2,560 matches
-
utilizați în achiziția efectivă a semnalelor utile. Acest câmp conține referiri la următorii parametrii: a) valoarea rezistenței șunt utilizată în circuitul de magnetizare, valoare necesară la calculul valorii curentului de magnetizare; b) valoarea raportului de divizare al divizorului rezistiv din secundarul cadrului Epstein, necesar în calculul fluxului magnetic (din motive de scriere s-a preferat utilizarea inversului acestui raport); c) valoarea factorului de amplificare utilizat în achiziția semnalului (achiziția datelor la valori reduse ale amplitudinii semnalelor de măsurat trebuie realizată cu
Pierderi de energie în materiale magnetice by Marinel Temneanu () [Corola-publishinghouse/Science/91555_a_93178]
-
datelor culese. 2° Blocul de filtrare a datelor numerice obă inute în urma achiziției ăFigura 2.13) realizează mai întâi separarea matricii de date în doi vectori corespunzători tensiunilor culese de pe șuntul din circuitul de magnetizare și de la divizorul rezistiv din secundarul cadrului Epstein. Este realizată apoi o filtrare numerică cu ajutorul a două filtre de tip Butterworth de ordinul doi și reconstituirea valorilor curentului de magnetizare ăprin împărțirea la valoarea ohmică a șuntului utilizat) și a tensiunii secundare ăprin multiplicarea cu inversul
Pierderi de energie în materiale magnetice by Marinel Temneanu () [Corola-publishinghouse/Science/91555_a_93178]
-
instalează și se accentuează progresiv, evoluează cu hipersecreție de insulină, chiar dacă, în mare parte, ceea ce se determină în plasmă ca imunoreactivitate insulinică este reprezentată în până la 60% de către proinsulină (în mod normal aceasta reprezintă <15%). Acest hiperinsulinism pare a fi secundar insulinorezistenței din țesutul muscular. Urmează apoi un declin progresiv și constant al capacității insulinosecretorii, care decurge din suprasolicitarea permanentă a aparatului secretor β-celular. Absența perioadei de repaus (instalată în mod fiziologic după 2-3 ore postprandial, când glicemia ar trebui să
Tratat de diabet Paulescu by Cristian Guja, Constantin Ionescu-Tîrgovişte () [Corola-publishinghouse/Science/92228_a_92723]
-
care a produs fistula cît și sediul pancreatic al acesteia sînt doi factori pe care se sprijină tactica și tehnica operatorie care este diferită, de la caz la caz. în principiu, se poate spune că în cazul fistulelor care sînt secundare unei leziuni de canal pancreatic principal, în segmentul său cefalic, operația cea mai indicată ar fi derivarea traiectului fistulos în stomac, mai rar în duoden. Cînd fistula pancreatică este generată de colmatarea canalului pancreatic principal în special de calculi, operația
Pancreatectomiile by Ionescu Alexandru () [Corola-publishinghouse/Science/91855_a_92354]
-
dea drept ideologie. De aceea, nu mă voi ocupa de doctrinari simplificatori ca Ion Bogdan Lefter 134, ci de gânditori descinși de pe terenul modernismului înalt, convertiți oarecum la postmodernism. Unul dintre ei este Virgil Nemoianu, autorul unei interesante teorii a secundarului, care dezvoltă, cu mijloace proprii, deconstructivismul american și european. Nota originală a lui Virgil Nemoianu e că nu mai distinge o falie între resorturile artei tradiționale și ale celei moderne și postmoderne. La el, să zicem, estetica nu e premodernă
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
de ce o asemenea contradicție în termeni? E vorba de o lepădare de propria doctrină și de o cădere în ideologie, prin definiție partizană? Așa ar fi, dacă, în realitate, teoria nemoianiană n-ar musti, din capul locului, de ideologie. Teoria secundarului are o țintă precisă: de a discredita majoritățile în favoarea minorităților, fiind un tipic simptom de political correctness. Aparent, Virgil Nemoianu propune depășirea dialecticii de tip hegelian, funcțională în imaginarul modernist al istoriei ca progres, în favoarea unei antitetici cu o destul de
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
Ion Heliade Rădulescu până la Eminescu, Blaga și Ștefan Lupașcu. El pare a ține cont de maxima-cheie a gândirii eminesciene: Antitezele sunt viața. Virgil Nemoianu particularizează antitezele spre a le generaliza doctrinar: pentru el, antitezele fundamentale în istorie sunt principalul și secundarul. Principalul ar tinde către omogenizare, entropie, confundându-se, în societățile moderne, cu majoritatea națională, pe când secundarul produce efectul antientropic, identificându-se cu minoritatea de orice fel, inclusiv cu individualul care, de regulă, se plasează în opoziție. Miză cel puțin dublă
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
a gândirii eminesciene: Antitezele sunt viața. Virgil Nemoianu particularizează antitezele spre a le generaliza doctrinar: pentru el, antitezele fundamentale în istorie sunt principalul și secundarul. Principalul ar tinde către omogenizare, entropie, confundându-se, în societățile moderne, cu majoritatea națională, pe când secundarul produce efectul antientropic, identificându-se cu minoritatea de orice fel, inclusiv cu individualul care, de regulă, se plasează în opoziție. Miză cel puțin dublă la Virgil Nemoianu, căci ținta era să se stimuleze disidențele în țările Estului, iar în Occident
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
teoriei sale, Nemoianu consonează cu antitetica lui Ștefan Lupașcu, dar fără a pătrunde, din păcate, în complexitatea arhitectonică a celor trei materii. În orice caz, el admite coexistența antitezelor într-o reacțiune reciprocă benefică: "Principalul și secundarul coexistă. Principalul domină secundarul. Secundarul ia poziția antagonistă față de principal. O anume dinamică a transformării, dependenței și confirmării reciproce este și ea sesizabilă. Toate aceste relații par derutante, în ciuda abundenței lor, și ne putem pune întrebarea dacă angrenajul lor nu este atât de inextricabil
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
sale, Nemoianu consonează cu antitetica lui Ștefan Lupașcu, dar fără a pătrunde, din păcate, în complexitatea arhitectonică a celor trei materii. În orice caz, el admite coexistența antitezelor într-o reacțiune reciprocă benefică: "Principalul și secundarul coexistă. Principalul domină secundarul. Secundarul ia poziția antagonistă față de principal. O anume dinamică a transformării, dependenței și confirmării reciproce este și ea sesizabilă. Toate aceste relații par derutante, în ciuda abundenței lor, și ne putem pune întrebarea dacă angrenajul lor nu este atât de inextricabil, încât
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
aventureze între antitezele sale, cum îi stă bine unui veritabil filosof, chiar cu riscul de a cădea în ideologie, în sensul de a ține partea uneia dintre ele. Decizia sa, sugerată încă din titlul lucrării, e de a paria pe secundar. Din această clipă, el alunecă din filosofie în ideologie, deși continuă să rămână într-o bună speculație erudită, vecină cu filosofia. La gânditorii de geniu, precum Eminescu sau Lupașcu, o asemenea cădere nu e posibilă, fiindcă antitetica însăși s-ar
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
continuă să rămână într-o bună speculație erudită, vecină cu filosofia. La gânditorii de geniu, precum Eminescu sau Lupașcu, o asemenea cădere nu e posibilă, fiindcă antitetica însăși s-ar prăbuși. Demersul lui Nemoianu rămâne interesant prin miza finală, pariul secundarului. Îl vom urmări pornind de la actul hermeneutic în jurul romanului Doctor Faustus de Thomas Mann. Adrian Leverkühn ar întrupa secundarul, iar Serenus Zeitblom principalul. Cu această identificare, Virgil Nemoianu răstoarnă atât interpretarea curentă a romanului, cât și intențiile auctoriale. De regulă
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
o asemenea cădere nu e posibilă, fiindcă antitetica însăși s-ar prăbuși. Demersul lui Nemoianu rămâne interesant prin miza finală, pariul secundarului. Îl vom urmări pornind de la actul hermeneutic în jurul romanului Doctor Faustus de Thomas Mann. Adrian Leverkühn ar întrupa secundarul, iar Serenus Zeitblom principalul. Cu această identificare, Virgil Nemoianu răstoarnă atât interpretarea curentă a romanului, cât și intențiile auctoriale. De regulă, Adrian Leverkühn este catalogat ca spiritul demonic al romanului. Nu, zice Virgil Nemoianu, adevăratul diavol este Serenus Zeitblom, căci
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
romanului, cât și intențiile auctoriale. De regulă, Adrian Leverkühn este catalogat ca spiritul demonic al romanului. Nu, zice Virgil Nemoianu, adevăratul diavol este Serenus Zeitblom, căci el reprezintă principalul, omogenul, mișcarea entropică, comunitatea germanică interbelică. Din contră, Adrian Leverkühn e secundarul, marginalul, neobișnuitul, alienarea, reacțiunea 140. Principalul, adică poporul german, devine demonul nazist: "Ceea ce a dus la ororile istorice a fost marginalizarea, înfrângerea și sacrificarea lui Adrian, nu afirmarea, munca sau ideile sale"141. Leverkühn simbolizează disonanța care se ridică împotriva
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
lui Virgil Nemoianu este, fără îndoială, dintre cele mai ingenioase, dar nu mai puțin ideologică, în pofida aparențelor. El vrea să demonstreze că o comunitate națională, prin consonanța în specific, în tradiție este "nazistă" prin definiție și că o salvează întotdeauna "secundarul", producând disonanța în sânul ei. Dacă Virgil Nemoianu s-ar fi menținut în logica antitetică, el ar fi rămas consecvent până la capăt. Teoria secundarului devine, însă, o armă de luptă împotriva naționalului. Acum se-nțelege de ce autorul se dezice de
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
națională, prin consonanța în specific, în tradiție este "nazistă" prin definiție și că o salvează întotdeauna "secundarul", producând disonanța în sânul ei. Dacă Virgil Nemoianu s-ar fi menținut în logica antitetică, el ar fi rămas consecvent până la capăt. Teoria secundarului devine, însă, o armă de luptă împotriva naționalului. Acum se-nțelege de ce autorul se dezice de propria teorie și-i refuză lui Eminescu statutul de "reacționar" în sensul pozitiv al cuvântului. El produce o răsturnare similară ca în cazul romanului
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
Acum se-nțelege de ce autorul se dezice de propria teorie și-i refuză lui Eminescu statutul de "reacționar" în sensul pozitiv al cuvântului. El produce o răsturnare similară ca în cazul romanului Doctor Faustus, demonizându-l, de astă dată tocmai pe "secundar", pe gazetarul Eminescu, din pricină că întrupează naționalul. Într-adevăr, Eminescu simboliza arheul românilor, dar din poziția de marginalizat, împreună cu poporul român, ignorat și disprețuit de o pătură minoritară, numită de poet "pătură superpusă". Cu alte cuvinte, Eminescu sesizase o situație cu
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
națiunii române. Desigur, e la fel de rea și o lume în care majoritatea strivește minoritățile. Concluzia e că o istorie normală înseamnă întotdeauna echilibrul antitezelor, iar orice mutilare a uneia dintre ele înseamnă oprimarea vieții. Supremația principalului înseamnă imperialism, iar supremația secundarului dictatură. Infernul nu e majoritatea, cum crede Virgil Nemoianu, fiindcă oricând minoritatea poate fi infernul și invers. Dacă admitem că modernismul a adus supremația majorităților (care e și cutuma democrației), iar postmodernismul pe cea a minorităților, depășirea ambelor forme de
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
Dar aceasta e o gândire maniheistă. Nu numai că între democrație și naționalism, argumenta Ralea, nu este nici o antinomie posibilă, dar naționalismul este o invenție a democrației"150. Cu precizarea, totuși, că e vorba de o "antinomie împăcată". Naționalul este "secundarul" care particularizează în raport cu umanitatea și dă coerență dialogică în comunitățile locale. Așadar, mișcările naționale postcomuniste, în măsura în care nu degenerează în ideologii șovine, revendicând drept de existență unor popoare oprimate în imperiu, "nu sunt manifestări anacronice, ci mai curând semne propriu-zis moderne
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
liderilor". Evident, autorul confundă intenționat sălbăticia șovinistă cu specificul național. 135 Ioan Petru Culianu, Mircea Eliade, 1978, trad. rom. de Florin Chirițescu și Dan Petrescu, Editura Nemira, București, 1995, cap. Dușmanii capitalismului, pp. 169-174. 136 Virgil Nemoianu, O teorie a secundarului, 1989, trad. rom. de Livia Szász Câmpeanu, Editura Univers, București, 1997, p. 210. 137 M. Eminescu, Timpul, 17 august 1879. 138 Virgil Nemoianu, Despărțirea de eminescianism, în "Astra", nr. 7/1990. 139 Virgil Nemoianu, O teorie a secundarului, op. cit., pp.
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
teorie a secundarului, 1989, trad. rom. de Livia Szász Câmpeanu, Editura Univers, București, 1997, p. 210. 137 M. Eminescu, Timpul, 17 august 1879. 138 Virgil Nemoianu, Despărțirea de eminescianism, în "Astra", nr. 7/1990. 139 Virgil Nemoianu, O teorie a secundarului, op. cit., pp. 207-208. 140 Ibidem, p. 69. 141 Ibidem. 142 M. Eminescu, Opere, VII, Proza literară, studiu introductiv de Perpessicius, Editura Academiei, București, 1977, p. 180. 143 Guy Scarpetta, Elogiu cosmopolitismului, 1981, trad. rom. de Petruța Spânu, Editura Polirom, Iași
[Corola-publishinghouse/Science/1565_a_2863]
-
și le interpretează ca vorbe spuse din milă, înclinând astfel să se situeze în sfera relației oedipiene paternale. Alain, la fel ca și Valérie, într-o manieră diferită, sunt prinși într-o relație oedipiană foarte intensă din care obțin beneficii secundare evidente; ei nu pot, nici unul nici altul, să se sprijine pe celălalt părinte, care este descalificat și devalorizat, pentru a se desprinde din această relație. Obstacolul acesta amenință să blocheze procesul transformărilor din adolescență, conducând la apariția diferitelor stări depresive
[Corola-publishinghouse/Science/1929_a_3254]
-
erorile de măsurare sunt frecvente (74). Depășirea acestor probleme comune vârstnicului ar fi posibilă prin utilizarea de dispozitive cu memorie, telemonitorizare sau aplicații pe smartphone (1). 3.5.2. Diagnosticul hipertensiunii arteriale secundare la vârstnic Indicațiile de diagnostic a HTA secundare sunt similare cu alte categorii de vârstă, deși, în general, aceste forme cu debut la vârsta a treia sunt mai rare decât la adult. Instalarea HTA după vârsta de 60 de ani, agravarea bruscă a unei HTA anterior bine controlate
Afectarea cardiovasculară în boala renală cronică by Viviana Aurulesei, Doina Clementina Cojocaru () [Corola-publishinghouse/Science/91920_a_92415]
-
de limbaj muzical (ritmicomelodice, tempo, agogică, dinamică); 1.3. Sesizarea structurilor unei lucrări muzicale audiate sau executate prima oară; celula, figura, motivul, fraza, perioada, tema, grupul tematic; forme strofice (rondo, variațiune, sonată, fugă); 1.4. Delimitarea temelor principale de cele secundare în structura lucrării muzicale. contrastul dinamic și expresiv al temelor muzicale. 2. Receptarea și analizarea unei varietăți de creații muzicale naționale și universale COMPETENȚE SPECIFICE CONȚINUTURI 2.1. Identificarea și analiza principalelor componente de ordin structural specifice stilului preclasic asimilarea
Competenţa profesională în sistemul educaţional by Marin Pânzariu, Andrei Enoiu-Pânzariu () [Corola-publishinghouse/Science/734_a_1172]
-
altă axă - „axa situațiilor”. Intersectate cu mediul și conținuturile, cu alte capacități și diverse situații, „capacitățile interacționează, se combină între ele, generând în mod progresiv altele noi din ce în ce mai operaționale: de a citi, de a calcula, de a deosebi esențialul de secundar, de a face notițe, de a argumenta, de a negocia, de a organiza etc.”26 De exemplu, capacitatea de a deosebi esențialul de secundar rezultă din capacități mai importante decât cele de a compara, de a analiza și de a
Competenţa profesională în sistemul educaţional by Marin Pânzariu, Andrei Enoiu-Pânzariu () [Corola-publishinghouse/Science/734_a_1172]