17,564 matches
-
și colajul de documente sau alternarea persoanei naratorului în relatarea faptelor. Prin calitatea de personaj-martor, dezvăluită în momentele-cheie ale acțiunii, al cărei curs, văzut ca un dat istoric, nu poate fi schimbat, autorul are posibilitatea să dea o interpretare, parțial validă, din perspectiva contemporaneității. O ruptură mai radicală, vizibilă în abandonarea tematicii impuse de ideologia oficială și în abordarea cu o altă înțelegere a destinelor umane, poate fi detectată în romanul Până la ultima consecință (1988). Protagonistul, Anton Majaru, de fapt un
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290168_a_291497]
-
organism are ca principală atribuție aceea de a propune Președintelui României numirea în funcție și eliberarea din funcție a judecătorilor și a procurorilor, cu excepția celor stagiari. Totodată, Consiliul Superior al Magistraturii dispune cu privire la promovarea, transferarea, suspendarea din funcție a magistraților; validează examenele de capacitate ale magistraților; dă avize la solicitarea ministrului justiției și libertăților cetățenești în probleme privind administrarea justiției. De asemenea, Consiliul Superior al Magistraturii îndeplinește, prin secțiile sale, rolul de instanță de judecată în domeniul răspunderii disciplinare a judecătorilor
Sistemul administrativ românesc – inspiraţie franceză şi adaptare autohtonă by Dragoş Valentin DINCĂ () [Corola-publishinghouse/Science/208_a_439]
-
calitatea sa de membru al unui partid politic până în momentul depunerii jurământului. Validarea mandatului său de Curtea Constituțională nu pune în discuție calitatea sa de membru a unui partid politic. Candidatul la funcția de președinte, al cărui mandat a fost validat, poate păstra calitatea de membru al unui partid, dar nu ulterior depunerii jurământului. În ceea ce privește incompatibilitatea cu orice funcție publică, conceptul de funcție publică este cel dat de dreptul administrativ<footnote Funcția publică reprezintă ansamblul atribuțiilor și responsabilităților stabilite de instituția
Sistemul administrativ românesc – inspiraţie franceză şi adaptare autohtonă by Dragoş Valentin DINCĂ () [Corola-publishinghouse/Science/208_a_439]
-
incompatibilități. O comisie constituită în acest sens - comisia de validare - propune consiliului local validarea sau invalidarea mandatelor în funcție de îndeplinirea condițiilor de eligibilitate și de confirmarea faptului că alegerea nu s-a produs prin fraudă electorală. Mandatele de consilier local sunt validate cu votul deschis al majorității consilierilor locali prezenți la ședință și ele sunt supuse controlului judecătoresc, în regimul contenciosului administrativ, sub condiția justificării unui interes de cel care contestă legalitatea hotărârii. Consiliile locale sunt legal constituite după validarea mandatelor a
Sistemul administrativ românesc – inspiraţie franceză şi adaptare autohtonă by Dragoş Valentin DINCĂ () [Corola-publishinghouse/Science/208_a_439]
-
rescrierea. Însă, dacă demersul hermeneutic încearcă un exercițiu de identificare cu ipostaza autorului, rescrierea va evidenția funcții și producții intratextuale care îi asigură un rol distinct. Din acest motiv, rămânem mai aproape de nuanțarea căutătorului muzei din Bibliotecă și reținem ca validă disocierea rescriere/hipertextualitate. În ceea ce îl privește pe reputatul specialist în postmodernism de la Universitatea din Utrecht, se simte în tonul său atitudinea comparatiștilor față de intertextualitate. Dacă adepții (ca să zicem așa) legăturii genettiene dintre hipotext și hipertext consemnează din primul paragraf
[Corola-publishinghouse/Science/1575_a_2873]
-
aici asupra aspectului polifonic al distincției dintre locutor și enunțător. O propoziție nu este niciodată "direct" asertată de un locutor; el alege dacă își asumă sau nu propoziția enunțată, angajîndu-se sau dezangajîndu-se. Fiind sursa propoziției, el o poate prezenta ca validă sau nu (sau validă în ordinea lucrurilor) în spațiul său de realitate. Scopul referențial al enunțării unei propoziții este (co)construirea finalizată a unui spațiu semantic. Pe baza marcatorilor referențiali (care fac trimitere la proprietățile indivizilor), enunțiativi și argumentativi, destinatarul-interpretant
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
al distincției dintre locutor și enunțător. O propoziție nu este niciodată "direct" asertată de un locutor; el alege dacă își asumă sau nu propoziția enunțată, angajîndu-se sau dezangajîndu-se. Fiind sursa propoziției, el o poate prezenta ca validă sau nu (sau validă în ordinea lucrurilor) în spațiul său de realitate. Scopul referențial al enunțării unei propoziții este (co)construirea finalizată a unui spațiu semantic. Pe baza marcatorilor referențiali (care fac trimitere la proprietățile indivizilor), enunțiativi și argumentativi, destinatarul-interpretant (re)construiește unul din
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
prin modalitatea TREBUIE ("ar trebui") și prin conectorul DOAR. Astfel, putem preciza valorile lui DOAR refutativ; ele se apropie aici de TOTUȘI și chiar de CU TOATE CĂ. Acest argument creează două universuri (U și U'); macro-propoziția care urmează după DOAR este validă în universul locutorului, în timp ce precedenta ei este validă într-un univers U' (cel al opiniei curente) și neasumată de locutorul-enunțător ca atare. După cum demonstrează J.-C. Anscombre (1983) referindu-se la TOTUȘI, chiar introdus într-o strategie concesivă, DOAR marchează
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
DOAR. Astfel, putem preciza valorile lui DOAR refutativ; ele se apropie aici de TOTUȘI și chiar de CU TOATE CĂ. Acest argument creează două universuri (U și U'); macro-propoziția care urmează după DOAR este validă în universul locutorului, în timp ce precedenta ei este validă într-un univers U' (cel al opiniei curente) și neasumată de locutorul-enunțător ca atare. După cum demonstrează J.-C. Anscombre (1983) referindu-se la TOTUȘI, chiar introdus într-o strategie concesivă, DOAR marchează o anumită mirare rezultată din coexistența celor două
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
de enunțare: în teoria polifonică a enunțării (Anscombre și Ducrot, 1983), locutorul (L) poate sau nu să se angajeze asumîndu-și sau nu propoziția enunțată; implicit, un enunțător (E) se află întotdeauna la baza unei propoziții, însă numai locutorul o poate valida în spațiul realității sale: dacă E = L: propoziția este validă în spațiul locutorului; dacă E ≠ L: propoziția este validă într-un alt spațiu; dacă E Ø L: propoziția apare ca validă în ordinea lucrurilor (enunțarea "istorică" a lui Benveniste, enunțarea
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
1983), locutorul (L) poate sau nu să se angajeze asumîndu-și sau nu propoziția enunțată; implicit, un enunțător (E) se află întotdeauna la baza unei propoziții, însă numai locutorul o poate valida în spațiul realității sale: dacă E = L: propoziția este validă în spațiul locutorului; dacă E ≠ L: propoziția este validă într-un alt spațiu; dacă E Ø L: propoziția apare ca validă în ordinea lucrurilor (enunțarea "istorică" a lui Benveniste, enunțarea proverbială sau generală). În cazul unui singur epigraf pe o
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
asumîndu-și sau nu propoziția enunțată; implicit, un enunțător (E) se află întotdeauna la baza unei propoziții, însă numai locutorul o poate valida în spațiul realității sale: dacă E = L: propoziția este validă în spațiul locutorului; dacă E ≠ L: propoziția este validă într-un alt spațiu; dacă E Ø L: propoziția apare ca validă în ordinea lucrurilor (enunțarea "istorică" a lui Benveniste, enunțarea proverbială sau generală). În cazul unui singur epigraf pe o pagină, (adesea) propoziția altui locutor este considerată ca validă
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
la baza unei propoziții, însă numai locutorul o poate valida în spațiul realității sale: dacă E = L: propoziția este validă în spațiul locutorului; dacă E ≠ L: propoziția este validă într-un alt spațiu; dacă E Ø L: propoziția apare ca validă în ordinea lucrurilor (enunțarea "istorică" a lui Benveniste, enunțarea proverbială sau generală). În cazul unui singur epigraf pe o pagină, (adesea) propoziția altui locutor este considerată ca validă în ordinea lucrurilor: proprietățile atribuite citatului sînt revendicate de locutor (autor), însă
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
validă într-un alt spațiu; dacă E Ø L: propoziția apare ca validă în ordinea lucrurilor (enunțarea "istorică" a lui Benveniste, enunțarea proverbială sau generală). În cazul unui singur epigraf pe o pagină, (adesea) propoziția altui locutor este considerată ca validă în ordinea lucrurilor: proprietățile atribuite citatului sînt revendicate de locutor (autor), însă acesta nu și le asumă. Totuși, în măsura în care epigraful se raportează la text, el marchează și aprobarea tacită a locutorului. În cazul mai multor epigrafe care apar pe pagina
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
la activitățile de editare", ci spre o concluzie non-C ([P2]). Acest fapt implică folosirea sintagmei CU TOATE ACESTEA după FĂRĂ ÎNDOIALĂ, pentru a redresa argumentarea prin introducerea unui argument explicit în favoarea unei non-C. Cele două propoziții, P și Q, sînt validate în spațiul locutorului-enunțător, dar propoziția Q creează și un nou univers (U2) a cărui valoare ilocuționară superioară este dată de CU TOATE ACESTEA. Prin urmare, indicațiile de lectură vor fi: a) Atribuirea de conținut semantic p segmentului textual care precedă
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
polifonică a activității lingvistice (1985, p. 42). Fie enunțul: Strălucirea blondă și natura independentă a lui Rosary o fac diferită de tinerele portugheze. În acest enunț, Locutorul se identifică cu enunțătorul și își asumă propoziția asertată. El o prezintă ca validă în spațiul real. Să revedem enunțul din text: Strălucirea blondă și natura independentă a lui Rosary o fac atît de diferită de tinerele portugheze. Spre deosebire de enunțul precedent, Locutorul nu este asimilat enunțătorului, nu își asumă responsabilitatea aserțiunii; nu afirmă adevărul
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
El semnalează și elementul care declanșează povestirea: Rosary este atît de diferită, atît de străină, cu totul alta decît... Dom Duarte nu întîrzie să o facă să înțeleagă asta. Cu alte cuvinte, avem următoarea mișcare: Astfel, locutorul nu prezintă ca validă reprezentarea discursivă implicată de propoziția P (§ 1) în propriul spațiu real. Din contră, acest lucru este realizat de propoziția Q (aducînd concluzia non-C) în spațiul locutorului. În cazul în care enunțătorul și locutorul coexistă în concluzia non-C ("a nu mai
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
și de orientarea argumentativă globală a textului. Dacă locutorul (L = editorul = H. Nyssen) se poate angaja sau desprinde, asumîndu-și sau nu propoziția enunțată, atunci un enunțător (E) se află mereu la originea propoziției pe care locutorul o poate prezenta ca validă sau nu în spațiul realității sale. Vom relua cele trei cazuri rezumate de J.-M. Adam: dacă E = L: propoziția este validă în spațiul locutorului (R); dacă E ≠ L: propoziția este validă într-un alt spațiu (M chiar contra-factual ipotetic
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
enunțată, atunci un enunțător (E) se află mereu la originea propoziției pe care locutorul o poate prezenta ca validă sau nu în spațiul realității sale. Vom relua cele trei cazuri rezumate de J.-M. Adam: dacă E = L: propoziția este validă în spațiul locutorului (R); dacă E ≠ L: propoziția este validă într-un alt spațiu (M chiar contra-factual ipotetic I); dacă E = Ø: propoziția este dată ca validă în ordinea lucrurilor (1989, p. 197). Din această cauză, orice expresie lingvistică este
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
propoziției pe care locutorul o poate prezenta ca validă sau nu în spațiul realității sale. Vom relua cele trei cazuri rezumate de J.-M. Adam: dacă E = L: propoziția este validă în spațiul locutorului (R); dacă E ≠ L: propoziția este validă într-un alt spațiu (M chiar contra-factual ipotetic I); dacă E = Ø: propoziția este dată ca validă în ordinea lucrurilor (1989, p. 197). Din această cauză, orice expresie lingvistică este marcată argumentativ și enunțiativ: prin enunțarea unei propoziții, există (co
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
cele trei cazuri rezumate de J.-M. Adam: dacă E = L: propoziția este validă în spațiul locutorului (R); dacă E ≠ L: propoziția este validă într-un alt spațiu (M chiar contra-factual ipotetic I); dacă E = Ø: propoziția este dată ca validă în ordinea lucrurilor (1989, p. 197). Din această cauză, orice expresie lingvistică este marcată argumentativ și enunțiativ: prin enunțarea unei propoziții, există (co)construire a unui spațiu semantic de către destinatarul-interpretant. El operează pe baza diferiților marcatori care garantează că, într-
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
Este vorba despre comportamentul creator al elevului, unde acest potențial nu garantează apariția actului creativ, dacă nu beneficiază de un mediu propice. Alți autori înțeleg prin creativitate “facultatea de a crea”, adică valorificarea potențialului prin producerea a ceva original și validat social sau prin obținerea unui rezultat exprimat prin opera, produsul creației: idee, obiect etc. Se face referire directă la comportamenul creator al adultului. Orice individ care a creat ceva recunoscut ca atare de instanța socială poate fi considerat posesorul creativității
Creativitate şi îndemânare by Amalia Farcaş. () [Corola-publishinghouse/Science/689_a_1281]
-
stilurile de coping pe care subiectul le utilizează în momentul examinării, dar ține seama și de datele culese pentru perioada imediat anterioară evaluării. Informațiile furnizate în acest capitol arată importanța abordării evaluative, care presupune, în esență, o identificare fidelă și validă a mecanismelor de apărare utilizate de subiect, precum și punerea în evidență a apărărilor sale majore, adică a acelora pe care le folosește cel mai des. Lucru important, stilul defensiv observat într-un anumit moment al existenței are o puternică valoare
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
durata internării. Pornind de la rezultatele obținute, autorii remarcă trecerea unei paciente schizofrenice de la apărări mai narcisiste la apărări afective și apoi nevrotice (într-o perioadă când era suficient de refăcută pentru a ieși din spital). Deși nu a fost niciodată validată în mod adecvat, Scala profilului eului a servit drept fundament pentru stabilirea altor ierarhii ale mecanismelor de apărare (Vaillant, 1971 și 1992; Meissner, 1980). Ea a fost folosită și în cadrul unui studiu longitudinal consacrat tipurilor de apărări utilizate la 36
[Corola-publishinghouse/Science/2070_a_3395]
-
decât băieții, că violența televizuală le „îngrozește” și le „dă un sentiment de nesiguranță”. Elevii din mediul urban par să fie mai afectați de efectul negativ maxim „îmi perturbă somnul” decât cei din mediul rural, deși astfel de date trebuie validate prin cercetări ulterioare. Influența televiziunii, școlii și familiei asupra elevilor Deși fenomenul influenței comparative a mediei, școlii și familiei asupra comportamentului elevilor nu poate fi cunoscut numai pe baza unui sondaj de opinie, din datele culese reies unele aspecte care
[Corola-publishinghouse/Science/2237_a_3562]