3,994 matches
-
nu eram cu Jacqui, ieșeam la cumpărături și aruncam frenetic cu banii. Tocmai îmi luasem salariul și l-am cheltuit pe tot, inclusiv banii de chirie. Nu-mi păsa. Am dat o avere pe două costume negre, pantofi negri cu toc, ciorapi de mătase și o poșetă Chloe. Exagerat de mult. De fiecare dată când semnam pentru o nouă achiziție, îmi aminteam de cele două mii jumate pe care i le plătisem lui Neris Hemming și tresăream. Ar fi trebuit să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
îndemână, a zis mama. Dar la îndemână pentru ce? Kate, nu lovi în chestia aia, ar putea să explodeze. Claire și Kate, fiica ei de doisprezece ani, purtau ținute foarte asemănătoare: fuste scurte de li se vedeau chiloții, pantofi cu toc de te lua amețeala și o mulțime de sclipici. În schimb, Francesca, fiica de șase ani a lui Claire, purta pantofi demodați cu cataramă și o rochiță cu mâneci bufante, cu bordură de broderie anglais. Arăta ca o păpușă de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
dacă? Iar Lorenza Îi spunea că nu are nici un pic de sensibilitate. Soluție: să ajungă la locul de parcare evitând cărarea, tăind-o peste stânci. Fugă istovitoare, pe o serie de coborâșuri Însorite, iar lui Belbo i se rupsese un toc de la pantof. Lorenza zicea nu vezi că-i mai frumos așa, sigur că dacă continui să fumezi atât de mult, Îți pierzi suflul. Ajunseseră la mașină și Belbo zisese că era cazul să se Întoarcă la Milano. Nu, Îi spusese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2111_a_3436]
-
ta. Din fericire, faptul că era înaltă, avea fața ovală și cu o expresie meditativă, părul blond și drept, tuns cu grijă până la nivelul bărbiei, și mersul autoritar reprezentau niște trăsături elegante care-i ușurau situația. Deși costumul crem și tocurile înalte nu l-ar fi impresionat nici măcar pe băiatul care distribuia corespondența la Intercorp, aici ambele arătau extrem de șic. Sincer vorbind, Alice nici nu prea avea cu cine să intre în competiție. Era clar că nuntașii nu se stresaseră prea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
să nege. Deși faptul că avea un salariu mare nu mai era deloc ceva incitant. Așa cum nimic din ceea ce avea legătură cu munca ei nu mai era incitant. —Bani pe care nu-i cheltuiești decât, privirea i-a coborât către tocurile ei înalte, pe pantofi. Alice a râs. —Ei, haide! Ai o căruță de bani. Îți poți permite să faci o pauză. Să meditezi la ceea ce vrei să faci cu-adevărat cu viața ta. — Văd că te-ai gândit la toate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
de glumă tradițională nu era cea mai potrivită, mai ales în rândul angajaților companiei Bond, care se deplasau cu mijloacele de transport în comun. — Da, bravo, Hugo, a sărit și Charlie, secretara de la Vânzări, unduindu-se în ritmul muzicii pe tocurile ei înalte. Sau, și-a spus Hugo, era posibil ca ea să fi încercat doar să-și păstreze poziția verticală. Charlie nu mânca aproape niciodată și de aceea nu prea rezista la băutură. Și, în general, nu-i prea rezista
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
tot ce-și dorea să poarte, iar apoi să uite, foarte convenabil, să mai returneze obiectele respective, plimbarea prin magazine era o înjosire. Amanda și-a depășit, în mod magnific, momentul de umilință, a descoperit cea mai înaltă pereche de tocuri concepută vreodată, apoi, cu un geamăt triumfător, s-a îmbrăcat într-o rochie paietată, roșie, care era cambrată pe talie și avea câte un șliț pe fiecare latură. De la fereastra apartamentului aflat la ultimul etaj, Amanda a văzut Aston Martinul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
mamele din Islington care își duc copiii la școala privată din Hampstead în jeepurile Challenger cu dimensiuni de tanc... Hugo a deschis ușa. Primul lucru pe care l-a văzut a fost un picior atrăgător încălțat cu un pantof cu toc de o înălțime de desen animat, picior care era ridicat în sus, pe spătarul canapelei. —Draaaaaaagule! a cântat vocea Amandei. Fir-ar al dracului! Hugo a intrat în sufragerie, s-a apropiat de canapea, după care s-a oprit pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
oprit pe loc uluit. Când te-ai întors? Amanda i-a aruncat printre gene o privire de femeie ușoară. Apoi, jucându-se cu părul cu o mână, și-a coborât-o pe cealaltă de-a lungul a ceea ce păreau, datorită tocurilor, niște picioare imposibil de lungi. — Nu mi-ai spus că vii... Hugo a înghițit în sec și a tăcut. Decolteul Amandei era o adevărată prăpastie. Palid, mătăsos și tremurând ușor, decolteul avea aspectul a ceva în care un bărbat poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
lui Hugo, este singura căsuță de pe fișa experienței mele de viață pe care nu am completat-o încă. L-a împins pe Hugo și s-a ridicat în picioare. Cum el rămăsese în genunchi, Amanda i-a proptit unul dintre tocuri în piept. L-a obligat să se lase în jos, pe podeaua de lemn lustruit a sufrageriei, după care a început să-i desfacă pantalonii. — În fond, a adăugat ea, am ajuns acolo, sus, am stat în aceeași cameră împreună cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
a dispărut la loc, în casă, bolborosind mohorâtă ceva legat de pneumonia la copii. Haide! Avem de făcut atâtea cumpărături de Crăciun și nu avem decât atât de puțin timp! Amanda l-a înghiontit dureros pe Hugo în coapsă, cu tocul cel lung și ascuțit. — Următoarea oprire e la centrul de frumusețe. Îmi fac programare pentru niște ședințe postnatale de destresare înainte de Crăciun. Hugo se întreba, ținând cont de faptul că asistenta pediatră se ocupa de tot, cât de stresantă era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
destul de mare, evident plină cu haine, se odihnea pe podea, lângă asistenta Harris. Nu, a răspuns ea scurt. Nu mi-e frig. —Ei, e foarte bine că sunteți aici, a zis Amanda plină de energie, tropăind pe podeaua indiană cu tocurile ei înalte. Îl puteți ajuta pe Hugo să care pachetele. Asistenta Harris și-a ridicat bărbia ofensată. —Aștept taxiul. Amanda s-a oprit din mers. —Ce? —Taxiul? a repetat ca un ecou Hugo. Vă duceți undeva, soră Harris? — Părăsesc acest
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
de somn din ultimele zile și nopți îl ajunseseră. Spre groaza lui, Hugo a simțit că buza de jos începe să-i tremure, iar ochii să i se umple cu lacrimi. Alice, care fusese pe punctul să se întoarcă pe tocurile ei vegetariene, a avut un moment de ezitare. Îi stătuse pe limbă să i-o trântească lui Hugo că nu e problema ei ce carte ar trebui să cumpere el. Dar simțise deja ceva în felul în care el îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
câinele. Hugo s-a perpelit puțin sub privirea lui Alice. A, ia uite, a exclamat el recunoscător. Vine mâncarea! Și asta nu e totul, s-a gândit el îngrozit o secundă mai târziu, când o femeie cu nas mare și tocuri înalte a venit înspre ei, clămpănind pe podeaua holului. —Huuuuuugoooooo! a exclamat Laura, învăluindu-l într-un sărut elaborat. Hugo mai curând simțea decât vedea uluirea lui Alice. —Bună, Laura, a murmurat el extrăgându-se din decolteul femeii. Ce surpriză
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
a spațiu în care să mănânci și să-ți întreții oaspeții. Hugo s-a uitat împrejur cât a putut de mult înainte de a-și întoarce ochii către Laura. Pe lângă stratul de farduri obișnuit, femeia purta papuci din satin roșu cu tocuri înalte, asortate cu neglijeul. —Îți place? Laura și-a pus mâinile în șolduri și și-a împins sânii înainte. Hugo a tăcut, pradă unei dileme. Dacă spunea da, era clar că dădea de belea, în timp ce, dacă spunea nu, era evident
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
a început să-și legene fundul în timp ce urca o scară înclinată, din plexiglas, despre care Hugo și-a spus că arăta ca o combinație între Pe aripile vântului și Războiul stelelor. Oare putea să treacă chestia asta în broșură? În ciuda tocurilor, Laura a ajuns sus remarcabil de repede. Când Hugo a terminat de urcat, nu se mai vedea nici urmă de Laura. —Laura? a strigat el. —Vino să mă găsești! s-a auzit răspunsul rostit pe un ton provocator. Hugo s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
de supermarket. Fără îndoială că, pentru Amanda, a merge să faci cumpărături cu un copil însemna să te plimbi prin Harvey Nichols cu progenitura îmbrăcată în piele de leopard, cu un asistent personal și cu o pereche de pantofi cu toc. — Am să fiu un reper pentru mamele care muncesc, l-a anunțat Amanda îngâmfată. Din acest motiv, revista asta vrea să facă un material despre mine și despre Theo. Despre viața mea epuizantă, dar plină de satisfacții, în calitate de editor la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
dintr-o fustă mini cu un imprimeu alb cu negru, o bluză asortată care-i lăsa la vedere o bună parte din abdomen, iar deasupra avea o haină lungă și elegantă din același material. Mai purta niște cizme argintii cu toc înalt și niște ochelari de soare cu lentile mari care completau ansamblul. Uitându-se la ea, Hugo a realizat că devenise mult mai provincial decât bănuise. Uitase completamente că oamenii se îmbrăcau așa. În timpul ăsta, Theo se holba uluit la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Vin pentru interviul ăla. Vor să discute cu mine despre cum îmbin eu o carieră de renume cu un mariaj fericit și cu rolul de mamă de succes. Draaaaaaaaaaguleeeeeeeee! a exclamat ea îndreptându-se spre Theo cu pași mici și tocuri periculos de înalte. Ești gata pentru un portret? Amanda a înșfăcat copilul așa cum își înșfacă vulturul prada. Apoi l-a strivit de pieptul ei pentru ca în secunda următoare să-l dezlipească de ea și să i-l arunce grăbită lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
consiliere, împotriva voinței dar la sfatul avocatului ei, care-i explicase că, dacă Hugo merge la un consilier, atunci și ea ar trebui să meargă. Hugo a observat că pantofii se apropiau. O pereche de pantofi din piele maro, fără toc s-au oprit chiar sub nasul lui. —Hugo? Era vocea Laurei. —Tu ești? Hugo a ridicat capul șocat. Ea! Vorbea relaxată, de parcă l-ar fi văzut de pe trotuarul de vizavi. Oare femeia asta n-avea nici un pic de rușine? Hugo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
în mare măsură, ție. Așa că fă-mi, te rog, favoarea și dispari de-aici. Hugo se așteptase - ba chiar sperase - ca, la auzul acestor vorbe, Laura să plece vexată. Își coborâse din nou capul, numai că pantofii maro și fără toc din fața lui nu s-au pus în mișcare. În loc de asta, s-au întors și Hugo a simțit cum bancheta pe care stătea se lasă sub greutatea femeii care se așezase la rândul ei. —Hugo, a spus Laura cu voce scăzută
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
emoționantă, a observat cineva foarte caustic din pragul ușii. —Amanda. Cum dracu’... —Am intrat? Femeia a băgat mâna în buzunarul hainei din piele neagră strălucitoare și a agitat metalul zornăitor. — Încă mai am cheile. În timp ce Amanda înainta în cameră pe tocurile ei înalte, Theo s-a oprit din jocul cu inelele și a ridicat privirea către ea. Fețișoara copilului căpătase o expresie solemnă, iar ochii, o privire gravă. Hugo s-a uitat la el îngrijorat. Copilul acumula toată tensiunea din atmosferă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
într-una din oglinjoarele de la patul lui Theo, în legătură cu mine. —Cu tine? Hugo habar n-avea la ce se referea Amanda. Femeia a început din nou să se plimbe prin cameră, încercând să nu adune jucăriile împrăștiate pe podea cu tocurile. — M-am gândit la mine, a anunțat ea. —Da-a? Ce era nou în asta? Șansele ca Amanda să se gândească vreodată la altcineva pur și simplu nu existau. Mi-am dat seama de câteva chestii, a anunțat ea în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
Fir-ar al dracului! Atâta e ceasul? Trebuie să fug. Am o lansare de ruj la Grosvenor House. La revedere, dragul meu, a zis ea absentă, fluturând o mână în direcția lui Theo, înainte să dispară pe ușă cățărată pe tocurile ei înalte. —Aiiiiiiiiiii, a spus copilul triumfător, înfigând ultimul inel de lemn în țeapă. Capitolul 29tc " Capitolul 29" Lui Hugo aproape că nu-i venea să creadă ce noroc îl lovise. Norii se risipiseră. El și Theo aveau să rămână
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
meu Vespasian Pella, ocupând împreună o cabină de două paturi (pe atunci existau și cabine mari, de patru paturi) în vagonul de dormit. Ce obosit mă simt! îmi spune Pella, care, pe jumătate desbrăcat, se așezase la măsuța compartimentului, cu tocul și câteva foi de hârtie dinainte. El trebuia mi-o spusese cu puțin înainte să scrie un "articol de fond" pentru Opinia, destinat să apară în numărul de a doua zi al ziarului. Articolul trebuia scris repede, pus într-un
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]