3,724 matches
-
când este vorba de cele ce depind de meșteșug; dar când este vorba să delibereze despre organizarea cetății, se ridică și își dă cu părerea atât dulgherul, cât și fierarul sau curelarul, negustorul sau armatorul, bogatul sau săracul, nobilul sau umilul, și nimeni nu se miră de aceștia ca mai înainte, pentru faptul că fără să fi învățat de undeva și fără să fi avut un dascăl încearcă să dea sfaturi; prin urmare e limpede că socotesc acest lucru cu neputință
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
pe o ierarhie puternică transnațională". Jörg Guido Hülsmann, Unificarea politică și teorema generalizată a regresiei, www.mises.ro, p. 2. 91 Pe drept cuvânt ,,la începuturile sale (este vorba despre Reformă n.n.), singurii săi adepți au fost cei neînsemnați, cei umili, sclavii entuziasmați de promisiunea de a-și vedea mizerabila lor viață transformată într-o veșnică desfătare. Printr-un fenomen de contagiune de jos în sus, doctrina a ajuns să cuprindă păturile superioare ale națiunii, dar a fost nevoie de foarte
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
despre care nu se poate spune că este insolit 252, dar operant și în Luceafărul mitul lui Pygmalion. Cellino recunoaște în rivalul său o natură superioară și acceptă fără rezerve să îi devină discipol, este dispus să își schimbe condiția umilă, de curtezan, pentru a se converti la valorile eroismului, moralității și iubirii courtoise întruchipate de acest autentic cavaler, care este Pietro Gralla. Exact ca în Luceafărul, și păstrând proporțiile, Cellino constată o profundă transfigurare a Altei în urma căsătoriei cu Gralla
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
261-267; Camil Petrescu, Și eu sunt elevul d-lui Rădulescu-Motru, „Omul liber”, 1930, 68; Streinu, Pagini, I, 162-165, 196-201; Cioculescu, Aspecte, 354-357; Dan Petrașincu, O frescă psihologică a societății românești contemporane, ADV, 1937, 16 240; Al. A. Philippide, Romanul unei umile existențe tragice, ADV, 1937, 16 255; Constantinescu, Scrieri, V, 107-109; Lovinescu, Ist. lit. rom. cont., 250-252; Munteano, Panorama, 237-241; Călinescu, Ist. lit. (1941), 690, Ist. lit. (1982), 774; M. G. Samarineanu, „Castiliana”, F, 1942, 1-2; Horia Rădulescu, Cronica dramatică, RFR
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290160_a_291489]
-
chemau preotul acasă. Dar nimeni, fie el activist sau securist, nu renunța la botezul copiilor. Iată și un caz tragicomic: „Un activist de partid, foarte zelos, nu călcase niciodată pe la biserică, în timp ce doamna venea slujbă de slujbă... O prezență discretă, umilă. Soțul a lăsat cu limbă de moarte, față de copii, că nu vrea înmormântare cu preot. Soția, afectată de această decizie, a venit la noi și ne-a rugat să găsim o soluție. El fusese botezat și trebuia înmormântat creștinește. Am
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
să vin cu găleata de lapte să le împart gustarea de dimineață, pe motiv că „nu terminase la timp procesul educativ”. La aceasta se adăuga și faptul că nu mă înregimentasem să iau din porția copiilor și să-i duc umilă ceea ce personalul de la bucătărie fura pentru a-i câștiga benevolența. Altele urmăreau cu interes de ce vin cu geantă de piele, și nu cu portofelul în mână la serviciu. Dar toți erau curioși dacă particip la muncile cele mai de jos
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
dar aparența cui?” Cioran îi găsește răspunsul: „A Nimicului” (I, 21). Este răspunsul care precede uimirea, nepredicatizată, privind febra în stare pură și strigătul înghețat. Ce-i urmează? Orgoliul: „Să ai sentimentul obsedant al propriului neant nu înseamnă să fii umil, nici vorbă. Puțină smerenie, puțină smerenie Ă mi-ar trebui mai mult ca oricui. Dar senzația nimicului meu mă umflă de orgoliu” (I, 21). Așa încât, angoasa generată de sentimentul nimicului trăit în fața oglinzii se transformă într-o re-fundamentare a egoului
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
un călugăr și dintr-un estet, fără vreo posibilitate de sinteză. În fiecare clipă, cineva protestează și se tânguie în mine, așteptând să iasă învingător” (I, 353). Are în el ceva de palavragiu și de călugăr trapist. E laș sau umil, se declară, însă, înțelept, pentru a răbufni apoi în accese de violență. Orice ar fi, orice ar face, Cioran regretă, căci e în permanență neputința de a fi. Disprețuind tribul, lui Cioran îi face plăcere să se confunde cu el
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
o secvență amplă în care detaliază „extraordinara figură a lui Talleyrand” (întregul său oportunism și orice trădare a lui ar fi urmat „mișcarea istoriei”), Cioran conchide: „Mi-ar fi plăcut să am cinismul lui Talleyrand. Din păcate, prea mulți străbuni umili și cinstiți îmi inhibă ambițiile și-mi stingheresc mișcările. Sunt prea slab ca să mă scutur de o atât de grea moștenire” (III, 54). Vina e întotdeauna a celorlalți, cel mai adesea a strămoșilor, a neamului căruia îi aparține. În fine
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
sine vecină cu urletul sau cu lacrimile” (II, 57). Evident, punând totul pe seama eredității, Cioran își detestă cu aceeași furie ucigașă rădăcinile. Citim într-un loc: „Mi-ar fi plăcut să am cinismul lui Talleyrand. Din păcate, prea mulți străbuni umili și cinstiți îmi inhibă ambițiile și-mi stingheresc mișcările. Sunt prea slab ca să mă scutur de o atât de grea moștenire” (III, 54). Este o moștenire a umilinței. „Mii de sclavi își strigă în mine părerile și durerile contradictorii” (I
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
Cu toate acestea, mai vechi sau mai noi, și străbunii lui au supraviețuit. Toate aceste recunoașteri în ceilalți creează la Cioran o acută criză de identitate. Cum să se raporteze la străbuni? Cum să se raporteze la sine însuși? Sclavi, umili, timorați, așa cum este el însuși, strămoșii merită blamul lui Cioran, care s-ar dori altul. Până la urmă, însă, neputând fi altul, Cioran coboară cu voluptate în negativitate. Imaginea celuilalt, a celui ipotetic, visat, continuă să existe, însă, ca într-o
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
firea - sau de Carol Ardeleanu și Eugen Boureanul. O prezență constantă este, în anii 1925-1926, aceea a tânărului prozator Adrian Hurmuz, apreciat într-o prezentare drept „un talent original, cu daruri proprii”, „cu o personală caracterizare a vieții mărunte și umile”. În afara povestirilor acestuia - Copilul buruienilor, Profesoara de dragoste, Aventura, Ceasul din zid -, merită amintite cele semnate de Elena Vellescu, George Acsinteanu, Constantin Apostol (care folosește pseudonimul Fulga Apostol), Savin Constant, textele memorialistice ale lui Mircea Damian și fragmentul de roman
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289284_a_290613]
-
, George (18.IV.1943), prozator. Primul său volum, Mișcare browniană (1972), cuprinde schițe și nuvele având ca temă întâmplări mai puțin obișnuite, prin intermediul cărora autorul încearcă să configureze câteva categorii de personaje: omul nemulțumit de viață, umilul sau omul cu personalitate, care se definește pur și simplu prin bizarerie. Subiectul povestirilor, concentrat, pornește de la un motiv inițial pe care autorul îl amplifică și îl îmbogățește pe parcurs: în Friguri, de exemplu, o femeie cu o intuiție deosebită
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287260_a_288589]
-
2009. Lucrări în instituții: Musée International D’Art Naïf, Vicq- Franța; Muzeul de Artă Populară, Tulcea; Galeria de Artă Naivă a Muzeului Județean de Artă, Argeș, Pitești; Centrul Cultural ,,Liviu Rebreanu”, Aiud „Punctul forte al operei sculptorului îl constituie, după umila mea părere, lucrările de artă naivă, unde autorul excelează prin surprinderea atmosferei satului moldovean și prin creionarea unor chipuri de oameni pe care-i cunoaște și prezintă inspirat, cu dragoste și prețuire. Numim pentru exemplificare: Au intrat la apă, Cetatea
50 de ani de artă naivă în România : enciclopedie by Costel Iftinchi () [Corola-publishinghouse/Science/759_a_1584]
-
și-l face „pe rotile” („la toți să placă”), judecătorului corupt îi arată pietroiul „de dar”, ascuns în sân, trufașului pașă nu-i lasă batjocura fără replică etc. Ironie, umor, moralism tradițional, simț al măsurii, care nu iartă nici prostia umilă (săracul prea „cuminte”, neștiutor de nici o bucurie și de nici un păcat, bun să-i pui „căpăstru”). Adoptat, grație lui Anton Pann, în spațiul culturii românești, Nastratin Hogea, isteț, pitoresc și mucalit, sceptic, dar nu mizantrop și departe de a fi
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285580_a_286909]
-
căreia moleșitul Tuzluc, imprudent, pasiv, vulnerabil, e pornit să-i guste satisfacțiile: bogăție, putere, alcov. Slăbiciunile i le exploatează „ciocoiul fanarioticesc” Dinu Păturică; pe rând ciubucciu, „păzitor” al amantei stăpânului, administrator necinstit al averilor lui, trecând apoi de la masca supușeniei umile la cinism: vânzător de slujbe, sameș hoț, jefuitor feroce, trădător. Există o anumită ironie, amară, în viziunea acestei complementarități sau „însoțiri fără voie”, monstruoasă, între două fețe ale aceluiași rău, una alogenă, cealaltă pământeană. Iar atmosfera de putreziciune, opulență și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285580_a_286909]
-
Hyperion”, „Curierul liber”, „Viața literară”, „Brașovul literar”, „Revista Fundațiilor Regale”, „Convorbiri literare”, „Azi”, „Progres și cultură”, „Familia”, „Lanuri”, „Vremea”, „Gazeta literară” ș.a., colaborează cu versuri și mai rar cu reportaje și articole sociale, culturale, literare. Boem, instabil, cu o existență umilă, cețoasă, incoerentă, paradoxală, între avânturi sublime și mizerii indescriptibile - pe care târziu, în Mărturisirile unui anonim (1974), o privea cu sentimente amestecate, între jenă și disimulată mândrie -, omul I. a stârnit mai degrabă compasiunea confraților (Panait Istrati și Tudor Arghezi
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287512_a_288841]
-
stigmatizează virtuala noastră monstruozitate cotidiană este, în concepția caricaturală a lui Ion Sava, o funcție purificatoare. De aceea, caricatura este pentru el drumul, propriu-zis „metoda” prin care ajunge la poezie. Poezia din acel mic portret de „Dobrogeancă”, de pildă, pământie, umilă, plină de reproșuri mute și poate inconștiente, ca fetițele torturate ale lui Dostoievski. Sau poezia tragică, amețitor dureroasă, a măștii lui Banquo. NECESITATEA POLEMICII 1. Există o relație organică între polemică și spiritul critic în genere? 2. Se simte, în
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
Cu alte cuvinte: nu simplă „ofertă” de cunoștințe, „propagate” prin „misiuni culturale”, ci regândirea statutului „educatorului”, investirea lui cu calitatea de partener diligent și conștient de nevoile sale. „Țăranii noștri, credea sociologul român, nu mai trebuie să fie ființe pasive, umile victime ale soartei, ci trebuie să-și dobândească o voință activă care s-o influențeze.” (ibidem, p. 240) Iar intelectualii au „datoria de recunoștință și de solidaritate pentru cei 83 la sută din neamul nostru, care, nu din vina lor
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
dreptul de a fi primul În arealul românesc. Mi-au plăcut și imaginile pe care le-a sugerat Ruxandra - Madame Récamier, Madame de Pompadour, care fac istoria... Din punctul acesta de vedere, cred că am putea compara acest balet al umilului și derizoriului În straie de gală cu baletul lui Ludovic al XIV-lea, unde toți nobilii de la curte se Îmbrăcau ba În păstorițe, ba În păstori, deși aveau veșminte mult mai extravagante decât Philemon și Baucis. Nicolae Turcan: Dintr-o
[Corola-publishinghouse/Science/1910_a_3235]
-
dintâi (pentru care, de fapt, voi scrie sub formă de postfață un mic eseu referitor la acest autor atât de straniu). Limba lui Schwab se ia la trântă cu limba germană, îi scoate limba și în același timp, se supune umilă și fără nici un fel de obiecții unor personaje care trăiesc la marginea limbii vorbite, sub sau dincolo de limba scrisă. Această limbă a lui Schwab a strâns în ea toate defectele lumii, este agramată, autistă, incoerentă sau mai exact se supune
by Werner Schwab [Corola-publishinghouse/Science/1078_a_2586]
-
de Jürgen beau cu toții) JÜRGEN: Cum știți d-le Schweindi, deseori petrece persoana mea cu mine toată noaptea aplecată asupra studiilor științelor sociale, pentru că peste zi o parte de loc neimportantă a copiilor acestui oraș sunt învățați de mine, de către umila mea persoană, care în plus corectează plin de răspundere toate scrierile acestor copii. Și nu trebuie în nici un fel să vi se pară slujba onorifică a unui om uitat de lume, fiind ca desconsiderată. Pedagogul din mine se rușinează, da
by Werner Schwab [Corola-publishinghouse/Science/1078_a_2586]
-
acolo, pentru că nici unul nu fusese cu adevărat invitat, dar fiecare a băgat în el... mai înainte să poată lovi ca lumea mai departe.... SCHWEINDI: Partea filozofală este în cel mai înalt grad sau cel puțin treaba domnului Jürgen și a umilei mele persoane. Noi suntem oameni culți, Karli, noi suntem pedagogi personali... de aceea mi se ridică o grămadă de probleme ca să am de a face cu granița subumană a educației voastre. KARLI (obosit): Pâine e o bucată de rahat... (Cârciumăreasa
by Werner Schwab [Corola-publishinghouse/Science/1078_a_2586]
-
îl urmează toți în afară de Schweindi. Acesta privește iritat scena) SCHWEINDI: Nu ling eu picioarele alea catastrofale... eu sunt un austriac cu coloană vertebrală și un austriac nu linge picioarele nici unui om, omul austriac poate cel mult să sărute plin de umil respect picioarele împietrite de marmoră ale unei fecioare adevărate cu o demnitate logică, care se află inclusă într-unul ca asta. HERTA: Dar acum și mai de mult sunt eu Fecioara. Am fost așa de deplin însămânțată că nu mai
by Werner Schwab [Corola-publishinghouse/Science/1078_a_2586]
-
dacă totul este spus serios) SCHWEINDI (cu subânțeles): Ăștia sunt niște tipi originali. Ăștia sunt niște inși care au întotdeauna ceva vesel înlăuntrul persoanei lor. Este îmbucurător că de fapt umorul nu cunoaște nici o limită. Permite-ți-mi să prezint umila mea persoană: Königshofer... Kurt și Sieglinde., dar pentru prieteni... Domn' Schweindi și Doamna Hasi. Așa a intrat în obicei... fără să putem reconstrui sursa și să o aducem la lumină, dar nomen est omen, cum spune latinul, nu-i așa
by Werner Schwab [Corola-publishinghouse/Science/1078_a_2586]