2,391 matches
-
Mă ridic refractară. —Alo? răspund eu. —Bună, scumpo. O, nu. E Tim. Și iar îmi spune scumpo, deși l-am rugat să nu o mai facă. De un miliard de ori. Dar Tim nu are o memorie prea grozavă. —Bună, mormăi fără nici un entuziasm. —Ce mai faci? întreabă el. Scumpo. —Nimic. Tu? —Nu mare lucru. Lucrez. Auzi, ce facem în seara asta? Trebuie să facem ceva? Nu-mi pasă. Hotărăște tu. Nu. Hotărăște tu. —Mi-e indiferent. —Și mie. Doar că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
îmi spune tata. Trebuie să ies să cumpăr perdele noi pentru acolo, așa că mă întrebam dacă te-ar deranja să răspunzi tu la telefon. Știi ce să spui, nu? Orele de vizitare sunt între șase și șapte în seara asta. Mormăi. Dacă e un lucru pe care îl urăsc mai mult decât orice, ar fi să răspund la telefoanele oamenilor care întreabă de apartamentul alor mei. Anunțul spune „pentru o persoană de afaceri“, dar oamenii nu prea citesc cum trebuie. Așa că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
cei de la ghișeu pentru orice. — Nu pot să-i cer unui pasager să se dea la o parte doar ca să vă favorizeze pe dumneavoastră și pe soția dumneavoastră, dar puteți să întrebați personal. Bărbatul își dă ochii peste cap și mormăie că nu o să mai meargă cu compania noastră niciodată. Sunt tentată să-i cer să dea asta în scris. Pleacă val-vârtej, când o femeie foarte masivă mă abordează cerând o centură de siguranță mai mare. Gata. Ne-am așezat toți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
Vai, nu-mi vorbi despre alcool azi. Îmi vâjâie capul după seara trecută. —Ai ieșit până târziu? Nebună mai ești! Nu ar trebui niciodată să bei mult noaptea dinaintea unui zbor lung. Pur și simplu nu merită. —Mie îmi spui? mormăi eu. Am făcut-o o dată, apoi nu s-a mai repetat. —Hmmm. Dacă aș avea un bănuț pentru fiecare dată când am spus asta, aș fi ajuns multimilionară acum, râd eu. —Și ai ieșit cu fetele de la serviciu? întreabă Amy
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
ca să mă scutesc de deranjul de a merge din nou acolo. Mai rămăseseră deserturi delicioase la clasa întâi? mă întreabă una dintre fete în timp ce îndes jeleurile în mica mea valiză. — Dacă mai rămăseseră, Față-de-șarpe nu mi le-a oferit mie, mormăi. Față-de-șarpe, ești așa de amuzantă. Față-de-șarpe, hahaha. Deodată se face liniște în spate. O liniște mormântală, de fapt. Eu sunt în genunchi, cu punga de jeleuri ieșindu-mi din valiză de parcă le-aș fi cumpărat eu. Și însăși fiara e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
mi-e groază să-i spun. —Ție mai puțin ca mie. Debbie ia o gură din băutura ei și pare serioasă. Cred că nu-i nimic mai rău decât să fii nevoită să te desparți de cineva. —Mie-mi spui? mormăi deprimată. E mai ușor când fac ei treaba murdară. Detest să iau eu decizia finală. Nu sunt niciodată sigură că fac ce trebuie. Ce-o să-i spui? O să-i bagi prostia aia cu „Nu ești tu de vină, eu sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
ridicol. E un brad minunat, nu-i așa? comentează deodată Wendy. —Fantastic, dar mă simt ciudat să mă gândesc la perioada sărbătorilor atât de devreme, îi explic. Le petreci cu familia? mă întreabă, în ciuda a ceea ce am spus. — Așa cred, mormăi eu, jurându-mi în secret ca, dacă tata insistă din nou să zdrăngăne Silent Night la pian și anul ăsta, pot să-și ia adio de la prezența mea. Obișnuiam s-o cânt ca să le fac pe plac bunicilor mei, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
se ocupă de secția de copii cu probleme psihomotorii, răspunde pe loc Victor. Bătrânul fotograf analizează cu minuție fotografiile marcate de trecerea anilor. Dora asistă cu răbdare și interes la retușarea și mărirea imaginilor. Ascultă și interpretează în gând vorbele mormăite de artizanului priceput în timp ce lucrează : "Ce tip de aparat să fi fost folosit oare ? Iată, reușesc să descifrez și anul marcat pe spatele fotografiei cu grupul de bărbați : 1948 ! Pe vremea aceea doar nemții aveau aparate de fotografiat portabile cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
și-o petrecu prin magazine. Evita să se contemple în oglinzile mari, luminate din plin. Își cumpără un pulover din lână albastră mai mult pentru faptul că atunci când îl cercetase îi rupsese fără să vrea eticheta și vânzătoarea începuse să mormăie supărată, să spună că o să aibă necazuri din partea clienților dacă le va expune marfa fără etichetă. Se uită la fața femeii, roșioară, îngrijită, cu o aluniță deasupra buzei. Era și ea om, nu? Avea dreptatea ei. La celelalte raioane întâlnite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
femei de la înălțimea biroului, le trecea prin raza albăstrie a ochilor clipind pasiv. Dacă Nina ar fi încetat să vorbească, s-ar fi lăsat o tăcere apăsătoare, jenantă, nu-ți mai rămânea altceva de făcut decât să te ridici, să mormăi o scuză și s-o pornești către ușă. Carmina știa foarte bine ce înseamnă să fii alungat, de muțenia conspirativă a celor doi soți, cât de penibilă îți era retragerea dar, desigur, acum nu era aranjată o coaliție a tăcerii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
trei săptămâni, imaginează-ți că ne-am gândi la noi în tot timpul acesta, ne-am închipui ce înseamnă pentru fiecare dintre noi să fim departe unul de celălalt... Tu, cu poveștile tale, hm, nu înțeleg de unde le tot scoți, mormăi Ovidiu Apoi a privit-o, poate mai atent ca niciodată și a plecat scurt capul în semn de aprobare, deși își împinsese buza de jos în față, a nemulțumire. Cum vrei, i-a mai spus, încercând să-și ascundă răceala
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
acești oameni, ea se auto includea de la sine, timpul ar trebui să stea pe loc. Și a doua zi Sidonia a mocnit în nemulțumirea ei fără să mai scoată o vorbă. Ovidiu, rămas fără logodnică, a vegetat prin apartament, fie mormăind câte un cântec, fie ațipind pe canapea sau telefonând la câte un prieten. Parcă trupurile lor căpătaseră proporții și se acoperiseră cu țepi, ca la arici, nu mai aveau loc unul de celălalt, mereu se ciocneau prin apartament, și se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
se temea să n-o supere și să nu mai calce în casă la ea, doar așa un pic, cât să nu plesnească ca un burduf prea umplut Între timp sosise acasă și Trofin, se salutară în hol mai mult mormăind. În bucătărie, cu poalele suflecate, cu genunchii pe jos femeia freca gresia, muncă, nu glumă și Sidonia ușurată de povara treburilor casnice ce nu se mai sfârșeau, să foia de acolo, acolo, fără rost. Miroase a transpirație ca un talan
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
picure în jur bucurie. Viața ei de zi cu zi era decodată în fața lor, lor li se încredința cifrul secret al trecerii timpului, avea o fantezie atât de practică, puțin snoabă și un spațiu uriaș unde se putea manifesta... Ovidiu mormăia din când în când câte o vorbă în completare, era mulțumit ca un motan la gura sobei, torcea. Personajul principal era Fana, gesticula cu spatele drept, cu sprâncenele ridicate pe fruntea îngustă, instaurase magia vorbelor sale cântate, șuierate, meșteșugit alese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
Va răsuci butonul yalei și va lăsa zgomotos siguranța. Dacă n-ai bloca ușa asta nu te-aș mai deranja din somn cu soneria îi va spune el cu ton de reproș, Știi că-mi este frică de hoți, va mormăi ea cu același ton de reproș și ca o pată albă, mișcătoare, va străbate holul întunecat către dormitor, o va auzi cum se trântește în pat, cum își caută poziția și-și cuibărește obrazul în pernă... Deocamdată Ovidiu doarme împăcat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
În fața ochilor li se arătă o cameră mochetată în albastru, cu draperii groase, tot albastre, două paturi, două scaune, o masă acoperită cu mătase albastră. Imediat lângă intrare o ușă care ducea, desigur la baie. Bărbatul se retrase din prag mormăind. O să vă aduc ceva de mâncare. Ovidiu o conduse pe Carmina de-a lungul camerei, deschise ușa de la balcon, o trase afară. Femeia avu pentru o clipă sentimentul că el cunoaște bine locul, că mai fusese pe acolo, exact în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
prea place lumea... și nici nu m-a plăcut vreodată. — Bine, dar dacă mă uit la tine atentă, nici nu am impresia că ai fi dintre aceia care suferă pentru că nu sunt plăcuți. Pe alții tocmai lucrul acesta îi înnebunește, mormăi ea, cu bărbia în palmă. ~mi place să stau de vorbă cu tine. Ești atât de diferit de ceilalți... „Nu pot să sufăr să depind de ceva...“ ma maimuțări Midori. Am ajutat-o s\ spele vasele. Ea le spăla, eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
Aproape deloc și ne-am certat din pricina asta... mai târziu. A venit o dată singur și o dată cu tine. Asta a fost tot. Îngrozitor! Prima oară când a venit, a stat ca pe ace vreo zece minute. Mi-a adus portocale, a mormăit ceva de n-am înțeles nimic, mi-a curățat o portocală, a mai bombănit ceva și dus a fost. A spus că nu-i plac spitalele. Era tot copil și gata! Normal, nimănui nu-i plac spitalele, nu? De aceea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
probleme. Eu am crescut printre fete la colegiul acela, doar ți-am mai spus. Vreau să știu ce gândesc bărbații, cum sunt alcătuite trupurile lor... și nu din reviste la femei, ci prin studii de caz. — Studii de caz? am mormăit eu, disperat. — Eu vreau să știu orice, să încerc orice, dar prietenul meu nu acceptă nimic. E foarte rezervat, se supără și mă face obsedată sau nebună. Nu mă lasă nici măcar să i-o sug. Sunt dornică să știu tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
parte din simptomele bolii, tot te doare. Am muncit ca o nebună pentru ei și m-am ales doar cu vorbe grele. Se duc naibii și sentimentele... — Te înțeleg, am spus. Mi-am amintit cuvintele ciudate pe care le-a mormăit tatăl lui Midori. — Bilet? Gara Ueno? Oare ce voia să spună? Întrebă ea. — Și apoi a zis „vă rog“ și „Midori“. — Te-a rugat, deci, să ai grijă de mine? Sau poate vrea să te duci la gara Ueno să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
de ori arcul și îmi propun să fructific la maximum ziua respectivă. N-am observat până acum, dar mi s-a spus că în ultima vreme vorbesc cam mult de unul singur. Probabil că în clipa în care răsucesc arcul, mormăi ceva. Mi-e foarte greu că nu vă pot vedea, dar viața mea din Tokyo ar fi și mai grea dacă nu v-aș avea pe voi, dacă nu m-aș gândi la voi dimineața, în pat, și dacă nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
că i-a murit mama când avea șaisprezece ani. Nu fusese niciodată sănătoasă, dar pentru că muncise prea mult, de dimineața până seara, fără întrerupere, puterile au părăsit-o cu totul. Eram atent, cu gândurile totuși departe, dând din cap sau mormăind ceva în semn de ascultare. Aveam senzația că mi se spunea o poveste din altă lume. Despre ce naiba vorbea individul acela? Mă cuprinse brusc o furie de-mi venea să-i sucesc gâtul. Ce-mi păsa mie de mama lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
mâncare, s-a apropiat de noi un pescăruș și i-am dat și lui niște carne. După ce am mâncat pe săturate, ne-am rezemat de stâlpul verandei și am privit luna. — Ești satisfăcută? am întrebat eu. — Nici n-am cuvinte, mormăi Reiko, parcă cu oarecare greutate. N-am mâncat în viața mea atât de mult. — Ce vrei să faci acum? — Să fumez o țigară și apoi să merg la baia publică. Părul meu e într-un hal... trebuie să mă spăl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
paradis. Ca Înăuntrul pleoapelor. Totul e posibil, toate proiecțiile. Cel puțin, conform doctorului Froehlich. Trebuie să se fi referit la Martin Froehlich, faimosul Sanitätsrat și creierul Fundației pentru Cercetări Sexologice. Dar ce legătură avea el cu operatorii de filme? Am mormăit nesigur, adăugând la sfârșit un sunet ascuțit, de Încurajare. — La știri Îl arată pe Froehlich În gară cu Gielke. În drum spre Copenhaga. A găsit ligă internațională pentru reforma sexuală. Trenul plecat din gară. „Secolul nostru aparține sexului gri! Într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]
-
sacrificiul. La urma urmei, nu-ți este dat să-ți descoperi noi laturi despre tine În fiecare zi. După ce-mi șopti „Kreuzer“ la ureche, portarul rus Îmi promise să-mi facă legătura. Dar În loc de asta, puse receptorul În furcă, mormăind: — „Substanță dulce, divină, obținută de insecte muncitoare. “ Cinci litere. Deocamdată tolerant, l-am așteptat să găsească răspunsul. Dar după un minut, m-am rățoit la el cu soluția. Mai Întâi tăcu, apoi schiță un gest de mulțumire, după care mută
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1858_a_3183]