2,172 matches
-
atâta timp fusese lipsit de mâncare, aer și apă proaspătă. Dar, spre mirarea mea, după un sfert de oră l-am văzut zburând și așezându-se pe claviatura pianului. Ca și cum mi-ar fi citit gândurile negre și dorea să mă consoleze. Atunci am văzut că pierduse penele simetric. Strânsesem toate penele pe o hârtie albă și le numărasem, constatând cu încântare că Sucki pierduse exact aceleași pene din aripa dreaptă și stângă. Dacă ar fi pierdut pene numai din aripa dreaptă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1993_a_3318]
-
bisericii. Și, ca atâtea alte tradiții englezești, murea greu. Autoritățile bisericești aveau grijă ca în Waterswick să fie repartizați preoți mai ciudați, ale căror pasiuni stânjenitoare tindeau să-i facă nepotriviți pentru parohii mai respectabile, așa că acești oameni, ca să se consoleze pentru izolarea parohiei lor și lipsa de interes a enoriașilor față de problemele spirituale, deveneau alcoolici. Părintele St John Froude continua și el tradiția. își îndeplinea îndatoririle cu aceeași fervoare fundamentalistă anglo-catolică ce-l făcuse atât de puțin popular în Esher
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2233_a_3558]
-
făcea injecții. Erau deci cozile mele. Mama îmi povestise de multe ori că mă îmbrăca atunci numai cu șorțulețe albe, încît vecinele din mahala îmi spuneau Andriușca și mă pupau și mă giugiuleau până aproape să mă sufoce. Mă pot consola deci că am fost un copil frumos .După trei ani am început să slăbesc și, în loc de un portret în culori, am devenit un chip în cărbune. Și ca să duc ironia până la capăt, să scriu că doar de două săptămâni am
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
au ieșit așa: violetul i-a căzut băftoasei de Balena, care o vreme nici nu și-a dat seama de norocul ei, și anume că avea să fie regină chiar în acea zi. Dar, pe de altă parte, ne-am consolat cu gândul că așa, din prima zi, parcă nici nu ai timp să te dumirești bine - și gata: vezi că deja nu mai ești regină. Mai bine să fii ceva mai încolo, să înveți din greșelile celorlalte, să te gândești
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
totul mă apăsa. Am scos scoica de sub pernă și-am pus-o pe masă. Am dormit greu, negru, până a doua zi, pe la zece dimineața, când m-a sculat mătușa. Aveam musafiri, veniseră la mine gemenele și Balena, ca să mă consoleze pentru trista poveste cu Zizi și să mă omagieze, aveam să fiu ultima regină. Atunci mi-am amintit de tot ce se întîmplase noaptea trecută și am făcut efectiv o criză de isterie. Am plâns și m-am tăvălit pe
Nostalgia by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295571_a_296900]
-
de întoarcerea acasă. Pentru că mulți nu ne-am întors de cât de dor ne era de sistemul românesc de învățământ, ci pentru că vroiam să schimbăm ceva: o mentalitate, o atitudine, o viață. Sau? Da-că nu, Monty Python te va consola: „Always look on the bright side of life, ta-tam, ta-ta-ta-ta-tam“. Cântat crucificat. Să stai, să nu stai? Înapoi în Rai. Văzut din afară, sistemul lor a format oameni care chiar au chef de învățat și care se duc la seminarii
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2168_a_3493]
-
anatomică. Orbit de această lumină, Vadim Maslennikov își irosește talantul, dar o face într-o ultimă încercare de a mărturisi ceva. Dincolo de cădere (viciu și sinucidere), mărturia pe care ne-o lasă el este că nu trebuie să ne mai consolăm cu gândul că altceva sau altcineva este vinovat de irosirea talantului cu care am venit în lume. Existența și moartea eroului mărturisesc că, dincolo de toate întâmplările vieții, fiecare ins este răspunzător de tot ceea ce face și ce este el, așa cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
așezate în partea de sus a pianinei se ridicau niște lumânări roșii, spiralate și poleite cu punctișoare aurii; luminările erau înclinate în direcții diferite (din cauza suporturilor prea largi) și li se vedeau capetele albe ale fitilelor. Mai departe, se afla consola de marmură a căminului pe care, sub un clopot de sticlă, doi nobili francezi în camizol, ciorapi și botine cu catarame, doi nobili cu capetele plecate executau pași de menuet, pregătindu-se să arunce, cu eleganță, un ceas cu cadran
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
de pe fața pământului, dar niciodată mizerabil. Sunt mulți bogați care trăiesc ca niște mizerabili, înconjurați de tot luxul posibil, și săraci care trăiesc în mod demn doar cu cât au nevoie. Mi-ar plăcea ca vorbele tale să mă poată consola, dar sunt deja prea mulți ani de lipsuri, răspunse fata. Eu sunt tânără și puternică și pot rezista, dar uneori am impresia că mama nu va mai putea suporta mult timp. — Și pe mine mă îngrijorează, recunoscu Gacel. Și zilele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
pierdut un soț pe care-l adoram; acum ai vrea să-mi pierd și fiii... Pentru ce? vru să știe. Cu ce-am păcătuit ca să fiu pedepsită în felul ăsta? — Tu n-ai păcătuit cu nimic... - se grăbi s-o consoleze Aisha. Alții au făcut-o, dar poate că de astă dată nu v-a trebui să plătim noi. Tatăl nostru a trebuit să înfrunte o armată întreagă și a fost învins doar când a fost nevoit să părăsească deșertul. Noi vom
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
ei și toate bucuriile o chinuie (...) Și apoi ea a fost toată viața o realistă, nu-i plăcea să vorbescă de ce crede că se întâmplă dincolo.” Încheierea neașteptată e că nepotul, știindu-se pe el însuși bolnav, caută s-o consoleze pe bunică, împărtășindu-i plecarea lor împreună în lunga călătorie: „― Bunico, sunt bolnav rău. (...) O să se termine totul curând, nu mai am nici o îndoială. Și, de altfel, nici nu mai pot trăi în felul acesta. M-am deprins puțin cu
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
o idealitate insurmontabilă: „O timiditate dezastruoasă mă oprea să fac primul pas, să îndrăznesc să mă apropii de o fată fără recomandație prealabilă și îndelungi preliminarii, timiditate care - vedeam cu ciudă - îmi întârzia planurile, însă în același timp mă și consola (...) Și exclamam ridicol-ridicol pe care-l credeam atenuat, deoarece îmi dam seama de prezența lui: Nu voi fi niciodată un Don Juan.>>” Anton Holban are vocația „neregulilor” și era previzibil că el nu va crea un Don Juan împlinit. „important
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
unde îi mănâncă. Băgați de seamă! Și făgăduițițmi că nu veți intra în pădurea aceea primejdioasă!“ Ceți drept, amenințarea se pogoară încă din primele rânduri. Nu pot pretinde că nțam știut. Mă aștept să întâlnesc un căpcăun fioros, dar mă consolez la gândul că o creatură cu un nume precum Periferigerilerimini nu poate fi, până la urmă, chiar antipatică. Trec peste întrebări precum „Ce caută o pădure la capătul unei străzi?“ sau „De ce șițar lăsa o mamă odraslele să umble pe coclauri
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2177_a_3502]
-
73. 74. 75. absurd să cauți întro experiență posibilă ceva care să corespun dă ideii de Dumnezeu, câtă vreme e vorba de o ființă infinită, indeterminată ca atare pentru mintea omenească. Însă nu toate eforturile noastre speculative sunt absurde, ne consolează aici Kant. Nu este absurdă ideea lui Zenon din Elea că „Dumnezeu nu este nici finit, nici infinit, nici în mișcare, nici în repaus, nici asemănător, nici neasemănător unui alt lucru“.<ref id="76">Ibidem, p. 424.</ref> Cei care
Privind altfel lumea celor absurde by Ștefan Afloroaei () [Corola-publishinghouse/Imaginative/593_a_1017]
-
am liniștit eu. Lacrimile îi șiroiau pe obraji. I-am vândut bijuteriile, bijuteriile preferate, ba odată până și rația ei de carne... toate ca să-mi cumpăr mie țigări, mărturisi el. — Am făcut cu toții lucruri de care ne rușinăm, l-am consolat eu. — N-am vrut să mă las de fumat de dragul ei, insistă el. — Toți avem și obiceiuri rele, am zis eu. — Când a căzut bomba pe apartamentul nostru, a omorât-o pe ea și pe mine m-a lăsat doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
mă ținea lângă mașina aceea, în fabrică, zi după zi, erau visele; și nu aveam nici un drept la ele. — De ce nu? am întrebat-o. — Erau toate vise în care eram altcineva decât eram. — Nu-i nici un rău în asta, am consolat-o eu. — Nu vezi răul? zise ea. Uită-te la tine. Uită-te la mine. Uită-te la amorul nostru. Am visat să fiu sora mea Helga. Helga, Helga, Helga... asta eram. Frumoasa actriță cu soțul ei, frumosul dramaturg, asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
am răspuns. — Jumătate din ei nici măcar asta nu vor să facă. Ce-mi văd mie ochii... ce sunt în stare să-mi spună mie oamenii! Uneori mă simt foarte abătut. — Din când în când toți trecem prin asta, l-am consolat eu. Cred că-i de vină și chimia, a zis el. — Cum adică? m-am mirat eu. — Când nu te simți în apele tale, explică el. Nu asta s-a descoperit - că o mare parte de vină o poartă chimicalele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2334_a_3659]
-
respectivei recente mirese o stimă pierdută. Colecționa beteală de la nunți și consulta cărturăresele cu frenezie. - Închipuie-ți, maman, ce noroc, a luat-o fără nici o zestre,spunea câteodată ea despre vreo prietenă. - Lasă, că-ți ajută Dumnezeu și ție, o consola Aglae, că tuai tot ce-ți trebuie, numai fii și tu mai înfiptă, fiindcă azi îți iau înainte zăpăcite de-astea tinere! Și Aglae arătă cu capul, dușmănos, spre curtea Otiliei. Odată, trecând pe Calea Victoriei, Aurica se întîlni cu Felix
Enigma Otiliei by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295569_a_296898]
-
întreagă în care ai fost tracasat, măcar acum să poți și tu să respiri. Și, în genere, trebuie să înveți să iei din fiecare lucru doar avantajele. Iată, cât de greu îi este fără Tudor - oh, cât de greu ! -, se consolează spunându-și că avantajele sunt mari. S-a putut vedea de ce este el în stare singur : că este în stare să-și facă o situație, un rost, pentru că nici în Occident nu este atât de ușor cum cred unii și
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
ta să ți-l ștergi din minte. La urma urmei, memoria unui bărbat, ca și a unei femei ce a trecut, cât de cât, prin viață, trebuiește să fie un cimitir de asemenea fapte - mai mari sau mai mici - inavuabile. Consolându-te singur, mergi, învârtind mai departe bastonul. Căldura și neliniștea, laolaltă, te-au grizat, ți-au dat o ușoară exaltare, ca un alcool. Iată și poarta cu bolta de trandafiri roșii, agățători ; în creștet, mai departe, apăsarea fierbinte a soarelui
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
mai spus, foarte bine fac că mă îndoiesc de ele. Așa și trebuiește, știut este că simțurile te înșală. De altminterea, ca și rațiunea. Important este numai peronul gol. Nici urmă de Marie Liliane, dar nici (îmi spun ca să mă consolez) vreun mosafir care să mă inoportuneze. De la peron, privirea îmi alunecă firesc spre grădină și deodată fac ochii mari, apoi mă strâmb, nemulțumit. Cum ? ! Da, este chiar ea, chiar Sophie, cu toate că abia am recunoscut-o ! Parcă s-ar fi travestit
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
-mă, a determinat-o să uite pe loc amănuntul. Deși fusesem atât de tulburat, nu cred că le-am uitat în trăsură, ci că mi le-a șterpelit acel ajutor al birjarului, pripășit în câmp. M-am silit să o consolez pe Sophie, căreia îi părea rău de bastonul cu măciulie de corn. După ce ea a plecat, am început să scriu în jurnal, atât de amănunțit ca niciodată. Teama de cele ce voi ajunge să le povestesc la sfârșit m-a
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
Geblescu ! Toate femeile erau fascinate ! Dar mai ales tante Margot, care pentru el a renunțat la afecțiunea statornică a domnului Ialomițeanu. El a fost teribil de afectat când i-a cerut mâna și a fost refuzat ! Nu s a mai consolat niciodată ! Altfel știau să iubească bărbații de altădată ! Iubeau o singură femeie până la moarte ! Bineînțeles că mai aveau și viața lor de bărbați, și cunoștințe la Café chantant, și flirturi prin saloane, uneori făceau și un mariaj, dar dacă își
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
un om atât de inteligent ca el nu putea să nu-și dea seama că fusese o mică criză de gelozie, din pricina lui !... Sperând că probabil așa va da mai puțină amploare inci dentului, se învârtea în jurul lui Muti, o consola, o aproba... Da, trebuie pedepsită... da, îi răspundea, și arunca priviri atât de disperate în jur, de parcă el ar fi fost vinovatul ! Ce abandonată mi s-a părut că sunt ! Și ce rușine de neșters se abătuse pe capul meu
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]
-
pe Țuțu dincolo, cum îl știe Ivona pe Tudor ! Să-l văd o dată pe an, o dată la doi ani, să tremur mereu că primesc, că nu primesc viza ! Ivona, îi tot explic eu, este o femeie modernă ! Ea s-a consolat cu gândul că lui Tudor îi este acolo mai bine decât i-ar fi aici... S-a consolat cu situația lui de acolo, despre care nu prea știu amănunte, decât câte ceva de la Niki, pentru că dintre ei doi el este cel
Dimineaţă pierdută by Gabriela Adameșteanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/598_a_1325]