3,155 matches
-
Timișoara, 1997; Abisaliile (1987-1997), Timișoara, 1997; Podul spadei, Timișoara, 1998; Clopotul de smaragd, Reșița, 1998; Șaptesprezece, Reșița, 1999; Cap și pajură, Reșița, 2000; Orchestra neagră, București, 2001; Absurdistan, Timișoara, 2002. Repere bibliografice: Gheorghe Tomozei, „Balade vesele și triste scrise prin cârciumi comuniste”, L, 1992, 10; Jeana Morărescu, Tragism și ironie, L, 1994, 4; Lucian Vasiliu, Arca lui Noe, DL, 1994, 4; Cornel Ungureanu, Poeți din Banat, O, 1995, 4; Dan Silviu Boerescu, Ciocane fără seceri, LCF, 1995, 16; Gheorghe Mocuța, Întunecatul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286193_a_287522]
-
atelajelor cu tracțiune animală constituiau o mare problemă mai mult datorită mizeriei pe care o făceau. Ion Rășcanu, un mare iubitor al curățeniei a emis un ordin în care, printre altele, cerea următoarele: „...deasemenea, nu se va tolera staționarea la cârciumi, localuri a vehiculelor, pentru a evita atât accidentele de circulație dar și pentru a evita mizeria provocată de animalele de transport”. re fi ilă prin toate dosarele existente la DJAN Vaslui, pe perioada 1938-1942, cât timp generalul Ion Rășcanu a
Întâmplări din vremea Ciumei Roşii by Paul Zahariuc () [Corola-publishinghouse/Science/1230_a_1931]
-
este înscris la Școala Primară nr. 3 din Brăila, dar rămâne de două ori repetent, izbutind să termine patru clase abia în 1897, după care abandonează definitiv școala. În toamna aceluiași an intră „la stăpân”, ca băiat de prăvălie la cârciuma lui Kir Leonida. Aici leagă o frumoasă prietenie cu un bătrân marinar grec, „căpitanul” Mavromati, descris mai târziu într-o povestire. Învață de la acesta grecește și primește în dar Dicționarul universal al limbii române de Lazăr Șăineanu, care devine pentru
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287636_a_288965]
-
Fotografiez de jos, cu aparatul ținut în dreptul abdomenului, un cântăreț cu flașnetă, îmbrăcat ca Charlie Chaplin, care de obicei își face veacul în zona turistică apropiată a „Centrului Istoric” (oare de ce nu mă pot obișnui cu această denumire ?), invadată de cârciumi și cafenele, goale însă la această oră. Flașnetarul a părăsit zona sa de predilecție pentru a veni aici, dar nu are prea mult succes cu muzica și biletele de papagal ; pelerinii sunt prea grăbiți și prea săraci pentru a mai
Nevoia de miracol: fenomenul pelerinajelor în România contemporană by Mirel Bănică () [Corola-publishinghouse/Memoirs/606_a_1365]
-
fost schimbat directorul restaurantului Moldova, unde puștiul avea unul din refugiile sale nocturne. Consecința: nu se mai fabrică pe loc frumusețile devenite celebre, nu se mai găsesc coniacurile fine, nici bere străină, nici trufandale, ci numai murături. Ca la toate cârciumile. În curând vor dispărea probabil și fripturile și specialitățile de până acum, printre care (vai Doamne!, nu ne lăsa) și ciorba de burtă! Se așteaptă schimbarea din funcție și a altui protector al tânărului Voievod: Viorel Păunescu, șeful atât de
Ultimul deceniu comunist: scrisori către Radio Europa Liberă by Gabriel Andreescu, Mihnea Berindei (eds) () [Corola-publishinghouse/Memoirs/619_a_1376]
-
diverse: cancelaria de provincie (mult mai caustic decât o făcuse Ioan Groșan în narațiunea Marea amărăciune), autostopiștii, tâmpirea programată a elevilor (dar și a cadrelor didactice) prin munca la câmp (romanul își plasează acțiunea pe ultimii metri ai regimului Ceaușescu), cârciumile pline de burlaci soioși, „trotilarea” sistematică și autodisolutivă, fauna șantierelor de construcții, aberațiile conversațiilor întâmplătoare din trenuri, din gări sau de pe stradă, clanurile familiale proletare etc., totul mult mai dur și mult mai plin de zgură decât se reflectă în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286798_a_288127]
-
psihologia fetei înduioșează prin candoare, cea a bătrânei învederează deprimant ravagiile vârstei. Chestionată asupra celor doi soți, mătușa Matilda nu e în stare să îi deosebească. Personajul central al nuvelei La bătălia de la Port Arthur, Evridichi, sora grecului care ține cârciuma astfel botezată, o fetișcană prostuță, „greșește” și rămâne însărcinată. Alungată, reprimită după un timp, împreună cu seducătorul devenit soț și cu odrasla lor, biata Evridichi, ori de câte ori apare singură, e întâmpinată de copii cu strigăte în cor: „Domnișoara Ridiche a făcut un
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289841_a_291170]
-
realist și pregnant, ce se datorează, probabil, traversării unor momente similare de autorul însuși. Grundului autobiografic i s-a adăugat și plasticitatea decorului - viața citadină specifică anilor ’30 ai secolului trecut -, bine sugerat de spectacolul oferit de străzi, baruri și cârciumi de la periferie, săli de concert, gale de box, locuri turistice (din București, Sinaia, Constanța, dar și din Elveția sau Paris). Deși conștient de preponderența înclinației sale spre analiză, O. nu va persevera pe calea care îi adusese un oarecare succes
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288555_a_289884]
-
1.600.000. Și vine, îți bate-n poartă, gaz, lumină, toate hangaralele astea. Mai plătesc și la Sanepid 800.000, parcă aș face cârnați, nu coșciuge. Câștigăm doar cât să ne scoatem existența. Mă mai duc și io la cârciumă, mai beau o zeamă pe-acolo. Îmi place zeama, cui dracu’ nu-i place? Arată-mi unu’! Și unu’ bolnav! Fac ăia la cârciumă poante d-astea: bă, îmi faci și mie un pardesiu? Da, da-l vreau cu mâneci
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
cârnați, nu coșciuge. Câștigăm doar cât să ne scoatem existența. Mă mai duc și io la cârciumă, mai beau o zeamă pe-acolo. Îmi place zeama, cui dracu’ nu-i place? Arată-mi unu’! Și unu’ bolnav! Fac ăia la cârciumă poante d-astea: bă, îmi faci și mie un pardesiu? Da, da-l vreau cu mâneci scurte! Nu mă deranjează. Fiecare e băgat la mijloc, la rândul lui. Sunt mulți care vor să se dea fuduli. Veniseră odată niște țigani
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
așa că și-a luat-o pe coajă! Și era tânăr, săracu’! Comentează cineva. Îl auzim la perfecție. - I-am zis: bă, două feluri de pădurari au fost prin părțile astea! Unul prost și unul deștept. Ăla prost se ducea la cârciumă, stătea singur cuc la o masă, nu-i dădea nimeni bună-ziua. La pensie nici n-a avut unde să se ducă. A stat câțiva ani într-un canton, până s-a îndurat fi-su’ să-l ia la el la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
a avut unde să se ducă. A stat câțiva ani într-un canton, până s-a îndurat fi-su’ să-l ia la el la bloc. Ălălalt, deștept, a făcut vreo trei case. Mereu cu teșchereaua plină. Când intra în cârciumă, să trăiți, nu vreți să beți ceva? De când i-am zis lu’ Adrian (așa-l chema pe pădurar) de chestia asta, la el în pădure nu mai cresc fragi, zmeură, nimic. A dat ăia cu bombardeaua. De la radiații. Acum, o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
poet și un prozator cunoscut, însă n-am știut mult timp cum arată. Mi-l închipuiam un tip care fumează nonstop, ca o locomotivă. Îl vedeam așa, într-o perdea de fum, cum stă îngândurat la o masă dintr-o cârciumă cât mai sordidă cu putință. Stă acolo și se confesează cuiva. O voce învăluitoare, pătrunzătoare, de om care a aflat ceva important, dar un fel de interdicție rituală îl împiedică să spună verde-n față acel lucru. Așa că încearcă să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
alimentar afectându-i pronunția unora dintre consoane. La Pif, lumea de acolo, de sus, se vede cu totul altfel. A venit dimineață la un curs, unde a bodogănit încontinuu, enervat de banalitățile debitate de prof, apoi s-a mutat în cârciumă. Aici, „La lemne“. O iarnă stearpă, v-am mai spus. Aici am stat și am așteptat minerii, când cu „Pacea de la Cozia“. Era atunci când se angajase Ruxandra la emisiunea aia concurs - și, când ne-a spus cât câștigă, am băut
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
vrut el să mâncăm ceva împreună. Și a rămas o jumătate de pâine, pe care am dat-o unui cerșetor. Și el a refuzat-o. Aici, „La lemne“, am învățat să scriu. Veneam, cu R.T. pe post de profesor de cârciumă, și stăteam ore în șir călare pe un text de-al meu. Să găsim un cuvânt mai bun, o expresie mai interesantă. Era frumos. El m-a învățat să fiu scriitor și acum îl înjur, că doar știa în ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
nu, covrigul îl păstrez pentru lanci. Noi râdem de nu mai putem la inovațiile lui lingvistice, adaptările astea ale lui. Cam ăsta e dialogul pe care îl poți avea cu Stroescu. - Pe vremuri, nu țineți voi minte, mergeam la o cârciumă unde îl cunoșteam pe chelner. Eram obligați p-atuncea să luăm și ceva de mâncare. Adu o măslină. E mâncare? E! După aia, avea special pentru noi o farfurie cu felii de pâine cu salam. Le aducea la noi, să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
el bate câmpii că s-a tuns pe la spate, că l-a luat primăvară și o să-i înghețe inteligența, că îl doare măseaua și trece pe Alcoolcalmin, ca să nu-l apuce melalcoolia. Dacă nu venea aici, se ducea la o cârciumă la el acolo, la Bomboana, pe unde-și face veacul. - Am auzit că aveți probleme pe la facultate. Într-adevăr, aveam cu un idiot care m-a indispus, Manole. Un asistent în stil hip-hop, care vorbește doare cu „așea“, „chestie“, „OK
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
pe cotații bursiere în ultimul timp. Registre contabile și alte prostii. Miruna își oamoară timpul cu Martin Eden. Pif a citit-o și el. Îi place Jack London. Îi plac ăștia, proletarii, mai mizerabili, de-aia nici nu mergem la cârciumile din centru, rămânem aici pe baricade. Nu ca snobilimea. Odată i-a cumpărat soră-sii Colț Alb de la anticariat. Și, în ziua aia, a consumat vreo două beri mai puțin. La bibliotecă. De acolo a luat-o Miruna. A vrut
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
stătea prea mult pe acasă. Compania aceea de telefonie mobilă o trimitea prin țară la tot felul de acțiuni promoționale sau cum s-or fi numind. De la Predeal la Tulcea. A văzut țara cu ocazia asta. Și o groază de cârciumi, discoteci și-alte asemenea stabilimente. Maică-sa avea ceva dreptate, că avea un stil înfiorător. Se culca cu cineva de parcă ar fi băut o bere. Cam tot atâta sentiment punea în treaba asta. Până la nouășpe ani avusese la activ vreo
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2097_a_3422]
-
DOMNUL MARQUEZ Singurele greutăți pe care le spui ca și cum le-ai avea sînt crezute orașul imens ca o expoziție de pete de sînge; acum sînt convins: înainte de nașterea ta un zugrav se prăbușește din turlă 2) înainte de nașterea ta o cîrciumă poartă numele muzeului național de artă și stîrvuri 3) înainte de nașterea ta eu cu multe păreri despre fericire ajut un olog să-și curețe de pe trup spinii de înger (poemul, scăpat de cenzură, a devenit imn național!). PORTRET AL ARTISTULUI
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1459_a_2757]
-
care, ambițios și fiind convins de talentul său, a continuat cu elan creator interpretarea, sub ramurile primului salcâm primitor și înțelegător. Acest fiasco nu l-a descurajat. O, repertoriul lui era diversificat, bogat și atractiv! În sat mai era o cârciumă, așa că temerarul nostru ascendent la grațiile Euterpiei a considerat că acest locaș, cu puțină bunăvoință, ar putea fi asimilat celebrissimei La Scala din Milano. A răscolit prin bogatul său repertoriu și s-a oprit asupra unei arii dintr-o operă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
meloman: "Rigoletto". În fond el Mita Fâru era un tenor desăvârșit și, după propria lui mărturisire, Carusso, Pavarotti ori Placido nu l-ar fi putut egala niciodată. Da. Prin urmare, a așteptat să vină seara și s-a prezentat la cârciumă. Era într-o duminică. Localul era plin de consumatori. Parcă-parcă-l încercau niște emoții... Deodată prin minte i-a străfulgerat zicala cu batracianul: Broasca nu cântă pe uscat." A comandat o halbă, încă una și încă una și s-a dezlănțuit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1573_a_2871]
-
de încălțări ieftine pentru oameni necăjiți. Și situația asta îi umplea sufletul de amărăciune, îl îmbolnăvea pur și simplu. Cum l-ar îmbolnăvi pe un violonist care a triumfat pe scenele stălucitoare ale lumii dacă ar ajunge să cânte prin cârciumi prăpădite de provincie, pentru urechile unor cheflii de doi bani. Nenorocul lui a fost că la întoarcerea acasă prinsese niște vremuri tare afurisite, blestemate parcă: războiul și apoi preschimbarea țării în asemenea hal cum nici în cel mai negru vis
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2289_a_3614]
-
profesional. Mi-a cerut să-l duc cu mașina într-un sat oarecare, unde se știa că se născuse Vasile. Era o sâmbătă de toamnă târzie, zi în care, ajungând acolo, am hotărât să ne informăm, pe cât era posibil, la cârciuma satului, situată la șosea. Un local care este, desigur, "Bar", într-o baracă improvizată. Erau destui bărbați acolo, bând votcă. Intrarea noastră a produs oarecare neliniște, mai ales că eu aveam un aer cam "oficial" din cauza unui impermeabil militar. Repede
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1485_a_2783]
-
judecătorilor seculari să le judece delictele; iar Papa s-a văzut obligat să îi încredințeze Abatelui din San Vittore facultatea de a-i absolvi de excomunicarea profețită de Canonici împotriva celor care aduc atingere Clericilor; încălcările lor obișnuite începeau de la cîrciumile unde se bea vin și se dansa și ajungeau pînă la crime și violențe extreme. Pe scurt, observați portretul înspăimîntător pe care îl face Jacopo di Vitri ca martor ocular. Totuși erau Clerici toți acești studenți ce urmau să slujească
Cele cinci plăgi ale sfintei biserici by Antonio Rosmini [Corola-publishinghouse/Administrative/912_a_2420]