16,537 matches
-
o scutura lovind-o de unghie, o ducea la nări și aspira mirosul tutunului, apoi, ca și cum ar fi fost nemulțumit de expertiza făcută, lua alta. Și repeta aceleași mișcări de cinci, șase ori, până ce, în sfârșit, se hotăra. Atunci apuca țigara cu un gest precipitat și o mușca de un capăt cu dinții. Parcă de ciudă că a ezitat atât. Sau poate ca să curme nehotărârea. Și începea să fumeze cu o anumită înverșunare fără să ajungă niciodată la capăt, din care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
cu dinții. Parcă de ciudă că a ezitat atât. Sau poate ca să curme nehotărârea. Și începea să fumeze cu o anumită înverșunare fără să ajungă niciodată la capăt, din care cauză, pe țărm, se vedeau acum aproape la tot pasul țigări strivite, fumate doar pe jumătate. „Doctorii mi-au interzis să fumez, a ținut el să-mi explice într-o zi, din senin. Dar ce, parcă pot?” Nu l-am mai întrebat de ce-l deranja în acest caz fumul țigărilor mele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
pasul țigări strivite, fumate doar pe jumătate. „Doctorii mi-au interzis să fumez, a ținut el să-mi explice într-o zi, din senin. Dar ce, parcă pot?” Nu l-am mai întrebat de ce-l deranja în acest caz fumul țigărilor mele și m-am dus să rătăcesc printre stâncile de marmură, cu gândul la cimitirul cel nou. Era o zi frumoasă, cu soare mult, cu marea ca o flacără și, totdeauna la amiază, dunele mă impresionau prin grandoarea lor sălbatecă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
drug mare de fier, gardianul a bătut și, văzând că nu-i răspunde nimeni, a deschis. Camera era goală. Directorul lipsea. Gardianul s-a așezat pe un scaun, aproape de ușă. — Trebuie să așteptăm, a zis el. Și a scos o țigară pe care o tot răsucea între degete. Poate că era singura care îi rămăsese și nu se hotăra să se despartă de ea. Am observat că fetița dispăruse, dar înainte de a apuca să-l întreb ce se întâmplase, gardianul a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
între degete. Poate că era singura care îi rămăsese și nu se hotăra să se despartă de ea. Am observat că fetița dispăruse, dar înainte de a apuca să-l întreb ce se întâmplase, gardianul a scos un briceag, a pus țigara pe masă și a tăiat-o în două. A vrut să-mi întindă și mie o jumătate de țigară; pe urmă s-a răzgândit. — Nu, deținuții n-au voie să fumeze în biroul directorului, mi-a explicat el. Neavând ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
observat că fetița dispăruse, dar înainte de a apuca să-l întreb ce se întâmplase, gardianul a scos un briceag, a pus țigara pe masă și a tăiat-o în două. A vrut să-mi întindă și mie o jumătate de țigară; pe urmă s-a răzgândit. — Nu, deținuții n-au voie să fumeze în biroul directorului, mi-a explicat el. Neavând ce face, m-am uitat pe fereastră. Am zărit aceiași pietoni care treceau, tresăreau și se duceau pe celălalt trotuar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
că se făcuse atât de frig; dar cum n-am reușit să scap de senzația neplăcută că dormeam pe un cearceaf rece, m-am sculat, am fiert puțin ceai pe care l-am băut fierbinte și mi-am aprins o țigară înainte de a mă duce la fereastră să privesc marea. Acesta era remediul la care apelam totdeauna când n-aveam liniște. Era de ajuns să urmăresc câtva timp legănarea apelor pustii pentru a mă relaxa. În clipa aceea am auzit un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
observat pentru prima oară că dezordinea din cameră semăna izbitor cu dezordinea din viața mea. Câteva cărți și reviste luate de la Dinu, azvârlite lângă pat în neorânduială, haine aruncate pe scaun, singurul scaun din cameră, lampa cu spirt, cutii de țigări desfăcute, o pereche de ghete cu urme de noroi de la mlaștină, dalta prăfuită sub pat, aparatul de radio stricat, pe care nu reușisem niciodată să-l repar și tot amânam să-l arunc, geamantanul cu colțarele metalice rupte, totul mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
strălucea puternic, incendiindu-mi fereastra. „O baie ar fi minunată acum, mi-am zis, apa trebuie să fie foarte caldă”. Apoi mi-am amintit de sala cu oglinzi. M-am întins la loc în pat și mi-am aprins o țigară. De pe coridor se auzeau pași; în general pași obosiți, stinși, de oameni care nu mai aveau putere să calce apăsat ca în tinerețea lor. Ce să le spun oare bătrânilor? m-am întrebat. După o scurtă chibzuială, m-am hotărât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
atârnau deasupra țărmului și a mării, sub un cer sumbru și rece. M-am sculat să-mi pregătesc ca de obicei un ceai. Îmi tremurau însă mâinile încercând să aprind lampa cu spirt, m-am enervat și am luat o țigară fără să mă mai sinchisesc că, fumând pe stomacul gol, îmi zgândăream ulcerul. Numai gustul rău al țigării m-a silit să renunț. M-am întors în pat. Tremuram de frig, poate din cauza febrei, și am tras, grăbit, pătura peste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
ca de obicei un ceai. Îmi tremurau însă mâinile încercând să aprind lampa cu spirt, m-am enervat și am luat o țigară fără să mă mai sinchisesc că, fumând pe stomacul gol, îmi zgândăream ulcerul. Numai gustul rău al țigării m-a silit să renunț. M-am întors în pat. Tremuram de frig, poate din cauza febrei, și am tras, grăbit, pătura peste mine. Deodată am avut sentimentul ciudat că-mi supraviețuisem propriei morți. Asta m-a făcut să uit de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2277_a_3602]
-
îi cuprinse pe amândoi. Unul ședea pe scaunul său de lucru, celălalt în fața mesei, într-un fotoliu. - Mă duc să fac o cafea! spuse cel de pe scaun și se sculă îndreptîndu-se spre ușă. Celălalt părea că visează. Tăcea. Aprinse o țigară, apoi privi lung fumul. Puțin mai târziu întîiul aduse cafea fierbinte. Oaspetele său părea nemulțumit de ceva. Chiar spuse: - Oricât ai interpreta legendele, până nu-mi arăți măcar o bucată de cremene cioplită de om pe care ai fi găsit
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
cafeaua, dacă ai venit așa de repede. - Ba nu, am și adus-o! Era gata făcută de nevastă-mea. Oaspetele se întoarse în fotoliu, să-și ia ceașca în primire. Îi plăcea tabietul; o mirosi întîi, între două fumuri de țigară, apoi gustă îndelung, mai mult aburii decât cafeaua. Puse ceașca jos și oftă. - Știi de ce oftez? Pentru pierderea ireparabilă a documentelor... Omul se degajează de zona ignoranței și se va plimba prin toate secretele din spațiu și din timp! Iată
Luntrea Sublimă by Victor Kernbach [Corola-publishinghouse/Imaginative/295598_a_296927]
-
Theodorei, i-ar fi epuizat propriul buget pentru Îmbrăcăminte pe un an Întreg. Purta un parfum greu, pe care Theodora Îl găsi apăsător În camera supraâncălzită, cu ferestrele bine Închise, și ședea pe jumătate Întinsă Într-un șezlong, fumând o țigară turcească dintr-un portțigaret. Theodorei, așezată drept, În cel mai puțin uzat dintre costumele sale taior, cu mâinile Împreunate În poală, Edith Wharton i se păru pe jumătate grande dame, pe jumătate grande courtisane, zvonurile despre neregulile din viața ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
Când erau mici, copiii tropăiau și i se rostogoleau printre picioare În timp ce stătea la masa de desen, făcându-și astfel loc până pe planșe. Seara, după cină, Emma Îi citea sau cânta la pian, În timp ce el mai lucra câteva ceasuri, fumând țigară de la țigară. Aici erau primiți și oaspeții. Era centrul social al casei. După ce mânca bine de dimineață și, eventual, după ce se oprea În drum să bea ceva ușor, Henry socotea În așa fel Încât să ajungă la New Grove House
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
mici, copiii tropăiau și i se rostogoleau printre picioare În timp ce stătea la masa de desen, făcându-și astfel loc până pe planșe. Seara, după cină, Emma Îi citea sau cânta la pian, În timp ce el mai lucra câteva ceasuri, fumând țigară de la țigară. Aici erau primiți și oaspeții. Era centrul social al casei. După ce mânca bine de dimineață și, eventual, după ce se oprea În drum să bea ceva ușor, Henry socotea În așa fel Încât să ajungă la New Grove House după-amiaza devreme
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
lucru mi se poate Întâmpla și la celălalt ochi. Îți poți Închipui ce vesel am fost la primirea unei astfel de vești. — Dragul meu, murmură Henry iar. Du Maurier scoase din buzunar o tabacheră de email, În care Își ținea țigările cu aspect destul de urât pe care și le răsucea singur, extrase una, o aprinse cu un chibrit și suflă o pală de fum În aer. — Te scutesc de detaliile următorilor câțiva ani din viața mea, cu drumurile de la un medic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
am fost Întotdeauna prieten cu tutunul. Sau, mai bine spus, el a fost prieten cu mine, Încă din tristele zile ale studiilor de chimie. Gerald zice că, după cât de multe răsucesc, ar trebui să dea numele meu unei mărci de țigări. Henry se Întrebă lăuntric dacă fumul În care prietenul său se Învăluia atât de des nu-i făcea rău la singurul ochi sănătos. Ca și cum i-ar fi intuit gândul nerostit, Du Maurier spuse: — Am Încercat să mă las, dar pur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
viață de student În Cartierul Latin, dar nu genul de comportament la care te-ai fi așteptat, judecând după respectabilitatea ireproșabilă a vieții domestice de la New Grove House. Cei doi păstrară o tăcere meditativă, În timp ce Du Maurier Își aprindea o țigară. — Nu te-ai gândit niciodată să te căsătorești, James? Întrebă el Într-un târziu. — Nu, nu tocmai. Singura femeie cu care m-aș fi putut Însura a murit de tânără. Du Maurier Îl privi cu interes. — Cine era? — Verișoara mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
mai târziu, la una dintre după-amiezele organizate de familia Gosse În casa cu vedere la canalul Regent’s Park. Kiki se apropie de el de Îndată ce pătrunse În salonul aglomerat, ținând o ceașcă de ceai Într-o mână și vânturând o țigară În cealaltă, cu chipul radiind. — Henry, felicită-mă! Am scris deja patruzeci de pagini - sau mai degrabă Emma le-a scris. Eu le-am dictat. — Deci te-ai apucat de povestire? zise Henry, cu un junghi de dezamăgire la auzul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
economie de vedere, decisese să Îi dicteze povestea Emmei, În loc să scrie el Însuși. Lui Henry i se păru interesantă relatarea procesului: se pare că nota cuvintele pe care el le rostea fără pauze, stând relaxat În fotoliul din atelier, fumând țigară de la țigară, după care transcria totul pe curat, pentru ca el să citească și să revizuiască. Aproape că Îl invidia pe Kiki pentru această metodă de lucru aproape lipsită de efort și i-o spuse. În cazul ăsta, Henry, zise Du
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
vedere, decisese să Îi dicteze povestea Emmei, În loc să scrie el Însuși. Lui Henry i se păru interesantă relatarea procesului: se pare că nota cuvintele pe care el le rostea fără pauze, stând relaxat În fotoliul din atelier, fumând țigară de la țigară, după care transcria totul pe curat, pentru ca el să citească și să revizuiască. Aproape că Îl invidia pe Kiki pentru această metodă de lucru aproape lipsită de efort și i-o spuse. În cazul ăsta, Henry, zise Du Maurier zâmbind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
observase. Cum mai râdeau! Și cum mai aplaudaseră la final! Inutil de precizat că Wilde nu se arătase timid În a răspunde apelurilor care chemau „Autorul la rampă!“ Cu o garoafă verde la reverul hainei de seară și ținând o țigară În mâna acoperită cu mănușă mov, ținu un discurs lung, Încheind astfel: Actorii ne-au redat fermecător un text plin de Încântare, iar reacția dumneavoastră este extrem de inteligentă. Vă felicit pentru jocul extraordinar, care mă convinge că aveți despre piesa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
ai relatat-o - cea pe care am pus-o Într-o povestire - despre cuplul de nobili care se oferă ca modele? „Originalul“ În artă nu e niciodată original. Mi-o amintesc bine, spuse Du Maurier, Începând să Își răsucească o țigară. Când ți-am citit povestirea, atât de reușită, m-am temut că cei doi or să o citească și ei și or să se recunoască. I-ai descris atât de bine, Încât până și mie mi-a venit greu să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
prea mult ce realizezi, doar trăiește. Locul acesta mă copleșește. Acum Înțeleg. Eu n-am procedat așa și acum sunt bătrân. E prea târziu. Viața a trecut pe lângă mine. Tu mai ai timp. Trăiește! Citând acest discurs, Sturges Își strivi țigara sub călcâi și adăugă trist: — E ușor să-mi spui mie „să trăiesc“! Mai greu e de pus În practică, atunci când nu poți face doi pași fără astea. Apucă cele două cârje sprijinite de scaunul lui și le ridică moale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]