14,765 matches
-
două stații pe lângă gardul cenușiu al unității de tancuri, prin pâcla dimineții. Fețele călătorilor se întorc aproape fără să vrea către soarele care iese pe coșul fabricii de hârtie. Flacăra lui rece le colorează obrajii brăzdați, bucălați sau ciupiți de vărsat, li se dizolvă în albul ochilor, li se lipește de haine. Preț de o clipă, orice firimitură cenușie de pe fața pământului dispare; pământul e nelocuit; totul nu-i decât astrul care își desface petalele deasupra întinderii încremenite. Apoi le strânge
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
41 ani, iar maică-sa s-a îmbolnăvit de cancer (metastază) și a fost luată la Iași de către fiică pentru a fi îngrijită. Iar Lucache, rămas singur, apăsat de griji și de nevoi, s-a așternut pe post și rugăciune, vărsând lacrimi și regretând faptele din tinerețe. Treptat, lumina ochilor a început să se estompeze. Anica, marea dragoste a lui din tinerețe și până la bătrânețe, a trecut la cele veșnice înaintea lui. Astfel, rămas singur, s-a consumat și mai mult
Imagini din lumea satului by Gheorghe Boancă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1187_a_2744]
-
și fără de sfîrșit; iară de cele mai multe ori oamenii se iau la harță pentru un ban, de ne aude lumea tocmai de la San Casciano, cum țipăm și strigăm. În acest fel, tăvălit în murdărie, îmi scutur creierii de mucegai și-mi vărs amarul pentru soarta rea pe care o am, mulțumit fiind că mă lovește în chipul acesta și că poate cîndva se va rușina de ceea ce face. Cînd se lasă seara mă înapoiez acasă și intru în camera mea de lucru
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
să nu fii urît; lucrul acesta se va întîmpla întotdeauna dacă principele se va feri de a pune mîna pe averile cetățenilor și supușilor lui și de a se atinge de femeile lor; iar atunci cînd va fi constrîns să verse sîngele cuiva, s-o facă numai dacă există o justificare adevărată și o cauză evidentă; dar, mai presus de toate, să se ferească de a se atinge de averile oamenilor pentru că oricine uită mai ușor moartea propriului lui tată, decît
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
care i-au fost luate. Și apoi, prilejurile de a-i lua cuiva averea nu lipsesc niciodată, iar acela care începe să trăiască din jaf găsește oricînd motive ca să pună stăpînire pe ce este al altuia; dimpotrivă, prilejurile de a vărsa sînge sînt mai rare și ele trec mai repede. Dar cînd un principe este în fruntea armatelor și are sub comanda lui un număr mare de soldați, atunci mai ales nu trebuie să-i pese în nici un fel de faima
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
Baloane de săpun! Este drept că auxiliarii îi incomodează uneori pe principi; dar mă întreb dacă nu se incomodează bucuros unii pe alții, cînd este vorba de orașe și provincii cîștigate! A propos de acești auxiliari, Machiavelli caută să-și verse veninul pe elvețienii care sînt în serviciul Franței. Trebuie să spun un cuvînt și dcspre aceste brave trupe; căci este neîndoielnic că francezii au cîștigat multe bătălii cu ajutorul lor, că ei au adus servicii însemnate acestui imperiu, și că dacă
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
Era un om gras, foarte curajos, și un ofițer bun, deși era dependent de misiuni din cele mai fanteziste. Dar În noaptea aia se-ncurcase În rețeaua de sârmă ghimpată, cu lumina unui reflector fixându-l, și mațele i se vărsaseră pe sârme, așa că au fost nevoiți să i le taie ca să-l scoată viu de acolo. „Împușca-mă, Harry. Împușcă-mă, pentru numele lui Dumnezeu“. Discutaseră odată despre cum Dumnezeu nu-ți dă niciodată mai mult decât poți duce și cineva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
el o gonise. Asta era tot ce conta. S-ar putea să n-o mai vadă niciodată. Probabil că n-o s-o mai vadă niciodată. Se dusese totul, se terminase. Să mai bem una, spuse. Bill turnă-n pahare. Nick vărsă puțină apă. — Dacă ai fi luat-o pe calea aia, acum n-am mai fi fost noi aici, zise Bill. Asta era adevărat. Planul inițial fusese să se ducă acasă și să-și caute de lucru. Apoi se gândise să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
orice. Deschise o conservă de caise cât aștepta să dea cafeaua-n foc. Îi plăcea să deschidă conserve. O goli Într-o cană de tinichea. Cât vedea de cafea, bău siropul din cană, cu grijă la Început, să nu-l verse, și apoi, meditativ, Începu să sugă caisele. Erau mai bune decât cele proaspete. Cafeaua dădu-n foc. Capacul se desprinse și zațul se scurse pe marginea ibricului. Îl luă de pe grătar. Hopkins triumfase. Puse niște zahăr În cana goală din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
Întâmplau demult, pe Black River. Nick bău din cafea, cafeaua lui Hopkins. Era amară. Râse. Ăsta chiar că era un final potrivit pentru toată povestea. Mintea Începu să-i zboare. Știa că e destul de obosit cât s-o poată opri. Vărsă restul de cafea din ibric și scutură zațul În foc. Își aprinse o țigară și intră-n cort. Așezându-se pe pături, Își scoase pantofii și pantalonii, apoi Înfășură ciorapii și-i băgă-n pantaloni, făcându-și o pernă, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
sala mare. Chaves e cogida. Manuel desfăcuse cuburile de zahăr și le pusese În cafea. Amestecă și bău cafeaua dulce, fierbinte, care-i Încăzi stomacul gol. Apoi bău coniacul. — Mai dă-mi cincizeci. Chelnerul desfăcu sticla și-i umplu paharul, vărsând puțin și-n farfurioară. Celălalt chelner venise și el lângă masă. Băiatul cu cafeaua plecase. — E rănit rău Chaves? Întrebă al doilea chelner. — Nu știu. Retana n-a zis nimic. — Că-i și pasă de nu mai poate, spuse chelnerul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
și așa să rămâi. Nu pot să fac asta. Și-n plus, am avut ceva lupte bune În ultimul timp. Zurito Îl privi-n ochi: — Ai fost În spital. — Da’ totul mergea grozav până să mă rănesc. Zurito nu răspunse. Vărsă coniacul din farfurioară În pahar. — În ziare au scris că n-au mai văzut niciodată o faena așa de bună. Zurito Îl privi. Știi că-s bun atunci când mă pornesc, spuse Manuel. — Ești prea bătrân, spuse picadorul. — Nu. Ești cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
În câte patru-cinci pârâuri pe noapte. Începeam cât mai aproape de locul În care izvora și mergeam În jos. Când terminam prea repede, până să se scurgă tot timpul, pescuiam din nou În același pârâu, Începând din lacul În care se vărsa și parcurgându-l În sus, spre izvor, Încercând să prind toți păstrăvii pe care-i ratasem prima oară. În unele nopți inventam pârâuri, și unele dintre ele erau foarte interesante, era ca și cum visam cu ochii deschiși. Îmi amintesc Încă de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
bine dacă ar avea o nevastă. — Are nepoată-sa grijă de el. N-ai zis că l-a dat jos? — Știu. — N-aș vrea s-ajung așa bătrân. Bătrânii sunt oribili. Nu Întotdeauna. Ăsta măcar e curat. Bea fără să verse. Chiar și-acum, când e beat. Uită-te la el. — Nu vreau să mă uit la el. Mai bine s-ar duce acasă. N-are pic de respect pentru ăia care trebuie să mai și muncească. Bătrânul Își ridică privirile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
asistam de la distanță să văd cum decurg lucrurile. Și decurgeau bine. Asta mi-o confirma icnetele sergentului la fiecare îndemn al lui Toaibă. Acum s-o luăm din loc, că ne apucă dimineața la crâșmă, domn’ sărjănt! După ce și-a vărsat cât de cât amarul adunat până atunci, Toaibă s-a întors și mi-a raportat cu voce joasă îndeplinirea misiunii. N-am intervenit pentru ca sergentul să fie dezlegat, ci am lăsat ca lucrurile să decurgă după vruta lui Toaibă... Norocul
Cercetaşul Toaibă by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/502_a_1063]
-
votăm pe cei ce ni-i bagă ei în ochi... Măi Toadere, de ce vorbește gura fără tine? l-a apostrofat Făcutu, tot un invalid de război, care ședea lângă el. Dacă am fost pe front și ne-am întors betegi, vărsându-ne sângele, am făcut-o ca să ne conducă un neica nimeni? Un pierde-vară? Calicul calicilor din satul ista? Mai bine muream de glonț decât să murim de inimă rea! Cei de la mesele din jur au făcut ochii mari și și-
Cercetaşul Toaibă by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/502_a_1063]
-
nenorociții iștia. Doar tu spuneai că i ai văzut pe colhoznicii ceia cum trăiau și că care ieșea din rând Siberia știa de el. Atunci de ce îți bagi capul sănătos sub Evanghelie? Matale ai dreptate, dar pentru ce ne-am vărsat noi sângele acolo în pustiul rusesc? Ca să ni se urce javrele iestea în cap? Doamne, ce zile am ajuns! Eu n-am avut norocul să intru în foc și asta nu pentru că m-am ferit, ci pentru beteșugul meu de la
Cercetaşul Toaibă by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/502_a_1063]
-
un coif argintiu ce strălucea în soare. Păru să fie un coif roman. Lângă par, printre urmele care se suprapuneau, o pată roșie, lungă se întindea pe zăpada imaculată, dispărând în întunericul pădurii. Sângele acela, de un roșu aprins, fusese vărsat de puțin timp. Valerius duse calul lângă un copac și legă frâul de o creangă, apoi își chemă câinele cu un fluierat. Pas cu pas, urmări dâra aceea sinistră care se pierdea printre copaci. Nu putea să uite că era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
gal. Nu-mi plac galii, zise încruntat Vitellius. Cel mai bun gladiator al meu a evadat. Nu știu cum a reușit să fugă de la Ludi, aici, în Colonia. Era gladiatorul care ucidea pentru mine. Cel care, pentru mine, aducea sacrificii zeului Marte, vărsând în arenă, în numele meu, sângele adversarilor. Gărzile mele îl urmăresc, dar nu s-au întors încă și prezicătorii mi-au spus că un gal îl ajută să fugă... Că un gal mă va împiedica să pun mâna pe el... Numele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
de cimbru. Dar Galba nu l-a pedepsit pe nici unul dintre asasini. — Capito fura așa cum fură toți - paharnicul gustă vinul. Ne-a nenorocit cu birurile lui, pe care le băga în buzunar ca să-și cumpere pământ cine știe unde. Așa fac toți - vărsă vinul într-o cupă decorată cu frunze de viță. N-am văzut niciodată un om atât de avar... Vă aduceți aminte că ne plătea din ce în ce mai puțin? De când a venit Vitellius, lucrurile s-au mai schimbat... deși, după mine, se arată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
și indisciplinați; ce se alege de o armată dacă nu se respectă regulile? Disprețuiesc disciplina din vremurile trecute - adăugă cu emfază -, când armata era templul ce păstra valorile vechii Rome - îl pălmui pe tânărul sclav care, întinzându-i o cupă, vărsase câteva picături de vin pe masă. Credeți-mă, Galba e mare și mă bucur că acum e la Roma ca să aducă tuturor pace și prosperitate. A învins aici, în Germania, a învins în Britannia, a învins în Africa și în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
culoare - un ocru intens, pe care se desena acvila în două nuanțe de albastru - se distingea limpede pe întinderea uniformă a câmpiei. Quazii înaintau. La auzul urletelor lor, Valerius îngheță. Îi văzu pe cei care se ocupau de care cum vărsau conținutul coșurilor... Nu erau sfecle și napi, ci pământ. Îl turnară de-a lungul celor două șanțuri, formând două bariere. Ca să treacă peste ele, barbarii trebuiau să sară. — Uite capcana! - agitat, Titus arătă spre un grup de soldați care luau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
lui masacrau oamenii, jefuiau casele, distrugeau statuile zeilor noștri, devastau templele și Palatinus-ul... Și în tot timpul ăsta, chipul acela plin de răutate se afla în fața ochilor mei. Din gură i se rostogoleau monede de aur, de parcă le-ar fi vărsat - Antonius își trecu mâna peste frunte, încercând să alunge imaginea aceea care îl chinuia. Apoi, un nor roșiatic a înghițit viziunea, și chipul acela infernal a dispărut. — Cine era? întrebă Valerius. L-ai recunoscut? E un om pe care l-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
lui, iar el va cădea fiindcă îl voi învinge eu. Eu am fost proclamat imperator! Și-apoi, unde-i vasul cu tămâie? Nu mi-ai spus tu că vinul și tămâia sunt simbolurile puterii absolute? Dă-mi și tămâie. Ausper vărsă vinul în zăpadă. — Nu vezi că pare sânge? șuieră el. Fusese o viziune? Vitellius privi în jur - Ausper dispăruse. Se uită la petele roșii de la picioarele sale, apoi la soldați, care nu păreau să fi văzut scena. Își dădu seama
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
care câțiva îngrijitori îl târau, după ce îi agățaseră trupul cu niște cârlige, nici învingătorul, care primea impasibil frunza de palmier și aclamațiile, privind în jur fără să zâmbească. Valerius se întoarse și începu să urce repede treptele. Îi venea să verse; simțea în aer mirosul sângelui, amestecat cu cel al plăcintelor și al sudorii oamenilor din jur. Se așeză între un tânăr cu părul negru și un bărbat corpolent, cu fața roșie, care îi oferi niște peștișori prăjiți. Valerius clătină din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]