2,172 matches
-
și se duse până la o altă bancă, unde mă așteptă, tăcută. Schiță, după obicei, mișcarea de a-mi face loc lângă dânsa. Îi dădui tulpanul și șalul. Ce era în acest cuvînt? Recunoștință entuziastă, ori...? Dar rezerva mută de pe urmă? Remușcare ori sfiala altui sentiment? Un lucru e cert: mi-a făcut loc pe bancă fără nevoie, instinctiv. Așadar, în cazul cel mai rău, nu mi-a reproșat, în suflet, mie, cuvântul care i-a scăpat și care mi s-a
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
prima etapă a creației lui, la Școala nouă. Lev Tolstoi - căruia îi consacră un excepțional studiu critic - îl impresionează puternic și durabil prin arta magistrală cu care în Ana Karenina trece de la psihologie la etică, disecând necontenit sufletul sfâșiat de remușcări al eroinei. Tolstoi își iubește eroina și suferă pentru ea, așa cum G. Ibrăileanu o va iubi pe Adela. Prozatorul își privește propria-i scriere ca o operă de observație științifică, de aceea reconstituie fapte vechi și interpretează mereu, făcând psihologie
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
Omul atacă, dar nu pe față, ci pervers, hoțește, ca un laș. N-are scrupule, este plin de cruzime, bănuitor, egoist și fără caracter. Când își vede scopurile îndeplinite, de acolo, de sus, se uită triumfător în juru-i, nu are remușcări pentru victimele strivite și tânjește a se cocoța și mai sus, plănuind viitoarele asasinate. Am cunoscut asemenea oameni și i-am tratat ca atare, cu tot disprețul cuvenit. Și când a sosit momentul, i-am lovit. Printre aceștia se află
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
așa că totu-i în regulă. - Da, dar, vezi neata, e bine ca atunci când faci un bine cuiva, să i-l faci de-antregul, așa scrie la cartea sfântă. - Omule, suflet ales, totu-i bine când se termină cu bine, nu avea remușcări, nu te necăji, Dumnezeu a primit fapta dumitale și te prețuiește, așa cum te prețuiesc și eu, căci de-acum încolo te consider prieten scump și adevărat. După vreo două zile m-am înzdrăvenit și am putut să merg. Pentru că n-
Toamna amintirilor : povest iri by Ioan Ilaş () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91664_a_93188]
-
-și dea seama. Doar mai târziu, când Îl petrece până la ușă, fata Îl aduce cu picioarele Înapoi pe pământ. ― Apropo, eu sunt Irini. Nu-i nici o Desdemona pe-aici. A doua zi dimineața, se trezi la Hanul Gogoșilor, apăsat de remușcări. Părăsi orașul și urcă Înapoi pe munte, spre Bithynios. Buzunarele (goale) nu scoteau nici un sunet. Mahmur și febril, Lefty Își spuse că sora lui avea dreptate: era timpul să se Însoare. Avea să se Însoare cu Lucille sau cu Victoria
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
tuturor, a fost desclificat postum, așa că lumea a Început să vorbească despre „iubitele Sourmelinei“. Un secret ținut, cu alte cuvinte, doar În sensul cel mai larg, așa că acum - când mă pregătesc să trădez eu Însumi secretul - simt doar o vagă remușcare filială. Secretul Sourmelinei (În varianta mătușii Zo): ― Lina era una din femeile de la care și-a primit numele insula cu pricina. Pe când era fată, În horeo, Sourmelina fusese prinsă În circumstanțe compromițătoare cu o seamă de prietene. ― Nu multe, mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
un fel de Teddy Kennedy local. Nici acum nu arăta din cale-afară de treaz. Părul Întunecat Îi acoperea urechile, iar la gât avea o bucată de coral albastru, pe o curea de piele. I-am cercetat chipul, căutând semne de remușcare sau căință. Rex Însă nu cerceta chipul meu. Se holba la Obiect, iar părul Îi cădea pe ochi deasupra virgulei unui surâs. Cu dibăcie, cei doi băieți intrară Între noi, Întorcându-se cu spatele unul la celălalt. I-am aruncat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2054_a_3379]
-
cu toții și aș putea să sugerez o singură 253 îmbunătățire a lui, asta aș îndrăzni să cer: "Doamne, dă-ne, măcar de câteva ori în viață, puterea de a folosi comanda Savel", de a da timpul înapoi, de a șterge remușcarea, suferința, răul provocat altora, de a repara ireparabilul. De fapt, toți până la unul pierdem jocul în care sîntem angrenați din cauza acestei mici erori tehnice care va fi, probabil, corectată în versiunea viitoare, Life II, sau cum se va fi numind
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]
-
și valeriană; apoi în Cehia, la „litost“, pe care Kundera îl definește așa - „o stare de tulburare adâncă provocată de constatarea subită a propriei nefericiri“, „un sentiment al infinitului asemănător cu un acordeon deschis, o sinteză din multe altele, compasiune, remușcare și un soi de dorință nelămurită... Nu știu cum ar putea cineva să înțeleagă sufletul omenesc fără asta“. Sunt convinsă că, dacă sunt îngânate câteva din aceste cuvinte speciale, e imposibil să nu primești ceva din irepetabilitatea lor, devenind, la rându-ți
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2187_a_3512]
-
gratis unui tip total necunoscut? Desert Rose se plimba Încoace și-ncolo prin rulotă, În timp ce Kitty Îi povestea ce se Întâmplase, jumătate de oră mai târziu. — Așa, pur și simplu? Ai Înnebunit? De ce? Îmi pare rău, zise Kitty roasă de remușcări. Pur și simplu nu i-am putut cere bani pe el. — Ar trebui să vând totul prin galeria lui Charlie, zise Desert Rose supărată. Charlie nu vânduse nici o lucrare de-a ei până acum, iar ea voia să-l impresioneze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2288_a_3613]
-
politica, religia și schimbarea. — Unde anume locuiești În New York? — În Upper East Side. — Deci nu prea ai văzut oameni care stau În rulote mizerabile, nu? — Nu, recunoscu Kitty. — Nici cartierele mărginașe? insistă el grav. — Nu prea, răspunse ea cuprinsă de remușcări. În afară de câteva cartiere din Manhattan, care colcăie de șobolani, precum Chinatown, unde din motive care-mi scapă oamenii plătesc chirii exorbitante pentru a fi la modă, nu prea am avut de-a face cu cartierele mărginașe. — N-ai pierdut nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2288_a_3613]
-
În Europa. Din experiența ei, când un bărbat voia să-și petreacă sfârșitul de săptămână cu ea, scotea toate telefoanele din furcă, rezolva tot, găsea Întotdeauna o cale să scape de toate obligațiile. Sau poate că Matthew era cuprins de remușcări fiindcă Își Înșelase prietena de la Paris și acum se retrăgea, dintr-un simț al onoarei Întârziat. Onoare! Simțea nevoia să-i injecteze niște onoare de undeva, din aer, dacă era nevoie, ca să continue să-l placă. Înainte de-a Închide
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2288_a_3613]
-
singură, În așteptarea ei; Diane la capătul barului, mângâindu-și delicat paharul și simțindu-se abandonată. Nu pot, zise ea. — Bine, atunci. La revedere. — La revedere, zise ea indiferentă. Ted se ridică și plecă. În secunda următoare fu cuprinsă de remușcări pentru duritatea cu care Îi vorbise și pentru că-l lăsase să plece cu atâta răceală. Fugi după el afară, Îl căută În jur, dar dispăruse. Se terminase distracția, era timpul să se târască Înapoi la rulotă și să asculte ultimul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2288_a_3613]
-
și somnoroasele lui apariții de pe șantiere și, ce e mai curios, l-au păcălit pe Stoicescu, administratorul blocului (o față de șopârlă, securist, căpitan), care nu i-a trecut la plata întreținerii. Iar dacă tot am pocit numele bonomului Știm, dincolo de remușcări și de ciudă, sper ca măcar voi să fiți cu ochii-n patru, să nu vă încredeți în ș și ț, fiindcă cu codițele lor vă pot băga în bucluc. Cât despre teoria enunțată de Matei în capitolul precedent („Problema
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
eu dumneavoastră?, asta e, Matei, pe bune, dacă ar fi după mine, mi-ar fi de ajuns să te știu acolo, bine, sănătos și înconjurat de soldăței cu care porți bătălii nemaivăzute, te-aș lăsa să mă cotropești fără nici o remușcare, m-ar durea în cot de toți și de toate, numai că e bine să știi că oamenii mari au un Bau-Bau invizibil care îi ține în lesă, pe unii mai mult pe alții mai puțin, o dihanie d-asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
fac spume la gură, pentru ca ea să-și dea și ultimii bani din pensie pentru vreo mașină cu telecomandă care avea să sfârșească fără roți, chiar din prima zi, pe undeva pe sub pat sau după bibliotecă. Nu, nu aveam nici o remușcare. Cum n-am avut nici măcar atunci când m-am jucat, cică, cu Monica, într-o după-amiază ploiasă de pe Lunca Siretului, bloc D 40 (tot Drumul Taberei, sector 6), blocul lui Uca de patru etaje, ticsit de pensionari, mai buni - doamna Buzescu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
dat afară din amfiteatru. A așteptat-o la ieșire, nu cu reproșuri sau povești lacrimogene, nici cu scandal, nici cu flori, ci ca s-o invite la un concurs de atletism. S-au dus, pentru că ea era miloasă și avea remușcări (cu toată naturalețea semeață de pe chip), iar băiatul ăla (care fuma întruna și nu prea ridica ochii din asfalt) mai umbla și șchiop de câteva zile, după ce-i cursese acid sulfuric pe piciorul stâng. Pe stadion, la startul unei probe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1982_a_3307]
-
internă În spital ca după o sumară analiză să se constate cu stupoare: cancer ganglionar. A urmat unele biopsii medicale ce se dovediseră tardive. După trei săptămâni de speranțe iluzorii, doctorii pronunțară...metastază...!! Tony Pavone rămase pironit În mijlocul curții. Avea remușcări. Se socotea un laș, un om de nimic...! Dacă nici În acestă postură când puterea de decizie te Înalță pe treptele cele mai Înalte a Îndrăznelii nu rostise cuvântul decisiv, atunci când...?? Hotărârea era luată. Observând-o pe Directoare În mijlocul unor
Legea junglei by Dumitru Crac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1624_a_3102]
-
nu glumise. În definitiv, nu era și el om...? E adevărt, avea un salariu incredibil de mare iar alimentele Îi erau trimese acasă gratis totuși, nu era ușor să Întreții o nevastă fără muncă plus doi copii la școală...! Avea remușcări pentru aforismele adresate, propunându-și să-i dea un telefon Încercând să aprofundeze discuția pe temă materială...! Poate, cine știe...! Nu mică Îi fu Însă mirarea, când ajungând la șantier, Șeful de Șantier Îl chemă la el În birou să
Legea junglei by Dumitru Crac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1624_a_3102]
-
rosti prevăzător. „În mod sigur realizez: sunteți suficient de inteligent iar capacitatea intelectuală vă ridică pe treptele cele mai Înalte a cunoașterii. După ce servim o mică gustare promit, poate veți Înțelege acordându-mi ajutorul...!” Studiindu-l pe furiși, Atena avea remușcări pierzându-și timpul cu un asemenea exemplar ce-i ședea mai bine În, Grădina Zoologică!! Pe mai departe socoti: dacă totuși va Încerca să pună În aplicre planul inițial, va comite un act necugetat. Acest individ, vândut În totalitate Satanei
Legea junglei by Dumitru Crac () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1624_a_3102]
-
Ochii erau alcătuiți din mici smaralde. Deși aș fi putut pune inelul Într-un loc În care să fie găsit de femeile de serviciu, n-am făcut asta. Adevărul adevărat e că l-am furat fără nici cea mai mică remușcare. Cu mult timp În urmă, descoperisem o umflătură lunguiață pe craniul meu, aproape o protuberanță, ceea ce, conform lui Hans Fuchs - omul care a utilizat pentru prima oară efectiv cercetările lui Gall În munca sa de anchetator al poliției - este semn
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1976_a_3301]
-
lacrimile, sigur știe că îl iartă, pentru că prea tare l-a iubit... Pentru că în străfundul sufletului unei mame, totdeauna este iertare... Dar, dacă n-ar fi nimic ”dincolo”... Vai, ce cumplită dezamăgire!... Acum, cum să se răscumpere?!... Azi are, poate, remușcări pentru purtarea lui de atunci. În acel scurt timp, simte că nu i-a dat căldura sufletească pe care ea o aștepta, cu sufletul la gură, de la el. După aproape trei luni... avea să se atingă, răpusă de cumplita boală
PRECUM ÎN CER AŞA ŞI PE PĂMÂNT by Gheorghe TESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91553_a_92861]
-
Dumnezeu si crapă!”, aș fi tăiat toate firele care mă legau de Dumnezeu. Singurătatea și tăcerea, ăsta-i destinul meu...! murmură el, și o sudoare rece îi umezi rădăcina părului pe cap. O suferință surdă îi apăsă inima din cauza acelei remușcări otrăvite...și a simțământului de vinovăție. i ii i -Ce am ajuns!... umbră rătăcitoare printre crucile cimitirului. Nu meritam nici să merg în umbra ei măcar!... murmură el cu ochii scăldați în lacrimi. Nu mai adormi, rămase treaz până se
PRECUM ÎN CER AŞA ŞI PE PĂMÂNT by Gheorghe TESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91553_a_92861]
-
nu aveai unde să arunci un ac. Străzile orașului erau năpădite până la sufocare cu lume din toată țara; maici și călugări cu bărbi cenușii lungi până la brâu, de pe la toate mănăstirile și chiturile din țară, împărțeau binecuvântări... Apăsat de gânduri și remușcări, cu inima grea. Iorgu se apropie sfios de un bătrân, bătrân preacuvios călugăr, cu barbă vineție lungă până la brâu. Află că era de la un schit din Munții Neamțului, și-i spuse durerea lui. - Am păcătuit greu, tare greu, părinte; mi-
PRECUM ÎN CER AŞA ŞI PE PĂMÂNT by Gheorghe TESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91553_a_92861]
-
mele căințe și iartă-mă!.. încerca el să se apropie de Taina pocăinței... Dar, el nu știa ce însemna cu adevărat, a te pocăi. întotdeauna, exprimarea regretului de a fi fost pe un drum greșit, să-i zicem proces de remușcări, este ceea ce se numește pocăință. Pocăința nu este un lucru simplu care se rezumă la a-ți cere iertare, sau a te umili. Nu!.. înseamnă a-ți dezvăța ”eul” de înfumurare și încăpățânare și trufie, moștenite de mii de ani
PRECUM ÎN CER AŞA ŞI PE PĂMÂNT by Gheorghe TESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91553_a_92861]