14,532 matches
-
destin, conformându-se gradului de libertate cu care a fost înzestrat, el poate, la fel de bine, să nu se conformeze lui, să-și evalueze greșit capitalul de libertate sau să nu se împace cu puținătatea lui. În această capacitate de a greși și în această incapacitate de a accepta rezidă posibilitatea maladiilor de destin. Iată de ce alături de sănătatea lumii, alături de toți aceia care - eroi sau umili, excelenți sau de rând - trăiesc în adevărul destinului lor (frumusețea sau adevărul unui destin nu provin
Despre limitã by Gabriel Liiceanu () [Corola-publishinghouse/Science/583_a_1233]
-
îndreptar de conduită. Or, câți oameni sunt apoi dispuși să recunoască faptul simplu că matca în care și-au așezat viața sau o parte a ei n-a fost cea bună? Că proiectul care le-a reglementat viața a fost greșit și că datorită lui viața lor este un eșec? Direcția în care mă hotărăsc este rezultatul unei erori nerecunoscute care, prin persistență, dobândește timpul necesar pentru a se transforma în convingere și, în cele din urmă, determinându-mi eul, pentru
Despre limitã by Gabriel Liiceanu () [Corola-publishinghouse/Science/583_a_1233]
-
în special secțiunea finală, La source tragique.</ref>, sau în tragicul elin, pe care vom încerca să-l explicăm printr un exces în cultivarea limitei, și nu în contestarea ei<ref id=”2”>Vezi pp. 215 și urm. </ref>. Oare greșim cu ceva sau exagerăm în vreun fel dacă afirmăm că se poate ajunge la intimitatea ființei eline pornind de la felul în care s-au îmbinat elementele obiective și subiective ale semantismelor radicalului *perîntr-un complex care, la început, a vizat cucerirea
Despre limitã by Gabriel Liiceanu () [Corola-publishinghouse/Science/583_a_1233]
-
sus. Într-un fel, lupta naționalistă a lui Eminescu (și a lui Iorga) dovedește respectarea sfatului lui von Clausewitz, care considera că acela care cîștigă bătălia principală a cîștigat și campania. Cei care respectau "Legea supremă" nu puteau deci să greșească în nici o privință. Iorga credea că istoria oricărei națiuni poate fi înțeleasă numai în contextul istoriei universale (și al caracteristicilor permanente ale acesteia). Istoriile naționale și cea universală trebuie deci nu numai studiate în paralel, dar trebuie și să fie
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
de partea Aliaților. Cîteva cuvinte acum despre primul-ministru Ionel Brătianu, fiul unuia dintre ctitorii României moderne, și despre relațiile dintre el și Iorga. Iorga și-a exprimat de nenumărate ori părerile despre Brătianu. Nutrea o ostilitate încrîncenată față de acesta. Iorga greșea tratîndu-l astfel pe Brătianu. Dar, în comparație cu Brătianu, Iorga era o ființă umană mai bună și mai morală (atît în viața privată, cît și în cea publică). Mai mult decît incoruptibil: un bun familist, soț, tată, și un bun fiu, un
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
nenorociri. Peste cîteva zile, Prințul Carol va deveni Regele Carol II al României și va domni asupra țării pînă în septembrie 1940. Am văzut că mama sa, Regina Maria, credea că prințul Carol era blestemat să se autodistrugă. Dar regina greșea. Lovitura distrugătoare a venit din exterior. Întrucît asocierea cu Regele Carol II se va dovedi fatală pentru Iorga, să aruncăm o privire mai îndeaproape asupra lui Carol. Student al lui Iorga atît la Universitatea din București, cît și la Vălenii
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
pe cînd Brătienii erau. Din cauza afecțiunii sale personale față de Carol și a urii sale față de clanul Brătianu, precum și datorită bunecunoscutei lui încăpățînări, Iorga refuza să înfrunte realitatea faptică. Aceasta îl privea drept în față, dar el refuza să recunoască că greșea. Prefera să nu-și amintească anumite lucruri care se întîmplaseră în trecut și le ignora pe cele care urmau să se întîmple în viitor. Liberalii se bizuiau pe dinastie. Din cauza respectului lor, nu făcuseră public adevărul despre Carol (pe care
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
o hazna, astfel ca toți porcii să se poată bălăci în voie acolo 91. Nu putem decît să repetăm că acestea nu erau cuvintele lui Iorga, omul de o integritate ireproșabilă sau istoricul, ci ale politicianului Iorga. Iar politicianul Iorga greșea amarnic încă o dată. Între timp, economia nu dădea încă semne de însănătoșire. Iorga descria greutățile predominante în cuvinte cutremurătoare 92. Au mai fost încă două reduceri de salariu (pînă la 15%) pentru populația activă în 1932 și 1933, și încă
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
visurile revizioniste mai curînd cu ajutorul lui Hitler decît cu cel al lui Mussolini. El scotea în evidență faptul că Mussolini reprezenta un lucru, iar Hitler cu totul alt lucru. Unii îi puneau pe același plan, ceea ce, după opinia lui, era greșit. Mussolini era un luptător din Primul Război Mondial, un orator și un intelectual înzestrat și un gînditor care fusese capabil să creeze ceva din nimic. Hitler nu poseda nici una din aceste calități, nu avea nici o legătură cu cultura, nici un talent
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
la München, așa că am mai putea spera 73. Colonelul Beck, ministrul de Externe al Poloniei, avea acum pretenții asupra Szeczezinului. Iorga a avut unele presimțiri: "Polonia ar trebui să-și amintească de Frederick II și Ecaterina II!"74. El nu greșea întotdeauna în prezicerea cursului evenimentelor. Îi era teamă de faptul că revizionismul maghiar va fi încurajat de toate acestea. Atunci cînd ungurii au început să-și susțină pretențiile teritoriale, Iorga comenta: "Ora șacalului". Ulterior, atunci cînd primul Dictat de la Viena
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
ci sub forma unei continuări firești a celei din trecut. Pentru Iorga, forțele culturale ascunse venind din trecut erau atotstăpînitoare. Ultimele evenimente i-au dat mare dreptate. Nu-i era necunoscut dictonul lui Saint-Just: Nimeni nu poate domni fără să greșească". Înțelegea și faptul că lumea stă pe o muchie de cuțit și că relațiile dintre grupurile de oameni se bizuie pe forță. Totuși, dacă naționalismul său cultural ar putea măcar să fie pus în practică, recunoașterea pe plan internațional a naționalismului
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
societăți tradiționale) în fața obișnuitei opțiuni neplăcute: să refuze schimbarea și să fie distrusă sau să se schimbe, transformîndu-și (distrugîndu-și) propriul mod de viață. Nu este de mirare că unii patrioți și intelectuali voiau să fie selectivi și precauți! Iorga nu greșea în privința forței naționalismului, numai că el nu era un veritabil politician, urmîndu-și cu rigiditate visul, lipsa lui de flexibilitate semănînd cu deviza lui De Gaulle: În ciuda a tot și a toate". Era un efort disperat. Văleni, bastionul lui cultural, loc
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
Europa Occidentală un răspuns complet diferit de reacția alarmistă din SUA, iar „americanizarea” Europei În anii ’50 și ’60 e adesea exagerată, după cum vom vedea. Europa de Est, desigur, vedea cu totul altfel America și atributele ei. Dar și acolo ar fi greșit să supraestimăm influența exemplului american asupra est-europenilor, atât Înainte de 1989, cât și după. Disidenții din ambele jumătăți ale Europei - Raymond Aron În Franța, de exemplu, sau Václav Havel În Cehoslovacia - au avut grijă să precizeze că nu vedeau În America
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cu atât mai remarcabil dacă avem În vedere discrepanța de putere dintre Hrușciov și Gomu³ka. Dar Hrușciov nu se Înșelase În privința interlocutorului său - așa cum avea să explice el Biroului Politic sovietic la Întoarcerea la Moscova, Ponomarenko, ambasadorul sovietic la Varșovia, „greșise mult În aprecierile asupra lui Gomu³ka”. Deși controlul comunist În Polonia avea să fie menținut cu prețul câtorva schimbări de personal și al liberalizării vieții publice, Gomu³ka era un om de nădejde al partidului și nu intenționa să abandoneze puterea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
a traversat cu adevărat Atlanticul. În cel mai bun caz, a eșuat la țărmul Marii Britanii și al Olandei, lăsând În urmă doar vagi sedimente: un LP de o originalitate spectaculoasă și o cultură a drogurilor relativ mai dezvoltată. Ar fi greșit să expediem partea frivolă a anilor ’60 - moda, cultura pop, sexul - ca pe un spectacol oarecare. Ea reprezenta felul specific În care noua generație se aerul de era bunicilor: gerontocrația (Adenauer, Charles de Gaulle, Macmillan și, să nu uităm, Hrușciov
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Cehoslovacia pivotau În jurul a trei iluzii contemporane. Prima, frecventă În țară după ascensiunea lui Dubček și mai ales după publicarea Programului de Acțiune, era că libertățile și reformele aflate În discuție puteau fi integrate În proiectul „socialist” (comunist). Ar fi greșit să credem, privind retrospectiv, că studenții, scriitorii și reformiștii din partid voiau „de fapt” să dea comunismul pe un capitalism liberal și că entuziasmul lor pentru „socialismul cu față umană” era doar un reflex sau un compromis retoric. Dimpotrivă: ideea
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
crimele lui Stalin, toate viețile pierdute și resursele irosite pentru a transforma societatea după placul statului, toate erorile și eșecurile din experimentele radicale ale secolului XX care au introdus Utopia prin dictat nu mai puteau fi explicate „dialectic” drept pași greșiți pe o cale corectă. Ele deveneau ceea ce criticii spuseseră dintotdeauna că sunt: pagubă, risipă, eșec și crimă. Furet și contemporanii lui mai tineri respingeau recursul la Istorie ce caracterizase angajamentul intelectual În Europa de la Începutul anilor ’30. Nu există, susțineau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Gest care a stârnit un oarecare scepticism În rândurile maghiarilor anticomuniști: pentru ei, reînvierea lui Nagy, ca și execuția sa, reprezenta o afacere internă de partid care nu avea mare relevanță pentru victimele fără număr ale comunismului. Dar ar fi greșit să subestimăm forța simbolică a reînhumării lui Nagy. Prin ea se recunoștea un eșec și era admis faptul că partidul a trăit, a propovăduit și a impus o minciună. Când János Kádár a murit, după trei săptămâni - În aceeași zi
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
fi așa...”, dar cei de după al doilea război mondial lăsau În urmă o catastrofă de 30 de ani ce inspira un sentiment unanim: „Orice, numai asta nu”2. Pe scurt, cale de Întoarcere nu exista. Comunismul din Europa de Est fusese răspunsul greșit la o Întrebare reală. În Occident, la aceeași Întrebare - „Cum să depășim catastrofa care a fost prima jumătate a secolului XX?” - s-a răspuns prin obnubilarea completă a istoriei recente și recapitularea unor succese din a doua jumătate a secolului
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
de la Lenin la Gorbaciov o poveste monolitică despre dictatură și crimă, o narațiune fără salturi despre regimuri și represiuni impuse de străini sau comise În numele poporului de guverne nereprezentative - aducea cu sine alte riscuri. Este, În primul rând, un mod greșit de a scrie istoria, care elimină din poveste entuziasmul și angajarea sinceră de la Începuturi. În al doilea rând, această nouă ortodoxie avea consecințe de ordin politic pentru prezent. Dacă cehii, croații, maghiarii și toți ceilalți nu jucaseră nici un rol activ
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
care a făcut parte, nu va fi uitată. Au luptat împotriva regimului care a mutilat atâtea suflete. Au luptat cu toată tinerețea lor, cu toată dragostea față de semeni și de neam, până la jertfa supremă. Asemenea Mântuitorului Iisus Hristos, nu au greșit nimic, au dat jertfa din iubire, pentru care sunt veșnic osândiți de adevărații dușmani ai neamului nostru și al lui Hristos. În sufletul autorului se simte o urmă de tristețe. Jertfa martirilor din închisorile comuniste, în loc să ducă la canonizări de
Vesnic osânditi by Petru C. Baciu () [Corola-publishinghouse/Science/816_a_1648]
-
frică. De asemenea, se dezvoltă spiritul critic al copilului. Adoptarea acestui stil, atrage după sine numeroase dezavantaje: copilul crescut de părinți autoritari, va învăța foarte greu să fie maleabil, sensibil la dorințele altora, el va fi neiertător cu cei care greșesc. Ei vor fi frecvent lipsiți de inițiativă, de curaj și veșnic nemulțumiți, deoarece se tem în permanență că vor greși. Consecințele acestui stil educațional parental sunt, cel mai adesea, creșterea ostilității, stima de sine redusă și împiedicarea dezvoltării competenței sociale
ARTA DE A FI PĂRINTE by Alina- Elena Ciocoiu () [Corola-publishinghouse/Science/91745_a_93069]
-
părinți autoritari, va învăța foarte greu să fie maleabil, sensibil la dorințele altora, el va fi neiertător cu cei care greșesc. Ei vor fi frecvent lipsiți de inițiativă, de curaj și veșnic nemulțumiți, deoarece se tem în permanență că vor greși. Consecințele acestui stil educațional parental sunt, cel mai adesea, creșterea ostilității, stima de sine redusă și împiedicarea dezvoltării competenței sociale a copilului. El se conformează deciziilor parentale de teama consecințelor și nu urmare a unei decizii morale bine gândite. Permisivitatea
ARTA DE A FI PĂRINTE by Alina- Elena Ciocoiu () [Corola-publishinghouse/Science/91745_a_93069]
-
considerațiilor lor, ci sunt create în contextul unui câmp larg de subsensuri, consecințe și atitudini induse. Folosirea unui concept aduce după sine o serie de „trăiri în concept”, atitudini sociale rezultate din sensul și „câmpul larg” de subînțelesuri. Ar fi greșit să extindem asupra unor realități din trecut sensul unor concepte cu valabilitate prezentă. Modul în care definim munca a generat și generează o serie de consecințe majore. Definiția marxistă a muncii, limitând munca doar la activitatea celor „exploatați”, i-a
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]
-
al concepțiilor epocii. Nu putem să „transferăm” sensul muncii epocii noastre pentru alte societăți, căci trăirile sociale ale acelor societăți erau altele, generate de cultura împărtășită, de relațiile și mentalitățile dominante. Din punctul de vedere al epocii respective, ar fi greșit a concepe o viziune asupra muncii prin care să considerăm activitatea sclavului, meseriașului, omului liber și a stăpânului de sclavi ca încadrabilă în conceptul de muncă. Munca era astfel concepută încât se încadra în sistemul cultural de dominare al epocii
Managementul resurselor umane în administraţia publică by Elvira Nica () [Corola-publishinghouse/Science/234_a_151]