușor înțepat o miră pe Vipsania
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
coboară și mai mult tonul: — Germanicus se mai gândește la aia? articulează sugrumat. Vipsania vede că e gata să izbucnească în lacrimi. O cu prinde mila. Încetează să-ți mai faci singură rău, fată dragă, murmură consternată. Atinge cu mâna pântecul rotunjit. — Ție și lui ăsta mic, șoptește. Nu știe cum s-o încurajeze. Are, în mod evident, o nouă de presie din cauza sarcinii. — N-ai putea vedea dacă își scriu cumva? insistă tânăra. Se smiorcăie ușor, apoi șuieră pe neașteptate
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
fiecare să aibă legătură cu o sclavă, iar de altă femeie să nu se apropie. Pus pe câștig cum era, nu mă mir, își ascunde Gallus un surâs ironic. — Și pentru că ura foarte mult cearta cu o slugă pentru hrana pântecului, s-a lăsat după un timp cu totul în seama lui Otacilius, care mijlocea întruna ca ceilalți să aibă mereu câte o sfadă sau dezbinare între ei. Suspină: — Așa a ajuns tata să se teamă de armonia dintre sclavi... Ochii
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
ușor. Am gaze, murmură a scuză. — Dacă te-ai ghiftuit aseară, ripostează zeflemitor instructorul. Și ce-ai fi vrut să fac? Să mă vait ca nenorocitul ăsta că sfârșitul mi-e aproape? N ai văzut că spaima îi paralizase și pântecul, și gâtlejul, de n-a mâncat și n-a băut nimic? — Bine că ai băgat tu în tine ca într-un sac fără fund. Ganymedes se apără cu brațele larg desfăcute. — Când apăream în arenă, aveam grijă ca la cina
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
îi împinge în față și-i arată norodului. Lasă bărbia să-i cadă în piept. Cât s-au mai mâniat legionarii când le-a interzis să-i plimbe pe puști prin tabără îmbrăcați în straie de oștean! Au arătat către pântecul umflat al Agrippinei și i-au strigat că dacă viitorul băiat se va naște în castru, va fi al lor, nu al lui. Îl vor adopta. Toți speră că pruncul pe care-l poartă acum va veni pe lume în
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
trupul și mintea, de nu o poate uita? Își lasă bărbia în piept, cu un suspin. Probabil că asta e deosebirea între dragoste și dorință. Se uită din nou la soția lui. O acoperă cu grijă. Atinge în treacăt, mângâietor, pântecul umflat. Degetele sesizează mișcările zbuciumate ale fătului. I-a deranjat liniștea. Genele i se umezesc. Ros de remușcări, înalță în pripă o rugă către zeii atotputernici să nu i fi făcut cumva rău micuțului. Să nu se nască infirm, cu
Pax Romana. Stăpânii lumii by Mihaela Erika Petculescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1363_a_2885]
-
totul alaltăseară În periscop și simțeam o atmosferă familiară În cele două experiențe. Iată, Îmi spuneam, acum ești aici, Într-o situație nefirească, chinuit de un imperceptibil miros de lemn vechi, muced, crezându-te parcă Într-un mormânt sau În pântecul unui vas În care e pe cale să se petreacă o transformare. Dacă ai scoate numai puțin capul afară din cabină, ai vedea În penumbră obiectele care astăzi, mai devreme, Îți păreau nemișcate agitându-se ca niște umbre eleusine printre aburii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
Agliè. În fiece dimineață vasele sunt Îngropate Într-o grămadă de bălegar proaspăt de cal, sau chiar cald, care furnizează temperatura potrivită pentru creștere. De aceea la Paracelsus apar prescripții În care se spune că homunculii trebuie crescuți la temperatura pântecului de cal. După cum spune gazda noastră, acești homunculi Îi vorbesc, Îi comunică secrete, emit profeții, unul Îi dezvăluie adevăratele măsuri ale Templului lui Solomon, altul cum să exorcizeze demonii... Cinstit să fiu, eu nu i-am auzit niciodată vorbind.” Aveau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
nu mai reușeam să mă sustrag demonului asemănării, cum mi se Întâmplase și la Rio. Ce diferență era Între soba asta cilindrică a lui Réaumur, 1750, camera asta caldă pentru clocirea ouălor și cutare atanòr din secolul al XVII-lea, pântec matern, uter obscur pentru ciocnirea a cine știe căror metale mistice? Era ca și cum Deutsches Museum ar fi fost instalat În castelul piemontez pe care-l vizitasem cu o săptămână În urmă. Îmi era tot mai greu să deslușesc lumea magiei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
mă Întreb dacă nu cumva există cu adevărat vreun motiv”. „Pim”, Îmi spusese Lia, „ți-am văzut fișele, pentru că eu trebuie să le repun În ordine. Orice lucru descoperă diabolicii tăi este deja aici, uită-te bine” - și-și bătea pântecele, șoldurile, coapsele și fruntea. Așezată așa, cu picioarele depărtate Întinzându-i fusta, din față părea o doică solidă și Înfloritoare - ea, atât de fină și de elastică -, fiindcă o Înțelepciune calmă o ilumina cu o autoritate matriarhală.. „Pim”, nu există
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
viață, zise Mickey. În cele din urmă, demolările scoaseră la iveală o scară căzută, și cînd aceasta fu ridicată de un troliu, femeia și băiatul fură găsiți aproape neatinși. Băiatul ieși primul - la Început cu capul, așa cum probabil ieșise din pîntecul mamei, dar rigid, uscat, plin de praf, cu păr de om bătrîn. El și maică-sa stăteau aproape copleșiți. Unde-i mama? o auzi Kay pe femeie. Mickey se duse la ei cu pături, iar Kay se ridică În picioare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
să-mi iau un sendviș, Îmi dau cu ruj În fața oglinzii de la serviciu sau sînt Întinsă pe canapea Încercînd să citesc, iar Dan se uită la preaiubitele lui meciuri de fotbal sau de rugby. De fiecare dată cînd Îmi ating pîntecele, nu mă pot abține să nu fac legătura cu viața care crește În interiorul său. Dar nu le pot spune fetelor. Nu Încă. Doar după ce ne Întoarcem din luna de miere. Amîndoi ne dorim o familie, spun eu, dar nu am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
vomitam mai tot timpul și mă simțeam ca dracu’. După cum arăți, probabil că o să ai un băiat. Nu se zice În general că femeile care urmează să nască băieți arată fantastic, În vreme ce fetele te storc de energie? Mi-am mîngîiat pîntecele, care vădea cele 27 de săptămîni de sarcină, și i-am replicat cu toată seriozitatea: — Soacra mea jură că voi naște o fetiță și, aparent, ea nu greșește niciodată. — Ei bine, cînd eram Însărcinată cu gemenele, lumea zicea că o să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1966_a_3291]
-
secțiuni de spații, lipsite de aer. Această agonie prelungită, graba servitoarelor, încurcăturile și scenele de oroare care se petreceau în camerele de sus, îi erau foarte neplăcute. Nu voia să-și imagineze planetele smucindu-se într-un asemenea hal în pântecele bietei femei. Astrologul vedea întotdeauna influența stelelor ca pe ceva eteric, abia simțit. Deodată, se lăsă o liniște suspectă. Își încordă auzul în întunericul care începuse să se lase, ascultând bâzâitul insectelor sau țipetele enervante, aspre, ale papagalilor, care se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
din urmă, unul din ei îl ciupi cu ciocul de gât pe celălalt, care se îndepărtă scoțând piuituri plângărețe. Am așteptat un moment, fără să mă gândesc la ceva, poate doar la Clămence și la micuțul care se afla în pântecul ei. De altfel, îmi era puțin rușine, țin minte, să mă gândesc la ei, la fericirea noastră, când eu mă apropiam de locul unde fusese ucisă o fetiță. Știam că în câteva ore îi voi revedea, pe ea și pântecul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]