15,624 matches
-
îți dai seama?“. Îl lăsasem să-și ducă vorbele în alandala lor. Nu aveam cum să mai fiu lângă el. Îl priveam doar, inundat de o duioșie toropitoare. Aș fi vrut să-l mângâi pe mână, ușor, într-un fel trist, de înțelegere, de neputință, de compătimire, de zadarnică solidaritate. Îmi era milă și de mine. În loc să-mi pară bine că ajunsesem să stau la masă cu Bumbu și să beau cu un renumit profesor, lucru la care nici nu îndrăzneam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
la doamna Petricius. „Sună, Simioane. Curaj!“, mă îndemna petecul acela de hârtie pe care tot răsucindu-l și întorcându-l de pe o parte pe alta, în lumina chioară de pe holul ducând spre apartamentul doamnei Petricius, îl pipăiam tremurând, toropit de triste nedumeriri, de parcă mi-aș fi găsit atunci sufletul, văzându-l pentru întâiași dată, îl țineam între degete și nu știam ce să fac: să-l mototolesc și să-l arunc sau să-l vâr iar în mine. Am aruncat bilețelul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
început să se folosească hârtia igienică în unele straturi sociale. Dar în „popor“ situația e, încă, în stadiul primitiv. Nu arareori vezi prin closete din gări dâre de rahat pe pereți - amprentele degetelor ștergătoare. Nu-i deloc grețoasă abordarea. E tristă și, într-un plan mai complex, generatoare de amare reflecții. E imaginea cea mai elocventă a unei animalități neînfrânte de miile și miile de ani de istorie. O animalitate frustă, țâșnind peste toată poleiala de cultură, civilizație, moravuri șlefuite etc.
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
era occidental. Tot ce venea din U.R.S.S. era în schimb bun, măreț și sortit veșniciei. Am crezut în putreziciunea Occidentului, cărțile, revistele, filmele (rare) pe care le vedeam îmi inoculau această repulsie. Modelele mele erau eroii sovietici. Plângeam de trista soartă a Zoiei Kosmodemianskaia, mă înflăcăram de exemplul celor din Tânăra Gardă sau trăiam pasiuni puberale după mai știu eu ce povești cu Mașa și Sașa. Când, la o sărbătorire a numelui meu, un băiat, mai mare cu câțiva ani
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
impolitețe. La masa din fața mea, față în față, o fată și un băiat își trimit bilețele. Ea zâmbește urmărind cum el descifrează mesajul. Se joacă, răsucind-o leneș, cu o șuviță de păr. Are și ea ochelari, firavă și ușor tristă. Schimbam și eu astfel de bilețele cu Ester, când ne pomeneam față în față la lunga masă a sălii de lectură. Încercasem să-i scriu și Liei, dar ea le rupea fără să le citească. Îmi făcea doar semn cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
citim. Beduh estem fric de la scrisor. Beduh de la scris fric dam. Fric la om estem de la cel șoptitior, Diavol, cum estem la voi, care la Coran scriem șoptitior dacă șoptim la om în piept și de ast om îngâdur și trist estem. Asta de la Kerim, Mion efendi, ținem minte când plecat de aici la alta Lume, la Biukreș când plecat, șoptitior luat cu noi și dus fric acolo, departe. Șoptitior mereu estem în noi. Pana murim duceam șoptitior la noi la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
ușa dormitorului copilului pe care îl adormisem. Doar că nu o va mai învălui lumina aceea de asfințit venind de la becul de pe holișor. În lucirea dură a neoanelor din bucătărie o voi vedea, abia acum, parcă pentru prima dată. Obosită, tristă, fără vreun licăr. Încearcă doar să zâmbească, urmărind cum fata cu ochelari, încinsă, începuse să mă mângâie pe chelie, șoptindu-mi că mă așteptase toată seara. „Și când ți-am adus sarmalele“, gemea ea dusă, „mai să mă prăbușesc în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
la ceartă. Voi zâmbi și eu, strângându-i încă mâna. — Dar nu... Nu mă pot certa cu tine, am îngăimat. În vecii vecilor n-o voi putea face. — De ce crezi asta? — Mi-ești tare dragă din clipa asta. Va zâmbi tristă, trecând cu privirea peste mine, spre fata care rămăsese încă sprijinită de bufet. — Spui că sunt aproape douăzeci de ani... Se va răsuci, pornind spre ieșire. Îi voi ține încă mâna în palma mea. Și-o va retrage. Voi încerca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
avut chipul ăsta și toți m-ar fi respins la fel - Îl privi drept În ochi. La ce-ți slujește să știi să citești? - La a Înțelege ce au scris alții, răspunse francezul cu naturalețe. Uneori, cînd ne simțim singuri, triști sau aproape disperați, ceea ce ne povestesc alții ne poate liniști... Să știi cum au trecut ei prin experiențe similare și cum au reușit să le facă față e de mare folos... Iguana Oberlus stătu cîteva clipe pe gînduri și tăgădui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
aproape obsesiv de fostul ei soț, Rodrigo de San Antonio. Pe de altă parte, Diego Ojeda se Îndrăgosti de Carmen de Ibarra de Îndată ce o văzu, iar ceea ce-l făcu să se Îndrăgostească fu silueta ei, acum extrem de subțire, privirea ei tristă și mai ales acel aer de femeie neajutorată, de care nici măcar ea nu era conștientă, dar care Îi atrăgea și mai mult pe bărbați. Începu s-o viziteze deseori, În pofida faptului că rigida lui familie era Împotrivă, convinsă că acea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
ziarul în jos și îngrămădindu-l în poală cu un foșnet scurt. —Salut, îmi spuse și, după o pauză, ce-i? Cum adică? am răspuns eu, știind, desigur, exact ce voia să spună. Eram suficient de conștientă de sugestia resemnării triste căreia îi permisesem să-mi cuprindă trăsăturile când m-a întâmpinat. Deși acum habar nu am la ce școală fusesem în inspecție, îmi amintesc că avusesem o zi deosebit de frustrantă și obositoare, dar nu cred că aveam vreo scuză pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
să urmeze. Ben și Sally crescând; Ben începând să mă deteste. Sally plecată cu prietenii tot timpul, iar Charlie și cu mine patinând prin viețile noastre, obosiți și iritabili. Ce-mi rămâne să aștept cu nerăbdare, m-am gândit eu tristă, munca? Nu prea. Știam de ceva vreme că nu prea sunt șanse reale de a schimba ceva, în ciuda tuturor intențiilor bune pe care le avusesem la început. Am abandonat în scurt timp idealurile simpliste cu care pornisem în acele prime
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
dacă-nțelegeți la ce mă refer. Mânia s-a topit cumva de pe fețele lor și s-au uitat la mine - oh, cum să descriu privirea aceea? O mai văd și acum, și-mi vine din nou să plâng. O groază tristă, ăsta e modul cel mai bun; ca și cum ar fi dat peste un accident de nedescris. Un copil călcat de mașină sau așa ceva - cred că, într-un fel, așa și era, dar cred că de fapt îmi plâng eu de milă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
amândoi pe mama și am clătinat din cap, am bombănit un pic și am încercat să-i arătăm un pic de sprijin. Dar în realitate e tare al dracu’; n-am mai văzut-o niciodată așa, pare mereu atât de tristă - aș vrea s-o pot ajuta, dar îmi dau seama că nu de mine și de Sal are ea nevoie acum. Nu mi-am dat niciodată seama până acum cât de mult îl iubește pe tata. E destul de șocant. Stacey
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
Ai face orice pentru mine? — Orice. Hai, iubito, ce dorești? Ce pot face? Tot ce am e-al tău, doar să-mi spui. — Vreau să fiu slabă. Aproape că mi-a frânt inima când a spus-o - arăta atât de tristă și de vulnerabilă, dar în același timp atât de defensivă, de parcă se aștepta să râd de ea. — N-am mai văzut privirea asta de pe vremea „cupug“, Stacey. Liniștește-te, iubito. Mie îmi poți spune orice, promit. Dar tu ești adorabilă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
aceeași sursă ca bubuitul. Acum tremuram un pic, în parte pentru că începuse să mi se facă frică, dar și pentru că dovezile clare ale nefericirii disperate ale cuiva, atât de înspăimântător și inevitabil de apropiate și de reale, erau șocant de triste. În filmele de groază și în thrillere mi se părea stupid felul în care eroina se lasă, ca proasta, ucisă/violată/speriată întorcându-se în casa bântuită sau la etaj, spre criminal, sau încuind ușa din spate, când e destul de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
m-am hotărât să nu-i zic. M-am așezat lângă el pe canapea și m-am aplecat să-l sărut pe obraz, da’ nici asta parcă nu l-a prea atins. S-a uitat la mine și-avea fața tristă. Alo, m-am gândit io, asta-nseamnă o seară cu toane. Unde-ai fost? îmi zice el. Așa mă-ntâmpină acuma de fiecare dată când vin. — Am fost la muncă, Charlie, tu unde crezi c-am fost? am zis io
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
Glumești sau ce? Nu-ți fac io ție nici un copil, moș prostănac... e-al lu’ Warren, normal. Ați făcut vreodată când erați mici trucu’ ăla cu mâna trecută în sus și-n jos peste față, care se face din veselă tristă, cât puteți de repede? Ești tot un zâmbet când urcă și după aia al naibii de deprimat cu gura-ntoarsă-n jos când coboară iar mâna peste ea? Jur că așa a făcut și fața lu’ Charlie. Parcă i s-ar fi blocat ceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
din lut care se topește. Și-a schimbat și culoarea și tot - s-a făcut un mov închis-cenușiu oribil. Credeam că moare sau ceva, pe Dumnezeu. Atunci m-am oprit din râs oricum și am încercat să par serioasă și tristă pentru el. Că vedeam că-i dezamăgit, știți. — Hai, Charlie, am zis io, doar nu credeai că-i al tău, nu? Fii serios. Am făcut-o decât o dată - ooh, scuze, mami. Nu mă lua-n seamă pe mine, Stacey, zice
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
a întâmplat până la moarte. Erau tineri și viața continua. În următorii treisprezece ani, în familia lor se mai născură încă cinci copii, doi băieți și trei fete, dintre care eu eram ultima. Sărmana mama, era mai întotdeauna foarte necăjită și tristă: avea o casă cu copii care trebuiau îngrijiți, și ea, care nu putea să facă mai multă mișcare, decât să se schimbe de pe un scaun pe altul... Era de felul ei aprinsă și foarte muncitoare. Avea o inimă, că le-
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
permanent această tânără doamnă, o salut și mă stărui s-o încurajez cu un zâmbet. Mâ gândesc atunci, că fiecare din noi poartă ceva în suflet, fiecare din noi are o istorie a sa, mai mult sau, poate, mai puțin tristă. Fiecare din cei prezenți vine cu un mesaj în suflet pentru Dumnezeu: fie că este un mesaj de cerere, de mulțumire, de regret și pocăință sau de așteptare, sau, pur și simplu, de a fi împreună cu Dumnezeu câteva ore, care
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
dădu mama era atât de clară, că eu înțelesesem că, nu numai atunci nu puteam avea o păpușă, ci poate chiar niciodată. Mă durea mult sufletul meu de copil. Mă ascunsesem sub pat și plângeam. Din acel moment, devenisem foarte tristă și gura mea, care niciodată nu tăcea, acum nu se mai auzea. A doua zi, o petrecusem la fel, ascunsă sub pat, tristă și tăcută. Mama mă striga din când în când, întrebându-mă ce fac. La început, nici nu
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
durea mult sufletul meu de copil. Mă ascunsesem sub pat și plângeam. Din acel moment, devenisem foarte tristă și gura mea, care niciodată nu tăcea, acum nu se mai auzea. A doua zi, o petrecusem la fel, ascunsă sub pat, tristă și tăcută. Mama mă striga din când în când, întrebându-mă ce fac. La început, nici nu bănui că eu sufeream atât de mult din cauză că nu aveam o păpușă, dar când își dădu seama cât de mult mă schimbasem - nu
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
sărmana! Seara, o auzisem povestindu-i tatei despre suferința mea. „Câte nevoi avem noi în casă, dar ea e mică și nu știe, zise tata. Tare mult mi-aș dori să-i putem cumpăra una, dar...” Eu adormisem și mai tristă. Dimineața, când mă trezisem, aveam în pat, alături de mine, o păpușă. Credeam că visez, dar nu visam. Mama și sora mai mare, se sfătuiseră să se trezească mai devreme și să-mi facă o păpușă. Cum o făcuse? Mama, căutase
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
-i spună Anei despre cele întâmplate. Își dădea seama ce suferință și ce durere o să-i provoace. Dar fu nevoit să o facă, era vorba despre ceva ce nu putea fi ocolit. Intră în casă îndurerat și îi spuse vestea tristă. Ana ieși repede să vadă și ea, căci nu putea să creadă că era adevărat ceea ce auzea. Când văzu că era adevărat, începuse a plânge și ea. Se îmbrățișară ambii și așa au plâns împreună, până se mai liniștiră. Ce
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]