15,624 matches
-
de sânge fierbinte izbeau pardoseala și se prelingeau pe ea; șiruri de oi fără capete, lovind încă puternic din picioare; vaci cu piroane lungi de oțel înfipte în cranii, până în creier. Și apoi, în compensație, vocea fetei care ne prezenta tristele suburbii ale Parisului - les terrains vagues, jardins des enfants pauvres... à la limite de la vie des camions et des trains... Muncitori cântând La Mer a lui Charles Trenet în timp ce ciopârțesc cadavrele - „ses blancs moutons, avec les anges si pures“... O
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
lui McGanny, pe care m-am gândit să-l iau pentru tine; asupra mea nu a avut nici un efect, dar mi s-a spus că genul ăsta de lucruri poate furniza un mic frison celor care împărtășesc înclinațiile tale cam triste și rutinate.) Și având în vedere toate acestea, nu e deloc surprinzător că a fost obligată în mai multe rânduri să împrumute mari sume de bani de la tatăl ei; și îndrăznesc să spun că în împrejurările date, era de dispusă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
unui negustor de vinuri american, cu sediul la Londra. Într-o bună zi, își anunță intenția de a lichida afacerea și de a se întoarce în Florida și tocmai era pe punctul de a se consola cu perspectiva câtorva săptămâni triste de umblat prin agențiile de șomaj, când acesta o o uimi întrebând-o dacă nu vrea să vină cu el în America, nu în calitate de secretară, ci în calitate de soție. I-au trebuit trei zile să-și revină după șoc; după care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
concentreze asupra acestei dileme. Puse cartea jos și privi în gol pe fereastră. Vremea nu prea se schimbase în ultimele două săptămâni. Exact într-o asemenea după-amiază, cu zece zile în urmă, trupul Fionei fusese incinerat în decorul jalnic și trist al unui crematoriu suburban. La ceremonie participaseră puțini oameni: doar Michael, o mătușă uitată și un unchi din sud-vestul Angliei, împreună cu o mână de colegi de serviciu. Imnul cântat a fost insuportabil de inconsistent și încercarea de a se întâlni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
recunoscută drept capodopera sa)! L-am cunoscut bine pe Michael și simt față de cartea lui ceea ce simte probabil un părinte față de un copil preferat, pentru că a înflorit și a căpătat formă sub protecția mea binefăcătoare. De aceea, când am aflat trista veste a morții lui, șocul și durerea resimțite inițial au fost urmate de înțelegerea că nu-i puteam cinsti mai bine memoria decât trimițându-i ultima carte la tipar cât mai repede. Numai din acest motiv (în ciuda aluziilor răutăcioase făcute
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1897_a_3222]
-
era asta. Nu e asta. Oriunde te-ai duce, oriunde pe pământ, nu poți ieși din cutiuța ta pe roate, Naomi Ruth Fisher, se gândește în scaunul din față Plainjones. Ai vrea să ieși, dar nu poți coborî. O, ce tristă e prințesa, într-o lacrimă de sticlă. A invitat-o acum două luni să meargă împreună la un restaurant, să-i arate ce-i de văzut, totuși orașul își avea farmecul lui, chiar viața lui anume, secretă ca orice viață
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
și caută, caută ceva, au ceva tragic, îngrijorător. Îmi aduce aminte de o poezie, zice delfinul. De unde știi tu atâtea poezii? se miră Arion. Din mare. ─ Ce poezie? ─ O poezie care se cheamă Melcul din lună. Începe așa: „Cel mai trist lucru din lună e melcul fără cochilie Îl depistezi după bocet, un bocet sfâșietor și teribil” Nu începe bine, zice Arion. Se termină și mai prost, zice delfinul. Acuma spune, dacă tot ai început, zice Arion. ─ Toată poezia? ─ Zi doar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2351_a_3676]
-
asupra răspunderii pe care și-a asumat-o (conștient sau nu) din momentul în care „a intrat în viața ei”. Până la a-l întâlni se complăcea în automatismul obligațiilor cotidiene, într-un cenușiu ce îi asigura liniștea dată de gândul trist că nimic nu se mai poate schimba... Așteptări, dorințe, visuri de împlinire personală - totul era adunat într-o cămară a sufletului cu obloanele trase complet. Sau aproape complet... Până a apărut acest Domn R., care a scos-o dintr un
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
să discut politică." Cert, figura interioară a autorului Principelui se desenează mai pregnant-pozitiv cu fraze din această corespondență necenzurată de gîndul că va fi citită vreodată de altcineva decît destinatarul. Sfaturi, îndemnuri optimiste, atunci cînd el singur era surghiunit și trist, maxime, cuvinte de spirit nenumărate. Decepțiile ultimilor ani nu i-au umbrit iubirea pentru Italia. Cu cîteva luni înainte de a se stinge (aprilie 1527) îi dădea lui Guicciardini sfaturi despre cum trebuie organizată urgent armata spre a se stăvili invadarea
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
sus arătate au făcut ca Marcus, Pertinax și Alexandru, care au dus o viață modestă, au iubit dreptatea, care au fost dușmani ai oricărei cruzimi și plini de omenie și blînzi, să aibă cu toate acestea, afară de Marcus, un sfîrșit trist. Numai Marcus a trăit și a murit bucurîndu-se de toate onorurile, pentru că numai el a urmat pe tronul imperial prin drept de moștenire, așa încît n-a avut nevoie să fie recunoscut nici de soldați, nici de popor; pe lîngă
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
că aceștia au fost oameni foarte cruzi și lacomi; căci, pentru a-i mulțumi pe soldați, n-au lăsat deoparte nici un fel de nedreptate dintre acelea care se pot săvîrși împotriva poporului, și toți, afară de Sever, au avut un sfîrșit trist. Sever a avut într-adevăr însușiri atît de mari încît păstrîndu-și prietenia soldaților, a reușit să domnească tot timpul fericit, cu toate că a asuprit poporul, însușirile lui îl făceau să apară soldaților și popoarelor lui atît de minunat încît acestea din
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
armată, pentru că dă naștere la multă dezordine în timpul marșurilor. Conchid, deci, că este scuzabil pentru un principe să meargă la vînătoare, cu condiția ca acest lucru să se întîmple rar și să-l distragă de la activitățile serioase și, uneori, foarte triste, încă o dată: nu vreau să interzic nici o plăcere onestă; dar grija de a guverna bine, de a face țara înfloritoare, de a proteja, de a urmări succesul tuturor artelor este, fără îndoială, cea mai mare plăcere. Nefericit acela căruia îi
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
dar o condamnare la moarte precipitată este un rău ireparabil: ei nu dau curs severității decît pentru a evita o consecință mai supărătoare, pe care o prevăd, în cazul în care s-ar comporta altfel; ei nu iau astfel de triste decizii decît în cazuri disperate, asemănătoare aceluia în care un om, avînd un membru gangrenat, în pofida milei ce-o resimte pentru el însuși, ar hotărî să se lase mutilat pentru a garanta și a salva cel puțin, prin această dureroasă
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
se distra scoțând aburi pe gură În aerul rece și umed. Bărbatul se uita la ea și clătina din cap. Mâncară fără să schimbe vreo vorbă și bărbatul o ținea de mână pe sub masă. Ea era drăguță și păreau foarte triști amândoi. Alături, aveau o valiză. Luasem ziarele și i-am citit lui Guy cu voce tare relatările legate de luptele din Shanghai. După ce terminarăm de mâncat, un chelner Îl conduse pe Guy spre un loc anume, care nu exista În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
acum sunt a lui și o să fiu mereu și tot ce am e al lui. Poa’ să se folosească toți de corpul meu. Dar sufletul meu Îi aparține lui Steve Ketchel. Doamne, ce bărbat. Ne simțeam Îngrozitor. Era un moment trist și jenant. Și apoi Alice, care mai tremura Încă, spuse cu vocea aia joasă a ei: — Ești o mincinoasă ordinară. Nu te-ai culcat În viața ta cu Steve Ketchel și o știi foarte bine. Cum poți să spui așa ceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
acum voi plecați fără vin. Nu-i nici o problemă, spusei. Nu e bine așa, spuse madam Fontan clătinând din cap. — Trebuie să mergem. La revedere și mult noroc. Mulțumim pentru tot. Fontan Își clătina capul. Era dezonorat. Madam Fontan părea tristă. — Să nu vă pară rău de vin, le spusei. — Vroia să beți vinu’ ăsta, spuse madam Fontan. Puteți să vă-ntoarceți la anu’? — Nu, poate anul următor. — Vezi? Îi spuse Fontan. — La revedere, le spusei. Nu vă faceți probleme cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
Fontan. — La revedere. Ne simțeam cu toții foarte rău. Ei rămaseră În pragul ușii, iar noi ne urcarăm În mașină și eu pornii motorul. Le făcurăm cu mâna. Stăteau amândoi pe verandă, Întristați. Fontan părea foarte bătrân și madam Fontan părea tristă. Ne făcu și ea cu mâna și Fontan intră În casă. Întoarserăm mașina și intrarăm pe șosea. — Se simțeau atât de prost. Fontan se simțea Îngrozitor. — Ar fi trebuit să mergem aseară. — Da, ar fi trebuit. Ieșiserăm din oraș și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
grăbit, a dispărut dincolo de ușa salonului. Toaibă a coborât încet treptele, pornind spre poartă șchiopătând. Când și-a întors privirea spre ferestrele salonului de unde tocmai plecase, la una din ele o mână flutura abia perceptibil și un chip îl privea trist și resemnat... Aceasta era imaginea care fără voia lui îi stăruia în minte. Și-a trecut palma peste frunte, lăsând-o să alunece peste ochi. Așa a reușit să alunge vedenia care îl chinuia. Privind apoi pe geam, se gândea
Cercetaşul Toaibă by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/502_a_1063]
-
Rachiul nu se strică dacă șade mai multă vreme. Numai să aibă un dop bun, că altfel se răsuflă. Așa o fi cum spui tu, Toadere. Să aibă un dop bun - a răspuns Maranda, cu licărire de zâmbet pe chipul trist... În zilele următoare, Toaibă s a învârtit prin curte ca un leu în cușcă. Vedea neputința de a-și găsi o treabă care să-i ogoaie furia... În fiecare dimineață o trimitea pe Maranda după rachiu... Ea însă nu a
Cercetaşul Toaibă by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/502_a_1063]
-
ei drapelul În bernă. Vorbitorul era, sau ținea să pară, emoționat, grupurile care pînă atunci se foiseră Între ele Încetară mișcarea, Înlemniră Într-o muțenie perfectă, era un moment al Istoriei adevărat, oamenii, dacă te uitai la ei, aveau fețele triste, În realitate țineau să pară triști pentru a nu fi trecuți pe listele ce erau convinși că se Întocmeau, chiar dacă nu era așa, - purtau În ei bucuria ascunsă a eliberării la care sperau acum mai mult ca oricînd. Clopotele bisericilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
asemeni lui Dumnezeu, care trebuie să hotărască singur ce e drept și ce au e drept. Și cîte zeci de Întrebări roiesc În jurul acestei idei pentru a-i determina substanța. Și El e singur, și singurătatea Lui e fără Îndoială tristă ca toate singurătățile”. Marga Popescu tresări. O asemenea vorbire nu mai auzise pînă atunci și se Întrebă, aproape Înspăimîntată, dacă-i aparține sau nu. „Nu, nu se poate”, gîndi. Vru să se ridice, să deretice prin cameră, să facă ceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
mă vedea prima dată. - E vorba de o pomenire pe care vreau s-o fac, un parastas, după atîția ani pentru toți trei. Am venit să vă rog să veniți și dumneavoastră... dacă aveți timp. - Bineînțeles! rostii cu o convingere tristă, apoi o rugai să primească, din parte-mi, cîteva sute de lei, cu care țineam să contribui. Ea avu o ezitare. Precizai: Trebuie să primiți, e o pomenire la care vreau să iau parte; trebuie să mă Înțelegeți, nu se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
din familie nu știa, unii dintre noi nu crezură nici atunci, dar În septembrie, diagnosticul, pe care el ca medic Îl rostise, se adeveri În oribila lui realitate, Își fusese ultimul pacient, și ne părăsi cu un zîmbet conștient și trist, spunînd atît: - „ Mă Îndepărtez...” - Tată, nu se poate, spusei. Timpul Îl luă cu el. PARTEA A TREIA 1. Partea a treia a acestei scrieri. Acum de la moartea tatei mi se părea că timpul trece fără noimă, Îl auzeam detunînd În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
tuturor, cu introducerea epistolară „Dragii mei”, ea simțea - era convinsă - că, În realitate, Îi erau adresate numai ei, asta reieșea, Își spunea, din unduirile unor fraze sau propoziții, nu se poate altfel: „...sînt, În general, foarte singur; iar vremea e tristă”, ori „...mi-e dor și-acum de comuna voastră, de voi toți și de Lung. Ce mai face Lung?”, iar ultima cu Încheierea: „Mă gîndeam În vara asta, care e pe terminate, să petrec cu voi o săptămînă, dar concediul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
la locul lui, cu o estetică improvizată ce impusese cîteva mici modificări, și care-și aștepta musafirii pe care-i știam că vor veni dar nu chiar atît de matinal. Intrînd, rîsul ei dinainte, ușor zgomotos, deveni zîmbet, un zîmbet trist. Mă simțeam prins ca-ntr-o vagă plasă de păianjen, pe care - menajîndu-i fragilitatea - mă feream să n-o rup. CÎnd ajunse În dreptul fotoliului eu Întrebai ceva, ea nu răspunse, mă fixă În schimb cu o anume adîncime a privirii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]