1,897 matches
-
motanului cel mare.“ „Odată, culcându-mă împovărat de obligația de a da a doua zi de dimineață (nu-l mai puteam amâna) un telefon de refuz, extrem de neplăcut (și acum, la bătrânețe, a spune cuiva, oricui «nu» mă costă cumplit) motanul cel mare a dormit lângă mine toată noaptea (...) Nu degeaba îl «cheamă» Pițu cel Mare și Bun.“ Pe Pițu cel Mare și Bun i-l adusesem, cândva, mic, speriat și urecheat; celălalt, Gălbenuș, se lipise de familie pe parcurs, compensându
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2184_a_3509]
-
ca un aristocrat căzut între plebei. Înțelegea imediat și uita greu; avea în comportament o doză de ironie și comunica pe mai multe frecvențe cu Valeriu Cristea. Gălbenuș, în schimb, era mai de la țară la propriu și la figurat: un motan dintr-o bucată, zăpăcit și prostuț, cu gesturi necugetate și memorie scurtă. La cea mai ușoară palmă, Pițu se jignea; la Gălbenuș, puteai să bați ca la fasole (evident, nimeni n-a făcut așa ceva), că nu punea la inimă. „Demnitatea
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2184_a_3509]
-
bucată, zăpăcit și prostuț, cu gesturi necugetate și memorie scurtă. La cea mai ușoară palmă, Pițu se jignea; la Gălbenuș, puteai să bați ca la fasole (evident, nimeni n-a făcut așa ceva), că nu punea la inimă. „Demnitatea distantă a motanului cel mare mă complexează. Degeaba mă «prostesc» în fața lui, încercând să-i storc un strop de bunăvoință: rămâne imperturbabil. Și totuși știe să fie, când trebuie, și tandru: când îl mângâi în timp ce doarme pe un scaun - îmi «răspunde», iar când
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2184_a_3509]
-
strop de bunăvoință: rămâne imperturbabil. Și totuși știe să fie, când trebuie, și tandru: când îl mângâi în timp ce doarme pe un scaun - îmi «răspunde», iar când mă revede, după un interval de absență, mă «salută».“ Personalitățile diferite ale celor doi motani se vedeau foarte clar și în comportamentul lor la drum de spital. De fiecare dată când l-am dus la clinica Ilioara, Gălbenuș stătea cu capul afară din geantă, zbătându-se încontinuu și făcându-mă să-l trag pedagogic de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2184_a_3509]
-
l-am dus la clinica Ilioara, Gălbenuș stătea cu capul afară din geantă, zbătându-se încontinuu și făcându-mă să-l trag pedagogic de urechi. Pițu, însă, de o cumințenie exemplară, stătea nemișcat în geantă până ajungea la destinație. Asupra motanului mai mic, nici anestezicul nu avea efect; continua să miorlăie indecent, de parcă era tranșat în bucăți. Motanul cel mare suporta totul într-o deplină, frumoasă tăcere, după care reintra cuminte în culcușul său cu toarte. Abia când, la întoarcere, urcam
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2184_a_3509]
-
făcându-mă să-l trag pedagogic de urechi. Pițu, însă, de o cumințenie exemplară, stătea nemișcat în geantă până ajungea la destinație. Asupra motanului mai mic, nici anestezicul nu avea efect; continua să miorlăie indecent, de parcă era tranșat în bucăți. Motanul cel mare suporta totul într-o deplină, frumoasă tăcere, după care reintra cuminte în culcușul său cu toarte. Abia când, la întoarcere, urcam scările spre apartamentul nostru de la etajul doi, Pițu începea să se miște în fundul genții. Simțea că a
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2184_a_3509]
-
toarte. Abia când, la întoarcere, urcam scările spre apartamentul nostru de la etajul doi, Pițu începea să se miște în fundul genții. Simțea că a ajuns acasă. Casa lui și a noastră. După moartea lui Valeriu Cristea, în martie 1999, cei doi motani n-au mai trăit nici ei mult. Au murit aproape în grabă, unul după altul, ca și cum ar fi vrut să demonstreze că nu pot fi despărțiți de cel ce-i iubise atât. Și care, printr-o anumită imagine personală și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2184_a_3509]
-
rudimentară, confecționată de mine... Cu o seară înainte puneam sub mal, în apă, o găină moartă, să se adune plevușca la mâncare... Îi prăjeam, Scămoșilă și Muțeasca erau înnebuniți după porcușorii ăștia prăjiți în făină de porumb... *** De Scămoșilă, un motan siamez adus de la Fălticeni de mic, de la un medic, mă atașasem mult. Foarte afectuos, gelos chiar, mă urmărea cu o atenție deosebită când scriam, așezându-se deseori pe paginile albe, împiedecându-mă să mișc pixul sau creionul pe foaie... După masa
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2207_a_3532]
-
construit anume pentru pisici... ca să nu-și murdărească lăbuțele... Drept care toți trei, abia sosiți, ne-am dus, ocrotiți de întuneric, să mai găsim marmoră (tocmai se demolase o casă alături) ca să completăm cărarea aceea atât de specială... „calea regală“ a motanilor... În casă rămăseseră soțiile celor doi poeți, Stela și Marina... Aventura a avut un final fericit. Nu ne-a văzut nimeni! Ciudat însă, în odaia vastă, pe o noptieră, era o singură carte, primul volum din Proust în Pléiade... ar
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
arătat un teanc uriaș de bilete de tren, colorate frumos; ori treceau de Dolhasca și coborau la Verești, ori, în sens invers, ajungeau la Pașcani, depășind sistematic Dolhasca. La mine, lucrurile s-au precipitat când Mișu, văzându-l pe Scămoșilă, motanul meu siamez, a început să povestească cum tatăl său, militar, enervându-se pe maică-sa, scotea sabia și tăia câte o pisică în două... Cred că inventa, însă Mircea Ivănescu, oripilat, și-a luat pardesiul sărăcăcios și-o geantă uriașă
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
de tiramisu, țiganii români care cerșesc mai nou cu pechinezul și chiar cu pisica. „Bună ziua!“, ne-a spus respectuos unul dintre ei, când ne-a auzit mirându-ne. Mai știi, la anul, dacă mă mai țin capacele, pot merge cu motanul să facem un ban de diurnă. Căci Cannes-ul e scump, iar redacțiile tot mai chivernisite. Supermenii japonezi cuceresc lumea COOLTURISME Mădălina COCEA Pentru copiii generației mele, lumea desenelor animate a fost împărțită în două: cea în care personajele plângeau
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2167_a_3492]
-
simplu le văd ca pe seri în care ies. Cineva alături de care să pierd timpul. Doamne, un gând mai lipsit de romantism nici că se poate! O întâlnire, devine Amy deodată interesată. Cu cineva drăguț? —Foarte drăguț, recunosc rânjind ca motanul de Cheshire. Superb de fapt. —O, mai spune-ne. Amy e încântată. E clar că bărbații reprezintă unul din subiectele ei preferate de discuție. —E pilot? Sigur că nu, râd eu răgușit. Doamne... cum ar fi... hahaha... Aștept să mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
termină bine filmul. Și nici n-are rost să reiau pe trepte desfășurarea poveștii din film, pentru că Ratatouille se degustă nu ca animalul, dintr-o mușcătură, ci din bucățele mici. Privirea spășită a lui Remy, care seamănă cu cea a Motanului Încălțat din Shrek; bucătăria restaurantului, extraordinară prin culorile ei și minuțiozitatea amănuntelor (pe net poți să o explorezi virtual prin toate cotloanele și cutele); străzile Parisului pe care realizatorii n-au vrut să-l recreeze în culori tari, ci în
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2180_a_3505]
-
mână și atât când m-am întins lângă ea. Și am plâns lângă ea domnișoară, am plâns fără să scot un suspin, așa-mi curgeau lacrimile, așa-mi curgeau! Și împielițatul acela bătrân hârâia la ușă cu unghiile, ca un motan, da, nu m-am dus, domnișoară, putea să hârâie până la ziuă, nu m-am mișcat de lângă fata mea. Ce, tu vii cu țuica în nas de pe unde vii și eu să-ți stau așa, alei! O conduse pe Carmina până la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
minune, în discuțiile cu prietenii, la un pahar de vin, făcea mare caz de aventurile sale, cum le mai comenta, cum le mai înflorea! Ori de câte ori îi apărea o femeie în cale, începeau, reflex să-i fileze beculețele. Curtenitor, ca un motan libidinos, cu priviri languroase, el își juca rolul de june prim cu o conștiinciozitate neîntrecută. În realitate, aflat în intimitate cu o femeie, devenea aproape timid, rareori lua inițiativa, făcea cu greu față cerințelor, se lăsa purtat de mitul făurit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
lor li se încredința cifrul secret al trecerii timpului, avea o fantezie atât de practică, puțin snoabă și un spațiu uriaș unde se putea manifesta... Ovidiu mormăia din când în când câte o vorbă în completare, era mulțumit ca un motan la gura sobei, torcea. Personajul principal era Fana, gesticula cu spatele drept, cu sprâncenele ridicate pe fruntea îngustă, instaurase magia vorbelor sale cântate, șuierate, meșteșugit alese. Ea care era stăpână pe fiecare clipă a zilei și căuta semne favorabile în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
sunt încântate că mă au pe mine locatar, dar când le-am aruncat o bucată de brânză veche, s-au apropiat câteva de ea și au adulmecat-o. Probabil că o să ne împrietenim în curând. Este printre ele și un motan vărgat cu urechile pe jumătate mâncate. Nici nu știi cât de mult seamănă cu fostul meu șef de cămin și din clipă-n clipă aștept parcă să înalțe steagul. Stau destul de departe de facultate, dar după ce încep specializările, nu voi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
bărbați În familie, pe undeva era ceva adevăr În afirmația aia. Drept răspuns, Zeliha n-a scos un cuvânt. În schimb, s-a Îndreptat spre bucătărie ca să-l caute și să-i dea de mâncare singurului mascul din casă - un motan gri tărcat, cu o foame insațiabilă, o atracție neobișnuită pentru apă și nenumărate simptome de stres social care puteau fi interpretate În cel mai bun caz ca un semn de independență, iar În cel mai rău caz ca unul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
odinioară... ] sălbatică odinioară și nesupusă, mâna mea s-a domesticit. ea, care pocnea pocitaniile vieții peste gură, acum a obosit. nici de scris nu mai scrie a amuțit. uneori, doar în somn, când visează, mâna mea mângâie pe spinare amintirea motanului pe care l-a iubit. altfel, ziua ei se scurge înmiresmată ca vinul din paharul pe care-l duce la gură cu o oarecare candoare senilă. mâna mea a ajuns singură și vrednică de milă. în preajma ei, risipite, uneltele s-
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
pornește a-l duce la gură. dar tremură, drumul e lung și când ajunge abia de mai rămâne-o picătură. sălbatică odinioară și nesupusă, mâna mea a obosit. doar noaptea, uneori, când n-o vede nimeni, mângâie pe spinare amintirea motanului. și amintirii lui îi place și se-ntinde și toarce. dar acum, până și visul ăsta a luat sfârșit. mai singură decât toată singurătatea, mâna mea tremură. dumnezeule, doamne, pentru ce ne-ai despărțit? LUCIAN VASILIU NARAȚIUNE (EUROPA) Existența mea
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
dorurile desțăratului. O strașnică sârmă ghimpată, Înaltă de un metru și jumătate, desparte proprietatea de maidanul vecin: pitorescul maidan, ca să folosesc un cuvânt creol fără egal, dăinuie invincibil În inima urbei, ca și alți frați ai săi; și poate că motanul mahalalei se duce să caute acolo ierburile care i-ar putea domoli necazurile de célibataire morocănos al olanelor. La catul de jos sunt instalate un salon de vânzări și un atelier*; la etaj - mă refer, cela va sans dire, la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
Editorial - Emecé Editores, 1981, coperta IV. Este semnificativ faptul că pe coperta volumului apărea o pisică profilată pe cer, râzând de numeroase personaje din cărți de joc. Deși inițial autorii se gândiseră la unul din labirinturile lui Piranesi, au ales motanul care, precum Bustos Domecq, râdea de toate personajele din carte. Pe de altă parte, volumul le-a fost dedicat În mod ironic lui Picasso, Joyce și Le Corbusier, căci autorii considerau că publicul acorda prea multă atenție „acestor trei mari
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
înțelegeți ușor că horcăitul putea foarte bine să fie sforăitul unui om adormit undeva; că lumina dulce a negurilor și pâlcul de copaci de lângă rateș înjghebau figuri fantastice; că cele două stele de fosfor puteau să fie doi ochi de motan; - dar eu atunci, ațâțat, pregătit de ciudățenia împrejurărilor, nu puteam să cred decât anumite lucruri. Dar lucrurile acestea n-au nici o însemnătate - adică n-ar avea nici o însemnătate, dacă ar rămâne așa, fără sfârșit; ele trăiesc încă în mintea mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
Fie și director de mare agenție. Cine mai știe... Așa cum am mai remarcat, comportamentul lui Bubu față de necunoscuți este foarte rezervat. Te privește cu suspiciune, dar și cu un aer superior. De sus, cum s-ar mai putea spune. Sigur, motanul Bubu are și anumite calități, care, poate, ar justifica înălțimea nasului. Numai că acest domn mai mult blană decât trup posedă și suficiente carențe, ceea ce face anevoioasă o atitudine ferm delimitată. Mie una mi s-a părut chiar săritoare în
ALTE ?NT?MPL?RI LA APA CORR?ZE by VASILE FILIP () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83173_a_84498]
-
eram mică i-am propus să-i ducă mai degrabă niște apă minerală. Nu m-a luat în seamă. Iar mătușa nici nu pare să se bucure de venirea noastră și ne spune mereu că se descurcă singură. Cât despre motanul Năsturel, botezat după porecla unchiului, mort cu mult înainte să mă nasc eu, el ne urăște cu cea mai profundă ură motănească și ne arată asta făcând regulat pipi în pantofii noștri. Acum două săptămâni a făcut pipi și în
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]