4,074 matches
-
Franța pentru a suplini pierderile și pentru a dota corespunzător forțele armate române. Linia de producție a fost transferată către Regia Metalurgică, rata de producție a mortierelor fiind de 26 de exemplare pe lună în octombrie 1942. Aruncătoarele Brandt de calibrul 60 mm erau repartizate batalioanelor de infanterie, vânători de munte și cavalerie. În anul 1942, fiecare regiment de infanterie avea câte 27 de aruncătoare Brandt Model 1935 (un pluton cu trei piese pentru fiecare companie). Într-un raport trimis Marelui
Brandt Mle 1935 () [Corola-website/Science/324081_a_325410]
-
de fabricație, spre deosebire de blindajul adăugat ulterior după asamblare, cum este cazul variantelor germane Leopard 2A5 și 2A6. Drept consecință, Leopard 2E este unul dintre cele mai bine protejate tancuri Leopard 2 aflate în uz. Tancul este înarmat cu tunul de calibrul 120 mm Rheinmetall L55 și este capabil de a folosi un tun de calibrul 140 mm. Atât comandantul tancului, cât și ochitorul, au camere termice identice, din a doua generație, derivate din cele folosite de Sistemul de Lansare Ușor TOW
Leopard 2E () [Corola-website/Science/323813_a_325142]
-
2A5 și 2A6. Drept consecință, Leopard 2E este unul dintre cele mai bine protejate tancuri Leopard 2 aflate în uz. Tancul este înarmat cu tunul de calibrul 120 mm Rheinmetall L55 și este capabil de a folosi un tun de calibrul 140 mm. Atât comandantul tancului, cât și ochitorul, au camere termice identice, din a doua generație, derivate din cele folosite de Sistemul de Lansare Ușor TOW 2B. Acestea sunt integrate de către Indra și Rheinmetall Defense Electronics. Indra furnizează sistemul de
Leopard 2E () [Corola-website/Science/323813_a_325142]
-
sistem stelar multiplu format din cinci stele). În privința datelor actuale ale distribuției luminoase a stelei KIC 8462852, Wright pune accentul pe studii spectrale ulterioare. Conform cu Wright, probabilitatea originii extraterestre a observațiilor este foarte scăzută; totuși steaua este o țintă de calibru pentru SETI deoarece observațiile naturale nu pot încă explica complet fenomenul de diminuare a luminozității. Pe 19 octombrie 2015, Institutul SETI a anunțat că a început să studieze steaua cu telescopul pentru a căuta posibile emisii radio ce ar putea
KIC 8462852 () [Corola-website/Science/335066_a_336395]
-
plus, era mult mai eficientă o îmbunătățire a modelului M48 Patton decât proiectarea unui tanc de la zero. Noul tanc, denumit M60, urma să fie dotat cu un tun Royal Ordnance L7 (fabricat în SUA sub licență cu denumirea M68) de calibru 105 mm cu ejector de gaze, un motor diesel și un blindaj superior. Primul model era practic un M48A2 dotat cu motor diesel și tun de 105 mm. Următorul model, M60A1, avea o turelă nouă, îmbunătățită și un blindaj mai
M60 (tanc) () [Corola-website/Science/321465_a_322794]
-
model era practic un M48A2 dotat cu motor diesel și tun de 105 mm. Următorul model, M60A1, avea o turelă nouă, îmbunătățită și un blindaj mai gros. Varianta M60A2 era dotată cu un tun/lansator de rachete antitanc teleghidate de calibru 152 mm (similar cu cel montat pe tancul ușor M551 Sheridan), însă nu s-a dovedit a fi un vehicul de succes, fiind retras din uz în 1980. Majoritatea tancurilor din varianta M60A2 au fost transformate în M60A3, versiunea finală
M60 (tanc) () [Corola-website/Science/321465_a_322794]
-
stipulează că: "Termenul transportor blindat de trupe înseamnă un vehicul blindat de luptă care este conceput și echipat să transporte o grupă de infanterie pentru luptă și care, de regulă, este înarmat cu un armament integrat sau organic, cu un calibru mai mic de 20 mm". În timpul Primului Război Mondial, când tancul a fost dezvoltat, vehiculul britanic Mark I a fost proiectat cu un mic compartiment pentru pasageri pentru a transporta trupe. Acest tanc poate fi considerat primul transportor blindat pentru trupe, însă
TranSportor blindat pentru trupe () [Corola-website/Science/320194_a_321523]
-
toate tipurile de arme antitanc pot străpunge blindajul unui transportor blindat. Unele vehicule sunt dotate cu sisteme de protecție C.B.R.N. (chimic, biologic, radiologic și nuclear). Armamentul din dotare constă, de regulă, într-o mitralieră grea sau un tun automat de calibrul 20-30 mm montate deasupra vehiculului pe un pivot (protejat uneori de un scut) sau într-o turelă. Unele transportoare blindate pentru trupe pot fi echipate cu lansatoare de rachete antitanc dirijate, însă de obicei armamentul din dotare este folosit în
TranSportor blindat pentru trupe () [Corola-website/Science/320194_a_321523]
-
luna ianuarie a anului 1935, guvernul Regatului României a anunțat oficial demararea unui program de înzestrare a armatei cu tehnică modernă. În luna martie a anului 1936, guvernul a achiziționat licența pentru fabricarea a 100 de tunuri antiaeriene Vickers de calibrul 75 mm. Comanda, în valoare de circa un miliard și jumătate de lei, a fost acordată Uzinei Reșița. Numărul relativ mare de tunuri și termenul scurt de livrare a dus la reorganizarea Uzinei Reșița și colaborarea acesteia cu Uzinele Astra-Brașov
Vickers Model 1931 () [Corola-website/Science/324083_a_325412]
-
de kilograme plus 620 de kilograme ale accesoriilor. În procesul de fabricație au fost realizate 36 de categorii de oțeluri și 32 de categorii de alămuri și bronzuri. Armata română s-a arătat interesată și de o piesă cu un calibru mai mare. Uzinele din Le Havre (Franța) au prezentat unei comisii române prototipul unui tun de calibrul 90 mm, derivat dintr-un tun naval. Cu toate acestea, tunul urma să intre în producție mult prea târziu, achiziția fiind abandonată. În
Vickers Model 1931 () [Corola-website/Science/324083_a_325412]
-
categorii de oțeluri și 32 de categorii de alămuri și bronzuri. Armata română s-a arătat interesată și de o piesă cu un calibru mai mare. Uzinele din Le Havre (Franța) au prezentat unei comisii române prototipul unui tun de calibrul 90 mm, derivat dintr-un tun naval. Cu toate acestea, tunul urma să intre în producție mult prea târziu, achiziția fiind abandonată. În 1941 au fost comandate alte 100 de tunuri, fără acordul uzinelor Vickers. La finalizarea acestui lot, uzinele
Vickers Model 1931 () [Corola-website/Science/324083_a_325412]
-
Tunul antitanc de calibrul a fost o piesă de artilerie fabricată de Regatul României în timpul celui de-al Doilea Război Mondial. Proiectat atât ca tun antitanc, cât și ca tun de câmp, tunul Reșița utiliza elemente de la tunurile de fabricație sovietică de calibrul 76
75 mm Reșița Model 1943 () [Corola-website/Science/324146_a_325475]
-
de calibrul a fost o piesă de artilerie fabricată de Regatul României în timpul celui de-al Doilea Război Mondial. Proiectat atât ca tun antitanc, cât și ca tun de câmp, tunul Reșița utiliza elemente de la tunurile de fabricație sovietică de calibrul 76,2 mm, tunul antiaerian britanic de calibrul 75 mm Vickers Model 1936 și tunul german antitanc PaK 40. Piesa a fost folosită atât pe Frontul de Răsărit, în timpul Bătăliei pentru România, cât și pe Frontul de Vest. Considerat a
75 mm Reșița Model 1943 () [Corola-website/Science/324146_a_325475]
-
fabricată de Regatul României în timpul celui de-al Doilea Război Mondial. Proiectat atât ca tun antitanc, cât și ca tun de câmp, tunul Reșița utiliza elemente de la tunurile de fabricație sovietică de calibrul 76,2 mm, tunul antiaerian britanic de calibrul 75 mm Vickers Model 1936 și tunul german antitanc PaK 40. Piesa a fost folosită atât pe Frontul de Răsărit, în timpul Bătăliei pentru România, cât și pe Frontul de Vest. Considerat a fi o realizare tehnică de excepție, tunul intrat
75 mm Reșița Model 1943 () [Corola-website/Science/324146_a_325475]
-
numai 10 luni la ordinele forțelor de ocupație sovietice. Piesa de artilerie a fost retrasă din uz în anul 1998, la 54 de ani de la introducerea sa. La sfârșitul Primului Război Mondial, în dotarea armatei române se aflau tunurile de câmp Krupp calibrul 75 mm (germane), Puteaux calibrul 75 mm (franceze) și Putilov calibrul 76,2 mm (rusești). Toate aceste tunuri aveau caracteristici comune, specifice perioadei respective. Limitările tehnice ale acestor modele au condus la achiziționarea unor tunuri de câmp Skoda în perioada
75 mm Reșița Model 1943 () [Corola-website/Science/324146_a_325475]
-
forțelor de ocupație sovietice. Piesa de artilerie a fost retrasă din uz în anul 1998, la 54 de ani de la introducerea sa. La sfârșitul Primului Război Mondial, în dotarea armatei române se aflau tunurile de câmp Krupp calibrul 75 mm (germane), Puteaux calibrul 75 mm (franceze) și Putilov calibrul 76,2 mm (rusești). Toate aceste tunuri aveau caracteristici comune, specifice perioadei respective. Limitările tehnice ale acestor modele au condus la achiziționarea unor tunuri de câmp Skoda în perioada 1930-1933. Deși comisia militară a
75 mm Reșița Model 1943 () [Corola-website/Science/324146_a_325475]
-
artilerie a fost retrasă din uz în anul 1998, la 54 de ani de la introducerea sa. La sfârșitul Primului Război Mondial, în dotarea armatei române se aflau tunurile de câmp Krupp calibrul 75 mm (germane), Puteaux calibrul 75 mm (franceze) și Putilov calibrul 76,2 mm (rusești). Toate aceste tunuri aveau caracteristici comune, specifice perioadei respective. Limitările tehnice ale acestor modele au condus la achiziționarea unor tunuri de câmp Skoda în perioada 1930-1933. Deși comisia militară a acceptat inițial prototipul tunului Skoda, o
75 mm Reșița Model 1943 () [Corola-website/Science/324146_a_325475]
-
luat însă decizia de a le moderniza, nefiind justificată achiziționarea unor tunuri noi cu performanțe asemănătoare. Uzura avansată a acestor tunuri a necesitat regenerarea țevilor prin procedeul numit „tubare amovibilă”, realizat la Uzinele Reșița. Această operațiune a condus la uniformizarea calibrului și muniției. Tunurile Putilov (cele mai numeroase) au fost recalibrate la 75 de milimetri, iar muniția standard a fost obuzul Schneider Model 1917 care avea bătaia de 11 kilometri. Cu toate acestea, nu au fost rezolvate limitările tehnice ale tunurilor
75 mm Reșița Model 1943 () [Corola-website/Science/324146_a_325475]
-
toate acestea, nu au fost rezolvate limitările tehnice ale tunurilor. La mijlocul anilor 1930 au apărut primele tunuri de câmp bifleș (cu două fălcele) moderne: Polonia și Franța nu s-au dovedit a fi însă interesate de vânzarea noilor tunuri de calibrul 75 mm. Tot în această perioadă, Uniunea Sovietică a introdus pe scară largă conceptul de tun cu dublă întrebuințare: antiaeriană/de câmp (tunul F-22 de calibrul 76,2 mm Model 1936) sau antitanc/de câmp (tunul USV de calibrul 76
75 mm Reșița Model 1943 () [Corola-website/Science/324146_a_325475]
-
Franța nu s-au dovedit a fi însă interesate de vânzarea noilor tunuri de calibrul 75 mm. Tot în această perioadă, Uniunea Sovietică a introdus pe scară largă conceptul de tun cu dublă întrebuințare: antiaeriană/de câmp (tunul F-22 de calibrul 76,2 mm Model 1936) sau antitanc/de câmp (tunul USV de calibrul 76,2 mm Model 1939), însă informațiile despre aceste tunuri erau limitate. La începutul Operațiunii Barbarossa, tunurile Putilov modernizate, denumite oficial „"tunuri de câmp model 1902/36
75 mm Reșița Model 1943 () [Corola-website/Science/324146_a_325475]
-
de calibrul 75 mm. Tot în această perioadă, Uniunea Sovietică a introdus pe scară largă conceptul de tun cu dublă întrebuințare: antiaeriană/de câmp (tunul F-22 de calibrul 76,2 mm Model 1936) sau antitanc/de câmp (tunul USV de calibrul 76,2 mm Model 1939), însă informațiile despre aceste tunuri erau limitate. La începutul Operațiunii Barbarossa, tunurile Putilov modernizate, denumite oficial „"tunuri de câmp model 1902/36 tubate amovibil FF-KF-RF"”, reprezentau materialul de bază al artileriei române la nivel de
75 mm Reșița Model 1943 () [Corola-website/Science/324146_a_325475]
-
Într-un raport trimis Marelui Stat Major la data de 14 septembrie 1941, intitulat " Învățămintele trase din operațiile executate de Armata a 3-a în războiul cu rușii (3 iulie - 10 septembrie 1941)" era menționată următoarea precizare despre tunurile de calibrul 75 mm tubate amovibil: Tunurile antitanc ale armatei române, deși moderne înainte de începerea războiului, erau deja depășite la mijlocul anului 1941. Tunurile Puteaux de 25 mm, Bofors de 37 mm, Bohler de 47 mm, Breda de 47 mm și Schneider de
75 mm Reșița Model 1943 () [Corola-website/Science/324146_a_325475]
-
KV-1. La mijlocul anului 1942, când trupele române au întâlnit în număr mare tancurile medii sovietice T-34 și cele grele KV-1, singura armă capabilă de a perfora blindajul acestora s-a dovedit a fi tunul antiaerian Vickers-Reșița Model 1936 de calibrul 75 mm. În decembrie 1942, în timpul bătăliei de la Stalingrad, tancurile sovietice au ocupat aeroportul militar românesc din Tazinskaia. Folosind tunurile antiaeriene Vickers-Reșița, trupele române au reușit să distrugă cinci tancuri medii sovietice în timpul acelor lupte. Tunul antiaerian nu putea fi
75 mm Reșița Model 1943 () [Corola-website/Science/324146_a_325475]
-
tancurile sovietice au ocupat aeroportul militar românesc din Tazinskaia. Folosind tunurile antiaeriene Vickers-Reșița, trupele române au reușit să distrugă cinci tancuri medii sovietice în timpul acelor lupte. Tunul antiaerian nu putea fi însă folosit în luptele antitanc precum cel german de calibrul 88 mm FlaK 36 fiindcă era mult prea greu, nu putea trage dacă era în poziție de marș, punerea în baterie dura prea mult, avea o siluetă mare și nu avea scut de protecție. În plus, tunul antiaerian avea 5200
75 mm Reșița Model 1943 () [Corola-website/Science/324146_a_325475]
-
caracteristicile noului tun și mijloacele prin care acesta urma să intre în procesul de fabricație. Colonelul Nestorescu fusese implicat în realizarea tubării amovibile a vechilor tunuri de câmp, în producția tunului antiaerian Vickers-Reșița și asimilarea aruncătorului de mine sovietic de calibrul 120 mm de către industria locală de armament. Nestorescu a sugerat utilizarea celor mai bune trăsături ale tunurilor antitanc germane și sovietice pentru a evita un proces îndelungat de dezvoltare. Noul tun urma să folosească cât mai multe componente ale tunurilor
75 mm Reșița Model 1943 () [Corola-website/Science/324146_a_325475]