1,630 matches
-
În franțuzește, descria În glumă luminozitatea așteptată: „Lampions anticléricaux. Spécialité d’éclairage moral. Nudité - chasteté etc. etc. voir Trilby“. Henry simți un mic junghi de invidie - nici un redactor de carte nu Întâmpinase vreodată lucrările sale cu atâtea efuziuni -, dar Îl izgoni imediat, ca nedemn și absurd. Îi răspunse rapid lui Du Maurier, felicitându-l. „Brava Trilby - bravo redactorului de la Harper & Harper, lui McIlvaine de la Harper & Harper & bravi tutti! Mărețul verdict Îmi umple inima de bucurie.“ Acum era curios să citească romanul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
și de mascat ca accident În Veneția inundată. Dar raționamentul acesta trezea ceea ce era poate cea mai puțin plăcută amintire dintre toate cele legate de decesul lui Fenimore: indicația de a i se arunca hainele În lagună. Încerca să o izgonească, dar ieșea imediat ca un dop la suprafață, asemenea hainelor Însele, pline cu aer. Pe moment, păruse o idee foarte bună, iar familia Benedict o Întâmpinase ca pe o soluție plină de imaginație la o problemă delicată. După ce umpluseră deja
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
respirației urât mirositoare și se trase Înapoi. Hei, lăsați-l pe domnu’ În pace, fetelor! Dați-i drumu’ de-aici! Un tânăr cu șapcă de stofă și un palton lung și jerpelit, cu guler de blană care năpârlea, se interpuse, izgonindu-le pe femei. Henry tocmai voia să Își exprime recunoștința, când salvatorul său adăugă: — Nu-l interesează de-astea de-alde voi, așa-i, drăgălașule? Și Îi făcu sugestiv cu ochiul. În spatele lui era o mică bandă de adolescenți Îmbrăcați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
dar speram să-mi spui tu la următorul antract, murmură Sargent. Scena Îi punea Împreună pe Guy Domville, teoretic așteptând nerăbdător iminenta cununie a lui Mary, fiica dnei Domville, cu locotenentul George Round, adevăratul iubit al lui Mary, care fusese izgonit cu câteva luni Înainte de mama ei și de lordul Devenish, dar revenise, cu speranța slabă de a-și recâștiga iubita. Scopul Întâlnirii era ca Guy să descopere această relație, despre care nu știuse nimic, să renunțe la Mary și să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
un biscuit. - Ce regi, boangă?... - Cei șapte... - Nu-s stricăciunile de care ne-au învățat comuniștii la radio?... Că se parangheleau, în petreceri, la Sinaia, până le aruncau reginele la popi, pe coclendere, cu belciugul coroanelor... Și până i-a izgonit peste graniță, miliția, cu rafale de pulane și cu șuturi în găoz?... - Nu, bă... Ăia, de care zici tu, au fost regi serioși, Chiose... Cu bărbi, centurioane, basculante, elefanți și nepoți. Ăștia, dacă te călcau c-o singură roată, o
Cei șapte regi ai orașului București by Daniel Bănulescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295562_a_296891]
-
strigătele femeilor din vale) încât să producă o iluzie de același fel - dar și contrară - a scurgerii timpului. Tânărul se lăsă cu plăcere în voia acestor miraje contradictorii și armonioase, plutind ușor în derivă către starea de conștiență, care le izgonea pe amândouă și le substituia o a treia iluzie: prezentul. Eu eram băiatul. Eram Joe-Sue, indianul axona, orfan cu nume ambiguu, dat astfel la naștere pentru că sexul meu a fost incert până ceva mai târziu, virgin și frate mai mic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
aparat de fotografiat, îl fac să apară ca prin minune înaintea lor, îl țin acolo, nu galben, nu sfărâmicios, ci carne caldă, așa cum o simțise în noapte cu pliurile-i înfășurând-o, ca s-o țină la adăpost și să izgonească timpul, nimic nu se poate schimba sub acele pliuri de carne. Uite, fotografii. Fetița, scumpa, sărăcuța de ea, spuse Mătușica, să aibă ea așa o cocoașă! Cocoașa, cocoașa, cocoașa cămiloasă. Ea, Frumoasa Doamnă cu Cocoșenii. Sau Doamna fără Milă. Ceruri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
o construise funcționa. Trosc. Ceea ce însemna că avea de gând să-l urmeze. Trosc. Dacă Nicholas Deggle s-ar întoarce, viața ar fi oricum insuportabilă. Virgil era nevoit să-l considere principalul său dușman - după Grimus. Adică de când Grimus fusese izgonit de pe insulă. Trosc. Dacă nu se întorcea, viața n-ar fi fost cu nimic mai bună. Efectul se răspândea. Dolores făcuse niște incursiuni de recunoaștere, urcând puțin de-a lungul coastei, și se simțise rău. Imediat ce va ajunge la mica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
atât de frumoasă și atât de nedreaptă și totuși atât de frumoasă. Focul din ea putea mistui bărbatul, gheața din ea putea, să-l vindece. Nu eu eram acel bărbat. Pentru. Ea. Liv, culmea înghețată a perfecțiunii, cum m-a izgonit, cât de rău îmi pare... mea, maxima, lucru. Odată. Acum mult timp. înainte. Cei puternici nu iartă. Puținătatea celor slabi. DOUĂZECI ȘI OPT — Liv a fost soția mea, spuse Virgil, așezându-se la marginea luminișului și rezemându-se de un copac
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
voia s-o arunce în celălalt colț al încăperii. Stop. îîn versiunea lui O’Toole despre destrămarea căsniciei cu Dolores el susținea că după ce suferise destul de mult timp și fusese torturat destul de mult timp de diformitatea și nerecunoștința ei, o izgonise. Adevărul era însă altul. Dolores O’Toole își părăsise soțul pentru că O’Toole nu o putea satisface. Flann Napoleon O’Toole nu avea decât o jumătate de testicul. Pierduse restul într-o încăierare cu un câine. Penisul său pipernicit avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
simțea chiar o anumită simpatie pentru Ignatius Gribb. în ochii ei Gribb era un om grijuliu și drăgăstos, iar ochii ei nu se înșelau. Dar treptat s-au adumbrit, ca și când siguranța ei s-ar fi clătinat... apoi umbra a fost izgonită și ochii au scânteiat din nou. Chiar și antipatia Elfridei față de Iocasta și casa acesteia n-a mai stârnit nici o obiecție. Vultur-în-Zbor avea amintiri neplăcute legate de propriul său trecut destrăbălat și i-a îmbrățișat antipatia cu zelul convertitului. S-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
el. Azi vecina era o pacoste și pentru Elfrida. Era iar un sentiment ciudat și iarăși, ca și în cazul Irinei, nu reușea să-și dea seama ce anume îl producea. Sau poate că evita să o facă, așa cum își izgonise și gelozia de noaptea trecută cu ajutorul gândurilor îndreptate către dragul ei Ignatius. Acum se silea să și-l imagineze adâncit în cărțile sale și în scrisul lui migălos, stând calm ca o stâncă ore în șir și apoi trăgând o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
madame Iocasta. Vrei să-l conduci? Dovedind o iuțeală fără precedent, Gilles Priape îl apucă de brațul drept, și i-l răsuci la spate. Nu, zise Virgil Jones cu vocea sa sobră dintotdeauna. O să-i spun. — Nicholas Deggle a fost izgonit de pe insula Calf de către mine și Grimus, începu Virgil Jones, pentru că el credea că puterea lui Grimus trebuia nimicită. La acea vreme eram de acord cu Grimus că noua cunoaștere era una prețioasă și că forțele reacționare reprezentate de Deggle
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
alesese viața din K, se părea că gorful avusese dreptate. — Pe oameni îi deprimă uneori retragerea din activitate, îi spuse Mediei. PATRUZECI ȘI ȘASE Nimeni care să-l dirijeze; nici o soră care să-l hrănească, nici un șaman care să-l izgonească, nici o livia care să-i comande, nici un deggle care să-l direcționeze, nici un Virgil care să-l instruiască. Trebuia să aleagă - pe care din ele? Oricare din ele? Și apoi să mizeze pe alegerea lor. Și să știe ce vrea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
pe omul ce-i arătase adevărata natură a insulei și-l ajutase să supraviețuiască! Acceptarea socială și tovărășia a două femei frumoase contrabalansau răul pe care-l provocase? Cu siguranță că nu - și chiar și astea erau de-acum pierdute. Izgonit de Irina, confruntat cu o Elfrida schimbatăă probabil că și viața îi era în pericol. înălță din umeri. Nu putea găsi în el însuși puterea de a-și prețui viața foarte mult, nu acum, când capacitatea lui de a aduce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
s-ar fi împrăștiat odată cu fumul. Atunci, în trecut, când o ciupea de funduleț pe Sofia Lermontov, era cavaler și la baluri, și la război, dar acum, când sta și privea și fuma, acum trecutul se îndepărta, iar groaza prezentului izgonea plăcerea vremilor apuse. Ce banal: să mori din pricina morții unui Gribb! Mintea lui cea șubredă să fie înjunghiată de moartea unui Gribb. L-am privit cum moare, cu ochii întorși spre altă lume, cu mâinile și buzele fremătându-i ca și când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
să plecăm de aici, i-a spus el Elfridei. — De ce? a întrebat ea. Acum e casa mea. Casa noastră. — Uite ce e: dacă rămânem, nu ne vor mai da de mâncare și, oricum, probabil că tot vor încerca să ne izgonească. Nu putem înfrunta un oraș întreg. — Dacă pleci, iubirea mea, bineînțeles că te voi însoți, i-a spus ea. Chipul femeii era încrezător și calm, iar atitudinea ei era reținută, chiar dacă lingușitoare. — Atunci plecăm, a zis el. — Unde o să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
pus în primejdie. Mă ajuți? Am fost cucerit de ardoarea acelor ochi strălucitori și ascunși. — Cum? am întrebat. — Singur nu sunt sigur că pot s-o fac, a zis el. Va fi nevoie de voințele noastre reunite. Trebuie să-l izgonim pe vandal de pe insulă. L-am vizitat pe Dota azi-noapte și mi-a arătat o metodă. Dar e greu. Nu-mi mai bat capul cu explicațiile care au urmat. E de ajuns să spun că am mers în Camera Trandafirului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
i se agitară mai mult ca niciodată. — Negi faptul că, alegându-te pe drept Subiect, ți-am remodelat viața de atunci încolo? Negi faptul că, luând-o pe sora ta din tribul axona, ți-am provocat expulzarea? Negi faptul că, izgonindu-l pe Nicholas Deggle în continuumul tău, te-am călăuzit către insula Calf? Negi faptul că, lăsându-te să cutreieri lumea timp de secole, în loc să te aduc aici, te-am făcut bărbatul care ești acum, cameleonic, flexibil și dezorientat? Negi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
a Trandafirului. Și mai puțin riscantă, ținând cont de ce se întâmplase după încercarea lui Deggle. Acum a fost momentul în care eul-Grimus a făcut ultima încercare. Mi-a arătat ceva ce uitasem că știa: coordonatele Dimensiunii mele, înspre care îl izgonise pe Nicholas Deggle cu atât de mult timp în urmă. înțelesul era simplu: dacă hotăram să nu distrug Trandafirul, mă puteam întoarce în lumea mea. Eul-Grimus prefera mai degrabă să meargă cu eul-Vultur undeva departe de Trandafir, poate chiar fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
se strânse mai bine În anteriul bleumarin șisi trase peste umeri pelerina stacojie, cu tiv aurit, bătrânul Își plimbă degetele peste barba mătăsoasă, făcu câțiva pași domoli și Împinse o ușă din apropiere. Vocea țâplită a unei femei uscățive Îl izgoni și de acolo. Aceasta Îi strigă să caște ochii mai bine al’dată, că doar e scris negru pe alb pe ușă că este interzis persoanelor neautorizate accesul Înăuntru. După ce Îl mai privi insistent câteva clipe, doamna dădu mustrător din
Întâlniri cu Lola Jo - povestiri by Marius Domițian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1610_a_2999]
-
ca la o poruncă. Și erau mulți trandafiri În curtea mănăstiri cu miile. Îngrozit, preotulcălugăr a povestit În cele din urmă confraților Întâmplarea petrecută cu ceva timp În urmă. Iar aceștia, cică, pătrunși de furie, l-ar fi blamat cu toții, izgonindu-l definitiv din rândurile lor. Iar el, se mai spune, cutreierat de păreri de rău și măcinat de chinuri lăuntrice, s-ar fi sinucis chiar În clopotnița din turn, spânzurându-se. M-am dus la priveghi, la domnul Cantemir târziu
Întâlniri cu Lola Jo - povestiri by Marius Domițian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1610_a_2999]
-
Stăteam pe o stâncă arsă de soare, într-o insulă necunoscută, izolată de lume, undeva în mijlocul mării. La picioarele mele băteau valurile, iar prin apa sângerie și leneșă foiau rechinii. Dacă nu izbuteam să-mi imaginez paradisul, urma să fiu izgonit din insulă și dat pradă rechinilor. La început, toată povestea cu paradisul mi s-a părut un lucru copilăresc de simplu. N-aveam decât să-mi închipui pomi cu crengile aplecate sub greutatea fructelor, iarbă moale și tandră, izvoare în
Apărarea lui Galilei by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295601_a_296930]
-
estetic”, repede uitată sau, mai bine spus, convertită. Trecuseră și cele câteva secvențe „cazone” pe care vom mai avea prilejul să le amintim. Dar unul dintre episoade, mai exact Întâlnirea cu Oscar Wilde, În 1891, circulă ca o legendă. Irlandezul izgonit din patria lui Shakespeare, În a cărei limbă scrie, e primit ca un prinț la Paris. Îi cunoaște pe Marcel Schwob, Robert de Montesquiou, Jean Lorrain, Pierre Louÿs, Léon Daudet, Jules Renard, André Gide (care, dacă ar fi să luăm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
ai magazinului La Mode și le aruncă o privire triumfătoare colaboratorilor săi: — Acest om există, zise el. Un râs general Întâmpină această introducere, Însă imediat se lăsă o tăcere plină de admirație când el adăugă: — BRUMMELL! Brummell este la Boulogne, izgonit din Anglia de prea numeroșii creditori, cei care au uitat de nenumăratele servicii pe care acest patriarh al modei le-a adus patriei sale!... Și abia atunci publicarea unui tratat privitor la viața elegantă păru simplă și se rezolvă cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]