15,624 matches
-
E tare trist afară Când norii se coboară Când păsărele mii Cu pene argintii Se adună sus pe sârme Să plece-n altă lume. În țara Soarelui Răsare Unde e căldură mare. Copacii-s triști și goi. Sunt uzi acum de ploi. E frig și bate vânt Iarna va veni curând.
Cele patru fiice ale anului by Știrbu Săndica () [Corola-publishinghouse/Imaginative/406_a_849]
-
le resimt mulți bărbați față de femei, în ciuda presupusei „inferiorități” a femeilor. „Masculii feroce” pur și simplu nu pot înfrunta faptul că femeile sunt superioare din punct de vedere sexual și nu îndrăznesc să admită realitatea propriei slăbiciuni sexuale inerente. Această tristă stare de lucruri este cauzată, în primul rând, de ignoranța sexuală. Orice bărbat care este suficient de descuiat la minte ca să analizeze cu atenție tao pentru yin și yang - și suficient de disciplinat să-l și practice - va descoperi că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
Cam În dreptul Casei Minoriților, Coriolan desenase cu talentu-i recunoscut două siluete umane. Fiecare avea pe creștet o literă: cea feminină un „M”, iar cea masculină un „C”. Femeia purta rochie lungă, bărbatul costum cu cravată și pălărie. Nu erau nici triști, nici fericiți. Se țineau de mână și priveau În gol. El iubea golul și nu putea trăi decât pe marginea prăpastiei, În vecinătatea lui. Nu se mulțumise doar să trăiască așa, ci și povesti acest lucru profesorului Colceag. Acesta Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
verzele la galițe ori capete de oameni, ba și de sfinți. Mai ales când intrau În combinație cu frunze aurii de meri, peri ori pruni. De cele mai multe ori Însă, pata de sânge privită de el pâlpâia În zăpadă, stingheră și tristă ca un ochi de mercur. Rareori ca un vulcan gata să erupă. Un ochi care nu dormea niciodată. Mai mult de atât, Îi lumina somnul cu lumina lui rece, ca becul cu halogen de la poartă. De aceea i se făcea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
mâini și, după ce o Împătură cu grijă, o puse la locul potrivit, fără să agreseze vreun personaj. Asta ca să nu o porți creponată, zise ea, mulțumită de propria-i Îndemânare. În secunda următoare, privea prin geamul prăfuit, cu o curiozitate tristă, instalațiile lugubre ale fabricii de acumulatoare. Din pricina plumbului, fagii, carpenii și castanii comestibili rugineau mai repede decât ar fi trebuit. La fel și oamenii. VI. Revelion cu vânzare 1. Gheretă era fericit. Un revelion În societate e cu totul altceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
Nimeni nu știa unde Începe și unde se sfârșește neobișnuita ei conviețuire cu sine Însăși. Ea nu era fericită, dar Împărțea tuturor fericire. Într-o zi Însă, gesturile ei simple s-au preschimbat În gesticulație, Într-o Încercare ieftină și tristă de a-și ascunde declinul apropiat. Atunci a hotărât să se mărite. Cel mai potrivit era Coriolan pentru că el nu-și propusese niciodată să șteargă harta amară a trupului ei peste care Încă stăruia, după atâția ani, umbra cu miros
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
declară la graniță. Duci câtă vrei. Și oricâtă ai vinde tu afară, cum se zice, tot Îți rămâne și pentru acasă unde e cea mai mare concurență pe cap de locuitor. N-am văzut În viața mea un autocar mai trist. Când a intrat În piața centrală a orașului, frecându-se de ziduri, avem o piață mică, veche, parcă am văzut balena albastră din copilărie, Împăiată și plimbată prin toată țara pe un trailer. În gura larg deschisă a balenei luminată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
natură În viața lor de zi cu zi, e mai bine să existe orice reprezentare a ei decât nimic. Și totuși, În mare parte o asemenea reprezentare mi se pare că descinde direct din conceptul de menajerie, o altă selecție, tristă În Înstrăinarea ei, sau reducție, din realitate. Vârâtul umbrelelor printre gratiile de fier nu Încetează o dată cu trecerea de la grădina zoologică la ecran. Mult din știința și erudiția secolelor al XVII-lea și al XVIII-lea reprezintă, În termeni științifici moderni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
și am strigat: — Vorbește-mi, fir-ai tu să fii! Suntem parteneri! Am omorât, în pizda mă-sii, patru oameni împreună, iar acum îmi faci chestia asta? Lee se întoarse. Îmi aruncă obișnuitul lui rânjet sfidător, dar îi ieși neliniștit, trist și istovit. Avea vocea răgușită și stinsă. — O păzeam pe Laurie când se juca. Eram un bătăuș și tuturor băieților le era frică de mine. Aveam o grămadă de iubite - știi cum e, aventuri de puștan. Fetele mă tachinau în legătură cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
iese, o să am eu o vorbă cu el. O să-i spun vreo două de dulce. N-o să se mai apropie niciodată de tine sau de Lee. Kay își desprinse privirea din tavan și mă fixă cu o căutătură dură, dar tristă. — Am încetat să mă mai tem de Bobby De Witt. Se ocupă Lee de el. — Cred că lui Lee îi este frică de el. — Într-adevăr. Dar cred că asta-i din cauză că Bobby știe atât de multe despre mine, iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
Celelalte persoane se ridicară și se risipiră ca potârnichile, de parcă aș fi fost mesagerul diavolului. — Am venit pentru cu Elizabeth Short. A cunoscut-o careva dintre voi? Am primit vreo șase clătinări de cap și vreo șase priviri șocate și triste. Îl auzeam pe Koenig cum urlă afară: — Spune-mi adevărul! Pațachina aia de Short și-o trăgea pe bani? Marjorie Graham îmi zise: — Eu sunt cea care a sunat la poliție, domnule polițist. Le-am dat numele Lindei fiindcă știam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
încerca să umble și să vorbească întocmai ca tine, dar cînd făcea asta, reușea să rămână întotdeauna ea însăși. Era mereu Betty sau Beth sau orice alt diminutiv al lui Elizabeth folosea la momentul respectiv. Am rumegat în sinea mea tristă mărturie. — Despre ce discutați cu Betty? — În general doar ascultam ce-mi spunea ea, răspunse Marjorie. Stăteam aici și ascultam la radio, iar Betty depăna amintiri. Povești de dragoste cu eroi de război - locotenentul Joe, maiorul Matt și așa mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
presă sau de la radio, în perioada când ea era de fapt în Dago, cu Roșcatul Manley, sau undeva aiurea, torturată cu sălbăticie. Cu cât îi ascultam mai mult, cu atât povesteau mai mult despre ei înșiși. Își împleteau propriile povești triste cu cea a Daliei Negre, despre care credeau sincer c-ar fi fost o sirenă voluptoasă, ce urma să ajungă o mare stea a Hollywoodului.Păreau în stare să-și vândă propriile vieți pe o moarte senzațională, care să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
tău? — Nu, ca să fug din nou. Sears se întoarse cu o asistentă socială; femeia o conduse afară pe dura/blânda/ înduioșătoarea/curajoasa de Linda/Lorna. Harry, Russ și cu mine ne-am uitat unii la alții. Eram impresionat de situația tristă a fetei. În cele din urmă Russ ne întrebă: — Ei, ce părere aveți? Harry răspunse primul: — Minte în legătură cu mexicanul și hogeacul din TJ. Probabil o bătea și-o regula și îi e frică de represalii. În rest povestea se leagă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
de atunci a devenit Betty atât de libertină cu soldații. Credea că sunt salvatorii și ei, că i-ar putea dărui un copil, o fetiță care să devină mare actriță în caz că ea n-ar fi reușit. E de-a dreptul trist, dar am auzit că singurul loc în care Beth era o mare actriță era patul. M-am ridicat. — Și ce s-a întâmplat cu tine și cu Beth? Am pierdut legătura. Ea a plecat din Medford. — Mi-ai dat un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
am fost de acord. Caporalul Dulange a așteptat pe hol, iar eu i-am luat pulsul și tensiunea drăguței de Beth și i-am spus că, într-adevăr, e însărcinată. Răspunsul ei a fost ușor straniu: părea în același timp tristă și ușurată. După părerea mea, avea nevoie de un motiv ca să-și justifice promiscuitatea evidentă, iar copilul exact asta-i oferea. Am oftat. — Iar când moartea ei a ajuns pe prima pagină a ziarelor, nu te-ai dus la poliție
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
O să te felicit pentru activitatea ta detectivistică, o să îți spun unde poate fi găsit Georgie și apoi o lăsăm baltă. Nici unul dintre noi nu vrea s-o facă pe Maddy să sufere, iar discuțiile despre probleme de familie vechi și triste ar afecta-o îngrozitor. Și, ca și când ar fi vrut să-și sublinieze grija paternă, Emmett o eliberă pe Madeleine. Ea murmură, ștergându-și urmele de ruj întinse pe față: — Tati, fă-1 să se oprească! Tati te-a pus să te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
și persoanele aflate înăuntru. În special privirile le erau atrase de cele două tinere cilioaie ce încercau să-și ascundă vârsta fragedă sub straturi groase de fard, deși acesta nu făcea decât să le pună și mai mult în evidență trista frumusețe. Căci amândouă cilioaiele aveau ochii mari, migdalați, de un albastru bătând spre violet, pielea feței catifelată, bruneție, năsucul ușor în vânt, buze roșii, senzuale, talia fină, dar, din păcate, printr-una din acele neștiute legi care guvernează infinitatea de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
S 23. Bineînțeles că simt. Voi nu simțiți? — Ce să simțim? întrebă Dromiket 4. — O senzație, răspunse Getta 2. Senzația că fumați. — Dar dumneavoastră aveți plămâni? întrebă Felix S 23. — Am, răspunse Getta 2. Plămâni artificiali, natural. — Păi vedeți? zise trist Felix S 23. Noi n-avem plămâni. — Dar ce-aveți? Niște procesoare, răspunse Felix S 23. Degeaba trag eu fumul în piept, că nu simt nimic; cel mult îmi stric plăcuțele. — Mă rog, zise Getta 2. Își scoase o țigară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
erau toți roboții din generația a șasea care erau construiți să stea drepți, în picioare. — Cum, ești căsătorită?! întrebă timid Stejeran 1, pe care-l uitase Dumnezeu cu mătura-n mână. Am fost, răspunse cu însuflețire Getta 2. O poveste tristă, bine că s-a terminat. — Și... cum a fost? — Cum să fie? spuse Getta 2. La început bine, cum se-ntâmplă de obicei: ne-am cunoscut la o coadă de demagnetizare, ne-am vorbit, ne-am plimbat. Nu era el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
ca dumneavoastră, întâmplător, acum vreo sută de ani, probabil din cauza unor defecțiuni. Au tot încercat ei să le repare, să poată pleca de unde-au venit, dar n-au reușit. Eu nu i-am mai apucat, dar îmi spunea tata ce triști erau că trebuie să rămână aici. Au vrut să ne-nvețe măcar să construim și noi aparate de-astea, și-au bătut capul ani în șir. Credeți că s-a prins cineva? Nimeni! Tuturora le era milă de ei! Vă dați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
zicea Zilpa cu multă delicatețe, pentru că Zilpa respecta durerea. Bilha era cumva singură printre ele. Nu doar că era cea mai mică și erau deja trei surori mai mari care să-și împartă munca, dar Bilha era și un copil trist și era foarte ușor să fie uitată pe undeva. Nici chiar bunica mea Ada, care iubea foarte mult fetițele, o luase pe Zilpa, și ea lipsită de mamă, la pieptul ei și o adora pe Rahela, nu putea s-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
primi și a dărui plăcere. Dormiseră unul în brațele celuilalt. Râseseră ca niște copii de prostia lui Laban și de ciudățeniile Zilpei. Dar despre Rahela nu vorbiseră. A fost o săptămână aurită, fiecare zi era mai dulce și totodată mai tristă decât cea de dinainte. N-avea să mai fie altă vreme în care Iacob și Lea să rătăcească fiecare prin amintirile celuilalt și apoi, în mijlocul zilei, să se abandoneze unul în brațele altuia. Acestea erau singurele mese pe care aveau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
o tristețe pe care o putea suporta. Avea doi fii, amândoi sănătoși și puternici și nu-i părea rău după fiica visată. Când au crescut și n-au mai fost niște copilași și au plecat de lângă ea, Zilpa a fost tristă pentru că n-avea o fată pe care s-o învețe și să-i spună povești femeiești. Dar când îi ținea în brațe, simțea doar bucuria de a fi mamă și cele mai dulci lacrimi din lume. Inna i-a spus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
care se purta cu Ruti. La câteva zile după cearta cu câinii, Ruti a venit la mama și s-a aruncat la picioarele ei. „Sunt pierdută”, a suspinat ea și cum stătea acolo pe jos părea o baltă de noroi tristă mai degrabă decât o femeie. Părul îi era dezordonat și plin de cenușă, de parcă tocmai și-ar fi îngropat mama. Laban pierduse mai mult decât banii pe câini în acel joc de noroc la Carchemish. O jucase și o pierduse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]