15,624 matches
-
fericire, Uri nu a întrebat-o cum se simțea, ci doar ce a aflat. Îi povesti despre adevăratul Afif Aweida, negustorul de antichități furate, care trăia în timp ce vărul lui, vânzătorul de fructe, fusese omorât. Ascultând-o, Uri schița un zâmbet trist, amar. —Ce e? — Nimic, doar că s-a mai întâmplat asta înainte. Nu mie, unor colegi de-ai mei. —Ce anume? — Un caz foarte grav de confuzie de identitate. S-a petrecut în timpul războiului din Liban, acum câțiva ani. Serviciile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
a întâmplat ceva important acolo? Păi, mi s-a părut important la momentul respectiv. Era lucru mare să fim singuri, doar eu și el. Nu mi s-a mai întâmplat înainte. Ridică privirea spre Maggie, afișând din nou zâmbetul acela trist. —Și nici după. Ați vorbit despre ceva? — Îmi amintesc că el a vorbit despre minoici, spunând că odată au fost o civilizație măreață. Și privește-i acum, a zis. Nu mai există. Asta ni s-ar putea întâmpla și nouă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
să fii. Cum îndrăznești... —Ai făcut toate astea pentru că ți-a fost teamă că scoaterea la iveală a testamentului ar putea da peste cap procesul de pace? Toate aceste omoruri, de ambele părți? În glasul ei se simțea o ironie tristă. —Ai făcut toate astea ca să previi suspendarea procesului de pace? Nu te-ai gândit nici o clipă că omorurile în lanț, în cel mai delicat moment al negocierilor ar putea singure să dea dracului negocierile? Vreau să spun că e de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
sa fii cu totul și cu totul orbit de toate lucrurile și de toată lumea ca să începi să faci asta... Ca să începi prin a arunca câini vii în fântână... (Câinele latră din nou. Ecoul lătrăturilor răzbate în aer într-un fel trist și disperat.) BĂRBATUL CU PĂLĂRIE: Să facem ceva! BĂRBATUL CU BASTON: Ce să facem? BĂRBATUL CU PĂLĂRIE: Să facem ceva să-l scoatem. BĂRBATUL CU BASTON: Ușor de zis. BĂRBATUL CU PĂLĂRIE: Trebuie să-l scoatem. BĂRBATUL CU BASTON: Cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
Ehe! Osândiții de altădată! Erau mii de chichițe și ei le știau pe toate. ARTUR ( Ia sticla și bea; își vor da sticla unul altuia.): Ce-a fost a fost! GARDIANUL: Asta e viața... (Amândoi, unul lângă altul, jigăriți și triști; replici plictisite.) ARTUR: Nu trebuie, totuși, să ne lăsăm striviți... GARDIANUL: Păi, nu? ARTUR: Trebuie să facem față... GARDIANUL: Cum să facem față? Eu am făcut trei copii care tușesc, tușesc... ARTUR: Toți? GARDIANUL: Toți. ARTUR: Astea nu sunt vremuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
fi dus... ARTUR: De ce? COLONELUL: Nici nu știți peste ce am dat... Ceva groaznic... îmi îngheață sângele în vine... Da, da... De o mie de ori da... Uitați-vă puțin pe fereastră! Vedeți? ARTUR: Ce? COLONELUL: Aceasta e cea mai tristă zi din viața mea. ARTUR: Și dintr-a mea. Ați luat-o de tot? COLONELUL: Ce? ARTUR: Plângerea. COLONELUL: Nu, am copiat-o în grabă. ARTUR: Foarte bine. COLONELUL: Ce-i de făcut? ARTUR: Trebuie să ne păstrăm calmul. CĂLĂUL
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
locuiește în arbore. La început păsările sunt vorbitoare și dacă știi cum să le întrebi afli o mulțime de lucruri despre lumea din care vin. Dar trebuie să te grăbești să le întrebi pentru că mai apoi păsările devin tot mai triste și își pierd glasul. La început păsările stau toată ziua în arbore și se miră de arbore. Mai apoi, spre bătrânețe, învață să zboare, iar atunci când sunt bătrâne de tot nici nu se mai întorc în arbori, se rotesc doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
tocmai pentru că am trecut cândva prin acele păduri frumoase... Asta e. Totul se poate reîntoarce, poate că într-o dimineață ne vom trezi și-o vom lua razna, pur și simplu, prin ploaie... Înțelegeți? Poate că de asta suntem așa triști și înrăiți și scârbiți și păcătoși, poate că de asta... poate că am fost cu toții călători prin ploaie și acum nu știm nimic... nu ne mai amintim nimic... Eu, domnule, de mulți ani aștept să visez un vis... CĂLĂTORUL PRIN
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
sădit În suflete de Însuși Creatorul, instinctul, zic, nebunia, paranoia Îndepărtării de propria esență, de gratuitatea și adevărul existenței În sine și pentru sine a tuturora și a fiecăruia În parte... omul social, animalul politic a Învins omul natural... biruință tristă și costistitoare... nimeni nu vrea să vadă cât de scump plătim această victorie inutilă, acest triumf mai păgubos decât toate Înfrângerile la un loc... când Dumnezeu i-a dat omului În stăpânire viageră Pământul, Adam și Eva erau hărăziți nemuririi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
chestii abisale, fundamentale și național-universale, că de-aia pică mapamondu-n posterior de-atâta problematică majoră când la București apare ultimul bestseller În 350 de exemplare netto și de-aia e celebră-n orient și alte puncte cardinale literatura română cea tristă, plină de humor. Pe de altă parte, merită o cacealma și domnu’ publicu’ autohton cosmopolit, snob și idolatru vizavi de orice nu e românesc. Hai să fim serioși, dacă ar fi scris un român Codul lui Da Vinci, mai vedeam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
vorbească despre drepturile istorice ale Portugaliei, inutil să se evoce măreția operei celor dintâi descoperitori și colonizatori ai Africii - toți portughezi, - inutil să se critice planurile nesățioase ale imperialismului englez în Africa. Realitatea era mult mai simplă și mult mai tristă: la sfârșitul secolului XIX, Portugalia nu mai reprezenta nimic - nici ca forță militară, nici ca putere maritimă, nici ca prestigiu economic, social și politic, - în timp ce Anglia era în apogeul ascensiunii sale și punea ultimele pietre la cel mai grandios edificiu
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
pentru ea, să se solidarizeze cu ea?... Ce măsuri s-au luat ca să se atragă în mod practic așa numitele clase neutre, moderate, norodul din sate, simplu și aspru,... provincia, în sfârșit, dominată ani de-a rândul de cea mai tristă și mai primejdioasă indiferența politică?!" (Republica din 3 decembrie 1911). Costa, adevăratul dictator al Republicii, nu se gândea la asemenea măsuri. Misiunea lui era să distrugă din rădăcină vechiul regim, paralizând pe rând instituțiile tradiționale. În primele șase luni ale
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
clipă, mama răspunde cu hotărâre și energie. - Acceptă, nu te neliniști de mine. Dacă au venit aici înseamnă că au avut nevoie de tine. Trebuie să accepți. Du-te, fiul meu... Sâmbăta următoare, după cinci zile de alternative și mai triste, Salazar ajunge în Capitală." (Luiz Teixeira). Lisabona asistă, la 6 iunie, la o mare paradă militară; iau parte toți cei care contribuiseră la lovitura de stat. Antonio Maria da Silva și guvernele demagogice erau atât de urâte încît biruința de la
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
impresionat prea mult pe Gomes da Costa. În ziua de 18 iunie face un nou guvern. La Finanțe e numit comandantul Filomeno da Camara. Profesorul Salazar e din nou liber să-și continue cursurile la Coimbra. Începe acum o perioadă tristă în istoria revoluției militare portugheze. Gomes da Costa își ia în serios rolul de dictator. Excelent militar, erou pe câmpurile de luptă, dovedește o nemăsurată naivitate în treburile politice. Se înconjoară de o serie de oameni ambițioși și sterili, care
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
toate deznădejdile și autoflagelările poeților, toate viziunile mohorâte ale romancierilor, toate apologiile pesimismului și nihilismului pe care le urziseră generația de la Coimbra și celelalte centre de fosforescentă invectivă din a doua jumătate a secolului trecut. Dar toate aceste lucruri frumoase, triste și inutile - erau acum lucruri moarte, aparțineau unui ciclu care se încheiase. Portugalia trăia acum un alt moment, o altă revoluție, care începea printr-o reîntoarcere la lucrurile vii, simple și fundamentale. Într-o țară de leneșă reverie, muzicală pierdere
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
Înmagazinat, așa cum se Întâmplă și cu ceilalți copii mai speciali, copii minune - copilași frumușei, cu capete cârlionțate, care flutură baghete de dirijor sau Îmblânzesc piane uriașe, și care În cele din urmă ajung muzicieni de mâna a doua, cu priviri triste, boli ciudate și șezutul ușor diform, ca de eunuc. Dar chiar și așa, misterul individual Îl va chinui În continuare pe memorialist. Nu pot găsi nici În mediul Înconjurător, nici În ereditate instrumentul exact care m-a modelat, ruloul care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
a unui bărbat vorbind Altuia pe care nu-l cunoaște suficient de bine pentru a-l tutui. Revoluționar Înfocat, vocifera vehement la adresa rătăcirilor țării noastre și vorbea despre umanitate și libertate, despre răul pe care-l produc războaiele și despre trista (dar interesanta, credeam eu) necesitate de a Înlătura tiranii, iar uneori ne arăta pe atunci populara carte pacifistă Doloi Orujie! (o traducere a lucrării Die Waffen Nieder! de Bertha von Suttner) și mă bombarda pe mine, un copil de șase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
sau să denatureze expresiile idiomatice sau chiar pe cele populare, de pildă, ca atunci când spunea la masă, oftând brusc (căci Întotdeauna se și Întâmpla ceva - o criză de febră a fânului, moartea unui păun, pierderea unui ogar barzoi): „Je suis triste et seul comme une «bylinka v pole»“ („sunt singur ca un «fir de iarbă pe câmp»“). Insista asupra faptului că are o boală de inimă incurabilă și că, În cazul unui atac, nu se putea liniști decât dacă se Întindea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
revista Entomologist. Nu o cunoștea nici el, dar a avut amabilitatea de a verifica În colecția aflată la British Museum - și a descoperit că fusese descrisă cu mulți ani În urmă sub numele de Plusia excelsa de către Kretschmar. Am primit trista veste, formulată cât se poate de delicat („...vă felicităm pentru obținerea... o specie foarte rară pe Volga... o siluetă formidabilă...“) cu mult stoicism; dar după mulți ani, printr-o Întâmplare norocoasă (știu că n-ar trebui să mă fălesc) m-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
lui nu acceptau Întotdeauna, iar dintre băieții pe care-i recrutase, mulți s-au dovedit a nu fi la Înălțime. Mi-am format o imagine ciudat de neplăcută despre el, urmărindu-și cu Încăpățânare scopul, cercetând școlile, cu ochii lui triști și stranii, atât de familiari mie din fotografii, căutând băieții cei mai chipeși printre cei mai buni școlari. Se spune chiar că ar fi plătit părinți nevoiași pentru a aduna colegi pentru cei doi fii ai lui. Deși naivele reprezentanții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
și vechiul pian mecanic al proprietăresei, o mașinărie patetică, plină de piese muzicale sfâșiate, strivite, Înnodate, pe care le puneai o dată de probă și nu-ți mai trebuiau a doua oară. Trinity Lane era o străduță Îngustă, tihnită și cam tristă, pe care aproape că nu se circula, dar cu un lung trecut sinistru ce Începea din secolul al șaisprezecelea, când se numea Findsilver Lane, deși pe atunci avea și o denumire mai vulgară datorită canalelor sale dezgustătoare. Sufeream teribil de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
dacă există deja În acea ființă o anumită particulă sau o anumită coardă sensibilă (engleza pe care am absorbit-o În copilărie). Am bănuit vag acest lucru pentru prima dată chiar Înainte de a părăsi Cambridge-ul, În timpul ultimei și celei mai triste primăveri petrecute acolo, când am simțit dintr-odată că exista În mine ceva la fel de firesc legat de mediul meu apropiat, ca de trecutul meu rusesc, și că această stare de armonie a fost atinsă chiar În momentul când reconstituirea minuțioasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
În fr. În orig.). . Punct pe linia mediană a frunții, imediat deasupra sprâncenelor. . Un... ndee, un... de pleci (În rusă În orig.). . Castelul (În fr. În orig.). . Sunt o silfidă În comparație cu ea (În fr. În orig.). . Scuzați-mă, zâmbeam la tristele-mi gânduri (În fr. În orig.). . Culmea (În fr. În orig.). . Plouă mereu În Elveția (În fr. În orig.). . Celei care a știut Întotdeauna să se facă iubită și nu va ști niciodată să se facă uitată (În fr. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2082_a_3407]
-
reverii. Țintuit lângă Teodora, în spatele ei, priveam peste umărul ei în aceeași vitrină, căutând aceeași lumină venind din depărtarea unor ochi înstrăinați în sticla vineție, așa cum dintr-un timp de gheață, uneori, te privesc ochii tăi de demult, tăcuți, nedumeriți, triști, poate, întrebându-te muți doar dacă într-adevăr simți cum coborârea începută este. Mi-era milă de ea, o milă difuză, un scâncet mai mult după timpul acela risipit în care și eu, și ea, și toți prietenii noștri ne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
câțiva români și câțiva studenți ruși. Cel mai treaz dintre ai lui îl potolea repede, silindu-l să bea câteva pahare de lapte. Matvei o zbughea imediat la toaletă, unde și adormea pe tron. Dar acum? „Simioane, prietene, fratele meu trist, știi de ce plâng? Știi tu ce-s lacrimile astea?“ Cum nu știam, a mai comandat o baterie și mi-a cerut să jur că nu voi povesti nimănui cele ce voi auzi de la el. „Nici chiar ție să nu ți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]