5,330 matches
-
școlară din școlile generale din Întreaga țară includea acum o lecție de geografie În care Birmania era localizată pe harta lumii, iar această lecție a fost și difuzată În toată țara pentru că un alt sondaj arătase că 96% dintre americani habar nu aveau unde se aflau nici Myanmar, nici Birmania. În San Francisco, Mary Ellen Brookhyser Feingold Fong luase legătura cu primarul și cu „cei trei George“: unul dintre ei mare ștab politic cu relații la Departamentul de Stat, un altul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
nu avea mari șanse să ajungă pe prima pagină În ziarele, emisiunile de televiziune sau de radio controlate de guvern. Să nu Înțelegem greșit. Asta nu Însemna că Ministerul Informației și Biroul de studii strategice din Ministerul Apărării n-aveau habar cine erau rudele celor dispăruți. Generalii, directorii și subordonații lor văzuseră deja casetele cu reportajele GNN despre dispăruți. Ministerul era responsabil să găsească astfel de reportaje: orice reportaj despre țara lor, fie el negativ sau pozitiv. Ascultau Vocea Americii și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
tânărul, adică În urma discuțiilor cu conducători de grupuri consacrați din alte țări, este una de lipsă de Înțelegere față de țara dumneavoastră și potențialul ei turistic. A citat cifre care arătau că mai mult de 95% din oamenii chestionați În afara Asiei habar n-aveau unde se află Myanmar. Nu recunosc noul nume al capitalei, Yangon, pe când Rangoon le spune ceva. În continuare, sublinie că acești oameni erau, desigur, neinformați și În urma timpului lor și de aceea nu asociau Myanmarul cu faimoasele glorii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
să pară relaxată. —Sunt multe plante care nu necesită fotosinteză, replică Moff. Ciupercile, În primul rând, trufele. Zona trebuie să fie umbrită. De aceea se găsesc sub coroanele copacilor. Păcat că pădurile tropicale de peste tot sunt defrișate de dobitoci nesătui. Habar n-au câte specii de vietăți incredibile sunt distruse pentru totdeauna. Distrug și pădurile tropicale de aici, din Birmania? Cât pot de repede. Unii pentru lemn, alții pentru a cultiva maci pentru heroină, mulți alții pentru a trage o conductă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
Cine nu vă știe? Sunteți Harry Bailley. E o onoare să vă cunosc. Îi Întinse mâna. Ce ironie, râse În sinea ei. El era cel care umbla după ea acum. Când i se spusese că va fi ușor de prins, habar n-avusese cât de ușor. M-ați văzut? Harry părea În același timp uimit și flatat. —La televizor, aici sau În State? —Ambele, spuse ea. Acasă toată lumea vă urmărește emisiunea. Eram deja fan al Dosarelor Fido - am un cățel Papillon
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
o femeie care l-a abordat râzând: — Nu mă mai știi, tinere? Era femeia ușor dusă, dată cu mult negru pe la ochi, care fusese intervievată de Global News Network, cea care se autointitulase iubita lui. El i-a răspuns: —Doamnă, habar n-am cine sunteți. Ea a ridicat din umeri și i-a răspuns cu un zâmbet prietenos: Așa lucrează timpul, nu? Trece fără să-ți dai seama, și, Între timp, unii cresc mari, iar alții Îmbătrânesc. Sigur arăt asemenea cuiva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2218_a_3543]
-
franceze. Concursul era compus din trei etape de examinare: două etape scrise și una, ultima, orală. Fiecare etapă era eliminatorie. Mai important însă era faptul că examenele scrise erau anonime. Ceea ce însemna că expertul care examina textele scrise ale candidaților habar nu avea de identitatea acestora, căci fiecare avea un număr de identificare care figura pe caietul cu răspunsurile sale, iar relația dintre nume și număr era cunoscută numai de entitatea organizatoare a concursului: Comisariatul Seviciului Public. În asemenea condiții, posibilitatea
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
mi-am zis "iată-mă în pragul realizării visului meu de adolescent. Peste opt zile devin cadru în corpul diplomatic al țării, la început, desigur, ca stagiar, totuși ce încă altceva aș mai putea să-mi doresc?". La acea dată habar nu aveam că mă pândea, nu după mult timp, o încercare gravă, înscenată de obsesia ranchiunoasă a răului personificat. A doua zi mi-am cumpărat o pereche de pantaloni de culoare închisă și două cămăși asortate, căci credeam că cineva
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
parțial, idealul meu stendhalian... Diplomația ca experiență nesperată Numărul acelora ce se pronunță în probleme delicate de diplomație practică este considerabil, deși, în marea lor majoritate, dacă nu chiar în totalitatea lor, participanții la aceste dezbateri de fapt nu au habar care este obiectul precis al temelor în discuție, care sunt parametrii subiectului invocat și după ce criterii se cuvine efectuată analiza. Cu alte cuvinte, ca "specialiști" autoproclamându-și priceperea în de-ale diplomației, de fapt nu prea au habar despre ce este
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
fapt nu au habar care este obiectul precis al temelor în discuție, care sunt parametrii subiectului invocat și după ce criterii se cuvine efectuată analiza. Cu alte cuvinte, ca "specialiști" autoproclamându-și priceperea în de-ale diplomației, de fapt nu prea au habar despre ce este vorba. Cariera de diplomat astăzi, în pofida schimbărilor funcționale la care a fost supusă profesiunea, mai cu seamă începând cu a doua jumătate a secolului XX, continuă să excite pofta unor neofiți care, profitând de legăturile lor de
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
să-mi adun gândurile nu aveam și nici să meditez asupra frazelor din care să improvizez ceva asemănător cu un discurs cât se poate de decent. Să refuz invitația amfitrionului? Imposibil, căci asta ar fi însemnat să jignesc publicul care habar n-avea de împrejurările în care sunt invitat să iau microfonul și să vorbesc. În sfârșit, m-am ridicat în picioare și, începând cu câteva propoziții în ebraică adresate oaspetelui de onoare, am continuat într-un amestec de spaniolă și
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
vădite de disperare. Sesizând dificultățile în discursul lui Shazar, am hotărât pe loc să nu traduc spusele sale, ci să spun în schimb ceea ce am fi dorit să spună președintele nostru. Cum nimeni din israelienii prezenți la convorbire nu avea habar de ceea ce făceam, Arie Ilan, șeful Direcției "Europa de Răsărit", continua să-mi trimită semnale de disperare, dar eu l-am privit zâmbind în timp ce, chipurile, traduceam și îmi vedeam liniștit de treabă. Când convorbirea a luat, în cele din urmă
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
orășenesc. Nu știam dacă episodul șoptit era sau nu adevărat; în schimb, mă copleșea un sentiment de tristețe nedefinită de fiecare dată când o întrezăream stând la geam de parcă aștepta să se producă o minune. Ce fel de minune anume? Habar nu aveam. Destinul care nu m-a cruțat de surprize penibile pe parcursul itinerariului academic mă aștepta la sfârșit de vacanță, când mă întorsesem la Cluj la începutul celui de-al doilea an universitar, setos să mă strivească. Întoarcerile la facultate
Confesiunile unui diplomat by Eliezer Palmor [Corola-publishinghouse/Memoirs/927_a_2435]
-
de mine unui reporter de la "Viitorul". Însă eu le-am auzit de la fiul meu, Alexandru, care și el le-a auzit la Curte. Aceste versuri sunt foarte răspândite la Iași; sunt, pot zice, în gura tuturor. Cine le-a născocit habar n-am. Au ieșit din pământ ca o floare de câmp nesămănată de nimeni. Trebuie însă să recunoaștem că versurile sunt nostime, corecte și foarte potrivite cu caracterul umoristic al lui Caragiale. De asemine nici eu, că-s mai bătrân
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1539_a_2837]
-
Leana și mă lăsasem purtat cu inconștiența vârstei de vise dintre cele mai îndrăznețe, bine ascunse în cotloanele unei memorii pe care mi-aș fi dorit s-o descarc, dăruind-o posterității: să trec Dunărea la sârbi pe la Calafat (deși habar n-aveam să înot, și nici orașul nu-l prea găseam pe hartă), să devalizez noaptea „Alimentara“ de la colț (de unde să plec cu un rucsac de șampanie „Zarea“ și creveți vietnamezi) și, mai ales, să-i cer lui Ceaușescu aprobare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
după ’89 (eticheta arăta mortal, cu Ștefan cel Mare descălecând lângă un butoi), dar Andrei îmi aducea la două săptămâni o ladă, în amintirea vremurilor de-altădată: „Serie limitată, pentru export. O bagă niște amici la club, pe șestache, șefu’ habar n-are.“ Îi știam pe-amicii lui Andrei și mă cam feream de ei, nu păreau genul care să frecventeze bibliotecile: niște ucraineni spălăciți, lucrând diminețile cu două Moskvich-uri și-o camionetă între Bârlad și Huși. Unii ziceau că sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
lumina se stingea de douăzeci de ori pe minut și tot de-atâtea ori se-aprindea la loc. Dacă strângeai tot timpul ăsta mort și risipit, ieșea o altă viață, pe care-o purtai senin pe picioare și de care habar n-aveai că există. Parcă-ți punea și-ți scotea cineva o pereche de ochelari, fără oprire. Ceva nu se potrivea. Adunate, minutele inexistente dădeau ani, energie, spațiu lipsă; cineva trebuie să le fi administrat. Tăietura lor repetată și silențioasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
în creier, era punctul lui slab. Paul vorbea cu calculatorul, crezând că nimeni nu-l aude. Cu câtă liniște și plăcere își recitea frazele, convins de siguranța rece și reconfortantă a ecranului... Îl invidiam pentru naivitate, apoi îl compătimeam prietenește: habar n-avea câți ochi se plimbau prin jurnalul lui, consumându-i vibrația fragilă a vieții. L-aș fi chemat și pe Mihnea să vadă, dacă n-aș fi știut că doarme pe rupte. Din respect față de primii noștri ani de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
așezat la locul lor. Maria mi-a dat drumul la mâini. Am auzit clar numărătoarea: nouăsprezece. M-am liniștit. Am tras aer adânc în piept. Abia atunci mi-am dat seama că ceva nu e-n regulă. Lipseau două secunde. Habar n-aveam ce se întâmplase cu ele. Am pus mâna pe telefon, să-l sun pe Mihnea. Liniile căzuseră. În timp ce făceam eforturi să respir normal, m-am apropiat iar de geam: lumea ieșise pe stradă, care-n halat, care-n
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
trași la indigo; îi deosebeai doar după vârstă și înălțime. Capete țuguiate, ochi mari, albaștri, aceeași tunsoare: breton scurt, oligofren. Dacă i-ai fi pus să dea la pedale pe-un tandem, ar fi ocupat cinci locuri, în ordine descrescătoare. Habar n-aveam cum îi cheamă. Se zice că erau făcuți de-un bătrân cu fi-sa. La ultimul copil (sau, mă rog, nepot), femeia ar fi înnebunit și s-ar fi otrăvit; nimeni nu știa exact - de întrebat, nici nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
vizibil; răsplata, subînțeleasă. Atunci, se tăia capul și pentru mai puțin de-atât. „Ți-au dat ție frații «Brothers» asta?!“, s-a mirat Maria. Am susținut-o din priviri. „Nu, nu. Ei doar mi-au lăsat un tub de carton. Habar n-aveau ce-i înăuntru.“ „O hartă civilă, pe hârtie de unsprezece grame, cu filigran. La vremea lor, se tipăreau doar la Viena și Amsterdam. Poți să scoți bani frumușei de pe ea.“ „Poate că da, are patina timpului.“ (Întotdeauna-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
am gândit la răspunsurile posibile din filme („Nimeni!“, „Nu e ceea ce crezi!“ sau, mai grav, „Nu e ceea ce pare!“), oricum de pomană: nu-i scoteau nici măcar pe eroi din încurcătură, darămite pe mine. Am decis să nu mint. „O femeie, habar n-am cine e. Mi-a zis ceva de Mihnea, după care a-nchis.“ „Ce vroia?“ Bombardamentul continua, un pas greșit și eram mort. Nu sufeream situațiile astea: nu făcusem nimic, dar mă simțeam cu musca pe căciulă. Reflex stupid
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
putea să dureze de la câteva secunde, la un sfert de oră. Ba chiar suspectam că, independent de corpul inert și creierul prăjit sau dezactivat, retina funcționează ca o cameră de luat vederi, înregistrându-i pe alții-n tăcere. Mureai și habar n-aveai ce se petrece. Am dat drumul la televizor și la computer, să aflu noutățile. Nimic despre cutremur. Rula „Casablanca“, un film frumos, geriatric. Te uitai la el în timp ce-ți luai Dipiridamolul. Apoi am pregătit poza lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
sărăntoc, cu nevastă-ta înjurând în bucătăria soioasă a garsonierei, iar a doua zi te trezeai în frac, la o masă cu lumănări și veselă de-argint, în ditamai conacul. Bineînțeles că nevasta îți vorbea frumos, numai unt și miere. Habar n-aveai că ți se umblase la bibilică; îți vedeai liniștit de viață, cu-aceeași poftă și seninătate. Amintirile ajungeau în niște eprubete speciale, pe care un savant deștept dar corupt (trădătorul cauzei cetățenești, racolat de extratereștri) le combina între
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
o linie de plexiglas, cu care își măsura zilnic părți ale corpului: fruntea, oasele brațelor, distanța dintre picioare. Dacă te uitai în catalog pe coloana lui, găseai numai 10. O dată pe trimestru, Cezar copia după el la teză, dar Belcin habar n-avea cine câtă fizică știa-n clasa lui; lucrările arătau identic. „Se pare că elevul Suciu a copiat la teză. La tablă! Problemă!“ Și îi dicta o problemă pe trei rânduri. Elevul Suciu o rezolva. „Se pare că elevul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]