19,653 matches
-
Nu am stopat, totuși, nici unul dialogul. Am continuat chiar să avem, din când În când, și caraghioase controverse politico-ideologice. Fiecare asculta, condescendent, prostiile celuilalt și Își vedea, apoi, de ale sale. Când Începuseră să-i apară primele cărți de proză, obișnuia să spună că din tot ce a scris nu va rămâne mare lucru, dar din ce a vorbit vor rămâne, cu siguranță, poreclele și calambururile. Regret că mi-am notat prea puține din jocurile sale verbale și din convorbirile În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
citat și-a pierdut azi, pentru multă lume, accentul melancolic. Călătoriile au devenit, cel puțin Într-o parte a planetei noastre, o posibilitate curentă și chiar o modă. Partir, c’est changer un peu... O firească nevoie de evadare din obișnuit, de regenerare, de contact cu noul. Nostalgia exoticului și a necunoscutului. Un fel de terapie Înșelătoare. Partir, c’est tricher un peu... Standardele occidentale nu sunt totuși valabile peste tot. N-ar trebui uitate contrastele și contradicțiile lumii de azi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
dragostea acestui bărbat pentru sine Însuși la fel de intens de parcă ar fi fost un sentiment al ei. Tandrețea lui față de propria-i persoană Îi producea o ușoară emoție senzuală.” Nerăbdător a primi validarea, prin cuvinte, a ceea ce se Întâmplase, cum se obișnuiește În escapadele de acest fel, naivul Învingător pune bine cunoscuta Întrebare, sceptic față de orice răspuns care ar nega confirmarea amoroasă. „Nu, iubesc prezența ta, nimic altceva. Doar șansa, faptul de a fi cu tine”, răspunde tranșant partenera... Înșelatului („adevăratul” Înșelat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
rămân om până la capăt! nu capitulez!» Refuzul de a «capitula» nu Îl onorează deloc. Spaima de schimbare restrânge, de fapt, progresul. A alege o existență dependentă de mizerie - o viață de limitări (precum cea a lui Bérenger: Nu mă pot obișnui cu viața») - este opțiunea unui laș. Nu este vorba de «păstrarea integrității sau identității». Bérenger nu conservă decât jalnica existență pe care o detesta și care, firească, pentru el, Întoarce spatele șansei de renaștere.” Profesorul grăbise, stânjenit, lectura ultimelor fraze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
existență pe care o detesta și care, firească, pentru el, Întoarce spatele șansei de renaștere.” Profesorul grăbise, stânjenit, lectura ultimelor fraze. Cunoștea deja textul, era Îngrozit că ar putea rămâne iarăși pe gânduri, ca la prima lectură. „Nu mă pot obișnui cu viața”... De prea multe ori scâncise În același fel, acasă, departe, și aici, În Lumea Nouă și În viața nouă pentru care nu se simțea pregătit. Păstrarea integrității? Din spaimă, din spaimă, oare? Grăbise lectura ultimelor fraze, de parcă ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Îl Întâlnisem. Nu era alta decât cea evocată, cu mai mult de jumătate de secol Înainte, de Mihail Sebastian, prietenul său și prietenul prietenilor al căror delir de rinocerizare Îl contemplaseră Împreună, În Bucureștiul anilor ’30-’40. „Nu mă pot obișnui cu viața”... părea să spună și În 1979, ca și În 1941, cel care Încă mai puțin se putea obișnui cu moartea. Ascultând, la București, În parcul Cișmigiu, la 3 octombrie 1941, transmisia unui discurs al Marelui Rinocer de la Berlin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
său și prietenul prietenilor al căror delir de rinocerizare Îl contemplaseră Împreună, În Bucureștiul anilor ’30-’40. „Nu mă pot obișnui cu viața”... părea să spună și În 1979, ca și În 1941, cel care Încă mai puțin se putea obișnui cu moartea. Ascultând, la București, În parcul Cișmigiu, la 3 octombrie 1941, transmisia unui discurs al Marelui Rinocer de la Berlin, Ionescu devenise palid, alb, și se depărtase, Îngrozit. „Nu pot! Nu pot!”, scâncea, „cu nu știu ce disperare fizică”, terorizat de asediul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
ei cameră, ca acesta să se convingă că apartamentul are totuși Încă o Încăpere... Ascultam, și nu prea, miezoasa anecdotă. Expresia de nobilă tristețe a chipului abia văzut, Într-o clipire a destinului, continua să mă urmărească. „Nu mă pot obișnui cu viața”, auzeam În jur și În mine Însumi vocea lui Bérenger citind chipul de neuitat al autorului. Aveam să retrăiesc tulburarea, de fiecare dată când numele lui Ionesco Își revendica imaginea. New York, mai 1999 (Apostrof, nr. 11/1999; Partisan
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
În America i-am repus Întrebarea, amintindu-i Întâlnirea de la București. Am adăugat, la rându-mi, că am impresia că a devenit tot mai aproape de artist, că are o funciară neîncredere În intelectual. „Poate. Nu m-am gândit la asta. Obișnuiesc să nu mă gândesc la Întrebări reale. Ar devia treaba scriitorului. Ele prezintă un interes teoretic În sine, dar Îți solicită și o opțiune. Să definești cine ești: un intelectual sau un artist? Ar urma să mă gândesc, de fapt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
Necunoscutul scriitor român ajuns În 1987 În Berlinul Occidental se afla, la finele răvășitor al anului 1989, „protejat” de patru volume apărute, Între timp, În Occident și În așteptarea altora, aflate sub tipar. Miracol!... trebuia să admit. Sceptic, cum mă obișnuisem să fiu față de trofeele sociale, energetizat, mai curând, de pesimism și, uneori, de panică, suspectam succesul, refuzam euforia, deși știam că fără aceste Încurajări ale destinului nu aș fi supraviețuit, la o vârstă nu prea juvenilă, șocului derutant al libertății
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
În martie 2004, la Berlin. Slăbit, nervos, ca În ultimii ani, dar Îndârjit și vitalizat, ca totdeauna, de obsesii morale și politice. Provocarea, pe care creația o Întreține În haosul existenței cotidiene, Îl chinuia, fără Îndoială, În continuare, dar nu obișnuia să amintească acest subiect delicat. Un scriitor vulnerat de propriile sale tăceri și de tăcerea din jurul numelui său Întruchipează o tulburătoare ipostază a zădărniciei. Reluase fumatul, trecea și printr-o criză personală. Părea, ca și În Întâlnirea noastră din primăvara
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
fiecare an În Caraibe, când vremea În New York era neplăcută. Acest ultim mesaj era un semnal de reconciliere, presupun. Avusesem, câteva luni Înainte, o convorbire telefonică cu final incert. Încercam să stabilim o dată să ne vedem doar În doi, cum obișnuiam s-o facem, periodic. Impulsul pornise, de data asta, de la remarcile sale admirative despre fragmentele pe care le publicasem la Începutul iernii din A Hooligan’s Return. Discuțiile despre România confirmau totdeauna un soi de afectuoasă complicitate spirituală, dar erau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
sugestie. Imprimarea m-ar ajuta să am exact cuvintele sale, să nu mă las În voia aproximațiilor memoriei. I-aș arăta, firește, orice transcriu. I-aș cere acordul dacă ar fi să... Tăcea. I-am spus că un bun prieten obișnuiește să mă imprime de fiecare dată când Îmi dă să citesc un manuscris al său și reascultă, apoi, observațiile critice, așa izbutisem să mă obișnuiesc eu Însumi, până la urmă, cu acest straniu mod de a păstra memoria unei convorbiri. „Să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
aș cere acordul dacă ar fi să... Tăcea. I-am spus că un bun prieten obișnuiește să mă imprime de fiecare dată când Îmi dă să citesc un manuscris al său și reascultă, apoi, observațiile critice, așa izbutisem să mă obișnuiesc eu Însumi, până la urmă, cu acest straniu mod de a păstra memoria unei convorbiri. „Să mă imprimi? Un aparat de imprimare, adică?...”, continua să repete, după lungi tăceri, interlocutorul care părea să nu fi văzut vreodată un microfon. „Și cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
câteva ori, În ultimele sale zile pământești, În apartamentul de pe 103 East 75th Street. Nu am urcat scările spre camera muribundului. Era suficient, cred, să afle că am trecut pe acolo și că știu ce se Întâmplă. „Prietenia trebuie declarată”, obișnuia să spună după ce ne Împrietenisem. Frapantă formulare, la un om atât de discret și reticent. Prefera declarațiile ferme, dar discrete. Îmi aminteam, În acele momente dinaintea despărțirii, bizara sa obsesie fatalistă. Un fel de inducție În secretele destinului de la care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
prezentați unul altuia, de câteva ori deja, la asemenea ocazii, dar nu schimbaserăm, de fiecare dată, decât câteva cuvinte convenționale. Domnul scund, cu chelie, ochelari și mustață, Îmbrăcat simplu, ca un meseriaș, dar totdeauna cu un mic accent vestimentar excentric, obișnuia, se pare, mai Întâi să respingă, Înainte de a apropia. Calitatea mea de „român”, cum Îi fusesem recomandat, pentru a-i trezi simpatia, avusese, se pare, efect contrar, ceea ce nu mă mira și nici nu mă stimula să Încerc a schimba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
fost păstrate tot așa. Mama are aproape treizeci de ani. E o femeie drăguță, cu ochi migdalați, oblici, pe care fata i-a moștenit. Mama nu prea zâmbește. Se descrie drept o ridiche murată în zeama nefericirii. Fata s-a obișnuit cu tristețea mamei, cu tăcerea ei în timpul meselor în familie. Și s-a deprins cu propria-i poziție - fiica ultimei concubine, cea pe care familia o consideră cea mai îndepărtată rudă. Tatăl ei avea șaizeci de ani când s-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
Noaptea, își reazămă trupul de perete și îi e frică să se întoarcă pe partea cealaltă Nu e nici o bară care să-i prevină căderea. De multe ori, visează că se rostogolește până pe margine și cade. Trec săptămâni până se obișnuiește cu teama. Pentru a evita să se dea jos noaptea, nu îndrăznește să mai bea apă după ora trei după-amiaza. După ce se culege porumbul uscat, plutonul e trimis să care cu o o roabă cocenii de pe câmp. Lui Lan Ping
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
oferit ocazia să se dezică de Mao ca să-și salveze viața, însă ea a ales să-l cinstească. Croitoreasa își șterge lacrimile, își suflă nasul și continuă. Zi-zhen s-a căsătorit cu Mao ca să umpe vidul din inima lui. Zi-zhen obișnuia să aibă asupra ei două pistoale. Trăgea cu ambele mâini. Într-o luptă, s-a dus și a capturat o duzină de inamici. Mao o adoră. Ea este loialistul lui. E mama tuturor copiilor lui, inclusiv a celor rămași de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
de titlul său, și nu va face asta. Să-i cer să-mi dovedească dragostea lui? El nu e Tang Nah. Nu e genul dramatic. Dacă-l pun la încercare, o să-mi spună să-mi văd de drumul meu. E obișnuit să se detașeze de durere. O să-și revină după mine. Însă eu voi fi în stare să-mi revin după el? Ea se asigură că joacă așa cum trebuie de data asta. Se întreabă întruna: ce anume la ea îl atrage
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
A refuzat dorința mea de a invita multă lume. Motivul lui a fost că nu vrea să atragă atenția lui Chiang Kai-shek - nu vrea să fie bombardat în ziua nunții lui. Scot penseta. Îmi aranjez și îmi vopsesc sprâncenele așa cum obișnuiam la Shanghai. Mă dau cu pudră pe pielea arsă de soare. Nu există rochie. I-am promis lui Mao să respect moda revoluționară, care înseamnă să nu respecți nici o modă. Port o uniformă decolorată gri și o curea. Când ies
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
O, Lan Ping, oricum mă urăști. Știam asta deja amândouă atunci când ne-am cunoscut. Vreun progres în viața ta personală, Fairlynn? Câți ani ai, de fapt? Ea își aprinde o țigară. Treizeci și șase. Sunt prea ocupată. E un pretext obișnuit pentru cele care nu sunt în stare să atragă. Râd. Haide, fă-ți rost de un soț până n-o să fie prea târziu. Un soț? Fairlynn suflă fumul. Apropo, cum e să fii Doamna Mao? Un vis împlinit. Foarte deșteaptă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
Chiang Kai-shek având ca miză conducerea Chinei. Jiang Ching își sărbătorește următoarele patru aniversări ale zilei de naștere în micuța grădină de la gura peșterii lor. La treizeci și unu de ani, a devenit o expertă în cusut și s-a obișnuit cu transformarea camerei de zi în cartier general de război. Când și când, după ce se câștigă o luptă importantă, Mao îi dă afară pe tovarășii lui. Își ia o zi liberă ca să și-o petreacă cu copii. Mai rar, își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
în noua lui cameră, ceea ce îi face plăcere. Canapelele cu perne foarte moi, cadou de la ruși, au fost trimise de premierul Zhou En-lai. Mao nu a mai stat niciodată pe o canapea. Nu i se pare confortabilă. Nu se poate obișnui cu moliciunea ei. Îi dă o senzație de scufundare. La fel și cu toaleta. Preferă să stea pe vine ca un câine. Ține canapelele pentru vizitatori și pentru el își comandă un scaun demodat din ratan. Spre exterior este salonul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
încoace. Usturoiul miroase groaznic în seara asta. Îl aud mergând la birou și trăgându-și scaunul. Îl aud dând pagina unui document. Cu ochii minții, îl văd făcând adnotări pe document. Cercuri și cruci. Lucrurile pe care le făceam împreună. Obișnuia să-mi întindă stiloul și să mă pună pe mine să fac treaba asta, în timp ce el își savura țigara. Între noi nu a existat niciodată o discuție despre ce anume nu a mers în relația noastră. Dilema s-a hrănit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]