15,624 matches
-
Până să ajungă la ea, frumoasa ființă muri. O puse în tolbă și porni mai departe. Nu mai era mult până să se însereze. Numai ce auzi, la un timp: piu...piu...piu. și se depărtă, în auz, cu acel trist și repetat piuit. Îl cuprinse o tristețe amară. Biata potârniche! Își strigă perechea. Perechea pe care, eu, ca un criminal, i-am ucis-o! O, cumplită vânătoare! Cumplită îndeletnicire! și, în natură, piuitul nu se mai auzi. În sufletul său
Hachiţe : schiţe şi povestiri ocrotite de promoroaca dragostei pentru viaţă by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1196_a_1932]
-
de aiurea, pentru ei, nu existau. Le cunoșteau numai din presă și din restul mijloacelor mas-media. Îi dureau și pe ei, sufereau și ei precum întreaga lume simțită, dar, neavând cum să intervină, spre a face viața altora mai puțin tristă și supusă umilințelor; trăiau modest, cinstit și corect; ca doi oameni, de sub treizeci de ani fiecare, hrănindu-se din propiile bucurii, făcându-și plapumă doar, din propria fericire. Le era suficient. și se simțeau atât de bine! Dar, zice o
Hachiţe : schiţe şi povestiri ocrotite de promoroaca dragostei pentru viaţă by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1196_a_1932]
-
auzit bine și îngroziți de ceea ce într-adevăr auziseră. În cele din urmă, tatăl lui Tapú Tetuanúi, Amó, bâigui cu jumătate de gură: — Vrei să spui că Hinói Tefaatáu va trebui să-l jupoaie de viu? Venerabilul bătrân îl privi trist și resemnat. Ce altă variantă mi-ați lăsat? Unii îi vor pielea, iar alții îi vor viața... Nu-mi rămâne decât să le separ. Va fi cel mai îngrozitor lucru care s-a făcut vreodată în Bora Bora, se tângui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
despicară în sfârșit valurile, legănându-se apoi ușor pe apele liniștite ale golfului lui Farepíti și, pentru prima oara în viața sa, Tevé Salmón își aținti ochii nu pe vasul lui, ci, la fel ca și majoritatea celor prezenți, pe tristele rămășițe ale celui care fusese cel mai crâncen dușman al lor. Dintr-odată, vocea răgușita a lui Miti Matái se ridică în tăcerea stânjenitoare de pe plajă și, unul câte unul, bărbații, femeile și copiii din Bora Bora se alăturară rugăciunii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
pe insula în care se născuseră, în care trăiseră până în acea zi și în care, poate, n-aveau să se mai întoarcă niciodată. În zori, Tapú Tetuanúi merse să-și ia la revedere de la venerabilul Hiro Tavaeárii, care arată îmbătrânit, trist și fără îndoială preocupat de sensul în care evoluau lucrurile. Cu toate acestea, zâmbi ușor când citi mândria și satisfacția de pe chipul băiatului. Am venit ca să mă binecuvântezi, maestre, începu Tapú, îngenunchind în fața lui. Știu că fără ajutorul tău n-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
pielea mea sau dacă este doar un coșmar absurd, si de fapt nu s-a-ntâmplat nimic... Făcu o nouă pauză, dar era clar că de data aceasta n-o făcea pentru ceilalți, ci era chiar el cuprins de amintiri triste. Câteodată, noaptea spre dimineață, cănd sufla vântul cu putere și bagă umezeală în oase, îmi torn apă pe mine, ca să simt iarăși ceea ce simțeam atunci, dar e ca si cum aș încerca să compar sclipirea unei stele cu lumina soarelui. Toți cei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
mai repede navă și să sfârșească astfel cu această situație insuportabila. O să ieșim noi din asta, îl asigura într-o zi Miti Matái. Era mai rau atunci cand apele deveniseră solide, iar tovărășii mei mureau de frig... Se uită cu ochi triști la echipajul sau abătut și adaugă cu amărăciune: E rau să vezi cum ți se scufundă piroga, dar și mai rău este să vezi cum ți se scufundă echipajul, în timp ce piroga continuă să plutească. Totuși, adaugă, trebuie să-ți păstrezi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
de la inceput se aflau în mare pericol de a fi ei înșiși cei pedepsiți. În definitiv, cine fuseseră cei pedepsiți? Toți. Bărbații, femeile, bătrânii și copiii din Bora Bora, precum și cei din neamul Te-Onó, suferiseră în egală măsură consecințele acelei triste aventuri, iar Tapú Tetuanúi nu putu să nu se întrebe dacă plăcerea pe care o simțise ticălosul de Octar atunci cand violase câteva fete nevinovate compensa toate suferințele pe care aceste violuri le atrăseseră după sine. — Poate că și el se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
ce era mai spurcat în vocabular. Medicii i-au cerut să înceteze să o mai vadă. Prezența ei îi provoca crize de mânie în care încerca să se sinucidă, numai la gândul că o posedase. Apoi, a devenit o umbră tristă, singura ocupantă a unei minuscule celule din Ospiciul de Stat, o fantomă în carne și oase care i-o amintea vag pe Lola care a fost odată. Bărbatul a anihilat femeia care îl dominase timp de douăzeci și doi de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
de lumea lui, departe de Chicago, departe chiar și de grosolana lui colibă care devenise căminul lui din selvă. Dacă l-ar părăsi Kano, poate că nu ar ști să se întoarcă la laguna, la cărțile, la cârligele și la tristele lui economii. Niște bocanci vechi, un pantalon făcut ferfeniță și o macetă era tot ce avea cu el... Dar avea ceva ce compensa totul. Avea niște profunde cunoștințe și o nesfârșită dragoste pentru selvă și, cu ele, se considera în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
de garimpeiros, care nu recunoșteau legea din Santa Marta, și de vânători. Santa Marta și Vizavi trăiau două vieți potrivnice, la vedere una față de cealaltă, despărțite de nu mai mult de trei sute de metri de râu, și unite prin acea tristă imitație de funicular care se prăbușea, din când în când, cu un zgomot asurzitor, aruncându-i în apă pe ocupanți. În Santa Marta, se lupta pentru păstrarea unui surogat de „civilizație“, cu clădiri din fier și ciment, străzi cu reclame
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
reclame, lumină electrică, legi, impozite, polițiști, chiar și o duzină de jeepuri, camioane și automobile. În Santa Marta, totul se făcea după normele de „acolo, de afară“, din capitală și din lumea exterioară, dar, în realitate, nu era decât o tristă caricatură a acelei capitale și a acelei lumi. Pe o căldură de patruzeci și cinci de grade și cu niște ventilatoare care nu funcționau în cea mai mare parte a timpului, angajații de la Interne și militarii din garnizoană trebuiau să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
de pesete pentru cine se atinge de aceste selve.“ Era singurul mod de a o lua înaintea vremurilor, de a împiedica, precum în Spania, ca marile păduri care s-au întins de la Pirinei la Gibraltar, să fie reduse la acel trist supraviețuitor din piață. Câinele își părăsi adăpostul precar de la umbră și traversă grăbit strada de pământ, oprindu-se să-i adulmece pantalonii. Apoi se propti pe picioarele dindărăt, hotărât să aștepte răbdător să-i ofere vreun rest de mâncare. — Mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
rău mirositor, și de îngrijorare la posibilitatea de a ajunge cu întârziere. Paisprezece nopți de întors cu același autobuz, de îndurat același frig, de mâncat prost și fără poftă și de căzut istovit în patul dintr-o cameră înghețată și tristă. Mai târziu, cu solda lui de locotenent activ, cumpărarea hainei l-ar fi costat trei zile de luptă în junglele din Vietnam, trei zile de ucis și de risc de a fi omorât, trei zile de îndurat privirile pline de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
să și-l dispute o haită de câini vagabonzi. Incapabil să mai suporte mirosul și spectacolul, intră pe o străduță laterală, căutând din nou liniștea și pacea orașului adormit, care ieșea de-acum din umbră din pricina unei lumini lăptoase și triste ce prindea să se profileze în spatele lui, dincolo de munții înalți. Coborî spre port, simțind că activitatea revenea la Santa Cruz. Începură să circule primele autobuze, cu luminile încă aprinse, și oameni somnoroși își făcură apariția la colț de stradă - cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
vulcanului și culmea Muntelui Strălucitor, iar zăpada a înapoiat razele ca o oglindă, luminând pustietatea cu cea mai ciudată tonalitate pe care o văzuse vreodată. Cât de diferit putea fi totul! Un spectacol fabulos când ziua sosește în Natură; o tristă obligație când acea zi sosește în oraș. — Eu nu sunt, pentru moment, decât un candidat la președinție, repetă el încă o dată. Partidul m-a ales, dar această alegere presupune - și este ceea ce promit în platforma mea electorală - că voi urma
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
ocelotul, jaguarul, furnica și tăunul, invitând la festinul care îi aștepta, la trupul tânăr de femeie-copilă care zăcea înăuntrul caiacului, pe malul râului, lângă foc. Stătu de veche toată noaptea, trecând în revistă drumurile care îl aduseseră până la malul unui trist afluent al râului San Pedro, la rândul său afluent al Amazonului, lângă un foc care se lupta să se stingă și o yubani care „plecase deja“. — În ziua în care și eu „voi pleca“, își spuse el, nu va fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
și lăsă rămășițele la aer, în mijlocul satului. Apoi, își lansă ultimele insulte și se îndreptă spre coliba cea mare, urmat de cei patru de nedespărțit. — Ce se întâmplă acum? — Nimic. Morții vor rămâne aici toată noaptea ca să poată medita la tristul lor destin și să înțeleagă că nu trebuiau să se opună yubani-lor. Este ultima lor ocazie să gândească cu propriile lor capete. Mâine vor începe să fie micșorate, și nu o vor mai putea face niciodată. — Și chiar crezi asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
fi vrut să mai rămîn... dar eu avem inconștiența pe care ți-o aduce o atît de mare iubire. I-am dat floarea și am fugit la fel de repede cum apărusem. Apoi la telefon, ea a avut o voce îndepărtată și tristă oarecum, știa că era ultima oară cînd vorbeam la telefon, știa că avea să plece. “Ai grijă de tine”, mi-a spus cu o gravitate pe care n-am înțeles-o în acel moment. Apoi a plecat. Atunci am înțeles
ANOTIMPUL ILUZIILOR by CRISTI ROMEO () [Corola-publishinghouse/Imaginative/270_a_504]
-
unul la altul, nu la străini. Chiar așa, mami, ce a trebuit să... Vezi? Dar un pic nesimțiți tot sînt, concluzionează amîndoi într-un glas. Îmi faci alt vin fiert, nu? Da, tati, imediat. Un sărut de împăcare încheie episodul trist care tocmai a trecut. O muiere pe cinste Vara anului 1957 era tare secetoasă și iarba de pe islazul satului Ghireni dispăruse. Vitele satului umblau flămînde cît era ziua de lungă și așteptau venirea serii ca să se îndestuleze cu buruieni aduse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1511_a_2809]
-
care dormeau legile bune și legile proaste laolaltă, mîncate de paraziții hîrtiei, dirija de acolo din subsoluri o putere pierdută. Își privi chipul În oglinda pătată de muște, atîrnată de un raft. Nu degeaba Îi spuneau ei la școală cavalerul tristei figuri - da, da, chiar așa, semăn, semăn bine cu nebunul ăla din La Mancha. Sorbea din cafea și citea ordonanța nr. 137, art. 15, paragraful 21 Începînd de la data de 1 noiembrie a.c. circulația pietonilor pe străzi este interzisă după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2081_a_3406]
-
trăiești mai departe așteptînd evenimentul unei noi invitații ca o confirmare a incontestabilei tale valori. Apar tot mai multe mese rotunde - și la Curtea regelui Arthur era o asemenea masă, la care se adunau taciturnul Lohengrin și viteazul Parsival și tristul Tristan și frumosul Lancelot și toți ceilalți cavaleri În armurile lor strălucitoare depunînd jurămînt pe dreptate și pe onoare și pe virtute - e și normal să apară mese rotunde Într-o epocă În care colțurile nu au ce căuta, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2081_a_3406]
-
de lemne locuia Nuți iubita lui Paul Mormînt seara aceea pe dealul Cociocului după ore așteptarea Înfrigurată a luptei și cînd au apărut țigănușii lui Înarmați cu bricege vitejii mei de la Șincai fugeau de rupeau pămîntul eu slăbănogul eu cavalerul tristei figuri trebuia să le dovedesc că sînt mai tare m-au dus ca pe-o captură la căpetenia lor bravo ești curajos nimeni să nu se mai atingă de el e prietenul meu Paul Mormînt spaima Cărămidarilor și a Cociocului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2081_a_3406]
-
invocație barbară corpul acela călduț și alunecos Înmuindu-se În buzunarul lui Leopold Bloom ca un embrion abia zămislit În propriul meu uter. Să mergem deci acolo pe coastă În iatacurile verzi ale frunzișului sîni Îngîndurați să desprindem de pe ramuri triste și singure, să mușcăm urechea azaleelor și pașii soldaților tineri să ne treacă prin creier nostalgia niciodată gustată a pămîntului făgăduit. O, tarantula, tragic scarabeu cu ochi verzui lingînd pubisul blînd al Sulamithei, prin nori se deschid magazine cu parfumuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2081_a_3406]
-
o lebădă. La baza oricărei creații stă durerea sau frica, orice operă Începe și sfîrșește cu o mare tristețe. Aș putea să-ți vorbesc ore În șir, dar văd că nu te interesează. — Spune, adineauri am glumit. — „La chaire est triste, helàs, j’ai lu tous les livres“, spunea Baudelaire. Cine Înțelege acest lucru nu mai privește cu suspiciune și dispreț tristețea poetului. N-ai dreptul să fii trist Într-o societate ca a noastră, spun ei, de parcă tristețea ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2081_a_3406]