3,260 matches
-
profesor (din 1998) la Universitatea Biblică din București. Și-a susținut, în 1974, teza de doctorat, Letopisețele slavo-române înainte de Macarie. A debutat cu o recenzie în „Gazeta literară” (1964) și a colaborat la „Luminița”, „Contemporanul”, „Limbă și literatură”, „Arici pogonici”, „Cravatele roșii”, „Cutezătorii”, „Limbile moderne în școală”. Este redactor-șef al revistei „Mesaj literar”. D.-B. a dovedit un interes statornic pentru cercetarea vieții și operei Iuliei Hasdeu, din opera căreia a tipărit mai multe ediții, i-a tradus în limba
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286712_a_288041]
-
35/31august 2012, care dezvăluie, din The Paris Review, lista incompletă a obiectelor personale care i-au aparținut lui Flaubert, așa cum a fost ea redată de M. Lemoel la 12 zile de la moartea scriitorului, unde, „Printre acestea se numără o cravată de mătase roz, șapte bastoane, 35 de pahare de șampanie, cinci cuțite pentru scoici, o blană de tigru, una de râs și una de urs polar, dar și lucrările lui Walter Scott, în 32 volume”, am zis că merită. Firește
Alexandru Mănăstireanu : corespondenţă by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/629_a_1301]
-
și una de urs polar, dar și lucrările lui Walter Scott, în 32 volume”, am zis că merită. Firește, fie și numai literar, distanța dintre Flaubert și profesorul Mânăstireanu e mare, dar dacă este importantă „obiectual” de știut pentru cititori cravata lui Flaubert, de ce nu ar prezenta interes spiritual-afectiv și corespondența celui de-al doilea, mi-am zis, și a rămas să-mi realizez proiectul împreună acceptat. Mai ales că, între timp, au devenit cunoscute și pentru mine și cele circa
Alexandru Mănăstireanu : corespondenţă by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/629_a_1301]
-
clipă - așa, de parcă în creier ar pocni cineva din degete - în el e și o pereche de picioare, apoi picioarele dispar. De la un chioșc dintr-o gară am cumpărat o carte poștală care ți-arăta cum se leagă nodul la cravată în diverse feluri. Diferitele noduri sunt în mod vădit tot atâtea lațuri petrecute pe sub gulerul cămășii în jurul gâtului. Fusese o nesocotință din partea mea: cumpărând cartea poștală, crezusem că voi fi în stare să sfidez parada tuturor nodurilor. Voiam să-mi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
tactica. A înghițit în sec, și-a șters fruntea cu dosul palmei, a declarat că-mi bat joc de el (deși nu spusesem nimic) și a adoptat un ton aparent degajat. A luat între degete și și-a ridicat vârful cravatei așezându-l pe masă lângă pahar, l-a privit de parcă ar fi numărat dungile, apoi a spus ca și când ar fi vrut să mă împace cu ceva: „În regulă, bine și-așa, te băgăm noi la apă. Până la fund“. Apoi a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
de parcă ar fi numărat dungile, apoi a spus ca și când ar fi vrut să mă împace cu ceva: „În regulă, bine și-așa, te băgăm noi la apă. Până la fund“. Apoi a luat paharul de pe masă și o dată cu el și vârful cravatei, care i-a căzut la loc pe burtă, și a băut paharul dintr-o sorbitură. În timp ce se ștergea la gură, m-am gândit la cele două pietre de râu ale mele și-am știut că de treaba asta nu se
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
spera că nu vor pune niciodată gheara pe mine: dacă lucrurile iau o întorsătură rea, voi reuși să dispar, strecurându-mă în locul unde nu există cuvânt. Le-am povestit prietenilor despre acel interogatoriu și despre băutul apei, le-am descris cravata individului. Dar n-am pomenit nimic despre apa vărsată apoi din sticlă ori despre faptul că aruncasem paharul. și cu atât mai puțin despre ascunzătoarea în care intenționam să dispar. Într-una din verile de mai târziu am văzut cadavrul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
din Sistem, dus pe gânduri. Nici n-au trecut treizeci de minute, și-au și apărut trei indivizi. Unul dintre ei era tinerelul care servea drept agent de legătură și care venea întotdeauna să ridice datele. Purta costum, cămașă albă, cravată. Ca un funcționar de bancă. Ceilalți doi aveau pantofi cu talpă de cauciuc și arătau de parcă erau angajații unei firme de transport. Oricum nu arătau a ceea ce voiau să pară. Dar era clar că nu țineau să bată la ochi
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
farfurii, șervețele galbene decolorate, dar frumos împăturite. Și astea datau din timpuri străvechi. Nimeni nu mai folosește acum farfurii de aluminiu și pahare de carton. Într-o geantă de voiaj din piele de porc am văzut doar îmbrăcăminte: costume, cămăși, cravate, șosete, lenjerie de corp. Cele mai multe fuseseră mâncate de molii și nu mai rămăsese nimic din ele. Articole de toaletă, o sticlă de whisky, un termos. O periuță de dinți și o perie de păr năclăite. Chiar și un aparat de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
bleumarin din stofă englezească. Frumos și elegant, cu trei nasturi, fără umeri, drept. Croială veche. Genul de costum pe care-l purta George Peppard la începutul anilor ’60. Cămașă din bumbac de Oxford, de un albastru mai deschis. Guler normal. Cravată în dungi: roșu pal cu o nuanță deschisă de albastru-verzui. Ca marea înspumată. Mi le cumpăram de la un magazin cu produse de calitate și după ce mă îmbrăcam frumos, intram în bar și comandam un whisky dublu cu gheață. Lipitorile, Întunegrii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
aveam de petrecut pe lumea asta, după ce terminam cu uscătoria. Mai întâi trebuia să-mi procur haine bune. Nu aveam timp pentru modificări, așa că nu-mi puteam lua costum. Pantalonii de pe mine mergeau. Rămânea să-mi cumpăr cămașă, sacou și cravată. Și neapărat pelerină de ploaie. După aceea îmi permiteam să intru în orice restaurant. Asta însemna o oră și jumătate, deci îmi puteam termina cumpărăturile până la ora trei. Tot îmi mai rămâneau trei ore până la întâlnire. Am încercat să văd
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
apartamentului nu-mi mai era de nici un folos; nici licența de Computator, nici carnețelul, nici cheile de la mașină, nici briceagul, nici mărunțișul. Le-am scos și le-am pus pe masă. Am luat trenul până în Ginza, mi-am cumpărat cămașă, cravată și haină de la Paul Stuart plătind cu American Express. M-am privit în oglindă. Nu arătam rău deloc. Pantalonii erau puțin șifonați, dar n-avea cum să fie totul perfect. Cu cămașa oranj și haina bleumarin pe mine arătam ca
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
Și-a luat cele două șiraguri de la gât, apoi ceasul care arăta ca o brățară, rochia de catifea. Mi-am scos și eu ceasul și l-am aruncat peste spătarul canapelei. Mi-am dat jos haina, am slăbit nodul de la cravată și am sorbit ultima picătură de whisky din pahar. Fata și-a scos ciorapii pe melodia Georgia on My Mind cântată de Ray Charles. Am închis ochii, mi-am pus picioarele pe masă și mi-am răsucit „timpul“ în cap
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
Dacă nu la prezența mea, tot reacționează el la ceva. Am băut toată berea. Era o liniște în zori de parcă ne aflam în mijlocul pădurii. Pe jos stăteau aruncate de-a valma lucrurile de care ne dezbrăcasem în grabă. Haina, cămașa, cravata, pantalonii, iar dintre ale ei, rochia, ciorapii și chiloții. Grămăjoara mea de obiecte părea chintesența unei vieți de treizeci și cinci de ani ajunsă la punctul culminant. — La ce te uiți? mă întrebă ea. — La îmbrăcăminte. — De ce? — Până cu puțin timp în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
să mă intereseze în puținele ore pe care le mai aveam la dispoziție. Ea s-a oprit în fața oglinzii să se pieptene. Era îmbrăcată cu pantaloni bej din bumbac și o cămașă maro în carouri. Mi-am înnodat și eu cravata și mi-am îmbrăcat sacoul. — Ce faci cu unicornul? întrebă ea. — Ți-l fac cadou. Pune-l undeva la vedere. — Oare stă bine pe televizor? Am luat craniul care nu mai emana lumină și l-am așezat pe televizorul din
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
de credit în parc, lunea dimineața. Mai întâi am ars cardul American Express, apoi și pe cel Visa. Tare-mi plăcea să le privesc cum se transformă în cenușă. Mi-a trecut o clipă prin minte să-mi ard și cravata Paul Stuart, dar am renunțat la idee până la urmă. Începeam să bat prea tare la ochi și nici nu vedeam rostul unui asemenea gest. M-am îndreptat spre cel mai apropiat chioșc și am cumpărat zece pungi cu floricele de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
de fata de la firma de închiriat mașini. Și ea mi-a făcut o impresie excelentă. Ar merita un pic de fericire. Mi-o imaginam îmbrăcată cu sacoul companiei la care lucra - verde, culoarea gazonului de pe terenul de baseball -, bluză albă, cravată neagră. O și vedeam ascultându-l pe Bob Dylan, cu gândul la ploaie. M-am gândit și eu la ploaie. Nici nu știu dacă era ploaie măruntă sau ceață. Ploua totuși. Uda melcul, gardul, vacile... Nimeni n-o putea opri
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2038_a_3363]
-
nu pot). Apoi Marta a adus-o jos pe Sarah care avea în mână un buchet de violete și Victor se plimba încet înăuntru și în afara camerei aglomerate și Robby apăru curând în uniforma Buckley (pantaloni gri, cămașă Polo albă, cravată roșie, sacou bleu cu grifonul pe buzunarul de la piept), mișcându-se imponderabil prin bucătărie. Totul era atât de calm și de alert. I-a înmânat lui Jayne o coală de hârtie și pe urmă i-a dat-o Martei spre
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
responsabil pentru primul schimb? Cine îl supraveghea pe cel de-al doilea? Anumite aspecte trebuiau sacrificate, așa încât vor exista unele nemulțumiri, câteva plângeri minore, dar toată lumea era flexibilă. Ritmul se înteți și Robby o lăsă pe Marta să-i reînnoade cravata, iar Jayne, cu mâna pe coapsă, o îndemnă pe Sarah să mănânce dintr-o farfurie ornată cu felii de pară. O nouă zi era pe cale de a începe și nu se admiteau nici un fel de abțineri. Vroiam să fiu binevenit
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
ejaculau amenințări unul altuia în drum spre convoiul mașinilor de teren care îi așteptau. Camerele de luat vederi îi urmăreau pe băieți. Fiii. Tații vor fi întotdeauna condamnați. Ghiozdanul lui Robby atârna pe un umăr, cămașa scoasă din pantaloni și cravata în dungi gri-roșii desfăcută la gât: parodia unui om de afaceri. Robby se zgâia la Porsche și la bărbatul de pe locul șoferului. Robby îl privea întrebător, de parcă ar fi fost cineva cărui nu-i știa numele. Întrebările mele urmau să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
crimele despre care îmi povestise „Donald Kimball“ în casa mea pe 1 noiembrie. Aceste mărturisiri au fost făcute după ce Bernard Erlanger fusese arestat în apropierea unei locuințe din Clear Lake, purtând un costum Armani, o cămașă de bumbac și o cravată de mătase, mănuși de piele Cole Hahn și o manta de ploaie. Mai avea și un topor asupra sa. Locuința aparținea lui Paul Owen, 65, un bărbat văduv care avea o librărie în Stoneboat. La aproximativ 2.30 a.m. în
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
îl ardea s-o provoace și atunci pur și simplu m-am ridicat și-am plecat din separeu fără să privesc înapoi și fără să-mi iau rămas bun și m-am pomenit stând în bătaia soarelui descheindu-mă la cravată și valetul din parcare mi-a adus lângă bordură acel 450 SL de culoare crem. Am schițat un zâmbet pe jumătate față de această amintire, gândindu-mă că aș fi putut tolera răul pe care un tată îl poate provoca unui
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
007 autorizația de a ucide în interesul guvernului britanic. și-a dobîndit-o ucigînd doi oameni, dar, stați așa, nu în stilul cu care v-ați obișnuit de la Roger Moore (o grațioasă apăsare pe buton, urmată de o măruntă ajustare a cravatei și de un calambur bine ticluit), ci în alb-negru zguros și cu mult sînge pe pereții unei bude : cînd ați mai văzut dumneavoastră o budă în lumea lui Bond ? La scurt timp după aceste fapte lăudabile îl regăsim în Africa
Bunul, Răul și Urîtul în cinema by Andrei Gorzo () [Corola-publishinghouse/Memoirs/818_a_1758]
-
alții se ocupă de grădinărit, băsnește și el despre libertate, drepturile omului, călușe imaginare și o ține pe coarda asta razachie. Că la mijloc sunt și informații denaturate, aduse de lichele, de vânzători de țară, de oameni care pentru două cravate și un pachet de țigări americane sunt gata să jure că în Piața Națiunii stă gâdele cu satârul în mână, e mai mult decât probabil. Însă academicianul n-are timp să verifice enormitățile astea și atunci cârâie recitativul pe care
Antologia rușinii dupã Virgil Ierunca by ed.: Nicolae Merișanu, Dan Taloș () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1362_a_2727]
-
-l conduceți. Și aruncați-vă apoi privirea spre înainte, pentru fiecare 26 ianuarie al anilor ce vă așteaptă! Și suntem convinși că, de astă dată, veți vedea milioane de bărbați și de femei, de tineri și de copii purtători ai cravatelor roșii cu tricolor, întruniți la un loc să vă aclame. Sunt România zămislită din cealaltă idee - și asta se cheamă Comunism!“ (Omagiu tovarășului Nicolae Ceaușescu, Editura Politică, București, 1973, p. 183) „Nu cunosc emoție mai puternică, în istoria acestui neam
Antologia rușinii dupã Virgil Ierunca by ed.: Nicolae Merișanu, Dan Taloș () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1362_a_2727]