15,631 matches
-
verdețuri multe, pumnul de verdeață. Nu mai e gardul ăla de plasă pe care îl știi. Am făcut unul din fier forjat, artistic. Mai spre vale, aveam liliac și straturi de lalele. Înfloriseră toate și mă minunam de minunea lor. Minune de la Dumnezeu, simțeam asta. Visător, popa se tolăni și mai comod pe canapea, lungindu-se pe spate, cu picioarele larg desfăcute, privind spre tavanul localului, de parcă aștepta să se dea la o parte și să i se arate cerul înstelat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
încă într-o știință, una de are un nume mai așa... Te furnică la intelect când îl spui. Ceva cu orfanii. M-am trecut și profesor asociat la Facultate și membru onorific al Senatului Universității de la noi. Nu-i o minune, profesore? Am publicat și un curs de management în cultură care a ajuns la a paișpea ediție. Se bat studenții după el. L-a citit și Ketty. Nu zic bine, mumuloi nebunel? O mângâie transpus. Ketty surâse, ducându-i mâna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
el. L-a citit și Ketty. Nu zic bine, mumuloi nebunel? O mângâie transpus. Ketty surâse, ducându-i mâna la buze, sărutându-i-o îndelung, toropită, și pe față, și pe dos. Nu știam ce să-i răspund. La câte minuni se întâmplau atunci în România de după multilaterala dezvoltată, cele povestite de popa Țandără păreau, totuși, flecuștețe. Era rândul meu să-i spun povestea anilor de când nu ne mai văzuserăm. Nu găseam cuvintele cu care să încep. Am dat să mormăi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
seri venea și el la „Geamandura“. La masa lui de lângă ușă urmărea discuțiile noastre și ofta din când în când străbătut de dureri sfâșietoare. Când nu mai răbda, venea la masa noastră și începea să povestească iar și iar despre minunea lui de Balcic. Avusese și el cafenea în Balcic, chiar în centru, peste drum de cafeneaua lui Ismail. În ’40, când a trecut Cadrilaterul la bulgari, nu a vrut să mai rămână. Și-a luat puținul ce avea și s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
aburul amețitor al oilor adormite în mandra, amestecat cu aspra suflare a ierburilor arse și geamătul câmpiei perpelite sub chemări de patimi, porneau toți trei, călare, spre satele din depărtare: Ceairlighiol, Caraiapular, Veischioi și multe altele, tainice ascunzători cu trupurile minunilor care se ofereau doar pentru că ei miroseau a mare, aveau brațe vânjoase și plecau în zori, cu prima rază ce răza, neștiuți, cu feriți pași înrourați. — Kerim? Mai trăiește? Parcă ziceai că avea suta p-atunci... Popa clătină din cap
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
cu feriți pași înrourați. — Kerim? Mai trăiește? Parcă ziceai că avea suta p-atunci... Popa clătină din cap. Oftă, bătând îngândurat cu furculița în sticla de „Cabinet“ goală. — A murit. Taina tainelor. Chiar în săptămâna în care eram eu cu minunea din grădină. Mi-a cerut să-l spovedesc. Simțea că-l cheamă subsolul. — Se botezase? Nu, dar spunea că și Dumnezeul meu e bun și a vrut ca eu, hogea creștin, să-i primesc spovedania, să-i dau pricestania de pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
până nu demult pentru că, probabil, nu mi-a fost dată voie să-l descopăr. Nu eram pregătit încă să pătrund în el. Să revin în el de fapt prin această înaintare coborâtoare, pătrundere și ieșire în același timp. Acum, când minunea Luminării se săvârșește și cu mine, puțin îmi pasă cum și când s-a întâmplat. Când mi-a fost deschisă calea. Când mi s-a dat voie să nu mă mai strecor - simțeam că fac aceasta uneori - prin textul meu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
Kerim ascultase până atunci muzicuța orbului, cu ochii închiși, cu capul sprijinit în mâini, ca și cum urmărea în zarea cine știe cărei depărtări de valuri întoarcerea mahoanelor lui, vedea grămădite în zare caice și ceamlânge și kalioane și kirlângice și tecnele și alte minuni de corăbii gonind spre schela Balcicului din el. Luat de cântarea stinsă, se lăsa dus cu zburătăcitul roatelor de ciulini în pustietatea vreunei câmpii arse de brumă sau pur și simplu moțăia furat de balansul bastonului de orb, legănându-se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
nehotărât, ca și cum ar fi vrut să alunge cine știe ce vedenie. Într-un târziu a oftat. — Știm, Mion efendi, și Kerim tânăr fost. Tânăr și lume multă vrut cuprindem, mare cât mare de cuprinde la zare larga, cadâne formos iubit, cadâna estem minunea de la Allah, Subhanallah, Alhamdu lillah, și dar profet de la el Mahomet iubire multă dat, ferame nebunit mult, el taleb mult desfăt dat. Allahu Akbar. Și poi? Ridică din umeri oftând resemnat, mirându-se parcă de ceea ce încă vedea în el
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
meu autentic. Trăiam parcă după canoanele ei, după tainele ei, după calapodul ei. Începusem să mă cenzurez chiar înainte de a-mi da seama că mă las biruit. Nu pot decât să zâmbesc acum, când citesc, pe ici, pe colo, despre minunile de vitejie făcute de unii, de alții în lupta cu cenzura. Nu au existat prea multe astfel de minuni. Au existat doar complicitatea, doar târgul, trocul. Cât îmi dai, ca să-ți dau. Vidanjorii știu prea bine și se bucură când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
a-mi da seama că mă las biruit. Nu pot decât să zâmbesc acum, când citesc, pe ici, pe colo, despre minunile de vitejie făcute de unii, de alții în lupta cu cenzura. Nu au existat prea multe astfel de minuni. Au existat doar complicitatea, doar târgul, trocul. Cât îmi dai, ca să-ți dau. Vidanjorii știu prea bine și se bucură când aruncă vulgului câte o nouă mărturie din haznaua mizeriilor. Când l-am întâlnit pe acel unchi al frizeriței, Trombă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
suferință niciodată ostoită. Dar o binecuvântată suferință. Ester mi-a arătat, alungându-mă, eu silind-o parcă să mă alunge, că aveam totuși suflet. Mi l-a dezvăluit și m-a lăsat cu el. Povară și binecuvântare. Chinuitoare zădărnicie și minune mai presus de toate darurile Lumii, sufletul. Mă deprinsesem cu Vichi, cu gingășiile ei mărunte, cu mămoșenia ei, cu felul ei molcom de a nu mă lăsa de capul meu, de a-mi suporta fantasmele și încrâncenările. Durea fără ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
era teamă. Parcă tot mereu am așteptat ca un altul să-mi spună adevărul, ca și cum acest adevăr ar fi altceva decât ceea ce doar tu singur descoperi, doar tu singur trăiești, doar tu singur iei din această Lume. Povara ta de minune și lumină din această Lume. Nici acum nu sunt pregătit. Doar că acum mă las dus în voia acestei coborâri. Luminarea care va să vină îmi duce parcă drumul. Îmi călăuzește pașii prin risipa zilelor de demult și îmi ordonează
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
Cinematografie și stai ca bișnițarii lângă casă la densitatea aglomerației. Te saltă caraliii și mă pui pe drumuri să-ți aduc mere la Poarta Albă. Poate te mai prelucrează și la voi la partid“. Textul poate face și astfel de minuni. Să-ți ia și să-ți aducă, să-ți dea și să-ți risipească, să te adune din nimicnicia părăsirilor și să te lase apoi uitat, precum eu acum, în fața intrării unui gang, pe Bulevard, într-o dimineață oarecare, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
cu Ester la braț. Râdeam sub fulgii care în mod sigur numai pentru noi cădeau. Nepăsători și buimaci urcam pe Bulevard spre niciunde, de parcă și pe noi ne adusese chiar atunci cine știe ce rotocol de fulguire pe Pământ și îi descopeream minunile. Apoi mi-am amintit de alte și alte nopți de demult, în care, tot așa, Conți venea și mă scotea din vreo crâșmă și mă ducea spre casă. Într-o astfel de noapte, ieșisem de la „Berlin“, amețit peste poate. Trăgea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
din acea noapte pierdută. Moartea mă îndemnase poate să cobor la Karanphilou, ea ducându-se în dusul ei, lăsându-mi doar împăcata bucurie a adulmecării înghețatei ei apropieri. Am înțeles, oricum, că așteptarea mea sfârșise. Textul se deschisese, lăsându-mi minunea de a mă închide. Dintr-un de demult au început să vină chematele, atât de stăruitor odinioară, amintiri viitoare. Am început să văd ceea ce mă zărise, am început să înțeleg ceea ce mă uitase, am început să trăiesc tot ceea ce mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
copil leit bunică-su, negru și vînjos, și În aceeași noapte soțul, crezînd că fusese Înșelat cu un sclav, a poruncit să fie ucisă. De Îndată ce a murit, ea a redevenit neagră, dar acolo, În Franța, nimeni nu pare să priceapă minunile și miracolele Elegbei și s-au grăbit să spună că avea ciumă, pricină pentru care i-au ars trupul... Și pe al fiului ei Împreună cu ea, a adăugat el ridicînd din umeri, fatalist. Poate că tu o să ai mai mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
și că avea de-a face cu un tip pe care nu-l deranja să râdă de el. Dacă reușeam toate astea, poate ajungeam să deschid cât de cât calea comunicării și să-ncep procesul de scoatere la iveală a minunilor ascunse. În vreme ce ultimul client din fața mea se depărta, am început să-mi descarc cumpărăturile și am privit-o. E ciudat cât de rapid se adaptează parametrii unei persoane la ceva neobișnuit: deși era evident că este exagerat de supraponderală, aceasta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
se umfla de mândrie, și tata clătina din cap cu o disperare prefăcută, bombănind că e scos de la masă și din casă. De fapt, chiar le plăcea, neavând un fiu al lor, iar lui Charlie și mie ne convenea de minune să fie tratat ca un fiu-surogat. Devenea fratele meu surogat, bănuiesc, dar, Doamne, în mod clar nu mă trata cum ar fi făcut un frate care se respectă. Nu de mâncare îi era lui foame pe vremea aia - și nici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
dura prea mult ca să fie vorba de așa ceva. —Charlie, nu fi ridicol. Te-ai enervat că am scos-o din pungă înainte să trebuiască s-o văd? Uite, plicul e-aici - e un roz subtil superb, care se potrivește de minune cu această felicitare de un bun-gust desăvârșit. Acum, pentru numele lui Dumnezeu, pune-o în plic, lipește-l și dă-mi-l mai târziu sau fă ce-aveai de gând să faci. Hai s-o luăm de la capăt. Nu mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
Pământul pe care stăteam, a cărui susținere o luasem întotdeauna de bună, se transformase brusc în nisipuri mișcătoare. Crystal Salutare, Stacey! Ce mai faci? Cum îți place poza de-ngeraș pe care-am pus-o-n scrisoarea asta? Mă descurc de minune - la patru săptămâni după operație, am slăbit 34 de kile și-am scăzut patru mărimi la pantaloni!!! Da! Mersi pentru scrisoarea ta minunată - mi-a plăcut la nebunie. Ești așa amuzantă, scrisorile tale mă fac să râd cu gura până la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
e lucrul cel mai apropiat pe care mi-l pot imagina de... ei bine, în cadrul religiilor se numește stare de grație sau nirvana, sau extaz sau - starea lui Buddha sau așa ceva. Nu simt decât iubire și lumină, și pace, și minune și dacă aș fi un bărbat credincios aș spune... ei bine, aș spune că atunci când mă uit la tine și simt ce simt... văd fața Domnului. — La dracu’, Charlie. Câteodată ești de-a dreptu’ ciudat. — Știu. Nu te teme - nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
nou, strălucitor persistă, voi fi foarte încântat - am observat că încerca să zâmbească ocazional clienților și-și dăduse cu rimel sau fard de pleoape în jurul ochilor ălora neobișnuiți ai ei. Ba chiar pare să lucreze un pic mai repede - oare minunile nu se opresc? Mi s-a părut că Sheila arată absolut uluitor când a venit de dimineață: fusta aia scurtă chiar îi lasă picioarele la vedere și în ceea ce privește bluza aia strâmtă din material elastic pe care scrie cu sclipici Baby-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
înțelegerea lor nefiind nevoie de complicate chei hermeneutice. Ca și cele prezentate succint mai sus, și celelalte texte, „Hoții”, „Calomniatorii”, „Cojocul”, „Ești oarbă!”, „Incendiul”, „Ploaia”, „Pomii lui moș Anton”, „Fântâna lui Bulgaru”, „Vecinii darnici”, „Binecuvântați!”, „O lecție de neuitat” și „Minunea”. „Hoții”, credem noi, este cea mai bine realizată din perspectiva obiectivității, fiind stranie prin cele două tipologii de hoți pe care le înfățișează. „Calomniatorii” - text de Pateric; în fața defăimării, smerenia este cea mai bună conduită. Revine imaginea candelei, devenită acum
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
și sinceritatea-i desăvârșită. Chipul de lumină al dărniciei și sinceritatea copilăriei nu pot decât să emoționeze până la lacrimi. „Binecuvântați!” - „Să binecuvântăm! Părinții pe copii și noi toți unii pe alții, căci cuvântul spus are putere.”. Textul final al cărții, „Minunea”, zugrăvește suferințele îndurate de cei aflați departe de casă, temă și ea frecventată des de autoare, ca una care cunoaște foarte bine, din proprie experiență, aceste emoționante și dureroase trăiri. „Minunea” la care face referire autoarea este aceea a dragostei
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]