19,653 matches
-
o femeie care face ca viața mea să fie o glumă. O glumă la care nu sunt în stare să râd. Mi-i imaginez. Soțul meu și Shang-guan Yun-zhu. Îi văd cum se mișcă pe scena mea. Dorința pe care obișnuiam să o trăiesc eu însămi. Îi proiectez pe ecranul minții mele. Îi spun lui Kang Sheng că a sosit vremea. E timpul să încetez să mai vărs lacrimi din cauza nefericirii mele. E timpul să încetez să mai iau morfină ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
tovarășului președinte? Da, fii creativ și îndrăzneț. Îmi educ prietenii trimițându-le lucrări de referință, printre ele „Tămâia de la miezul nopții”, o piesă clasică de operă chinezească, și celebrul cântec italian „Întoarcerea la Sorento”. La început, ei sunt nedumeriți - sunt obișnuiți cu gândirea liniară tradițională. Le lărgesc orizontul și, treptat, ei profită de pe urma învățăturii mele. Se dezvoltă din ideile mele. Există câteva minți strălucite. Un compozitor este atât de ager la minte, că transformă „Valsul florilor” de Ceaikovski într-un dans
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
câte zile i-ar lua să aranjeze apariția unor articole critice împotriva „Raportului”. 2 și 5 aprilie, vine replica lui Chun-qiao. În Cotidianul poporului și Steagul roșu? Da, asta va servi la lansarea unui atac la scară națională. Exact așa cum obișnuia să o facă în lupte, el îl însărcinează pe Kang Sheng ca forță de sprijin. Asigură-te că scapi de orice câine care îndrăznește să stea în cale. După ședință, sunt frânți de oboseală. Ea îl observă cu atenție. Stă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
copaci seculari. Pe laturile de est, vest și nord sunt arcade. Și, de asemenea, stâlpi din piatră, minunat sculptați. Cuplul pășește încet printre copaci. Se află acum pe aleea imperială centrală, care merge paralel cu lacul. Este aleea pe care obișnuiau să se plimbe împăratul Hsien Feng și împărăteasa Tzu Hsi. E îngustă și umbrită de chiparoși înalți. Ea îi calcă pe urme. După o milă, se zărește Pagoda Smălțuită A Comorilor Numeroase. Pagoda e o construcție cu șapte etaje, de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
în gunoi și analizează ceea ce strânge, precum un șobolan de curte. Mao nu-i salută pe mareșalul Chen Yi, Tan Zhen-lin, Ye Jian-ying, Nie Rong-zhen, Xu Xiang-qian, Li Fu-chun și Li Xian-nian când aceștia întră în cameră. Premierul Zhou e obișnuit cu temperamentul imprevizibil al lui Mao și începe ședința. Făcând glume ușoare, el încearcă să-i destindă pe toți. Brusc, este întrerupt - Mao trage. Ce puneți voi la cale, băieți? O lovitură de stat? Încercați să mă dați la o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
e mult prea târziu, totul a scăpat de sub control. Trebuie să fie tare singură și disperată, de se mărită doar ca să scape. Vrea să mă pedepsească. Vrea să fiu martoră la cum își distruge viitorul - viitorul ei și al meu. Obișnuiam să cred că faptul e că e fiica lui Mao este cel mai mare noroc al lui Nah... Oare mi-am descărcat ura față de propria-mi mamă asupra fiicei mele - neglijând-o așa cum am fost eu neglijată? Am renunțat la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1921_a_3246]
-
iar Karin paisprezece. După ce se agățase de un cablu electric, pasărea se prăbușise în curtea lor, în timpul migrației de primăvară. Când se apropiaseră de el, începuse un dans de panică absolută. Stătuseră toată după-amiaza lângă el, lăsându-l să se obișnuiască treptat cu ei, până când se resemnase să fie prins. —Mai ții minte când l-am spălat, cum ți-a luat prosopul cu ciocul și a început să se șteargă? Instinctiv, exact ca atunci când se ung cu noroi, ca să-și înnegrească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
șase ani, ceea ce îi convinsese pe ambii părinți că era posedat. Săptămâni întregi, mama lor îl obligase să doarmă lângă un perete exorcizat cu o cruce unsă cu ulei care îi picura în cap în timp ce dormea. La șapte ani, se obișnuise să petreacă ore întregi, după-amiaza, pe o pajiște aflată la o jumătate de milă de casa lor. Când mama lor îl întrebase ce făcea acolo atâtea ore, el răspunsese: „Mă joc doar“. Când îl întrebase cu cine, spusese la început
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
femeia ta?, dornică să-l știe protejat, oricât de puțin. Mark se mulțumise să mormăie. Chiar dacă ar fi, nu și-ar da seama. Bonnie îi povesti unui Mark nemișcat totul despre slujba ei cea nouă, o schimbare față de viața ei obișnuită de chelneriță. Crede-mă, am dat peste slujba de vis pentru orice femeie. Nici într-un milion de ani n-o să ghicești ce fac. Eu nici măcar nu știam că există așa ceva. Ghid la noul monument de pe Great Platte River Road
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
face un turneu de lectură. Un corespondent căruia Weber încetase să-i mai răspundă de câteva luni îi trimisese o nouă obiecție la modul în care tratase sentimentele religioase și lobul temporal în Infinitul de trei livre. Și, desigur, cererile obișnuite de ajutor, pe care le trimitea la Centrul de științe medicale Stony Brook. Fu cât pe-aci să trimită tot acolo și mesajul din Nebraska, după ce-i citise primul rând. Dragă domnule doctor Gerald Weber, fratele meu a suferit recent
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
făcu cunoștință cu singura rudă apropiată a victimei. Era puțin trecută de treizeci de ani, îmbrăcată în pantaloni largi, cafenii, și bluză de bumbac roz, ceea ce Sylvie numea pașaport vestimentar universal. Costumul închis la culoare al lui Weber - ținuta lui obișnuită de călătorie - o zăpăci și o aduse în situația de a-și cere scuze din priviri înainte să apuce să-l salute. Părul arămiu foarte drept - singura ei trăsătură remarcabilă - îi atârna până sub omoplați. Cascada asta spectaculoasă îi lăsa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
rudă cu cineva. Să-ți iau farfuria, puiule? Sau mai ai treabă cu ea? Nu, nu. Mi-am terminat deja treburile. Imediat ce chelnerița se îndepărtă, fu năpădit iar de spaimă. După o asemenea noapte, cafeaua era o greșeală. Nu mai obișnuia să bea cafea cu cofeină. Sylvie îl făcuse abstinent timp de aproape doi ani. Și cârnații la fel - o eroare grosolană de calcul. Patru zile în Nebraska; patru zile departe de laborator, de birou, de masa de scris. Se uită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
un program vag de terapie cognitiv-comportamentală. Intrase în oraș ca o furtună, se jucase cu speranțele tuturor, cochetând până și cu prietenia lui Mark. Apoi plecase tot ca o furtună, sugerând că toată lumea ar trebui pur și simplu să se obișnuiască și să accepte sindromul. Avusese încredere în el, iar el nu oferise decât filosofie. Și totuși, respectându-și promisiunea față de ea însăși, nu-l înfruntase niciodată. Până în momentul în care le întorsese spatele, îi măgulise reputația, convinsă că, dacă va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
opusese din răsputeri deciziei. Mark însă era mai mult decât dispus să plece. Înainte ca el să se poată întoarce în Homestar, Karin trebuia să se mute. Locuise în casa modulară luni întregi, ținând câinele în viață și făcând muncile obișnuite de întreținere. Aruncase produsele de contrabandă ale lui Mark și purtase un război împotriva plantelor și animalelor invadatoare. Acum trebuia să șteargă orice dovadă că locuise vreodată în tabăra lui. — Unde o să te duci? o întrebă Daniel. Stăteau unul lângă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
mda. Uită ce-am spus. Oricum, de ce mă suni pe celular sau cum îi spune? Ca de obicei, pornise cu stângul. — M-am gândit că o să te bucuri să primești felicitări de la fiica ta. — Cred că încă nu m-am obișnuit cu soneria asta. Nu-l folosești? Îți pare rău că ți l-am făcut cadou? — Îl folosesc. Îl folosesc ca s-o sun pe maică-ta, când sunt pe drum. —Tată, dacă nu-ți place, poți să-l dai înapoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
i-am rătăcit numele pe moment. Întreabă-mă orice despre ea. Brookline, Massachusetts. Holy Cross, Stanford, disertație despre aventura colonială a francezilor în zona subsahariană... — Se numește „blocaj“, tată. Se întâmplă când ești anxios sau jenat. Încă nu te-ai obișnuit de-adevăratelea cu chestia asta, nu-i așa? Cu ce să mă obișnuiesc? Un mod stupid de a trage de timp. Jessica se opri din țăcănit. Îi făcea plăcere. —Știi tu. Niciodată nu te-ai obișnuit cu ideea că fiica
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
Holy Cross, Stanford, disertație despre aventura colonială a francezilor în zona subsahariană... — Se numește „blocaj“, tată. Se întâmplă când ești anxios sau jenat. Încă nu te-ai obișnuit de-adevăratelea cu chestia asta, nu-i așa? Cu ce să mă obișnuiesc? Un mod stupid de a trage de timp. Jessica se opri din țăcănit. Îi făcea plăcere. —Știi tu. Niciodată nu te-ai obișnuit cu ideea că fiica ta se culcă cu o umanistă. Unii dintre cei mai buni prieteni ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
Încă nu te-ai obișnuit de-adevăratelea cu chestia asta, nu-i așa? Cu ce să mă obișnuiesc? Un mod stupid de a trage de timp. Jessica se opri din țăcănit. Îi făcea plăcere. —Știi tu. Niciodată nu te-ai obișnuit cu ideea că fiica ta se culcă cu o umanistă. Unii dintre cei mai buni prieteni ai mei sunt umaniști. —Numește unul. Mama ta e o umanistă. — Mama e ultima sfântă păgână. Ce mai îndrumător spiritual i-ai fost în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
erau nevoiți să trăiască mai departe în familia aceea contrafăcută. Karin îl ura pe domnul Thurman din toată inima și amenința adesea că o să-l gazeze, când Mark o să adoarmă. Capgrasul o schimba și pe ea. Lupta să nu se obișnuiască. Un timp continuase să vadă: râsul lui, nefiresc de mecanic. Răbufnirile lui de tristețe, simple constatări. Chiar și furia lui, un ritual colorat, nimic mai mult. Izbucnise într-o declarație de dragoste pentru Barbara, demnă de un copil de șapte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
Karin îl duse pe North Line Road. Aerul începutului de dimineață era deja azbest, gata să urce până la treizeci și șapte de grade umede înainte de ora prânzului. Și totuși Mark se îmbrăcase cu jeanșii lui negri, lungi. Nu se putea obișnui cu cicatricele de pe picioare și nu voia ca lumea să-și închipuie că așa arăta el cu adevărat. Fâșia de șosea sclipitoare părea aproape lipsită de orice formă: pășuni tivite cu rogoz și câmpuri ierboase, ici-colo câte un indicator sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
jumătate depășită. Dă-te la o parte din drumul nostru și uită-te cum se îngrămădesc miracolele. —Dumnezeule, Robert. Nu-mi vine să cred că spui așa ceva. Uită-te în jurul tău! Am făcut varză locul ăsta. —Ce tot spui? Adolescentul obișnuit de azi trăiește mai bine decât regii de altădată. Prefer să trăiesc acum decât în orice altă perioadă. În afară de viitor. Asta pentru că ești un animal. De fapt, asta pentru că nu ești un animal. De când ai tu astfel de convingeri? De când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
mai putea distinge între ele. Testă microfonul și focaliză proiectorul. Își ridică ochii spre amfiteatrul plin cu studenți în ultimul an. Părul facial cu aspect sălbatic revenea în modă. Și piercing-ul, normal, metalele grele - cu asta n-avea să se obișnuiască niciodată. Nepoții din Levittown 1, cu belciuge în sprâncene și în nas. În timp ce o fată dolofană și tatuată dădea un ultim telefon permis înainte să se audă soneria - Salut, sunt la cursul de neuro - privi cum sclipește strasul din limba
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
întruna soției sale: „Pe timpuri, așa trăiam cu toții“. A început să sufere de dureri de cap și de greață, de letargie și de lipsă de energie. Într-o seară, David s-a întors acasă cu trei ore mai târziu decât obișnuia. Soția lui era înnebunită. Se întorsese pe jos de la birou, aproape douăzeci de kilometri, după ce își vânduse mașina unui coleg. Bolnavă de spaimă, soția a țipat la el. El i-a explicat că mașinile erau dăunătoare pentru mediu. Putea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
a înghițit pur și simplu totul. Bile albe pentru martiriu. Credea că omul avansase bine de tot pe drumul căinței. Ei, zice Mark. Poate că nu. Nu. Bine. Poate că nu. Se duc sus, unde fuseseră dormitoarele. S-a mai obișnuit cu chestia asta, cu ravagiile. Mici fragmente de tâmpenii se înșiră pe coridor: o factură veche de telefon, o brichetă goală. O bucată de prelată și două sticle de bere. O pojghiță subțire de praf din tencuială acoperă podeaua. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
coridor: o factură veche de telefon, o brichetă goală. O bucată de prelată și două sticle de bere. O pojghiță subțire de praf din tencuială acoperă podeaua. Dar un om ar putea trăi aici. Nu-i mare lucru. Omul se obișnuiește cu orice. Ea stă în picioare în vechea lui cameră, arătând cu degetul, făcând: pat, dulap, rafturi, ladă de jucării. Ochii ei îi cer confirmarea, să vadă dacă a nimerit totul corect. A nimerit. E imposibil s-o fi inițiat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]