3,048 matches
-
mai mult divin decât omenesc; un chip frumos, dar chip al înțelepciunii, mai mult iubită decât iubitoare, și iubită mai puțin ca femeie decât ca treaptă spre cele cerești. Astfel s-au născut Beatrice și Laura.” 581 Deși admiratori ai înaintașilor lor iluștri, atât Giovanni Boccaccio, cât și Geoffrey Chaucer optează pentru un alt tip de imaginar feminin, mai realist, mai autentic uman și, poate, de aceea, mai credibil. Donna angelicata din Decameronul sau din Povestirile din Canterbury nu mai este
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
cu o chelăreasă. Primul depozitează tarele unei eredități criminale. Infatuat, țâfnos, crud, el devine, după preluarea atribuțiilor de stăpân, un zbir. Se înfurie din nimic, bate slugile, ba chiar pe Mitruț, „îngrijitorul” moșiei. În vinele lui clocotește sângele otrăvit al înaintașilor pe linie maternă, Solovenii. Mitruț e din alt sânge, curat. Exemplar în toate privințele, s-ar putea spune că el este un Abel, dușmănit de fratele vitreg. Acesta din urmă nu îl ucide, dar îi provoacă moartea. Scoțându-l din
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290163_a_291492]
-
se face din prejudecată sau rutină, ci este subsumată principiului rațiunii și naturalului. Ideea este exprimată în mod clar de către La Fontaine: "Imitația mea nu este o sclavie / Nu preiau decât ideea, felul de a gândi și legile / Pe care înaintașii noștri le-au urmat ei înșiși altădată."73 Este surprinsă în aceste versuri esența conceptului de imitație care presupune, de fapt, prelucrarea unor scheme, a unor reguli generale, într-un cuvânt, a unei carcase pusă sub semnul perfecțiunii, căreia apoi
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
A transpune elementele de teorie literară în versuri nu era, desigur, o noutate, raportându-ne la faimoasa Epistolă către Pisoni a lui Horațiu, dar aceasta nu presupune o diminuare a talentului scriitorului francez, care nu poate fi considerat epigon al înaintașului său latin. Prin readucerea în prim plan a versificării unor concepte, Boileau deschide apetitul pentru transpunerea în manieră artistică a ideilor care va atinge un alt punct culminant, prin textul lui Pope Eseu asupra criticii. Raportarea la Boileau precum și rolul
[Corola-publishinghouse/Science/1558_a_2856]
-
definit într-una din operele de căpătâi ale criticului, Istoria civilizației române moderne (I-III, 1924-1925). Premisele sunt însă mai vechi. Într-un amplu articol din 1915, consacrat lui Titu Maiorescu, se află o primă delimitare a tânărului critic față de înaintașul său, al cărui continuator, de altfel, se considera, precum și față de întreaga orientare a ideologiei junimiste. Recunoscând că Maiorescu era îndreptățit să constate pătrunderea în societatea românească a unor împrumuturi occidentale inadecvate la prima vedere cu tradițiile naționale sau, mai exact
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289696_a_291025]
-
să constate pătrunderea în societatea românească a unor împrumuturi occidentale inadecvate la prima vedere cu tradițiile naționale sau, mai exact, cu stadiul nostru de dezvoltare socială și politică, așadar a unor „forme fără fond”, Lovinescu nu le socotea dăunătoare, ca înaintașul său, ci inevitabile și chiar necesare, având „un temei istoric și psihologic”. Preocupat acum în primul rând de situația culturii, el observă că s-au preluat din surse străine rezultatele fazei finale de evoluție, fără a se mai trece „prin
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289696_a_291025]
-
teoriei lovinesciene în acest articol, se poate conchide în mod evident că s-a născut într-adevăr ca o replică, dar nu la adresa lui G. Ibrăileanu, cum avea să afirme mai târziu G. Călinescu, ci în mod esențial la aceea a înaintașului amândurora, gânditorul conservator și organicist, adversar al formelor fără fond. Discipol al lui Maiorescu în plan estetic, Lovinescu opune poziției politice a acestuia un liberalism care îi venea atât din tradiția familială, cât și dintr-o opțiune bine deliberată și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289696_a_291025]
-
modelarea personalității acestora, oferind suficiente date pentru Înțelegerea corectă a societății contemporane. De o mare forță cognitivă și afectivă, valorile de bază promovate de societate sunt o inepuizabilă sursă de Înțelepciune, de cumpătare, de reflecție asupra a ceea ce au făcut Înaintașii pentru apărarea limbii, credinței și moșiei”. Deoarece fenomenele istorice se desfășoară Într-un anumit spațiu geografic și se succed În timp, o atenție deosebită trebuie acordată formării noțiunilor și reprezentărilor despre timpul istoric și spațiul geografic, cunoscut fiind faptul că
SIMPOZIONUL JUDEŢEAN REPERE ÎN ISTORIE by Simina Grigoruţă, Elena Semen () [Corola-publishinghouse/Science/91758_a_93547]
-
aur”, sugerănd că aurul nu le este de preț. Privind incursiunea generată de ideea lui Aristotel de a pune în discuție filosofică exemplele virtuții, se poate trage concluzia că oamenii secolului XXI încă se simt atrași de găndirea profundă a înaintașilor și, exercițiu împotriva căderii 143 parafrazăndu-l pe Aristotel, pot spune că dacă intelectul este ceva divin în comparație cu ființa umană, atunci și viața dusă în conformitate cu intelectul va fi divină.
Ieşirea în etern. Exerciţiu împotriva căderii by Mihaela Alexandra Constantinescu () [Corola-publishinghouse/Science/1134_a_2298]
-
substantiv propriu; c. un pronume personal. 4. Precizați părțile de vorbire prin care sunt exprimate subiectele (analiză sintacticomorfologică): Traian Vuia s-a născut lângă Lugoj. El visa să zboare. A construit un aparat de zbor. Noi ne mândrim cu acest înaintaș. Traian Vuia - subiect exprimat prin substantiv propriu, numărul singular; el - subiect exprimat prin pronume personal, persoana a III-a, numărul singular; noi - subiect exprimat prin pronume personal, persoana I, numărul plural. 5. Analizați subiectele din propozițiile (analiză morfologico-sintactică): a. Nică
METODE INTERACTIVE LA LIMBA ȘI LITERATURA ROMÂNĂ - clasa a III-a by MARGARETA TOMA () [Corola-publishinghouse/Science/1588_a_2961]
-
creștine patriarhale. Acest antagonism mai fusese menționat și În vizionara lucrare a lui Eugen Heinrich Schmitt (În 1903-1907)85, dar mai ales În opera lui Otfried Eberz, care Într-o zi va trebui să fie recunoscut nu numai drept un Înaintaș al Elainei Pagels, ci și drept un precursor al reconstrucției pe care o face Marija A. Gimbutas vechii civilizații europene 86. Eberz stabilea o opoziție Între cultura noastră Întemeiată pe valori masculine și pe agresivitate, pe care o numea agnostică
[Corola-publishinghouse/Science/1867_a_3192]
-
unor oameni cărora nu trebuie să le fi Încredințat ei prea multe, nu conține nici un element de dualism radical, ca să nu mai vorbim de măreția sumbră a subtilităților speculației lui Ioan de Lugio. Cei doi Authié nu sînt defel moștenitorii Înaintașilor lor provensali, albigenzii, ci ai Învățăturilor unei biserici lombarde de la sfîrșitul secolului al XIII-lea, În care Îi recunoaștem ușor pe „francezi”, alias „Sclavini” - discipolii lui Caloiannes, sau pe bagnolezii de care vorbesc ereziologii de mai tîrziu. În general, doctrina
[Corola-publishinghouse/Science/1867_a_3192]
-
Unii și-au revelat identitatea sub impulsul apei (Eminescu, Shelley, Elytis), ori sub acela al pământului. Individualități repetitive, mulți au scris în interiorul unui limbaj consacrat, stabilizat, impersonal, operând cu esențe gata-făcute; aceștia, numai continuatori, s-au topit netulburați în matca înaintașilor. La poetul Elegiilor, performant în cele mai variate partituri, amuzat să reorchestreze forme erodate, desuete ori obosite, să regândească arhitecturile moștenite, să re-liricizeze ceea ce căzuse în conceptualism, frapant e suflul inedit, intens novator, un limbaj presupunând implicare încordată; la el
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
mi-e Zenon"; aceasta fiindcă omul are "un avans față de lucrurile care nu gândesc..." Un alt poem, Bărbații, probează că istoria poate fi regândită și altfel decât se obișnuia. Un pomelnic de figuri voievodale statuare propune înscrierea lor în supratemporal; înaintașii din fresce devin forme pure, sacralizate, iar pomenirea lor e subiect de acatist: Mircea cel Bătrân îmbrăcat în zale. Alexandru cel Bun îmbrăcat în zale. Ștefan cel Mare îmbrăcat în zale. Mihai Viteazul îmbrăcat în zale. Ion Vodă cel Cumplit
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
creatoare Dar al Imnului Logosul întrupat în istorie. Esențială în discursul lui Ioan Alexandru ca imnograf e participarea la o frumusețe multiformă: frumusețe-natură, frumusețe-istorie, frumusețe etică. Timpului care macină cetăți i se opune, existențial vorbind, o viață plenitudinară demn adăugată înaintașilor din fresce și vechi inscripții. Masca imnografului pasional, conștient totuși de semnele relativității, e a unui cronicar și a unui moralist; în rostirea cronicarului coexistă tandrețe și flăcări; în cea a moralistului frapează tristeți, opriri în loc, gravitate. Imnele iubirii(1983
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
de-un cântec, Părăsită de-un cântec Poate chiar văduva unui cântec Necunoscut și iubit, Nu merit frunzele voastre de laur Decât pentru umilința De a-i fi rămas credincioasă La nesfârșit. Dintr-un sat imaginar, un sat-matcă, sălaș al înaintașilor neștiuți, autoarea Somnului din somn percepe "pe crengile sângelui" voci esențiale: În loc de pășuni și semințe, și cai (...) Alcoolul cuvântului extras din acestea". Profil în mișcare Tărâmul în care se trezește la viață un creator include transparențe și mistere, acestea în
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
ei intim, un autoportret?"... În toponimul Lancrăm ("sat al meu"), Blaga descoperea "sunetele lacrimei". Autoarea Somnului din somn vede în Blaga "o emanație superioară a satului" (Interviul citat); trecând "pe bulevarde", seara, ea se simte solidară cu ruralii; o vizitează înaintașii: Fiecare venim dintr-un sat Unii direct, alții trecând prin părinți (...) Vreau drumul părinților mei să-l întorc, Vreau satul cu sunetul lacrimei mele, Poteca de holde știută din somn (...) Să intr-un cimitirul cu crucile căzute Și cunoscându-mi
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
al morții "poate fi zilnic văzut între orele nouă și paișpe"; respins, dezavuat, temut, negurosul "agent" insistă "vizibil jenat, dar desigur timpul e prețios, / mai cu seamă în situația ta, da, da, poate că da mai târziu". Pătruns de experiența înaintașilor, comentatorul din Câte ceva despre agricultor pare convins de zădărnicia a toate: În ce privește lecturile sale, pot spune / că îl evită pe Sextus și nu cercetează / originea plantelor. Despre femei nu gândește nimic; despre moarte, la fel. / Erorile sale, mistuitoare, / le cântărește
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
fină intelectualitate consubstanțială creației, vizibilă explicit în Călătorie spre mine însămi, suită de mărturii; și, nu mai puțin, în convorbirile de mai târziu. În fapt, musceleanca de sub munți ajunsă la București (titulară a unui doctorat în filozofie), rămâne marcată de înaintașii de la Godeni, sat "vechi și frumos"; liniile determinante, canonice, ale ethosului ei de acolo provin! Umblasem pe câmp și pe prund și prin păduri. Ajutasem la tot ce pot fi ajutați niște părinți care muncesc de cum se luminează și până
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
munții vineții, / Cascade vuitoare port în mine (...) / Pădurea care mi-i a doua mamă (...) / Fremătător mereu la ea mă cheamă". Regretul nostalgicului din Frământare intimă, dus în lume (clișeul Goga) și întors cu pas "împleticit", descinde din fondul abisal, dinspre înaintași: "Pădure, sora mea, la tine vin (...) / Sunt vinovat c-am risipit în vânt, / Din ce mi-ai dat, fuioare de lumină". Ursul, ciutele, râsul, păsările, jigăniile codrului, indicatori ai elementarității arhaice, participă la impresia globală de auroral; orice rupere a
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
Cu accente păstrând dimensiunea durativă a vocilor de altădată, autoarea Sonetelor imperfecte se instalează imaginar într-un trecut-prezent: timp transparentizat! Că poeta și-a rotunjit dintru început o mitologie personală, se observă de la primele pagini; dedându-se cu voluptate auscultării înaintașilor ("auscultare" în modul lui Nietzsche), ea intră în rezonanță cu un trecut esențializat, cu reverberații fascinante. Uneori trebuie să stăm în loc ori să ne regăsim sinele autentic privind îndărăt, în originar. Câte un pretext oarecare, bunăoară de ordin naturistic (ploaia
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
totuna cu a recepta patetic palpitul folclorului milenar, de unde pioasa iubire pentru formele consacrate embleme ale unei lumi de mult stabilizate ale cărei amintiri sunt un fel de armură. Ochiul scrutător privește concomitent spre Zamolxe și Decebal-crai, dar și spre înaintașii latini între care Traian și Ovidiu; urechea ascultă cântul "cocoșilor de zi", vestitori de bucurii solare; la masa amintirilor se adună figuri columnare: Mușatinul Stefan, Ion-Vodă, marii cronicari moldoveni, monumentalii Cantemir și Eminescu, alteori Creangă, Enescu, Brâncuși; e invocat Arghezi
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
nedefinite; le adusese la ascultare și le aștepta „dincolo”, să constate dacă efectele învățăturii puteau fi de durată, pe termen lung. Era încurajat și sprijinit de o armată întreagă de preoți în care avea încredere deplină. Decebal primise moștenire de la înaintașul său, Burebista, să continue opera începută, de culturalizare a unei populații încă neorînduită și neașezată. Nu era mandatat de o instanță terestră: dinastie, senat, guvern; proceda în conformitate cu dorința divinității, în față căreia se obligase cu toată ființa. Socrate îi continuă
Mioriţa : un dosar mitologic by Petru URSACHE () [Corola-publishinghouse/Science/101018_a_102310]
-
bine. Dar, cînd găsim prin diverse scrieri, de recunoscută autoritate, că „la început” a fost frica, se trezește imediat măcar un pic de curiozitate. Nu putem afla mare lucru nici dacă vizităm parcuri zoologice și muzee de antichități, cum procedau înaintașii, așa că ne rămîne să apelăm la informații „corecte”, amestecate sau presupuneri. În schimb, vedem. Adică ne trec prin față chipuri de vietăți nemaipomenite, de „legendă”, de „basm”, de „vis”, care ne incită interesul într-o manieră mai acută decît adevărul
Mioriţa : un dosar mitologic by Petru URSACHE () [Corola-publishinghouse/Science/101018_a_102310]
-
numit în colinde), un ortoman mîndru și arțăgos, asemenea lui Nechifor Lipan, renunță să pună mîna pe ciomag, cum îi era felul în împrejurări de acest tip; pare mai „înțelept”, ca și cum ar beneficia de experiența tragică prin care a trecut înaintașul său îndepăratat, Dumuzi, tot păstor, recunoscîndu-și natura limitată, de ființă muritoare. N-avea motive săteanul să se adreseze, cu fast și cu ifose, vreunei autorități cultice, cînd se hotăra să se însoare sau să întreprindă vreo afacere, cum se întîmpla
Mioriţa : un dosar mitologic by Petru URSACHE () [Corola-publishinghouse/Science/101018_a_102310]