15,624 matches
-
să mă alinte sau să mă mângâie pe păr. Nimeni nu mai râdea cu mine și nimeni nu-mi mai lăuda lâna toarsă. Mă simțeam prost folosită și cam nebăgată în seamă, dar cum nimeni nu părea să vadă ce tristă eram, am încetat să-mi mai plâng de milă și mi-am văzut de treabă, încercând să fac pur și simplu ce mi se cerea. Ar fi putut fi o perioadă senină, dacă n-ar fi fost Ruti. În săptămâinile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
alteia și-și alăptaseră copiii unele de la altele. Râseseră împreună în grădină și cântaseră imnurile pentru luna nouă. Dar vremea trecuse și acum fiecare rămânea doar cu amintirile și cu un gol. Pentru prima dată, cortul roșu era un loc trist, iar eu am rămas afară până când m-a învins somnul. Ruti n-a apărut în cort. A venit dimineața și apoi seara și ea tot n-a apărut. A doua zi, mama m-a trimis s-o caut. L-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
văzusem un cadavru până atunci. Ochii mi s-au umplut de fața lui Ruti, care nu mai era de fapt fața lui Ruti, ci o bucată de argilă albăstrie, gravată cu niște trăsături pe care mi le aminteam. Nu părea tristă. Nici nu se vedea vreo urmă de durere. Părea doar goală. M-am uitat bine, încercând să înțeleg unde se dusese Ruti. Și mi-am dat seama că, inconștient, îmi țineam respirația. Aș fi rămas acolo nemișcată mult timp, dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
în pământ ca să-mi arate locul de onoare. După ce a luat și ultima înghițitură, cu laude la adresa pâinii și osanale exagerate la adresa berii, Wenrero a început să cânte. Erau multe nume ciudate în cântecul ei, iar melodia era cea mai tristă pe care o auzisem vreodată. Ne-a ținut pe toate fără să clipim, ca sub o vrajă. Era o poveste despre nașterea lumii, despre Copac și despre Șoim, care dăduseră naștere Lupului Roșu, care umpluse lumea cu ajutorul unui pântec uriaș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
la Mamre. Era favorită printre Debore, iar ele zâmbeau când le întrebam despre întoarcerea ei: - Va veni cu siguranță, curând, spunea cea care îmi pieptăna părul. Și atunci vom avea și povești în fiecare seară și n-o să mai fii tristă. Dar printr-un negustor a ajuns la noi vestea că Werenro fusese omorâtă pe drumul de întoarcere de la Tyre. Rămășițele corpului ei au fost găsite la marginea orașului, avea limba tăiată și părul roșu împrăștiat peste tot. Un negustor care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
să i-l învelesc în pânză de in, apoi să iau cuțitul cu care îi luaseră viața și să-mi deschid venele cu el și așa am fi dormit amândoi în pământ. Aveam să trecem în eternitate, în lumea tăcută, tristă, cenușie a morților, mâncând țărână și uitându-ne cu ochi de țărână la înșelătoarea lume a oamenilor. Nu aveam decât acest gând. Eram singură și goală. Eram un mormânt care aștepta să fie umplut cu liniștea morții. Am mers până
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
sunete complet diferite care i-au trezit pe ascultători și i-au făcut să tacă și să asculte cu atenție. Mai întâi grupul a cântat un cântec ușor din flauturi și tobe, apoi o trompetă singuratică a spus o melodie tristă care le-a făcut pe doamne să ofteze, iar pe bărbați să-și ducă mâinile la gură. Un cântec vechi pentru copii i-a făcut pe toți să zâmbească cu toată fața, așa cum făceau când erau băieței și fetițe. Era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
nu era una deosebită: povestea unei iubiri găsite și pierdute - cea mai veche poveste din toate timpurile. Singura poveste. La începutul poveștii, bărbatul răspunde iubirii fetei și cei doi se bucură unul de altul. Dar apoi povestea ia o întorsătură tristă și bărbatul o îndepărtează pe doamna lui, lăsând-o singură. Ea plânge și se roagă la Doamna de Aur Hathor, dar fără folos. Iubitul ei n-o vrea înapoi. Tristețea fetei e nesfârșită și insuportabilă. Femeile plângeau pe față, fiecare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
care căuta o moașă. Meryt a ridicat repede ochii de la fusul cu care torcea și prefăcându-se indiferentă, a zis: - Du-te, Den-ne, vezi ce vrea străinul. M-am dus fără să stau pe gânduri. Ochii îi erau mai triști, dar în rest era neschimbat. Am stat un moment în fața lui, până când Benia și-a întins mâna dreaptă spre mine. Fără nici o ezitare, mi-am pus mâna stângă în a lui. Mi-am întins mâna dreaptă și el mi-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
dar, spre deosebire de tăietorii în piatră sau de pictori, el nu trebuia să lucreze în morminte, așa că se întorceea la mine seara și atunci ne regăseam unul pe altul cu o plăcere încă și mai mare - și ne regăseam și în fața tristei evidențe că eu nu știam să gătesc. În timpul anilor petrecuți în casa lui Nakht-re stătusem arareori în bucătărie și cu atât mai puțin pregătisem mâncare. N-am învățat niciodată cum se face pâine în cuptor egiptean, nici cum se scot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
bunătatea însăși. Într-o noapte stăteam amândoi pe spate, cu ochii la cer. Era doar o muchie de lună și stelele dansau deasupra, când a început să-mi spună povestea vieții lui. Cuvintele veneau încet, pentru că amintirile erau mai mult triste. - Am doar o amintire legată de tata, a zis Benia. Imaginea spatelui său, pe care am văzut-o când pleca de lângă mine pe un câmp, iar eu stăteam în spatele plugului și spărgeam glodurile de pământ. Aveam șase ani când a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
spus, și în vocea lui se auzea reproșul dureros, încă viu după atâția ani. După asta, am trăit doar în munca mea și am iubit doar munca. Am fost o dată la prostituate, s-a confesat el rușinat. Dar erau prea triste. Până în ziua în care te-am văzut în piață, nu m-am străduit să sper la nimic. Când te-am recunoscut prima dată ca fiind iubita mea, inima mi s-a trezit la viață. Dar apoi ai dispărut și mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
venit la mine să se ofere drept model o fetișcană ascuțită la față, cu umerii înguști, buze subțiri și cu doi cercei imenși de argint, în formă de lăcustă, care-i dădeau un aer ațâțător. Avea ceva ciudat, absent și trist în atitudini și mă irita faptul că nu reușeam să-i surprind cât de cât expresia în sculptura la care lucram. Stricam piatra fără să izbutesc nimic. Nervos, i-am cerut să-și scoată cerceii, ca să nu-mi mai distragă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
mod care nu e foarte onorabil pentru un bărbat și m-am întors la Emilia. Numai că Emilia avea un pește acum, un chelner la restaurantul gării și trișor în orele libere. M-a privit cu ochii ei placizi și triști și m-a rugat să plec. Nu vroia să mă găsească chelnerul. Era foarte gelos. I-am promis că o las în pace și chiar am vrut să-mi respect cuvântul, însă nu m-am grăbit, am mai întârziat ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
și s-a reîntors la grupul de pescari, lăsând o dâră de noroi în urma lui. Apoi, au dispărut toți, pescarii și Dinu. Cineva, a cărui față n-o distingeam din pricina luminii prea puternice, îmi spunea cu o voce uscată și tristă: „Domnule sculptor, nu știu dacă dumneata cunoști o pasăre neagră, împestrițată cu alb, aproape cât o găină de mare care nu e făcută pentru zbor, se codește să coboare chiar de pe crengile joase ale copacilor unde se urcă. Iar dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
Apoi cheia răsucindu-se în broască. Era gardianul, un om cumsecade, care neavând cu cine să-și lase acasă fetița o aducea uneori cu el la închisoare. O ținea și acum de mână. Era o fetiță slabă, cu ochi foarte triști. — Gata, mi-a zis gardianul. S-a împlinit ora. M-am sculat și am pornit după el. Parcă mă duceam la spânzurătoare. Pașii sunau pe ciment ca pe lespedea unui mormânt. Pe drum, fetița m-a luat de mână. Ajungând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
Iată însă că în liniștea nopții cântecul fetei începu să răsune din nou. Apoi iarăși încetă. Ochiul zeului străin privea fără să clipească. Tela se sculă de lângă foc. Îndreptîndu-se spre coliba lui, le strigă celorlalți să se culce. Oamenii erau triști. Fiecare se duse în coliba sa, culcîndu-se apoi pe împletiturile de ierburi și acoperindu-și trupul cu pânza groasă. În scurt timp, cei mai mulți adormiră. Se auzea prin noapte numai răsuflarea grea a vitelor din țarcul înalt și uneori urletele depărtate
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
sunt blajine ca păstorii voștri atlanți. Și deșertul, este al lor. Se așezară să mănânce. Somn nu le era. Auta însă nu se atinse de mâncare. Arăta îngrijorat. Fața lui părea mai aspră. În ochi se zăreau totuși două luminițe triste. Lui Iahuben începu să-i pară rău de bănuielile sale. Nu era om ticălos robul acesta, își spuse rușinat. Auta părea că se gândește la lucruri depărtate. Iahuben nu mai vru să-l tulbure și, mestecând alene curmale dulci, se
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
Auta sau îl păzește să nu fugă. Treptat, Auta izbuti să-i cunoască pe noii robi, cu toate că ei toți își fereau ochii și inima de ochii lui. Cine dintre robi apucase a-i zări acestui Auta ochii curați și zâmbetul trist și blajin nu se mai feri de el. Dar aceștia erau puțini. Unul din ei era un bărbat voinic, ce ar fi ridicat în brațe un taur. Se spunea că e cel mai bun arcaș din toată oaza. Numele lui
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
n-au avut robi. N-au avut nici stăpâni, decât pe zei. Așa spun datinele vechi: își împărțeau culcușul și apa și erau frați. Poate că asta e poveste, poate că nu. Nimeni nu poate ști! rosti Agbongbotile. Auta rămase trist și tăcut. Mai-Baka se întoarse spre el, îl privi lung, clătină din cap, apoi îl întrebă altceva: - Când ne duce de-aici? - Când se vor întoarce soldații dinspre miazăzi, din munții de piatră. Cred că peste trei, poate peste patru
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
fac cărți. - Cărți?! Și Iahuben amuți cu gura deschisă. Aerul răcoros al nopții era jilav și înmiresmat. Îl respirau amândoi cu plăcere. Se apropiaseră de tabără. Câțiva soldați stăteau în jurul unui foc. Unul cânta. Ceilalți murmurau după cântăreț. Cântecul era trist: le era dor de Atlantida. - Ce fel de cărți? întrebă Iahuben. Cărți pe care le scriu înțelepții? - Cărți pe care le scriu cei care știu să le scrie. Iahuben se gândi dacă văzuse vreodată cărți mai de aproape. Își aduse
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
Iată de ce: ai mai privit steaua aceea, te-ai mai gândit la ea? Sclavul privise steaua, care se vedea și din Ta Kemet tot pe cerul de miazăzi. Dar întrebarea preotului cu totul neașteptată îl dezrădăcină cu furie din liniștea tristă a ultimelor ore. Se uită bănuitor la preot. Ce urmărește oare, chemîndu-l? Răspunse scurt: - M-am uitat, stăpâne. - Așadar n-ai părăsit-o... - Chiar de nu s-ar mai vedea, gândul meu nu știu dacă o mai poate părăsi. - Dar
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
datoria mea de sutaș să mă gândesc. Tu ești însă mai vinovat... Ești adevăratul vinovat. Robii erau de fapt în grija ta și nici măcar nu știi cum îi cheamă. Halal slujbaș regesc! Slujbașul îl măsură cu o privire înfricoșată și tristă apoi câtva timp tăcură, fiecare ferindu-se de ochii celuilalt. Dar slujbașul, fricos și slab din fire, nu era și nătâng și meseria îl învățase de multe ori că nu deznădejdea te scapă de primejdie. Se întoarse spre sutaș: - La
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
lumină: oare nu erau aceștia zeii despre care se tot vorbea în mulțime că ar fi coborât din cer într-un turn de foc? Iar când Auta îi prinse curelele pe piept și pe șolduri, Iahuben îl privi neputincios și trist. Abia izbuti să-l întrebe: - Voi mă duceți la moarte? Luntrea începu să tremure, înainte de a țâșni în văzduh. - Nu la moarte, Iahuben! îi spuse Auta cu voce caldă. Cum să te duc eu la moarte când tu m-ai
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
plece să caute în alți munți. Aflând de la Auta că la izvoarele râului Hapi ar fi niște munți înalți, îl rugă să-i însoțească pe cei doi în căutarea rarelor metale. Nefert alerga acum după un fluture. Neputîndu-l prinde, veni tristă la Auta. Auzi cum îl întreabă Hor: - Să-mi spui curat dacă vrei să te duci. Nu ești dator! Poți rămâne și aici... Auta îl întrerupse, jignit: - De ce vorbești așa, Hor? Te-am rugat să mă socoți sluga voastră și
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]