15,631 matches
-
zic și eu! Tatăl meu mi-a luat doar o bicicletă și mi-a dat cândva vreo doi dolari ca să-mi cumpăr o semicursieră. Dar nu mi-a cumpărat niciodată un Packard, asta-i al naibii de sigur. Ți-ai găsit o minune de tătic, Betty! M-am lăsat mai jos și am tras cu ochiul prin crăpătura geamului. N-am văzut decât niște siluete întunecate în patul din mijlocul camerei. Madeleine / Betty continuă: — Uneori tăticuțului meu vitreg nu-i plac iubiții mei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
mine, apăream ca o biată victimă. Chiar la începutul cărții voastre sfinte, e un pasaj în care se spune că aș fi fost violată. Apoi se povestește cum am fost răzbunată în cel mai sângeros mod cu putință. E o minune că vreo mamă din lumea asta și-a mai numit apoi fiica Dina. Dar unele chiar au făcut-o. Iar tu ai simțit, poate, că încă mai eram acolo, dincolo de semnele amuțite ale cărții. Ai auzit-o, poate, în muzica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
brațe iar și iar, în jurul cortului roșu. - Era așa de blând cu copilul, spunea Bilha. N-o lăsa pe Ada să i-l ia nici chiar când începuse să plângă. Zicea că fiul lui e perfect și că e o minune a lumii. Am stat împreună și ne-am minunat. I-am numărat degetele și pe creștetul moale al capului. Ne-am bucurat de el și de bucuria noastră. Așa l-am cunoscut pe Iacob, tatăl tău. Iacob a ajuns târziu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
nou-născutul înainte ca corpul mamei să se răcească. Despre un bărbat care a leșinat când soția lui prea iubită a murit. Despre o femeie care și-a plâns cu lacrimi de sânge moartea copilului. Despre o fiertură care a făcut minuni pentru o mamă și a ucis-o pe alta, despre un copil fără mâini, un monstru care a fost lăsat să moară afară în noapte, despre sângele care omoară și sângele care vindecă. Erau povești triumfătoare despre nașterea unor gemeni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
o trezeau noaptea, o făceau să tremure și o lăsau fără somn. Luase parte la nașterile surorii ei și ar fi vrut să fie și ea parte din marele mister al maternității, un mister care aduce multă durere, dar și minunea de-a avea un copil, primul lui zâmbet, pielea lui de mătase. Sânii ei tânjeau să fie supți. Bilha cea onestă îi povestise deci surorii ei despre toate astea, despre senzația de gol pe care și Rahela o cunoștea foarte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
fi adorat și ascultat fără să crâcnim. Dan era mâna lui dreaptă - cinstit și dulce, așa cum numai copilul Bilhei putea fi. Gad și Asher erau sălbatici și încăpățânați și era greu să te joci cu ei, dar se pricepeau de minune să imite - mergeau șleampăt și vorbeau împleticit cu glas de bețiv, ca Laban, cu atâta măiestrie, că le iertam orice în schimbul unei reprezentații. Naftali, căruia întotdeauna i s-a spus Tali și Issachar sau Issa, se țineau pe lângă mine și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
încă o dată de mamele mele sau de femeile negustorilor aflați în trecere. Acestea spuneau câteodată povești cu zei și zeițe necunoscute și uneori poveștile lor se terminau cu totul altfel. Iosif, în schimb, îmi povestea de jurământului lui Isaac și minunea salvării lui sau despre stră-străbunicul nostru Avraam care se întâlnise cu trimișii zeilor. Mi-a spus chiar că tatăl nostru Iacob vorbește cu El, zeul strămoșilor noștri, în fiecare dimineață și în fiecare seară, chiar și atunci când nu-i aduce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
la povești despre propria copilărie, dându-și ghionturi în timp ce-și aminteau cum fugeau din grădina mamei lor ca să se joace cu mielușeii. Se ajutau unul pe altul în a-și aminti numele câinilor - Negruțul, Pătatul și mai ales Minunea cu Trei Picioare, o cățea fermecată care supraviețuise atacului unui șacal și a continuat să păzească turma la fel de bine ca înainte. Era plăcut să vezi chipul tatălui meu în timp ce aceste povești ieșeau la iveală. Părea din nou un băiețel - fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
au mai cerut, așa că Basemath a început din nou, de data asta un cântec despre recoltă și bogăția pământului. Tabea s-a alăturat și ea, iar mie nu-mi venea să cred că prietena mea putea să creeze o asemenea minune împreună cu mamele ei. Am închis ochii. Femeile cântau ca păsările cerului, doar că mai dulce decât ele. Suna ca freamătul vântului prin copaci, doar că mai tare. Vocile lor erau ca murmurul râului, doar că avea un sens. Apoi cuvintele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
ani. Drumul de la casa lui Laban îmi dăduse gustul schimbărilor și rutina zilnică și viața așezată de la Succoth m-au plicitisit la început. Dar zilele mele erau pline de dimineața până seara și curând am început să învăț să gust minunea prin care făina se transforma în pâine, carnea în friptură, apa în bere. Am trecut de asemenea de la tors la țesut, ceea ce era mult mai greu decât crezusem și niciodată n-am fost la fel de bună ca Zilpa sau Bilha, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
până îmi aminteam că sunt singură în cortul bunicii. Îmi amintesc cu greu ceva din acele luni petrecute la Mamre. Când m-am întors la mamele mele, ele au fost dezamăgite că nu știam să le spun mai multe despre minunile pe care le văzusem și secretele pe care le auzisem. Fusese ca și cum umblasem printr-o peșteră plină cu bijuterii strălucitoare, iar eu mă întorsesem doar cu un pumn de pietricele cenușii. Dar totuși ceva îmi amintesc. Îmi amintesc că o dată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
Rahela și Inna încercau mereu să afle lucruri noi de la femeile la care se duceau. Au fost foarte fericite când au descoperit o specie nouă de mentă dulce care creștea pe acele dealuri. Era bună pentru stomac și era o minune pentru cele care sufereau de greață și balonare în timpul sarcinii. Dar când, de exemplu, Inna a văzut cum femeile de pe dealuri pictau corpul viitoarelor mame cu spirale galbene „ca să păcălească demonii”, a strâns din buze și a mormăit că nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
în fiecare zi îi făcea câte o surpriză cu o minge, vreun titirez sau o armă de vânătoare în miniatură. O dată, i-a adus o pisică de lemn care își deschidea și închidea gura dacă trăgeai de o ață. Acea minune m-a încântat și pe mine, nu numai pe copil. Fiul meu o iubea pe Re-nefer și când o vedea că se apropie, se repezea împleticindu-se spre ea ca să-o ia în brațe. Nu eram nici pe departe nefericită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
plante despre care ei știau foarte puțin. Meryt a găsit semințe de chimen la piață și a fost uimită să afle că erau bune pentru vindecarea rănilor. A cumpărat isop și mentă cu rădăcinile intacte care s-au prins de minune în solul negru și iute al Egiptului. Nimeni n-a mai suferit de stomac iritat în casa lui Nakht-re. Așa a devenit Meryt faimoasă pentru leacurile ei „exotice”, iar eu am avut satisfacția că înțelepciunea mamelor mele era folosită în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
mea. Bărbatul ei, olar de meserie, mi-a dat un urcior frumos drept mulțumire, mi-a sărutat mâinile și m-ar fi dus acasă pe brațe dacă l-aș fi lăsat. Meryt a răspândit vorba că aș fi făcut nu știu ce minune pentru Ahouri și în curând am devenit mult mai ocupate decât fuseserăm vreodată la Teba. Majoritatea bărbaților care munceau în vale erau tineri și aveau neveste la vârsta procreării, așa că ne duceam cam la zece nașteri într-o lună. Shif-re
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
mirositoare. Mai avusese un fiu cu o femeie din Salem, dar acela nimerise într-o viitură și murise înecat. - Mama zice că s-a sinucis de fapt, a zis Gera în șoaptă. Bărbatul de acolo e Merari, a mai zis. Minunea cu el e că e un om de treabă, deși s-a născut din Levi și Inbu. Frații lui sunt la fel de răi pe cât a fost tatăl lor. Un om căruia îi atârna falca s-a târât înspre Gera, care i-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
ajutor. Ce rost avea să mă chinuiesc inutil cu mulaje, schițe și studii dacă n-aveam nici o șansă? Cam așa gândeam pe la sfârșitul primului an de școală. Și, din acel moment, școala mi-a devenit chiar dragă; se potrivea de minune cu indolența mea și cu plăcerea de a tăia firul în patru, în opt, în șaisprezece, jucându-mă ca un scamator cu ideile, ceea ce mi-a fost de folos la examene. De citit, citeam la întâmplare, pe apucate, și n-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
tulburi. Câinele a ciulit urechile și a dat din coadă. Uluiți, am văzut cum amândoi s-au tolănit pe pământ la soare; Hingherul mângâia bestia, iar aceasta se uita, supusă, în ochii lui. Ca să fie în stare de o asemenea minune, mi-am zis. Hingherul trebuia să cunoască absolut totul despre câini. Nu se jucase în meseria lui. În timp ce eu... „Dacă trebuie să fim mediocri, atunci să fim niște mediocri desăvârșiți”, asta era gluma mea preferată în timpul studiilor de la Belle Arte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
alții au ajuns aici pentru că n-au rezistat. O coardă a sufletului lor a pleznit. Ca la un violoncel. Și deodată melodia nu mai e normală. Scârțâie. Ce e infernul? O coardă ruptă. Ajunge o singură coardă ruptă și unitatea, minunea, se sfărâmă. Omul nu mai e om. Infernul pune stăpânire pe sufletul lui. E aspră și nobilă lupta dusă ca să tămăduiești asemenea oameni. Fiecare pacient vindecat e un om smuls din infern. Aici sunt chiar pe linia frontului, pe linia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
său. Așteptam de la el o precizare, o explicație, dar când s-a întors spre noi am crezut că ne va înjura. Nu ne-a înjurat. Ne-a spus să ieșim afară, unde am constatat că scăpasem cu viață printr-o minune aterizând din întâmplare într-un luminiș. Puțin mai devreme sau puțin mai târziu, avionul s-ar fi zdrobit de pădurea ecuatorială. Îngrijorați, am aprins un foc ca să ne apărăm de eventualele amenințări pe patru labe și ne-am strâns tăcuți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
trist. Era prima oară când mă simțeam într-o sală somptuoasă de bal, luminată scânteietor, cu o femeie frumoasă, care în plus mă iubea. Deodată spuse încet: „Ajunge, hai să mergem”. Revenise la tonul obișnuit. N-o mai impresiona sala. Minunea, iluzia luaseră sfârșit. Ar fi trebuit să mă ridic chiar în clipa aceea, dar, din păcate, renunțăm greu totdeauna. Am vrut să mai prelungesc starea care-mi încălzise sufletul înainte. Am făcut o greșeală. A urmat singura frază pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
umpleau oamenii poveștile. Atlantida avea râuri multe, lacuri și izvoare și pretutindeni pământ rodnic, iar apa nu era acolo nici rară, nici deosebit de încîntătoare. Dar Auta trăise până la începutul tinereții în ținuturi unde apa era aur, așa că înțelegea bine miezul minunii acestui fluviu care îngrașă an de an pământurile ce fără el ar rămâne pustii. Când se plimbă o dată cu Iahuben mai sus de tabără, pe lângă malul încă plin de mâl, Auta stătu să privească într-un loc mlăștinos modestele tulpini de
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
o cutie pe care, într-un fel de ochi, zvâcnea o luminiță. Când luminița aceasta se liniști, Auta începu să simtă cu uimire că trage în piept același aer din lanul de grâu, poate chiar mai înmiresmat. Copleșit de asemenea minuni, Auta se gândea acum dacă într-adevăr acești străini erau zei, dar cu toate că vedea atâtea lucruri nemaivăzute, gândul că nu pot fi zei și mărturisirea unuia dintre ei că ar fi oameni (ce fel de oameni?) părea să aibă în
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
temple noi pentru ei?... Marele Preot îl măsură cu privirea: - Cum, tu ai și început să crezi că au coborât zeii?... Temple putem face oricând, ai răbdare să vedem ce e. De pe țărm până în lanul de grâu unde se petrecuse minunea, drumul lor se scurse destul de încet, deși robii purtători ai scaunelor celor doi preoți se schimbau la fiecare jumătate de ceas, ceilalți mergând toți pe asini, ca să fie odihniți. De câteva ori Marele Preot blestemă în sinea sa încetineala mersului
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
Marele Preot îl privi mirat. I se păru nefirească această nepăsare, tocmai acum când începeau să afle atâtea lucruri uimitoare. Dar gîndindu-se mai bine, își dădu seama că nu era nepăsare, ci oboseala pe care le-o stârneau toate aceste minuni învălmășite și neașteptate, care năvăleau asupra lor de câteva ceasuri întruna: - În noaptea asta ai să dormi în cortul meu! îi spuse sclavului bătrânul. - Da, stăpâne, răspunse el. Dar îngăduie-mi să le spun. Bătrânul încuviință și văzu că după ce
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]