15,045 matches
-
o concepție unitară privind prevenirea și combaterea traficului și consumului ilicit de droguri. Amploarea acestui fenomen, pe fondul dezvoltării rețelelor de criminalitate organizată transnațională, impune o nouă strategie, integrată în plan intern și internațional, ca reacție în fața acestei amenințări. Continuarea firească a unui proces în desfășurare, Strategia națională antidrog în perioada 2005-2012 este elaborată în concordanță cu prevederile noii strategii europene în domeniu și stabilește obiectivele generale și specifice pentru reducerea cererii și ofertei de droguri, pentru întărirea cooperării internaționale și
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
3, alin. (2), din prezenta ordonanță de urgență se cumulează cu alocația de stat pentru copii prevăzută la alin. (1), lit. a). Art. 5. - (1) De indemnizația și stimulentul prevăzute de prezenta ordonanță de urgență beneficiază, opțional, oricare dintre părinții firești ai copilului. (2) Beneficiază de aceleași drepturi și una dintre persoanele care au adoptat copilul, cărora li s-a încredințat copilul în vederea adopției sau care au copilul în plasament ori în plasament în regim de urgență, precum și persoana care a
[Corola-publishinghouse/Science/2153_a_3478]
-
elimina o neînțelegere între rivali ca Franța și Anglia sau Franța și Germania. De trei secole, democrația se răspândește lent, cu prețul unor conflicte memorabile, cu suișuri și coborâșuri într-o asemenea măsură, încât acum ni se pare regimul politic firesc al umanității. Credem că ea poate fi adoptată de toate culturile, adaptând-o la context. Sunteți optimist sau pesimist, urmând criteriile propriei judecăți. Măsura aprecierilor noastre nu este posibila per-fecțiune a viitorului, ci traiectoria parcursă, în mod real, în trecut
by Rudolf Rezsohazy [Corola-publishinghouse/Science/1070_a_2578]
-
se pronunță în favoarea acestei legi și a celor care sunt împotrivă urmăresc același scop: coabitarea pașnică, pe termen lung, a populațiilor de origine culturală și religioasă diferită. Opoziția se referă la mijloacele folosite: rigoarea legii, pe de o parte; evoluția firească a moravurilor, pe de altă parte. Când identificăm valorile implicate în cele două discur-suri-tip, ne dăm seama că acestea au făcut apel adesea la aceleași valori, dar că le folosesc în moduri diferite. Să analizăm mai îndeaproape. Regăsim valoarea libertate
by Rudolf Rezsohazy [Corola-publishinghouse/Science/1070_a_2578]
-
și pentru grupul precedent, cele șase valori despre care discutăm acum au logica lor de ansamblu. Spontaneitatea este valoarea-ghid a omului postmodern. Acesta își caută liber destinul, fără un itinerar stabilit dinainte. Poate să facă lucruri fără constrângere, din înclinația firească a personalității sale. Spontaneitatea este deja cultivată în școală. Ea se hrănește cu imaginație și creativitate (,,imaginația la putere!"), care sunt apreciate în detrimentul lecțiilor învățate, al eforturilor și al înțelepciunii generațiilor anterioare. Din moment ce se supune dorinței imediate și se bucură
by Rudolf Rezsohazy [Corola-publishinghouse/Science/1070_a_2578]
-
de la care, cum spuneam mai sus, ia „materialul de studiu” și psihologia normală de la care ia sistemul de organizare al vieții psihice, al personalității, criteriile de evaluare ale „normalului” și „patologicului” în viața psihică. Se poate însă ridica o problemă firească în acest caz. Dacă psihologia este știința care pune în evidență procesele psihice normale și le analizează metodic după tehnici bine stabilite și dacă psihiatria este știința care studiază aspectele patologice ale vieții psihice după o metodologie la fel de bine condusă
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
anumit echilibru care este stabilit și controlat de însăși modalitatea de funcționare a mecanismelor de autoreglare ale „sistemului personalității”. Fiind ipostaze egal posibile ca disponibilitate ale persoanei umane, normalitatea și anormalitatea se înscriu în ordinea ontologică a acesteia. În mod firesc, deducem de aici că „sistemul personalității” este organizat dialectic, după principiul complimentarității antinomice, al contrariilor, în asemenea măsură încât se poate vorbi despre o „balanță normal/patologic” de a cărei funcționare depinde atât starea de echilibru, respectiv sănătatea mintală, cât
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
tulburările vieții psihice aparțin ca obiect de studiu medicinei, mai exact psihiatriei. În ceea ce privește sfera somatică, atât aspectele normale, cât și cele patologice sunt în egală măsură și în totalitatea lor de competența medicinei. Această situație a făcut ca prin „medicalizarea” (firească și absolut necesară atât din considerente teoretice, cât și practice) a „bolii psihice” aceasta să fie gândită, înțeleasă și tratată în conformitate cu modelul bolii somatice. Dacă din punct de vedere medical, în sens terapeutic, această atitudine clinico-medicală corespunde necesităților de rezolvare
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
psihici „simt” o anumită rezervă, o atitudine negativă, de respingere, din partea societății față de ei. Aceasta generează adesea conflicte, dificultăți de comunicare și de adaptare, o situație de marginalizare. De aici și refuzul lor de „a se considera bolnavi” și tendința firească de a infirma prin aceasta, de a refuza, un „statut medical” ca o consecință a diagnosticului clinico-psihiatric. Etiologia și evoluția bolilor psihice Boala psihică reprezintă din punct de vedere clinico-psihiatric modele cu o configurație specifică, reprezentate prin „tablourile clinice” sau
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
niște indivizi posedați de spirite malefice, de diavol etc. care „intrând” în corpul acestora le subordonau voința, gândirea și comportamentul (T.K. Osterreich). Nebunia avea caracter de posesiune și ea era privită ca o pedeapsă care a lovit individul. În mod firesc, încercările terapeutice se înscriau în seria practicilor magice, șamanice, exorcizări etc. II) Etapa preștiințifică încearcă să dea o explicație apariției bolilor psihice legându-le de cauze fizice (miasme, substanțe toxice, alimentație, cauze morale etc.). În sensul acesta combaterea tulburărilor psihice
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
față de tema suferinței (somatică sau psihică), cât și „modalitatea de conștientizare” a acesteia, „acceptată” sau „refuzată” de bolnav, ca boală. Orice „narațiune clinică” ce expune suferința are, dincolo de „obiectivitatea” sa, o mare încărcătură „subiectiv-emoțională” întrucât fiecare bolnav are, în mod firesc, tendința de a relata, în primul rând și adesea chiar în exclusivitate, ceea ce crede și simte el că este important, ceea ce-l impresionează în mod deosebit și reprezintă pentru el un „pericol”, chiar dacă în fapt lucrurile nu stau deloc așa
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
pune în evidență modul în care au evoluat și s-au transformat „termenii” care desemnau anumite stări psihice patologice. Inițial termenii care desemnau tulburările psihice erau cuprinși într-un singur cuvânt: „nebunia”. Ea avea conotația morală a abaterii de la ordinea firească a lucrurilor. Modalitatea de înțelegere și denumire morală a tulburărilor psihice a persistat, așa cum o vedem în alte forme de limbaj: lunatici, vesanici, insanici, melancolici. Medicalizarea bolilor psihice, prin scoaterea lor din sfera morală și transferul lor în medicină, schimbă
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
sau psiho-social) și de o motivație endogenă (psihologică sau psihopatologică), specifice pentru fiecare individ în parte, cu rezonanță ideo-afectivă asupra personalității sale, declanșând pulsiuni autoagresive prin schimbarea atitudinii morale față de sine și față de lume și având ca finalitate întreruperea desfășurării firești a cursului vieții biologice printr-un proces de traumatizare al propriului corp (C. Enăchescu). Această definiție a suicidului permite să fie acceptate, în mod egal, atât o etiologie pur patologică a acestuia, precum și o atitudine, absolut nepatologică, motivată de interesele
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
ia cunoștiință de sine însuși”, dar într-o manieră nefirească, ireală și, în primul rând, ilogică. Noul său „model de gândire” va fi irațional, neconform cu sistemul de valori, motivat de mobiluri psihopatologice și care-l va deturna de la desfășurarea firească a existenței sale anterioare. Orice act de conversiune este un „răspuns” pe care individul și-l dă la întrebările care-l frământă. Acest răspuns reprezintă un „act de descoperire”. Tensiunea intelectuală a omului de știință, a cercetătorului, constă în conducerea
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
o vede” mai urâtă și mai rea decât este de fapt. Inadaptabilitatea paranoicului este rezultanta socială a atitudinii sale mintale, a tendințelor sale profunde. Solitudinea este pentru paranoic un remediu util și agreabil. Paranoicul, prin inadaptabilitatea sa, este în mod firesc condus către o viață solitară, izolată. Vagabondajul acestor bolnavi poate fi considerat ca o consecință a inadaptării paranoicului. Dincolo de aspectele mai sus menționate, ce reprezintă principalele trăsături de personalitate cu caracter psihopatologic care definesc Persoana paranoicilor, constatăm că toate converg
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
vieții. Fiecare persoană aflată în suferință, datorită unei boli, reacționează diferit față de prezența acesteia, „elaborând” atitudini variate, cu caracter de apărare-compensare-refugiu față de tulburările respective. Acceptarea de către individ a stării de sănătate și refuzul de către acesta al bolii este un fapt firesc care se raportează în plan psihologic la instinctul de conservare, iar în plan moral, la grija față de sănătate, teama de boală și consecințele acesteia. Atitudinea față de propria sănătate poate lua, în anumite „situații de viață” și la anumite „persoane”, un
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
fie persoanei medicului, fie unei alte persoane care „influențează” prin prezența sau relatarea suferințelor sale persoana bolnavului, în cazul acesta, bolnavul va avea rolul de persoană indusă, iar rezultatul acestei „inducții” va fi maladia iatrogenă. Tipurile de iatrogenii O atitudine firească este de a înțelege suferințele relatate de această categorie de „bolnavi dificili”, ca pe niște „experiențe sufletești personale”, chiar dacă ele se deosebesc sau contravin tipurilor de boli cunoscute sau modificărilor somatice și funcționale. Iatrogeniile sunt fenomene psihice „parazitare” sau net
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
evenimente sau situații pozitive, cu rol stimulant, asistăm la o schimbare în bine, la progresul și dezvoltarea individului. În cazul intervenției în decursul vieții individului, a unor evenimente sau situații negative, nocive, psiho-traumatizante, eșecuri, crize morale sau sufletești etc., cursul firesc al vieții acestuia se schimbă. Această schimbare poate fi imediată sau să apară în timp. Poate fi de scurtă durată sau de lungă durată, poate fi reparată și uitată sau poate produce efecte grave, ireparabile care vor duce la schimbări
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
diferența dintre psihobiografie și pato-biografie: absența pericolului, în primul caz, și prezența acestuia, în cel de-al doilea caz. Viața normală este un model de existență care curge firesc. Viața bolnavului este o existență ruptă, întreruptă, amenințată, al cărui curs firesc este schimbat. Poate că din acest motiv pato-biografiile sunt atât de tensionate, de încărcate de dramatism, și au un destin tragic. În cazul modelelor pato-biografice, persoana bolnavului devine un om problematic pentru el însuși, dar, în egală măsură, el este
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
o semnificație patologică a fost posibilă odată cu constituirea și dezvoltarea studiilor de sociologie, psihologie socială, medicină socială, igienă mintală, psihiatrie socială și etnopsihiatrie sau psihiatrie transculturală. Fixarea atenției asupra fenomenelor psiho-sociale a actelor și conduitelor colective, a condus în mod firesc la delimitarea grupului de tulburări psihice colective, a Psihozelor colective și, în final, la constituirea, așa cum spuneam mai sus, a psihiatriei sociale și a igienei mintale. Tulburările psihice colective intrate în psihopatologie și psihiatrie prin intermediul modelului de gândire psiho-socială sunt
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
devin probleme de dezbatere permanentă și, în final, exclusivă, favorizând prin aceasta o irupție a iraționalului în realitatea lumii posibile. În această atmosferă ideologică, populația nu se mai recunoaște pe sine și, din acest motiv, nu mai poate înțelege raportul firesc cu lumea reală pe care o simte străină, inautentică, ostilă sau chiar direct dăunătoare. În aceste condiții, încep să apară explicații fanteziste cu caracter catastrofic care accentuează și mențin această stare de incertitudine care generează o angoasă colectivă. În fața acestor
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
anumită imagine, în mod deliberat cu scop vădit propagandistic, Apelul la autoritate, cu rol de model exemplar de urmat: modele religioase, figuri politice, personaje istorice, eroi etc. Efectele acestor mecanisme psiho-sociale vor face ca în timp să schimbe realitatea socială firescă înlocuind-o cu un stat artificial în care drepturile și libertățile naturale sunt suprimate. Acest tip de societate supusă unui control riguros, extins asupra tuturor domeniilor, va duce la acumularea unor tensiuni interioare care vor avea ca efect schimbarea oamenilor
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
și grupul de indivizi, este singur. El își găsește identitatea în modelul socio-cultural căruia îi aparține. Progresul social și siguranța socială sunt resimțite ca siguranța și prosperitatea sa personală. Relațiile interpersonale și dintre individ sau grupele umane și stat sunt firești. Statul este cel care „lucrează” pentru mase, iar masele se simt protejate de stat, văzând în acesta siguranța și garanția unei vieți normale. Normalitatea și forța valorilor care guvernează statul, sunt garanția stării de sănătate mintală și de echilibru comportamental
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
simți străină. Este cazul persoanelor care, datorită unor cauze speciale, părăsesc mediul lor de origine și se refugiază în alte medii etno-culturale. Este cazul refugiaților, emigranților sau a persoanelor exilate. Trecerea dintr-un mediu etno-cultural într-altul presupune, în mod firesc, un efort special de adaptare, de absorbție a unor valori socio-culturale noi, a unor noi modele de gândire, de comportament etc. Toate acestea vor determina nu numai o schimbare în plan comportamental al individului respectiv, ci, în multe cazuri, prin
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]
-
izolează”, justificând această atitudine fie ca pe o „protecție socială”, fie ca pe o „măsură de siguranță preventiv-terapeutică” impusă acestuia. În fond, statul „se teme” de nebuni și îi refuză. Este, din punct de vedere formal, o atitudine de auto-protecție firească; în esența lor însă, lucrurile stau cu totul altfel. Statutul bolnavului psihic este temporar. El durează atâta timp, cât evoluează din punct de vedere clinic boala și tratamentul administrat. O dată ameliorată sau chiar remisă starea clinică, bolnavul iese de sub îngrijirea
[Corola-publishinghouse/Science/2268_a_3593]