2,051 matches
-
urmă să-i fi văzut pe copii, cît erau de bucuroși cînd au auzit de planul ăsta. Santiaguito a Început să strige că așa e, că Juan Lucas are perfectă dreptate și că asta e o casă prea seniorială, prea Întunecoasă, funebră, era cît pe aci să-l ia gura pe dinainte și să spună că se potrivea de minune cu temperamentul tatii. A tăcut la timp, dar fără să poată opri gîndurile ținute sub tăcere să crească În mintea lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
biroului său de avocatură și să cîștige procese, nu se gîndea decît la faima familiei, n-o să mă fac avocat... Parcă simțiră cu toții că ceva Învechea acolo, poate o lume pe care pentru prima dată o vedeau altfel: prea rigidă, Întunecoasă, gravă și plicticoasă, onorabilă, fanată și nespus de tristă. Nu trebuia decît să-l privești pe Juan Lucas pentru a vedea că Îi scotea la lumină, deschizîndu-le poarta spre o viață nouă. Nu știu cum să-ți spun, fără atîtea tablouri din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
dar fugeau și se făceau nevăzuți, ascunzîndu-se de chelneri, de maître și mai ales de domnul ăla care trebuie să fie administratorul, suiau pe o scară pe care o descoperiseră Într-o după-amiază și ajungeau la un coridor lung, destul de Întunecos și mai ales cufundat Într-o liniște deplină, unde ei, Dumnezeu știe de ce, credeau că nu locuiește nimeni. Și poate că le trecuse frica Îngrozitoare dar frumoasă din primele zile, plăcuta spaimă pe care o simțeau numai la gîndul că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
simți nevoia să iubești și să fii iubit, cînd Într-o zi cum e cea de astăzi te Întristează pînă și faptul că te-ai Întors de la golf și că te duci să te plimbi În jurul bazinului acuma gol și Întunecos, cînd lucrurile stau așa, cînd orice bucurie mult așteptată se transformă Într-o durere imensă, ca o monedă pe care o Întorci pe partea cealaltă, ba mai rău, devine o amenințare permanentă și nedefinită a unei dureri imense, a unei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
vîntului, lăsîndu-și părul să zboare În voie. Jaguarul devora distanțele și curbele apăreau Întotdeauna Înainte de a putea atinge viteza maximă, le vedea În ultima clipă. Juan Lucas pătrunsese În sectoarele unde Încă nu se construise nimic, În locurile cele mai Întunecoase de pe colina Monterrico și Susan probabil că Închisese ochii, fiindcă stătea mută și nemișcată, lăsîndu-și mai departe părul să zboare pe spate În bătaia vîntului. — Ne-am rătăcit, Îi spuse Juan Lucas pe neașteptate. — Mai rătăcește-te Încă o clipă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
și o femeie cu pielea foarte albă Îmbrăcată cu o rochie decoltată care trase perdeaua cu o expresie sfidătoare: ce te uiți, puștiule?, desigur că voia să se dezbrace. Julius Înainta repede, se Împiedică de o treaptă, străbătu o porțiune Întunecoasă, apoi Încă un patio și Încă un rînd de ferestre, Încă o școlăriță, drăguță foc, lui Julius Începuse să-i fie frig. Aici e scara și se uită Înapoi și era drăguță foc și-i zîmbea și erau o mulțime
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
totul... Ultima ușă era gura lupului: Academia de muzică. De trei săptămîni de cînd el pătrunsese În acest imens auditorium cu cele patru bănci Întotdeauna lipite de peretele din fund, totul cufundat În Întuneric și În partea cealaltă estrada la fel de Întunecoasă, numai cele două piane erau inundate de lumină și la cel din stînga Frau Proserpina Îl aștepta de trei ori pe săptămînă și pe scaunul desfundat Își pusese toate șalurile, bună ziua, Frau Proserpina. „Trei minute de Întârziere, trei minute de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Întoarcă pentru a vedea dacă Într-adevăr se ridicase și ieșise la fereastră. Fugi pînă ajunse la scară și aici trebui să-și Încetinească mersul, fiindcă nu era lumină și treptele erau știrbite. CÎnd ajunse jos se opri În mijlocul coridorului Întunecos dintre cele două patio-uri și căzu pe gînduri, de parcă ar fi urzit vreun plan machiavelic pentru a străbate „vestibulul“ fără să-i fie frică de nimic și aflînd o dată pentru totdeauna ce se petrece după fiecare dintre ferestrele cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
găsise un nume mai potrivit decît cel pe care-l purtau. Juan Lucas și Susan probabil că sosiseră În clipa aceea, fiindcă Julius auzi pași În depărtare, vocea maică-siii pe coridor și dintr-odată nu mai era Cano, o realitate Întunecoasă și confortabilă Începu să pătrundă pe drumul lui spre casă, restul visului se risipi și brusc Își dădu seama că nici măcar nu știa unde era casa la care trebuia să ajungă, casa lui Cano. Din fericire am scris adresa pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
luase la dreapta, nu se mai vedea pe coridor, nici el nici ea n-o să-l mai vadă de acum Încolo... Frau Proserpina ieșise pe ușă, silindu-l să se dea la o parte și se uita descumpănită spre golul Întunecos al coridorului. — Școala s-a terminat pentru tine! strigă, pentru ca Julius să știe că din pricina lipsei lui de talent era silită să-l dea afară. O femeie aprinse lumina din camera ei și ieși la fereastra dinspre coridor, chiar lîngă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
lui cea mai mică și fiindcă seara, cînd bea un pahar, Îi făcea nespusă plăcere să privească din barul de vară cum se lasă umbra nopții peste pajiștea terenului de polo, făcînd să se prelungească grădina pînă departe În zarea Întunecoasă și cum terenul de minigolf, care era ca o bijuterie, roșu cu căsuțe albe, tuneluri, podețe și coline, se cufunda și el În Întuneric, dar păstrîndu-și totuși culorile, chiar dacă erau mult mai estompate. Înaintea privirilor lui, verdele, albul și roșul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
sumă frumușică pentru o casă jumătate castel, jumătate funcțională... Lastarria se Îndreptă din nou spre bar ca să-i spună Susanei că n-avea gripă și că oricum o să iasă În oraș, dar ajungînd aici văzu că dispăruse pe cine știe ce coridor Întunecos al castelului și hotărî să bea un păhărel pentru sărbătorirea evenimentului. „Din fericire nu-i aici“, Își spuse simțind că Îl apucă un acces de strănut, abia reuși să-l Înăbușe În batistă. Dar atunci Își dădu seama că asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
cu pielea ca negrul de fum. Pe unii dintre ei ai fi putut să-i confunzi cu negrii eleganți de la pompele funebre, aproape toți ar fi putut fi șoferi și cîțiva mai dezghețați chiar ajutori de barmani Într-o bombă Întunecoasă unde se dansează pînă spre ziuă. Dar cei nouă profesori erau niște artiști, ceea ce au și demonstrat ajungînd În patio-ul interior, unde chelnerii elastici de la „Murillo vă servește“, puțin În Întîrziere din pricina celei de a doua defecțiuni electrice, așezau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
să asude, silindu-i să-și sucească gîturile pentru a urmări tremurul nebunesc al dansatoarei din buric, care parcă nu se mai putea opri, luînd-o Înaintea bateristului și mîinile lui care biciuiau tobele. În bătaia lor dezlănțuită pătrunseseră În taina Întunecoasă a vieții nocturne și acum? subțiri, fără iluzii, mîini sceptice de profesionist, se prefăceau că nu știu ce lovitură să aleagă pentru a o aduce din nou În lumea În care o plăteau ca să se miște așa; ea nu se oprea nici o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
căuta paharul și a mai cere whisky. Incredibile, spuse din nou după o jumătate de oră. Santiago Își Întrerupse conversația cu prietenul de alături, dar, cînd se uită la el, Lester Își Înfundase și mai tare capul În atmosfera aceea Întunecoasă pe care și-o crease Încetul cu Încetul, pahar după pahar, Între bar și propriul său corp. Nu mai are mult și-o să cadă pe jos. Se prăbușea văzînd cu ochii, o amintire, Încă un whisky, Încercînd să Întunece și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
Înainte, de parcă ar fi vrut să-și atingă buricul cu nasul; Îl opri corpul elegant și treaz, care era ca o saltea Între el și tejgheaua barului. De data asta nu pătrunse nimic pînă la el. Se Închise În atmosfera Întunecoasă... — A, nu! Asta nu, În nici un caz! exclamă Puicuța. Bagă-l În buzunar imediat! — Vedeți?... Nu v-am spus eu? Am o prietenă cu inimă duioasă... — Vlăjgane; bagă-l În buzunar sau plec. Cum poți fi atît de laș?! Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
În pat. — Bună idee... Să mai așteptăm puțin și, dacă nu se trezește, mă ajuți să-l iau. N-a fost nevoie. S-a ridicat singur singurel, puțin cîte puțin, Încetișor. De altfel nu dormise. Acolo jos, În atmosfera lui Întunecoasă, Lester nu Încetase o clipă să se lupte cu amețeala care-l prinsese În vîrtejul ei, Însoțind necontenita și Învîrtejita repetare a sosirii lui acasă la Delfina. De nenumărate ori sosi și-și petrecu după-amiaza cu ea, luîndu-i mîna Într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
cînd s-a dat jos din camionetă, la Întoarcerea de la aeroport. În sfîrșit, putu să respire. Dar Între ușurarea enormă pe care o simți și somnul care avea să vină mai tîrziu, peste cîteva ore, rămînea un gol mare, adînc, Întunecos... Și Julius n-avu Încotro și trebui să-l umple cu un plîns prelung și tăcut, năpădit de Întrebări. Poet postromantic spaniol, autorul unor scurte poeme narative (Doloras, Humoradas) care s-au bucurat de mare succes În mediile populare. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2098_a_3423]
-
un gest care părea atent studiat. —Rahat, exclamă el, cu un aer căruia îi lipsea vag convingerea. Mi-am uitat jacheta la Clodagh. Va trebui să trec pe acolo în timpul săptămânii să o iau. Într-o casă dintr-un colț întunecos din Ringsend, Jack și Mai tocmai terminau partida de revedere. Ceva mai devreme, Mai fusese uimită de sosirea lui Jack la apartamentul ei și de faptul că acesta își ceruse scuze că nu o întâmpinase cum se cuvine cu o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
el, mai ales alți comici, și Marcus i-a făcut cunoștință cu toți. M-aș putea obișnui cu așa ceva, se gândea ea. Numărul era similar cu altele la care mai fusese. Mulți oameni, înghesuindu-se într-o sală mică și întunecoasă care deținea, într-un colț, un petic mic de scenă. Comicul de care era interesat Marcus se prefăcea a fi maniaco-depresiv și își spunea Lithium Man. Când și-a terminat scurtul număr de zece minute, Marcus a atins-o ușor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
îi explică deficitul ei de vitalitate (Sunt un turn cu un clopot nemișcat și tu încerci mereu să tragi de funie - II 4). Prea obosită (II 1) și nehotărâtă (II 4) pentru a face ceva, prinsă între ziduri înăbușitoare, strâmte, întunecoase, ea își afirmă urâtul incurabil : Nu este niciun leac împotriva acestei plictiseli, acestei ostenite pustietăți (II 3). Agamemnon o găsește pradă unui rău nedefinit (Mi-e rău... inima bolnavă - II 6), aproape metafizic (O ține în mână un zeu și
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
mai țineți cont de un lucru, Gavrila Ardalionovici. Cu ce vă eram obligat mai înainte și de ce nu aveam voie să pomenesc de portret? Doar nu mă rugaseți... — Ptiu, ce cameră mizerabilă! remarcă Ganea, privind cu dispreț în jur. E întunecoasă și fereastra dă în curte. Aproape în toate privințele, n-ați venit la noi la momentul potrivit... Ei, dar nu-i treaba mea; nu eu dau camere cu chirie. Pe ușă își vârî capul Ptițân și-l chemă pe Ganea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
țipe: — Iată-te, om netrebnic și viclean, parcă presimțea inima mea! Să intrăm, mă ia așa, de amorul artei, îngăimă generalul spre prinț, tot încercând să scape doar cu râsul. Dar nu era doar de amorul artei. De îndată ce traversară antreul întunecos și scund și ajunseră într-o sală îngustă, mobilată cu o jumătate de duzină de scaune împletite din nuiele și cu două mese de joc, stăpâna casei reluă ocările cu tonul plângăreț, artificial, pe care îl folosea de obicei. — Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
se năzărise; însă rămase cu o impresie neplăcută. Pe deasupra, prințul era și-așa trist, îngândurat și părea îngrijorat de ceva. Birjarul îl duse până la un hotel aflat în apropierea străzii Liteinaia. Stabilimentul era destul de mizerabil. Prințul ocupă două camere mici, întunecoase și rău mobilate, se spălă, se îmbrăcă, dar nu ceru nimic de mâncare și ieși în grabă, parcă temându-se să nu piardă timpul și să nu găsească pe cineva acasă. Dacă l-ar fi privit acum vreunul dintre cei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
poartă și privind tăblița, prințul citi: „Casa lui Rogojin, cetățean de onoare prin naștere“. Fără să mai ezite, deschise ușa cu geamlâc, care se trânti zgomotos în urma lui, și începu să urce scara principală ce ducea la etaj. Scara era întunecoasă, de piatră, grosolan alcătuită, iar pereții erau vopsiți în roșu. Prințul știa că Rogojin, împreună cu mama și fratele lui, ocupă tot etajul întâi al acestei case plicticoase. Servitorul care îi deschise nu se duse să-l anunțe, ci îl conduse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]