2,521 matches
-
o tufă de liliac înflorit, ochii strălucitori, învăpăiați de fugă, de oboseală și de neliniște. Ce bine c-ai venit! se bucură el. Nu eram sigur că vii. Mă faci să râd! se minună ea. Lasă-mă să-mi trag răsuflarea. Așa! Acum sunt mai liniștită. Mult mai liniștită. Îmi pare bine. Dă-mi mâna să mergem. N-o să rămânem aici. A, da! se scutură ea, amintindu-și povara misiunii sale. Trebuie să mă ajuți! Mă ajuți pe mine, o ajuți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1475_a_2773]
-
ce-i vorba? Cerboaica își netezi bluza umflată la piept și-l privi adânc în ochi fără să-l vadă, zărind numai fumegarea albastră a nopții adunată deasupra rănitului și-a bătrânei pe câmp; asculta răsunetul stins și dramatic al răsuflării agonice care galopa în urmă. Când te-am văzut cum stai în poartă, rezemat de grilaj, mi-ai dat senzația că unele lucruri se mai pot întoarce. Nu te-nțeleg. Nici eu. Nu-i de mirare. Toți îmi spun că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1475_a_2773]
-
să i se precizeze impresiile, se prinse cu mâinile de stinghia patului cu intenția să se salte. Mușcătura violentă, până la os, din umăr, îl făcu să renunțe. Ridică numai capul. Zări atunci ca prin sită, și mai mult bănui după răsuflare, chipul maică-si aplecându-se spre el, un alt chip necunoscut, figură severă și aspră, cu două tăieturi adânci în obraz, probabil medicul, și încă pe cineva, o siluetă cunoscută, familiară, dar neprecizată ca identitate, care rămase după ușă, după ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1475_a_2773]
-
ea poate și pentru că, pentru prima dată, prezența mamei îl stânjenea. Ar fi vrut să rămână singur cu Irina, lăsându-se, fără griji, mângâiat de căldura palmelor ei moi, visând, cuprins de emoție, și-nchizând din nou ochii, că ea, cu răsuflarea ei, se va apleca și, cu buzele ei fierbinți și umede, îi va căuta gura. Mi-e foame, scânci viclean. Mamă, nu vrei să-mi aduci ceva? Ce să-ți aduc, că am aici tot tot ce-ți trebuie, se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1475_a_2773]
-
ziua ta. Astăzi ai ieșit din spital, șopti Irina. Pufnind în râs o luă la fugă și prinse a țopăi prin mijlocul pieței, jucând șotron. Nu de asta. Stai! Te rog, potolește-te! Cum stătea și se sprijinea de el, răsuflarea îi devenea tot mai precipitată, și-n lumina misterioasă cernită dintr-un geam din apropiere, ochii îi păreau speriați de ceva, sau dilatați de așteptare, de bucurie. Un freamăt ciudat trecu prin el, scurgându-i-se în brațe. Lăsându-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1475_a_2773]
-
avântat cu brațele pline de nea, ațintindu-i cărarea, o luă la goană prin pulberea fină, dispărând nălucire-n fumegarea ninsorii. Cerboaica, pe urmele lui, își înfundă cizmele de lup în troian. Zvâcni scurt, cu capul pe spate, ținându-și răsuflarea, orbită de soarele ghețos și de albeața strălucitoare ce schimba totul. Pârtia înzăpezită, cu făgașele subțiri și-adânci ca niște cuie, două câte două, înfipte-n nămeți, fulgerând albastru urmele cerbului șerpuia printre cușmele albe, ireale, clădite din zahăr zgrunțuros
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1475_a_2773]
-
-și înfrunte adversarii. Acolo, în largul poienii însorite, aștepta totdeauna cea mai frumoasă căprioară a pădurii, cu sfârcurile urechilor albe, sfârșitul turnirului dat în cinstea ei. Cedrul, în umbra căruia veghea Tudora, era atât de majestuos că ți se curma răsuflarea, privindu-l. Numai norii cerului de vară din unele zile se mai puteau compara cu cei doi veterani veghind pădurea din aceeași poiană unde-și răcorea și-și umplea ea zilnic trupul cu vitalitate. Mândră că-n poiana aceea se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1475_a_2773]
-
pas se ajunge înainte... Mergi, termină această gambă și nu-i pune atâtea tușe. Și astăzi, trecând cu asta o zi, pare că întreaga casă, draperia din hol, gravurile, totul se estompează în jurul său; întregul corp, aerul ce-l respiră, răsuflarea sa sunt o dorință arzătoare. Bine, și ce îmi spuneți Dvs.? Că... da! Vai, se simte geniu! Mulțumesc, Clarita, mulțumesc! Eu vă mulțumesc dumneavoastră! Dumneavoastră? Ție... Ție, și intră triumfător și hotărât. Intră în viață. Atacurile amoroase au încetat, convertindu
Dragoste şi pedagogie by Miguel de Unamuno [Corola-publishinghouse/Imaginative/1414_a_2656]
-
de vacanță: "Am ajuns la munte. Este multă zăpadă și sunt mulți turiști. Nu am fost în Elveția până acum, dar cred că peisajele carpatine sunt mai frumoase. Cu brazii albi de zăpadă și crestele albastre, munții noștri îți taie răsuflarea. Pârtiile sunt pline de schiori". Elena Udrea nu a omis, însă, referirile la infrastructură, menționând că turiștii nu se pot bucura de pârtii "fără telegondole, telescaune și teleski-uri" și cineva trebuie să se ocupe de stațiuni montane, pentru a le
Cum petrec politicienii după învestirea Guvernului Ponta II. Galerie foto by Căloiu Oana () [Corola-journal/Journalistic/40080_a_41405]
-
de invazia pe micul ecran a numitelor telenovele. Europa, s-a mai spus, ar avea la îndemână un subiect grandios în această privință; deși, pe noi, azi, grandoarea nu ne mai interesează. Un subiect totuși care ar ține omenirea cu răsuflarea oprită, săptămână de săptămână, atrasă de cadranul domestic, magic: Comedia umană. Cu toate că, pusă pe TV, această Comedie, strict redusă la acțiune - în afara păcatului major al Autorului de a-și ciocăni mereu personajele pe o parte și pe alta, asemeni unui
Supliciul lecturii by Constantin Țoiu () [Corola-journal/Journalistic/15862_a_17187]
-
infinitul este întotdeauna întredeschis. în el intră/ sufletul meu infinit" (Psalmul 22). Relativ rareori apare invocat inefabilul ca atare: "cum stăteam înconjurat de/ lumina rădăcinilor/ mă întîlnii deodată/ cu vocea/ aceea nespusă// cum stăteam răsturnat/ în pădurea de crini/ lîngă răsuflare auzii/ deodată/ vocea aceea nespusă" (cum stăteam înconjurat...). De regulă autorul are tactul de a-și învălui năzuința mistică în figuri materiale, de a-și face inteligibile efuziunile prin tropi circumscriși, evident, unei convenții literare, dar nutriți cu ardoarea de
O poezie religioasă by Gheorghe Grigurcu () [Corola-journal/Journalistic/9705_a_11030]
-
-i cu asta? — O să-ți arăt boala mea, dacă mi-o arăți și tu pe-a ta! El începu să-i spună că nu-l interesa boala ei, dar ea își trase mănușa îmblănită cu un deget. Surpriza îî tăie răsuflarea. Se așteptase să vadă gheare de balaur ca ale lui, dar nu văzu decît o mînuță albă perfectă, cu degetele ușor îndoite, pînă cînd și le desfăcu și-i arătă palma. îi trebui un timp vadă ce era acolo. Era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
ei nu se mișcă. Se așeză pe zdențele hainei și se descălță. Frica îl făcea să-și încetinească mișcările; se îngrozi la ideea de a se opri, așa că se duse spre gură fără să-și mai scoată nimic de pe el. Răsuflările reci și fierbinți topiseră zăpada din jur preschimbînd-o într-o fîșie de pietriș umed și tare. Mișcîndu-se repede pentru a-și suspenda gîndirea, se așeză cu picioarele în gură, apucă dinții din față și alunecă pînă rămase agățat de ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
Lanark. Și dacă lucrezi aici de atîția ani, nu cred că ți se pare mai rău ca înainte. — Greșești. Pe toate coridoarele astea se aud tot mai intens zvonurile unei imperioase dorințe de putere, și în spatele lor un sunet asemeni răsuflării unei fiare flămînde. Te asigur că institutul se pregătește să înghită o lume. Nu încerc să te sperii. Lanark era mai curînd jenat decît speriat. Se sculă în picioare și-l întrebă: — E vreun lift prin apropiere? — Văd că nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
umoristice îi fură date lui Thaw, care învăță repede ce merita luat din gunoi. Merseră prin toate curțile din cvartal, lăsînd resturi împrăștiate în jur, și în ultima fură alergați de o femeie care-i urmări țipînd și promițîndu-le cu răsuflarea tăiată că va chema poliția. Afară în stradă aștepta o fată de doisprezece ani ținînd de mînere un cărucior cu trei roți. Arătă spre Thaw și-i întrebă: — P-ăsta de unde l-ați cules? Lasă asta, zise Boab și-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
culcare. în după-amiaza aceea orice amintire a sentimentului de a fi sănătos se evaporă și, odată cu ea, speranța de a se face bine. Singurul viitor imaginabil era o repetiție a prezentului care se strînsese într-un mic gest dureros, o răsuflare dureroasă pe care o smulgea dintr-un ocean de respirație. Nemaiînsoțindu-l fanteziile erotice îcare, la fel ca pastilele, deveniseră inutile prin supralicitare), viața lenevoasă și dîrză a grădinii începu să-l scormonească, așa cum scormonea pămîntul care o hrănea. Simțea cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
și el este un peisaj, unul mohorît și plat din jurul unui turn care se ridica într-un cer întunecat, ca de plumb. Simți cum, în întunericul de deasupra, oamenii urcă și coboară din turnul lui, cum se leagănă acolo cu răsuflarea întretăiată și țipete scurte. Spera că se distrau și era bucuros de companie, și săruta, și mîngîia pentru a demonstra asta; apoi totul se răsturnă, și el era cerul de plumb care apăsa turnul în pămîntul de jos, dar se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2040_a_3365]
-
oricât ar fi vrut ele să și-o strunească, se-mpingea între dinți ca un animal cu voință proprie și atingea cu vârful masca moale și răcoroasă. Trebuia să rămână cu ea pe față cât de mult își putea ține răsuflarea, apăsând ca să se imprime bine sprâncenele și nările delicate, șanțul de pe buza de sus, genele, fiecare în parte. Când nu mai putu, Maria trase ușor de marginea de sus, dez-lipindu-și lutul de pe față. Interiorul măștii era sidefiu, ca și când un strat
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
pulpe. Vasili, căruia se părea acum că visează, văzu cu uimire cum și muierile, care în satul lui, chiar și încălecate și pătrunse, nu știau mai mult decât să-și țină bărbații după umeri, abia întețindu-și, cu ochii strânși, răsuflarea, apucă bine, cu nădejde, parul fierbinte prin cămeșoaiele bărbătești și-l întărită cu dibăcie. Și deodată, pe când se strângea mai bine-n brațe cu bulgăroaica lui, muzica încetă și fata cea caldă și dulce se smulse de lângă el, repezindu-se
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
apoi desfășura hârtia și deodată din unul se făceau doi, ținîndu-se de mână, apoi trei, apoi patru, până când femeia mare și roză ținea desfășurat, în fața surâsului ei încă tânăr, un șir întreg de omuleți atât de fragili, încît fremătau la răsuflarea mea și a mamei, două fețe hlizite, de-o parte și de alta a lor. Eu nu mă lăsam mai prejos și, fiindcă nu puteam construi, distrugeam cu aceeași veselie pasionată. "Mamă, tai?" întrebam cu foarfeca-n mână, stând pe
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
Culegeam din aer fulgii de carbon, ca niște mari indigouri, și priveam, între degetele noastre, foietajul lor mai fragil decât orice pe lume. Îi striveam încetișor până când structura planurilor lor se pulveriza, foițele se frângeau chiar și atinse de-o răsuflare, iar din marile suprafețe, cu texturi atât de elaborate, rămânea doar puțină funingine pe podul palmelor noastre. A doua zi, de mână cu mama, am ieșit în parcul cu iarba în întregime cenușie, am văzut, în fața menajeriei, cadavrul panterei complet
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
depășise iazul și intra pe râu, care dădea curând în altă burtă de gheață verzuie - oamenii deveneau mai rari și singurătatea mai vastă. Orizontul era foarte jos. Copacii ieșeau parcă de sub pământ, ca și rarele pâlcuri de acoperișuri, își auzea răsuflarea, își vedea picioarele în nădragi albaștri și ghetele cu șireturi înșirate strâmb, vedea încleștat în gheață câte un pește îndoit, cu coada aproape atingîndu-i capul. Ajunse la salcie încă pe lumina lăptoasă dinainte de prânz. Se așeză pe desagă, după ce scoase
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
pietros și plin de scoici sfărâmate unde odată nu fusese decât golful dulce al chipului de copil. Chiar și părul i se întunecase, crescuse și se-ncîlcise, și flutura acum în urma lui în lumea cea singură și vastă a iernii. Bruma răsuflării îi împodobea cu firișoarele ei albe, ramificate delicat, țepii moi ai mustății și-ai bărbii aurii, abia mijite. Acum, în seara adâncă, patina pe-ncîlcitura de râuri și iazuri un bărbat tânăr, încă subțire, care nu mai păstra din Maarten cel
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
lustruit, oglinda prea pură, de parcă nici un fir de praf n-ar fi pătruns vreodată aici. Pe pat parcă n-ar fi dormit niciodată vreo ființă omenească. Dar mai ales era tăcerea, totală, de neînchipuit, în care pașii lui pe podea, răsuflarea lui și topirea ultimilor fulgi de zăpadă în barba lui aurie făceau un zgomot de sfârșit de lume. Zdrențe descusute și ude din hăinuțele lui de copil abia i se mai țineau de trup, sparte de mușchii reliefați ai umerilor
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]
-
de artistă, despre gelozia celorlalte fetițe de la cabaret, despre cât de scumpă era viața în acel nenorocit '58... Despre lumea mereu agitată - ce paradox! - a oamenilor-statuie... "Ești nou aici" (și mâna cu inele palid-verzui, așezată protector pe genunchiul tânărului, și răsuflarea cu miros de ienupăr a statuii atingîndu-i aproape material fața), "ai grijă, e o lume rea, toți sânt niște perverși, uite, până și barmanul, dacă vrei să știi - dar să nu mai spui la nimeni - poartă chiloți negri de damă
Orbitor by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295572_a_296901]